”Από την ανικανότητα της πολιτικής εξουσίας μέχρι την αήττητη ανθρώπινη βλακεία οι ρόλοι της Νίκης Σερέτη και του Χάρη Φλέουρα συναντιούνται σε δύο φαινομενικά τελείως διαφορετικά έργα”
Ο Αντώνης Μποσκοΐτης συνάντησε τους δύο καλούς ηθοποιούς και είχε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση μαζί τους στην εκπνοή του 2017
Φωτογραφίες: Γιάννης Βλασερός
Make up: Όλγα Σαρσαρίδη
Hair : Noni Mamageishvili
Δύο ηθοποιοί ίδιας γενιάς πάνω – κάτω που αυτόν τον καιρό παίζουν σε δύο θεατρικά έργα, τα οποία ελάχιστη σχέση φαίνεται να έχουν μεταξύ τους. Κι όμως! Η Νίκη Σερέτη μπορεί να είναι μια θεά Αθηνά που εκφράζει κατά βάση την ανικανότητα της διεφθαρμένης πολιτικής εξουσίας να λειτουργήσει υπέρ του κοινωνικού συνόλου, έτσι όπως έφτιαξε τον ”Αίαντα” του ο Σοφοκλής, απ’ την άλλη όμως δεν απέχει σαν ρόλος απ’ αυτόν του Χάρη Φλέουρα στην ”Τεράστια κοινωνική σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω”, ένα παλιό κείμενο του Ευάγγελου Λεμπέση, που χτυπάει ανελέητα την επικίνδυνη συνομοταξία των ηλιθίων ως φορείς δεινών της κοινωνίας.
Στη συζήτηση που είχαμε, αποκλειστικά για το koita-magazine, αφεθήκαμε σε μία μεγάλη – και απολαυστική, θα έλεγα – κουβέντα, στην οποία χώρεσαν και πολλά άλλα θέματα.
Τι είναι αυτό που θα ξεχωρίζατε πάνω σας οι ίδιοι;
Χάρης Φλέουρας: Εγώ σίγουρα τη μύτη μου (γέλια)
Νίκη Σερέτη: Εγώ θα έλεγα το χαμόγελο μου μαζί με το στόμα.
Και όχι το afro μαλλί σου;
Ν.Σ.: Τώρα που το λες, βέβαια το μαλλί μου, αν και για είκοσι χρόνια το είχα ίσιο. Είπα, όμως, το χαμόγελο μου, αφού μου το λένε πολλοί φίλοι μου.
Πόσο ρόλο παίζει η εξωτερική εμφάνιση ενός ηθοποιού για να τον επιλέξουν για κάποιο ρόλο;
Ν.Σ.: Στην αρχή μπορεί να ανοίγει πόρτες, αλλά μετά χρειάζεται να πασχίσεις λίγο παραπάνω για να αποδείξεις ότι αξίζεις, δεδομένου και του ότι η ομορφιά, απ’ ότι λένε, δεν συνάδει με το ταλέντο…
Είναι ένας ρατσισμός αυτό.
Ν.Σ.: Ξεκάθαρα.
Χ.Φ.: Αν έχει να κάνει με το θέατρο το θέμα της εμφάνισης, είμαι τελείως αντίθετος. Σημασία έχει μόνο ο ρόλος.
Ν.Σ.: Η ομορφιά, ωστόσο, είναι θελκτική, όσο κι αν δεν το παραδέχονται. Το έχω δει να συμβαίνει στο θέατρο.
Χ.Φ.: Εγώ νομίζω ότι έχει να κάνει με την τηλεόραση περισσότερο.
Και στον κινηματογράφο, όμως, ηθοποιοί θεωρήθηκαν αντικινηματογραφικοί λόγω χαρακτηριστικών τους. Θυμηθείτε τη Μελίνα με το μεγάλο στόμα που δεν την ήθελε ο Φίνος.
Ν.Σ.: Καλύτερα να πούμε ότι την ομορφιά πρέπει να την έχουμε μέσα μας και να μη βασιζόμαστε στα εξωτερικά χαρακτηριστικά. Μπορεί να δεις όμορφους ηθοποιούς να φαίνονται άσκημοι επί σκηνής, αφού δεν ”φέρουν” τίποτα, όπως και το αντίθετο.
Πείτε μου για τις σπουδές που έχετε κάνει.
Χ.Φ.: Εγώ τελείωσα τη σχολή Βεάκη το 2000.
Ν.Σ.: Εγώ τη σχολή Θεοδοσιάδη.
Το θέλατε να γίνετε ηθοποιοί ή προέκυψε;
Ν.Σ.: Ήμουν ένα παιδί κλειστό και συνεσταλμένο. Η τύχη μου τό’φερε και καλά έκανε, γιατί έτσι ανακάλυψα τον εαυτό μου περισσότερο.
Χ.Φ.: Εμένα πάλι η καριέρα μου ξεκίνησε στο σχολείο από πολύ μικρός. Πάντα ήμουν στις θεατρικές ομάδες, στις χορωδίες. Στο λύκειο παρακολούθησα σεμινάρια του Τσιάνου, ασχολιόμουν με το ραδιόφωνο, οπότε στην τρίτη λυκείου η μάνα μου αποφάσισε να με γράψει σε μια δραματική σχολή.
Σπάνιο αυτό…
Ν.Σ.: Τον πατέρα μου τον έχασα νωρίς, όταν πήγαινα στη Β’ λυκείου, αλλά και να ζούσε δεν θα ενέκρινε αυτό που κάνω. Σκοπός του ήταν να με παντρέψει στα 18 μου με ένα καλό παιδί προικισμένο, παιδιά μετά, όλα αυτά. Παλιά μυαλά. Πέθανε νέος, στα 55 του, αλλά αν ζούσε θα με κρεμούσε απ’ το τσιγκέλι κανονικά. Πες εσύ τώρα, Χάρη, για τη μητέρα σου που βγαίνει στο facebook (γέλια).
Χ.Φ.: Όχι απλά βγαίνει, της λέω να μη γράφει σχόλια δημόσια, γιατί θα γίνει viral.
Ε μην τη μαλώνεις, πλάκα έχει αυτό.
Χ.Φ.: Δεν μπορώ να την ξεπεράσω (γέλια). Κοίταξε, ο μπαμπάς ήταν λίγο απών λόγω δουλειάς, εργοδηγός δημόσιων έργων, και όταν με γέννησε η μάνα μου στην Αθήνα, εκείνος βρισκόταν στη Σαουδική Αραβία.
Ευκατάστατη οικογένεια, να υποθέσω. Όσοι πήγαιναν στη Σαουδική Αραβία για δουλειά στα 80s συνήθως έκαναν λεφτά.
Χ.Φ.: Σιγά – σιγά φτιάχτηκε ο πατέρας μου. Φτωχός και αυτοδημιούργητος ήταν. Θα την έλεγα μια οικογένεια πολύ ευρωπαϊκών προδιαγραφών. Σκέψου ότι δύο ετών μας έβγαζε με τον αδερφό μου βόλτα η μάνα μου, μας άφηνε τα χέρια και μας έλεγε να περάσουμε το δρόμο. Έμαθα να είμαι απόλυτα αυτόνομος από το δημοτικό, να πλένω και να σιδερώνω τα ρούχα μου.
Ν.Σ.: Και πρέπει να ήσουν κι ο μοναδικός που τον έγραψαν οι δικοί του σε σχολή θεάτρου.
Χ.Φ.: Όντως, αλλά θέλω να πω ότι ήταν επαναστάτρια η μάνα μου. Η πρώτη που σε ένα χωριό του Έβρου καβάλησε ποδήλατο, φόρεσε παντελόνια και που μια μέρα έφαγε χαστούκι από αστυνομικό μες τη χούντα, επειδή παράκουσε την απαγόρευση για κυκλοφορία στους δρόμους.
Ποια θεωρείτε σημαντικότερη στιγμή στη μέχρι τώρα πορεία σας;
Ν.Σ.: Αν και πάντα βάδιζα στο δρόμο που ήθελα να πάω, θα έλεγα τον ”Αίαντα”, την τωρινή δουλειά που κάνω με τον Χρήστο Σουγάρη. Ο Χρήστος μου εμπιστεύθηκε πράγματα που άλλοι δύσκολα θα μου εμπιστεύονταν, όπως το να κάνω τη θεά Αθηνά.
Γιατί δύσκολα;
Ν.Σ.: Γιατί υπάρχει ένας κρυφός ρατσισμός. Θεωρούν ότι μία θεά πρέπει νά’ναι λευκή και ότι στην αρχαία τραγωδία πρέπει να παίζουν μόνο λευκοί, όπως και το ότι μία κοπέλα που έχει ένα διαφορετικό χρώμα πρέπει να κάνει συγκεκριμένους ρόλους. Δε θα σ’το πουν ανοιχτά, αλλά το συναντάς, το βλέπεις.
Σε ενοχλεί αυτό;
Ν.Σ.: Παλιά με στενοχωρούσε πολύ, πάρα πολύ, μέχρι που πάτησα γερά στα πόδια μου και συνειδητοποίησα ποια είμαι και είπα ”ok, εγώ θα τρώω κλειστές πόρτες, αλλά θα προσπαθώ να τις ανοίξω”.
Απ’ την άλλη, όμως, αναγνωρίζεις ότι η διαφορετικότητα σου αυτομάτως θα οδηγεί τους άλλους και σε συγκεκριμένες ρεπερτοριακές επιλογές.
Ν.Σ.: Μα κάποια στιγμή έκανα την ”Αμφιβολία”, που η ερμηνεία της Βαϊόλα Ντέιβις είχε τιμηθεί με Όσκαρ στην κινηματογραφική μεταφορά της, και πήρα εξαιρετικές κριτικές. Είχε να κάνει με το χρώμα, αλλά εκεί είχα κάτι να πω κι εγώ για το χρώμα. Τώρα να πάω να παίζω την κοπελίτσα ή την υπηρέτρια, δεν μου λέει κάτι…
Εσένα, Χάρη, η σημαντικότερη στιγμή στην πορεία σου;
Χ.Φ.: Η συνύπαρξη μου με τον Ντάριο Φο, τι άλλο να πω; Αν ο εγκέφαλος λειτουργεί μόνο κατά 10%, πιστεύω πως ο δικός μου με τον Φο έφτασε στο 11%. Τον έζησα σε 20ήμερα σεμινάρια μέσα σε διάρκεια τριών χρόνων.
Τι κρατάς απ’ αυτή την εμπειρία;
Χ.Φ.: Τον απόλυτο σεβασμό που έδειχνε σε μας, τους νέους ηθοποιούς και τη λαχτάρα του να μας μάθει πράγματα. Σαν ένα παιδί ήταν χωρίς κανένα ύφος ή σκεπτικό του τύπου ”Ποιος είμαι εγώ”, αυτός που ήταν Νομπελίστας. Ήταν ένας και ίσος με όλους.
Ποιο ήταν το αποτέλεσμα εντός σου από τη μαθητεία δίπλα του;
Χ.Φ.: Με έκανε καλύτερο ηθοποιό πέραν του ότι σίγουρα με έκανε καλύτερο άνθρωπο.
Εσύ, Νίκη, που έχεις κάνει πολλή τηλεόραση, πως θα έκρινες το μέσο σήμερα;
Ν.Σ.: Την έχω κλειστή, να πω την αλήθεια, αλλά είμαι περήφανη για τις δουλειές που έκανα. Μιλάω για το ”Εκείνες κι εγώ” με τον Γιάννη Μπέζο, τον ”Μαύρο ωκεανό” με τον Νινιό που πήγαμε στην Αφρική – ήταν ένα εκπληκτικό ταξίδι -, το ”Κλειδί”, την ”Απαγορευμένη αγάπη”, το ”Αν μ’ αγαπάς”, πάρα πολλά πράγματα. Τώρα ακούω από συναδέλφους ότι υπάρχει μια βιασύνη να γίνονται όλα μέχρι την επόμενη σκηνή, εκεί που παλιά κάναμε πρόβες με την κάμερα, τους άλλους ηθοποιούς και τους σκηνοθέτες. Τώρα, αν δεν έχει γίνει σαρδάμ, τα κρατάνε όλα, παραγκωνίζοντας την ερμηνεία. Υπάρχουν σίγουρα σειρές που κάτι προσπαθούν να κάνουν, όπως το ”Νησί”, το οποίο δεν είδα, αλλά άκουγα τα καλύτερα.
Χ.Φ.: Εγώ πάλι δεν έχω εμπειρία από την τηλεόραση. Έχω κάνει κάποια guests στο ”Κόκκινο δωμάτιο” του Αλέξανδρου Ρήγα, στην ”Πολυκατοικία” του Θωμόπουλου και σε κάποια άλλα, αλλά ποτέ πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Δεν θα σε ενδιέφερε δηλαδή, Χάρη, ένας μεγαλύτερος ρόλος σε σειρά;
Χ.Φ.: Δεν λέω ποτέ όχι, αν και να σου πω την αλήθεια, όσες φορές το έκανα δεν με συγκίνησε. Ίσως εξ αρχής δεν είχα τέτοιο σκοπό…
Εσύ επίσης, Νίκη, συμμετείχες στην τελευταία ανολοκλήρωτη ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Είναι κάτι που δεν ξέρει ο πολύς κόσμος.
Ν.Σ.: Πρόλαβα, πράγματι, να κάνω γυρίσματα για την ”Άλλη Θάλασσα” του Αγγελόπουλου, έχοντας κάνει πριν άλλη μία ταινία ελληνοϊταλικής συμπαραγωγής, που ήταν όλη ”πάνω” μου.
Εσύ από σινεμά, Χάρη; Είχες εμφανιστεί στις ”Νύφες” του Βούλγαρη, αν τα λέω σωστά.
Χ.Φ.: Έκανα μία ταινία με τον Μιχάλη Γιαρίμουστα, αν τον ξέρεις, για την οποία μη με ρωτήσεις, δεν έχω ιδέα τι έγινε. Είχα πρόβα στην πρεμιέρα της και δε μπόρεσα να παραστώ. Στις ”Νύφες”, που λες, απλά είχα ένα πέρασμα μέσα σε τόσους και τόσους άλλους ηθοποιούς, δεν το θεωρώ δηλαδή συμμετοχή κανονική.
Πείτε μου τώρα κατά πόσο σας άγγιξε η διαβόητη κρίση.
Ν.Σ.: Σαφώς εκείνα τα χρόνια ήμουν καλά. Είχα τα ταξίδια μου, τις ανέσεις μου, ενώ τώρα υπάρχει μία στέρηση και μία αγωνία. Ο χώρος μας πλέον είναι μια θάλασσα που κολυμπάς και δεν ξέρεις που θα σε βγάλει, αλλά τουλάχιστον κινούμαι βάσει των επιθυμιών μου. Ούτε αποταμίευσα τίποτα, μη φανταστείς. Τόσο – όσο…Περιμένω τα δικαιώματα μου να εισπράττω κάθε φορά και κάνω χαρά. Βέβαια, όταν τρως τα έτοιμα, πρέπει νά’σαι έτοιμος για να κάνεις και κάτι άλλο, που εγώ θα το έκανα.
Που νά’χε σχέση με το θέατρο;
Ν.Σ.: Όχι απαραίτητα. Στο θέατρο θέλω να παίζω, δεν μ’ αρέσει κάτι άλλο. Εννοώ πως δεν θα είχα πρόβλημα να δουλέψω μπαργούμαν, αλλά όχι κάπου που δεν θα μου έλεγε κάτι. Είναι τόσο ξεκάθαρο μέσα μου!
Εσύ, Χάρη, πως τη ”βγάζεις”; Κάνεις θέατρο, είσαι στη Σπείρα – Σπείρα του Κραουνάκη, πράγματα που έχουν την αποδοχή του μεγάλου κοινού.
Χ.Φ.: Με το να βρίσκομαι σε δύο δουλειές και να βγάζω τα προς το ζην νιώθω κάπως τυχερός. Η αλήθεια είναι πως δεν πρέπει να παραπονιέμαι απ’ τη στιγμή που πολλοί συνάδελφοι είτε είναι άνεργοι, είτε εργάζονται σε άσχετες δουλειές για την επιβίωση, λόγω κρίσης, οπότε μακαρίζω την τύχη μου που έχω τη δυνατότητα να πληρώνομαι απ’ τη δουλειά μου. Τουλάχιστον έχω μια ηθική ικανοποίηση που με απομακρύνει απ’ τη σκοτεινιά της σημερινής κρίσης, απ’ την οποία νοσούν όλα τα επαγγέλματα και ιδιαίτερα τα καλλιτεχνικά.
Και ο Σταμάτης είναι πολυπράγμων, δεν τη θέλει την ησυχία.
Χ.Φ.: Με τον Σταμάτη δεν είναι η πρώτη μας θεατρική συνεργασία. Ουσιαστικά μονόλογος ήταν και ο ”Γάμος εν Κανά” του Ντάριο Φο, μικρότερης διάρκειας μεν, αλλά εξίσου σημαντικό έργο. Αυτό που μας έδεσε αρχικά ήταν η χημεία. Με τα χρόνια αναπτύχθηκε ένας κοινός κώδικας και μία φιλία, ώστε να κάνει τη διδασκαλία πάνω σ’ ένα ρόλο πιο εύκολη, τη συνεργασία πιο ευχάριστη. Όλα αυτά σε συνδυασμό με την αμοιβαία εμπιστοσύνη, μας κάνουν να ξεπερνάμε οποιοδήποτε πρόβλημα θα παρουσιαζόταν εν ώρα προβών. Δουλέψαμε λέξη – λέξη το κείμενο και βήμα – βήμα ο Σταμάτης το άφηνε να μας κατακτήσει και να διαμορφώσουμε την κάθε μία σκηνική απόδοση των κεφαλαίων του.
Θα ήθελα να μου πείτε πως βλέπετε τη θέση του καλλιτέχνη μέσα στη νεοελληνική κοινωνία.
Ν.Σ.: Ο καλλιτέχνης οφείλει να έχει μια στάση και πάντα να είναι απέναντι στον υποβιβασμό της πνευματικής ζωής του τόπου του, διότι – δυστυχώς – αυτό βλέπουμε να συμβαίνει. Το ίδιο ερώτημα που θέτεις υπάρχει και στον ”Αίαντα” του Σοφοκλή, τι κάνεις δηλαδή όταν διαφωνείς με όλα όσα προαποφασίζονται για σένα; Παίρνεις θέση ή τρως το κουτόχορτο και παραμένεις απαθής; Κυριαρχούν σήμερα μια απάθεια κι ένας φόβος ώστε κανένας τελικά να μη μπορεί να λειτουργήσει. Υπάρχει μια στροφή προς το εμπορικό, όλοι να θέλουν τα εύκολα πράγματα, τις γρήγορες λύσεις, να περάσουν καλά. Το ίδιο θα δεις και με το διπλανό μας. Δεν λέγονται τα πράγματα ανοιχτά, ακόμα και στις διαπροσωπικές σχέσεις τα πράγματα θάβονται κάτω απ’ το χαλί. Η κρίση, τέλος πάντων, ανέκαθεν ήταν μια αφορμή για να γεννηθεί κάτι καινούργιο.
Αυτό που λες, Νίκη, το συναντάμε και στο έργο που παίζει ο Χάρης αυτόν τον καιρό. Η επικράτηση της βλακείας είναι επίσης σα να προαποφασίζουν άλλοι για σένα.
Χ.Φ.: Ακριβώς. Και για μένα είναι ένας τρόπος μέσω ενός κειμένου να μιλήσω για το τι συμβαίνει στην κοινωνία μας σήμερα. Ένα κείμενο που γράφτηκε παλιά, αλλά που είναι τόσο σημερινό.
Τη συγχωρείτε τη βλακεία στους άλλους;
Χ.Φ.: Έχω μάθει απλά να μη δίνω μεγάλη σημασία. Να τη συγχωρώ, όχι, διότι όταν είσαι άνθρωπος, νοήμον ον δηλαδή, θα πρέπει και να σκέφτεσαι ανάλογα. Όταν γενικά συναντάς έναν βλάκα, είτε θα προσπαθήσεις να βρεις σημεία επικοινωνίας, κάτι δύσκολο μάλλον, είτε θα τον αποδιώξεις τελείως από κοντά σου.
Ν.Σ.: Ούτε εγώ είμαι ανεκτική στη βλακεία, πολλές φορές βέβαια την κάνω ακόμα και χάζι. Κι εγώ έχω στιγμές βλακείας, που οι άλλοι μπορεί να γελάσουν μαζί μου.
Χ.Φ.: Δεν είναι βλακεία αυτό, παιδική αφέλεια μπορεί να λέγεται. Ο βλάκας έχει ένα πονηρό σκοπό, που δεν έχει να κάνει με προσωπικές μας στιγμές αστείες ή αφελείς.
Ν.Σ.: Συμφωνώ, ναι. Επομένως, η βλακεία με εκνευρίζει πάρα πολύ, αν μη τι άλλο, δε μπορώ να είμαι ανεκτική.
Κι εγώ συμφωνώ. Απ’ την άλλη, όμως, ένας άνθρωπος – έρμαιο των παθών του, όπως στον ”Αίαντα”, ή και ένας κουτοπόνηρος, βλάκας, αφελής έστω, έχουν το ακαταλόγιστο ενίοτε;
Χ.Φ.: Όχι, δεν το έχουν. Υπάρχει τόση υπερπληροφόρηση πλέον που ο κάθε άνθρωπος μπορεί να μάθει, αν θέλει βέβαια να μάθει.
Ν.Σ.: Μπορεί επίσης ένας άνθρωπος, όντας ”ανοιχτός”, να διεκδικήσει για να μάθει.
Πιστεύετε σ’ αυτό που λέμε το ”άστρο” του καλλιτέχνη;
Ν.Σ.: Βέβαια! Πιστεύω στον παράγοντα τύχη, γενικότερα.
Χ.Φ.: Κι εγώ πιστεύω, γιατί μου συμβαίνουν πράγματα. Τύχη δεν ήταν η συμπόρευση μου με τον Ντάριο Φο και τώρα με τον Σταμάτη Κραουνάκη; Φυσικά, να κινείσαι κι εσύ όμως! Το ”Συν Αθηνά και χείρα κίνει” ισχύει, θα έλεγα, για να μας πάω τώρα και στο έργο της κυρίας Σερέτη.
Είναι η πρώτη φορά, Νίκη, που αναμετριέσαι με ένα αρχαίο κείμενο;
Ν.Σ.: Όχι, έχω κάνει ”Ελένη” και ”Τρωάδες” με τον Πάρι Μιχαηλίδη, αλλά πάμε πολλά χρόνια πίσω.
Είναι διαφορετική η τριβή σου τώρα με το αντικείμενο;
Ν.Σ.: Οπωσδήποτε. Ο μεταλλασσόμενος εαυτός μου μέσα στα χρόνια έφερε και μιαν άλλη αυτοκυριαρχία πάνω στη σκηνή και νομίζω πως έμαθα να χειρίζομαι καλύτερα τα εκφραστικά μου μέσα.
Ξέρεις τι μου άρεσε ιδιαιτέρως κι εδώ έχει να κάνει με τη δουλειά του σκηνοθέτη σου; Έφτιαξε μια θεά Αθηνά που ναι μεν κινεί τα νήματα της δράσης, το κάνει όμως σαν να κλείνει το μάτι στη χειραγώγηση των μαζών από τις σημερινές τηλεπαρουσιάστριες – εκφωνήτριες. Αυτό, μόνο όποιος σε δει στην παράσταση, θα το καταλάβει. Εσύ, Χάρη, είναι η πρώτη φορά που παίζεις μονόλογο;
Ν.Σ.: Ακριβώς, η θεά Αθηνά καθοδηγεί τη δράση στο έργο χωρίς να γίνεται εμφανές μέσα σε όλα όσα συμβαίνουν. Η τοποθέτηση μου και η στάση μου ως ηθοποιός απέναντι στο ρόλο χρωστούν πολλά στην οξυδέρκεια και στη ματιά του Σουγάρη.
Χ.Φ.: Ουσιαστικά, ναι, είναι η πρώτη φορά που έχω πάνω μου έναν τεράστιο μονόλογο. Και σκέψου ότι κάναμε πρόβες μόνο για ένα – ενάμισι μήνα!
Πόσο σας αγχώνει το θέμα της εμπορικής απήχησης κάθε φορά; Ωραία όλα αυτά που λέμε, αλλά η τέχνη ανέκαθεν στόχευε στο πλατύ κοινό.
Ν.Σ.: Το πιο μεγάλο άγχος είναι το αν θα ”βρω” το ρόλο υπό την έννοια του πότε θα ”συναντηθώ” μαζί του. Αυτό που λέμε ”τό’χω τώρα”, δεν το είπα ποτέ στη ζωή μου! Από κει και πέρα, αν έχεις βρει ειδικά συνεργάτες και το πράγμα κυλάει ωραία, σαφώς μπαίνει και το θέμα των εισιτηρίων. Αλήθεια είναι πώς με την επιλογή του Χρήστου να πρωτοπαίξουμε το έργο καλοκαίρι, που ο κόσμος πηγαίνει και βλέπει αρχαίες τραγωδίες, ενώ εκεί ήμασταν sold out, το χειμώνα δυσκολευτήκαμε πολύ.
Εσύ, Χάρη, τώρα ξεκίνησες το μονόλογο σου στο Ιλίσια – Βολανάκης, οπότε δεν το ξέρεις καλά αυτό που λέω. Έχω να πω, όμως, πως όταν ένα έργο ξαναπαίζεται, επικοινωνιακά έχει ”καεί” απ’ το πρώτο του ανέβασμα συνήθως.
Ν.Σ.: Το πιστεύεις αυτό;
Απόλυτα, λόγω εμπειρίας…
Χ.Φ.: Κοίταξε, απ’ τη στιγμή που οι περισσότεροι ηθοποιοί πληρώνονται με ποσοστά, υπάρχει η αγωνία αν αυτό που κάνεις θά’χει αποδοχή από το κοινό ή αν θα έχεις και κοινό. Η αποδοχή του κοινού είναι και το χειροκρότημα σου απέναντι σε μια δουλειά που την πίστεψες κι εσύ και οι άλλοι άνθρωποι.
Ν.Σ.: Έτσι είναι. Για το κοινό παίζουμε. Πρώτα για εμάς τους ίδιους και μετά για το κοινό.
Πείτε μου τρία έργα που σας έχουν στιγματίσει, αν υπάρχουν βέβαια, από το βιβλίο, τη μουσική και τον κινηματογράφο.
Χ.Φ.: Από μουσική, λατρεύω τη Marianne Faithfull και το ”Dangerous Acquintances” με το ”So sad”!
Την εμπορικούρα της Faithfull μου λες τώρα, που η ίδια το σιχαίνεται.
Χ.Φ.: Δεν έχει σημασία και ήμουν σίγουρος γι’ αυτό (γέλια). Γιατί, το ”Sister Morphine”, εμπορικό δεν είναι;
Πάμε παρακάτω, σας ακούω.
Χ.Φ.: Από μουσική, το ”So sad”, λοιπόν. Από βιβλίο, το ”Streets of Philadelphia” που γράφτηκε από τον συγγραφέα Christopher Davis το 1994, ένα χρόνο μετά την ταινία. Τό’χα διαβάσει στο Γυμνάσιο και τό’χα ήδη φτιάξει ως ταινία μες το κεφάλι μου, προτού – εννοείται – να έχω δει την ταινία. Από σινεμά, τώρα, θα έλεγα το ”Amelie” του Jean Pierre – Jeunet.
Πολύ mainstream μας τη βγαίνεις τώρα (γέλια).
Χ.Φ.: Μου άρεσε αυτή η γλυκόπικρη αίσθηση, η αίσθηση του ρομαντικού που θα θέλαμε να απεικονίζει και λίγο την εποχή μας.
Ν.Σ.: Εγώ από σινεμά θα έλεγα το ”The Hours”, γιατί το συνδυάζω με τη Βιρτζίνια Γουλφ, που αγαπώ πολύ. Από μουσική, λατρεύω το ”Mon dieu” της Edith Piaf, που με ανατριχιάζει κάθε φορά. Τέλος, ένα βιβλίο που τό’χα διαβάσει πριν χρόνια και με είχε καθορίσει, ήταν η ”Αισθηματική αγωγή” του Φλομπέρ. Προτιμώ ωστόσο τα πιο ”μαύρα” καταραμένα αναγνώσματα. Και η ποίηση με απασχολεί, ένα ποίημα που θα διαβάσω μπορεί να μου φτιάξει ολόκληρη τη μέρα μου.
Και ποιους ποιητές διαβάζετε;
Ν.Σ.: Μου αρέσει πολύ ο Μπουκόφσκι, αυτό το σαρωτικό μαύρο χιούμορ του. Αγαπώ τον Αναγνωστάκη και τον Λειβαδίτη από τους Έλληνες ποιητές. Αγαπημένα και τα ποιήματα, επίσης, του Αργύρη Χιόνη, πολύ όμως, όπως και ο κυνισμός μέσα από το ερωτικό ανικανοποίητο του Ντίνου Χριστιανόπουλου!
Χ.Φ.: Αγαπώ όλα τα ποιήματα του Μαγιακόφσκι, ειδικά τα ερωτικά του ή αυτά της παρισινής ατμόσφαιρας. Μου αρέσει και ο Λάμπρος Πορφύρας.
Νίκη, με το τραγούδι δεν είχες ποτέ σχέση;
Ν.Σ.: Όχι, μου είχαν γίνει προτάσεις για να τραγουδήσω, αλλά δεν το κυνήγησα και ποτέ. Έχω κάνει μαθήματα φωνητικής, αλλά δεν είχα ποτέ την τάση να το εξασκήσω. Θα το έκανα φυσικά μόνο στο πλαίσιο μιας παράστασης.
Χ.Φ.: Ούτε εγώ είμαι τραγουδιστής, μην τρελαθούμε. Άντε πες ότι έχω μια καλή θεατρική φωνή, τίποτα περισσότερο. Ο Σταμάτης πάλι είναι ένας άνθρωπος που έχει απαιτήσεις απ’ τους τραγουδιστές του και καλά κάνει, γιατί ειν’ αυτός που είναι. Τώρα γιατί με έβαλε εμένα να τραγουδάω, ακόμα δεν το έχω αναλύσει.
Τι άλλο θα έκανες στη ”Σφίγγα”, όμως, θα ήσουν απλά ένας περφόρμερ;
Χ.Φ.: Εννοώ πως με χρησιμοποίησε σαν ηθοποιό ή μια δεύτερη φωνή μέσα στη Σπείρα – Σπείρα. Δεν θεωρώ ωστόσο πως είμαι καλλίφωνος ιδιαίτερα.
Τι σας δίνει πραγματική χαρά στη ζωή αυτή;
Ν.Σ.: Σε μία ονειρική κατάσταση θα ήταν σίγουρα ένας μεγάλος έρωτας και η τέχνη μου. Φίλους έχω και νιώθω τυχερή επ’ αυτού, δεν το διαπραγματεύομαι. Ότι οικογένεια δεν έχω τώρα, την καλύπτουν απόλυτα οι φίλοι μου, οι άνθρωποι μου.
Χ.Φ.: Θα συμφωνήσω με τη Νίκη! Μου δημιουργεί τεράστια χαρά το ότι έχω καλούς φίλους, των οποίων όμως τη φιλία διεκδίκησα. Χρειάζεται κι εδώ συνείδηση και συνέπεια. Είναι ωραίο το ότι στις 4 τα χαράματα οι φίλοι μου μού έδωσαν το δικαίωμα να τηλεφωνήσω και να πω ”Δεν είμαι καλά, έλα” και να έρχονται!
Απ’ την άλλη λένε πως η υπερβολική παρουσία των άλλων στη ζωή μας, είναι ένα σκέπασμα της προσωπικής μας μοναξιάς και ανασφάλειας.
Ν.Σ.: Ξέρω ότι έχω φίλους, όπως ξέρω και ότι είμαι μοναχική, περνώντας πολλές ώρες με τον εαυτό μου. Μπορεί να μην είμαι συνέχεια με κόσμο, αλλά όταν βρεθώ, δίνομαι εξ ολοκλήρου στην συντροφιά και στην παρέα.
Χ.Φ.: Κι εδώ θα συμφωνήσω απόλυτα με τη Νίκη. Τώρα, για το θέμα του μεγάλου έρωτα, δεν τρελαίνομαι να πω την αλήθεια…
Ν.Σ.: Μίλησα για μια ιδανική κατάσταση, όμως, έτσι; Δε υπάρχει ωραιότερο πράγμα.
Χ.Φ.: Ναι, θα συμφωνήσω, εντάξει.
Είναι κι ένα παραμύθι ο έρωτας που μπορεί να σε διαλύσει ή να σε απογειώσει;
Ν.Σ.: Εγώ ακόμα παραμυθιάζομαι. Τρώω συνέχεια ήττες, αλλά συνήθως μετά ακολουθούν οι νίκες. Η μία μετά την άλλη.
Λες να φταις κι εσύ γι’ αυτό;
Ν.Σ.: Θεωρώ ότι είμαι ok, αλλά τώρα το τι βγάζω στον άλλον δεν μπορώ να σ’το εξηγήσω, τι ειν’ αυτό δηλαδή που τους κάνει και το βάζουν στα πόδια. Με θεωρώ τόσο εντάξει τύπο, που μπορεί αυτό το εντάξει νά’ναι ασύμβατο με την εποχή μας.
Χ.Φ.: Εγώ πάλι βγάζω το χειρότερο εαυτό μου στις σχέσεις μου. Όσο απολαυστικός μπορεί νά’μαι για τους φίλους, τόσο διαστροφικός μπορώ να γίνω στις σχέσεις. Να συμπληρώσω, όμως, ότι αναφέρομαι στη φάση που βρίσκομαι αυτή την περίοδο που με πετυχαίνεις.
Ελεύθερα, αγαπάμε τις διαστροφές στα πλαίσια σχέσεων (γέλια). Ο Χάρης είναι συγκεκριμένος, εσύ είσαι λίγο πιο ασαφής επ’ αυτού, Νίκη.
Ν.Σ.: Ναι, γιατί απ’ την άλλη είμαι πολύ ανεξάρτητη και δυναμική, κάτι που μπορεί να τρομάζει τους άντρες. Μπορεί να έχει πέραση το μοντέλο μιας μη χειραφετημένης γυναίκας. Πάνω απ’ όλα, βέβαια, διεκδικώ την ελευθερία μου.
Ίσως και γι’ αυτό να μη θέλησες να αφήσεις ένα παιδί.
Ν.Σ.: Αν σου πω ότι δεν το θέλησα κάποια στιγμή, θα έλεγα ψέματα. Σήμερα βέβαια νιώθω καλά που χτύπησε το καμπανάκι της μητρότητας, αλλά έκανα ότι δεν τ’ άκουσα. Θεωρώ πολύ δύσκολο να είσαι μάνα τη σήμερον ημέρα και συν τοις άλλοις νιώθω να έχω ακόμα ένα παιδί μέσα μου, που μου εμφανίζεται ανυποψίαστα και το κακομαθαίνω κιόλας. Θα ήμουν καλή μάνα, βάσει της δοτικότητας που έχω, αλλά πιστεύω πως ακόμα με μεγαλώνω, εμένα την ίδια!
Η παιδικότητα είναι και δικό σου χαρακτηριστικό, Χάρη, που δίνει έναυσμα και για την κωμική σου φλέβα, να υποθέσω.
Χ.Φ.: Πιθανώς να έχεις δίκιο. Είμαι ανώριμος αρκετά ακόμα σε πολλά πράγματα.
Ν.Σ.: Εγώ δεν θα με έλεγα ανώριμη, κρατάω καλά όμως μέσα μου το παιδί.
Στον αντίποδα, πότε θα λέγατε ότι σας επισκέπτεται η δυστυχία, η μελαγχολία;
Ν.Σ.: Όταν προσπαθείς να ονειρευτείς και στο απαγορεύουν. Όταν ελλοχεύει ο φόβος του θανάτου αγαπημένων μου προσώπων, κάτι που προσπαθώ να διαχειριστώ και μέσα απ’ την τέχνη. Οι άλλοι μπορεί να φεύγουν και να μην καταλαβαίνουν τίποτα, το φορτίο όμως σηκώνουμε εμείς που μένουμε πίσω.
Χ.Φ.: Δεν το έχω σκεφτεί για νά’μαι ειλικρινής…
Μήπως δεν αντέχεις τον πόνο;
Χ.Φ.: Δεν θα το έλεγα, απλά είμαι φύσει αισιόδοξο άτομο και μέχρι τώρα δεν μου έχουν τύχει συντριβές στη ζωή μου.
Ν.Σ.: Πιστεύω ότι οι πρώτες καμπάνες της προσωπικής ματαίωσης έρχονται με τη γονεϊκή απώλεια. Από κει και πέρα, δυστυχία είναι και η ασυνέπεια των άλλων, η έλλειψη σεβασμού.
Χ.Φ.: Αυτά μπορεί να είναι περαστικά, να μη συστήνουν δυστυχία ή μελαγχολία.
Είναι σωστό αυτό που λέει ο Χάρης.
Ν.Σ.: Εγώ τα βιώνω τα πράγματα, είμαι λίγο drama queen. Παλιά ήμουν πολύ περισσότερο, τελευταία τό’χω μετριάσει. Μπορεί, ας πούμε, τώρα να τα λέμε, αλλά αν έρθει μια στιγμή για χ-ψ λόγο που δεν θα μιλάμε, εμένα θα με στενοχωρούσε πάρα πολύ. Θα έψαχνα το ”γιατί” και θα με απασχολούσε.
Χ.Φ.: Και οι πισώπλατες μαχαιριές είναι μια πηγή δυστυχίας σε όλα τα επίπεδα.
Να ρωτήσω τότε αν τις έχετε υποστεί εσείς τις μαχαιριές αυτές.
Ν.Σ.: Αρκετές, θα έλεγα, αλλά δεν κάθομαι να τις μετράω…
Χ.Φ.: Φυσικά! Μια απ’ τα ίδια!
Και τι κάνετε; Τι άμυνες προβάλετε;
Χ.Φ.: Ταβανοθεραπεία για μια βδομάδα και μετά λέω ότι είναι μάταιο. Συνεχίζεις, πορεύεσαι και ξέρεις πως θα το βρίσκεις πάντα μπροστά σου.
Ν.Σ.: Δεν αντιδρώ επιθετικά. Θεωρώ πως θα το βρει απ’ την ίδια τη ζωή όποιος ρίχνει μαχαιριές πισώπλατες.
Χ.Φ.: Βέβαια, αν σε ενδιαφέρει ένα συγκεκριμένο άτομο, θα κάτσεις να βρεις για ποιο λόγο μπορεί να το έκανε.
Θα του δίνατε ευκαιρίες;
Χ.Φ.: Δεύτερη ευκαιρία δίνω, τρίτη ποτέ!
Ν.Σ.: Κι εγώ δίνω, αλλά δεν ξέρω τι παίζει με τα πισώπλατα ”θαψίματα”…
Αν ξέρατε από καιρό πως θα εγκαταλείπατε τα εγκόσμια την τελευταία μέρα του 2017, τι θα κάνατε;
Ν.Σ.: Μια και θα το γνωρίζαμε, θα είχα φροντίσει να κάνω πολλά ταξίδια, να μην αφήσω μέρος για μέρος στη γη, ενώ θα προσπαθούσα να ζήσω έστω και πλασματικά έναν μεγάλο έρωτα. Θα με έβλεπα στο Παρίσι, την αγαπημένη μου πόλη, να ζω τα πάντα, τα πάντα όμως, πολύ έντονα.
Χ.Φ.: Εγώ πάλι θα ήμουν πιο κοινότοπος (γέλια). Θα φώναζα τους φίλους, θα έκανα ένα μεγάλο πάρτι και μετά, αφού δεν θα ήξεραν τίποτα, θα τους έλεγα ”Και τώρα γεια σας, ραντεβού αύριο την ίδια ώρα στο Α’ Νεκροταφείο”!
Ν.Σ.: Α καλά, ναι, ούτε κι εγώ θα τό’λεγα!
Ποια ήταν η πιο ευχάριστη στιγμή σας μέσα στο 2017 που μας άφησε;
Ν.Σ.: Μισό – μισό ήταν για μένα το 2017 από χαρές και λύπες. Ο ”Αίαντας” ήταν σίγουρα μια ευχάριστη λαμπερή στιγμή αναφορικά με το ότι ξεπέρασα τα όρια μου και ανακάλυψα πως ακόμα βρίσκω τον εαυτό μου. Βρίσκομαι σε μια ησυχία που τα πράγματα έρχονται όπως πρέπει να έρθουν.
Χ.Φ.: Και μένα ο μονόλογος με πέτυχε σε μια τρομερά ζόρικη ψυχολογική κατάσταση, οπότε μου έδωσε την ευκαιρία να πιστέψω περισσότερο στις δυνατότητες μου.
* Η τραγωδία ”Αίας” του Σοφοκλή που σκηνοθέτησε ο Χρήστος Σουγάρης με τη Νίκη Σερέτη στο ρόλο της Αθηνάς, θα παίζεται μέχρι τις 12 Ιανουαρίου 2018 στο Από Μηχανής Θέατρο – Κάτω Σκηνή. Κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21.00. Τον Μάιο θα παρουσιαστεί στη Θεσσαλονίκη σε συνεργασία με το ΚΘΒΕ και έπεται περιοδεία σε όλη την Ελλάδα.
** Ο μονόλογος ”Η τεράστια κοινωνική σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω” του Ευάγγελου Λεμπέση σε σκηνοθεσία Σταμάτη Κραουνάκη με τον Χάρη Φλέουρα παίζεται αυτόν τον καιρό στο θέατρο Ιλίσια Βολανάκης. Κάθε Τετάρτη στις 20.00 και κάθε Πέμπτη στις 21.15
*** Ο Χάρης Φλέουρας συμμετέχει στις παραστάσεις του Σταμάτη Κραουνάκη με τη Σπείρα – Σπείρα κάθε Δευτέρα στις 21.00 στη μουσική σκηνή ”Σφίγγα”.
