Ο νέος και πολλά υποσχόμενος καλλιτέχνης Σταμάτης Πακάκης σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στο Koita-magazine.
Εξαιρετικά συμπαθής, άκρως ταλαντούχος και ένας από τους πιο συνειδητοποιημένους καλλιτέχνες της νέας γενιάς.
Μετρά πολλές επιτυχίες στο χώρο της μουσικής και του θεάτρου κι άξιες συνεργασίες που τον εξελίσσουν. Η μουσική είναι η ζωή του. Και το θέατρο επίσης. Το ένα συνδέει το άλλο για εκείνον. Αγαπά τη δουλειά του, μάχεται γι’αυτήν με εφόδια το μεράκι και την αγάπη.
Είναι σχεδόν λυτρωτικό και συνάμα αισιόδοξο να βλέπεις τη νέα γενιά ανθρώπων και δη καλλιτεχνών, να κυνηγά και πολλές φορές να πετυχαίνει τα όνειρα της. Δεν ήξερα πολλά για τον Σταμάτη Πακάκη και μέσα από αυτή την κουβέντα ένιωσα σα να τον ξέρω καιρό.
Πίνοντας μια γουλιά από τον καφέ του, ξεκίνησε να μιλά και το μαγνητοφωνάκι να γράφει…
Ποιος είναι ο Σταμάτης Πακάκης και τι πρέπει να ξέρουμε για εσένα;
Χμ! Ξεκινάμε με δύσκολη ερώτηση! Είμαι ένας αισιόδοξος άνθρωπος. Μου αρέσει να χαμογελάω και να κάνω πλάκες. Μου αρέσει να περνάω καλά με φίλους και συναδέλφους. Είμαι ένας άνθρωπος που λέει τη γνώμη του και γενικά ό,τι με προβληματίζει το εκφράζω κι έτσι διατηρώ την ηρεμία μου. Επικοινωνώ την χαρά αλλά και τον κάθε προβληματισμό μου με τους ανθρώπους μου. Είμαι από τη Ρόδο και ζω στην Αθήνα από το 2004.
Ποιο ήταν το έναυσμα που σε ώθησε να ασχοληθείς με την τέχνη;
Ξεκίνησαν όλα λίγο τυχαία. Πάντα ζωγράφιζα. Ζωγράφιζα σε χαρτιά.. στους τοίχους… στα παιχνίδια μου… κτλ. Αλλά ας μιλήσω για την μουσική. Κάπου προς το τέλος του δημοτικού η μητέρα μου ήθελε να με κρατάει απασχολημένο με δημιουργικές ασχολίες. Αφού είχα δοκιμάσει τους παραδοσιακούς ελληνικούς χορούς και το καράτε ήρθε στη ζωή μου η φιλαρμονική (κρουστά και φλάουτο) η οποία ήταν κάτι νέο για την περιοχή που έμενα. Θυμάμαι όλα τα παιδιά είχαμε δώσει το παρων. Στην πορεία γράφτηκα στο ωδείο (κλασσική κιθάρα). Την κιθάρα την ανακάλυψα τυχαία στα πράγματα της αδερφής μου και με τη βοήθεια της οποίας άρχισα να παίζω τις πρώτες μελωδίες από τραγούδια του ‘Νέου Κύματος’. Τον επόμενο χρόνο πέρασα στο Μουσικό Σχολείο Ρόδου. Από εκεί και πέρα όλα ήταν μία ευχάριστη αλυσίδα. Αβίαστα, χωρίς καμία πίεση ή γκρίνια από την οικογένειά μου έκανα μουσική – μουσική – μουσική και μουσική. Θυμάμαι ακόμη και τα καλοκαίρια να κάνω θεωρητικά μαθήματα στο ωδείο ώστε να περάσω τάξεις. Μου άρεσε να μελετάω. Ιδιαίτερη στιγμή για μένα ήταν η συμμετοχή μου στην Ευρωπαϊκή Χορωδία. Αρκετά επίπονη διότι λόγω μεταφώνησης δεν είχα το αποτέλεσμα που ήθελα. Ωστόσο οι συχνές συναυλίες και η έκθεση στο κοινό ήταν κάτι που με μάγεψε. Έλεγα σε όλους πως θέλω να γίνω μουσικός χωρίς όμως να εστιάζω σε ποια ειδικότητα ακριβώς. Τελικά τα κατάφερα. Μία από τις βασικές μου ασχολίες είναι η εργασία μου σε επαγγελματικές χορωδίες και φωνητικά σύνολα της χώρας. Είμαι έκτακτος χορωδός (τενόρος) στην χορωδία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, στη χορωδία του Δήμου Αθηναίων, της ΕΡΤ, της Armonia Atenea, του φωνητικού συνόλου Capella d’ Atene κ.ά.
Θέατρο ή μουσική, το μεγαλύτερο πάθος σου;
Ο συνδυασμός! Ξεκίνησα με μουσικές παραστάσεις. Η πρώτη μου επαγγελματική παράσταση ήταν στην Παιδική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής το 2009 με το έργο ‘Η νυχτερίδα και ο χορός των παραμυθιών’ σε σκηνοθεσία Κάρμεν Ρουγγέρη στο θέατρο Ακροπόλ. Στην πορεία σπουδάζοντας θέατρο άρχισα να εστιάζω σε δουλειές που δεν χρησιμοποιούσα την όποια μουσική μου γνώση. Άκρως δημιουργική περίοδο διότι ‘έπαιζα’ μακριά από τις ευκολίες μου. Εκεί ήταν που βρήκα πολλά πράγματα για μένα. Ωστόσο κάθε κείμενο το αντιμετωπίζω ως παρτιτούρα. Μετά από διάφορες περιπλανήσεις σε διαφορετικά είδη θεάτρου (Παιδικό θέατρο, Εφηβικό Θέατρο, Σύγχρονο Θέατρο, Μιούζικαλ, Όπερα, Οπερέτα, Device Theater, κ.ά.) βλέπω πως δεν μπορώ να τα διαχωρίσω. Η θεατρική μου παιδεία βοηθάει τη μουσική και το αντίθετο. Εξάλλου θεωρώ πως ένας performer πρέπει να έχει καταφέρει να ενώσει το θέατρο με τη μουσική και την κίνηση-χορό.
Η μουσική τι σημαίνει για εσένα και κατά πόσο επηρεάζει τη ζωή σου;
Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς μουσική. Η αλήθεια είναι πως δεν ακούω μουσική στο σπίτι διότι μετά από αρκετές ώρες πρόβας καθημερινά θέλω να ξεκουράζονται τα αυτιά μου. Ωστόσο για μένα μουσική δεν είναι μόνο η ακρόαση τραγουδιών. Μουσική για μένα σημαίνει να έρχομαι σε επαφή με νέα έργα, με νέες παρτιτούρες. Μουσική είναι να διαβάζω prima vista και να βλέπω αν είμαι σωστός. Μουσική είναι να προχωράω στο δρόμο πηγαίνοντας για δουλειά και να κάνω ζέσταμα. Μουσική είναι να σιγομουρμουρίζω μελωδίες και να μη θυμάμαι από που είναι. Μουσική είναι ο τρόπος ζωής μου.
Μίλησε μου λίγο για την πρώτη σου προσωπική δουλειά ‘’Μάνα’’. Τραγούδι, Βιβλίο, θεατρικό; Ποια η πορεία του στο μέλλον;
Το ‘’Μάνα’’ είναι ένα θεατρικό έργο που θα κυκλοφορήσει το ερχόμενο Φθινόπωρο σε βιβλίο. Το βιβλίο θα έχει σκίτσα καθώς και cd τόσο με τα τραγούδια του έργου όσο και με τις πρόζες. Επίσης βρίσκομαι σε επικοινωνία για να ανέβει σε θεατρική σκηνή την επόμενη σαιζόν. Οι ηθοποιοί που συμμετέχουν στο βιβλίο είναι οι: Αθηνά Παππά, Χάρης Αττώνης, Μυρσίνη Δόξα, Μαρία-Νεφέλη Δούκα, Ελεάννα Φινοκαλιώτη και η Ουρανία Φουρλάνου.
Το video clip ‘’Μάνα’’ που κυκλοφόρησε 21.02.18 είναι ένα πρώτο οπτικοακουστικό δείγμα με το κύριο τραγούδι του έργου. Λειτουργεί ως ένας προάγγελος αυτού που θα ακολουθήσει. Ήθελα να επικοινωνήσω την δουλειά μου με τον κόσμο. Η έκθεση αυτή θα με βοηθήσει στην βελτίωση της συνέχειας. Μου αρέσει να δέχομαι κάθε είδους σχόλιο το οποίο θα με βοηθήσει να εξελιχθώ.
Εδώ θα πρέπει να αναφέρω πως τα πιο πολλά τραγούδια του έργου ‘’Μάνα’’ τα έχω γράψει με την Άννα-Μαρία Ζαχαριάδη μία συνεργάτιδα χρόνων, από την εποχή που σπουδάζαμε παρέα στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών στο τμήμα Μουσικών Σπουδών. Ένα από αυτά είναι και το ομώνυμο τραγούδι του video clip. Στις ενορχηστρώσεις και στις πρωτότυπες μουσικές που ντύνουν τα κείμενα του έργου με βοηθάει ο Αλέξανδρος Δημητρόπουλος.
Βλέποντας το video clip σου εστιάζω στην ιδιαίτερη ατμόσφαιρα και στη μη συνηθισμένη σκηνοθεσία. Πως προέκυψε;
Μόλις αποφάσισα να δώσω σάρκα και οστά στο τραγούδι ‘’Μάνα’’ ξεκίνησα να σκέφτομαι ένα βασικό σενάριο για το κλιπ καθώς και την ατμόσφαιρα που θα ήθελα. Άρχισα να αναζητώ κοστούμια για τους ήρωες, να σκέφτομαι τη σκηνογραφία και το μακιγιάζ. Ήθελα, επειδή είναι η πρώτη μου προσωπική δουλειά, να έχει το αποτέλεσμα που είχα στο μυαλό μου. Φυσικά κάπου εκεί πελάγωσα. Ευτυχώς απευθύνθηκα σε ανθρώπους που αγκάλιασαν το όνειρό μου και βοήθησαν στην υλοποίηση του. Χωρίς αυτούς δε θα είχε γίνει τίποτα. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Νίκος Χρηστίδης, την κινηματογράφηση η Αναστασία Λουκρέζη και το μακιγιάζ η Cathy Jones.
Τι πραγματεύεται το τραγούδι ‘’Μάνα’’; Ποια είναι η Μάνα;
Μάνα είναι η δική μου μάνα, η δική σου μάνα, η μάνα όλων μας. Αναφέρομαι στην ιδέα της μάνας. Μία μάνα μπορεί να είναι καλή, να είναι σκληρή, να αγαπάει, να τιμωρεί, να προστατεύει, να αδιαφορεί, να.. να.. πολλά. Η παρουσία της μάνας στις ζωές μας είναι η πιο σημαντική μας αναφορά. Ακόμη και η απουσία της μάνας είναι κι αυτή σημαντική με τον δικό της τρόπο. Μάνα απούσα. Μάνα παρούσα. Στο θεατρικό έργο βλέπουμε διαφορετικές μάνες που παλεύουν μέσα από τις διαπροσωπικές τους σχέσεις με τους συζύγους τους, με τα παιδιά τους, με τους δικούς τους φόβους και ανασφάλειες. Η ιδέα της Μάνας ενσαρκώνεται στο πρόσωπο μίας ηθοποιού. Στο video clip βλέπουμε τη Μάνα η οποία προσπαθεί να προστατεύσει το παιδί της. Υπάρχουν φόβοι που κυριαρχούν και στοιχειώνουν τα παιδικά μας χρόνια. Φόβοι οι οποίοι μπορούν να τροποποιήσουν την μετέπειτα πορεία μας μέσα στον πραγματικό κόσμο των ενηλίκων. Οι φόβοι είναι ποικίλοι. Ο ‘’Ύπνος’’ τον οποίο ενσαρκώνω εγώ δίνει συμβουλές στην Μάνα. Συμβουλές για την καλύτερη προστασία του παιδιού της. Προτρέπει τη Μάνα να μην μεγαλώνει τα παιδιά της με φαντασιακές ιστορίες και παραμύθια καθώς και μέσα σε μία προστατευτική φούσκα αλλά να τα προστατεύει ουσιαστικά από το σκοτάδι και το φως. Παντού υπάρχει κίνδυνος! Στο κλιπ τη Μάνα ενσαρκώνει η ηθοποιός Αθηνά Παππά και το παιδί ο μικρός Ιωάννης Μουζάκης.
Υπάρχουν φόβοι που σε κυριεύουν ακόμη, από τα παιδικά σου χρόνια;
Μεγάλωσα σε ένα οικογενειακό περιβάλλον που μου έλεγαν τα πράγματα με το όνομά τους από πολύ νωρίς. Με ‘’πονήρεψαν’’ από μικρή ηλικία οπότε αντιμετώπιζα ώριμα τις όποιες φοβίες μου. Δε μεγάλωσα με δαίμονες. Πάντα άκουγα από φίλους να λένε για αυστηρούς γονείς, για τιμωρίες, για πλάσματα που κρύβονται στο σκοτάδι….ήταν όλα τόσο ξένα σε μένα. Το μόνο περιστατικό ήταν όταν η γιαγιά μου προσπάθησε να με φοβερίσει ώστε να κοιμάμαι τα μεσημέρια που με πρόσεχε. Μου είπε την ιστορία για τον ‘’Μεσημερά’’, έναν ρακένδυτο καμπούρη γέρο ο οποίος περνούσε και έπαιρνε τα παιδιά που δεν κοιμόντουσαν. Την πρώτη φορά το πίστεψα και κοιμήθηκα. Την δεύτερη έδωσα λογική εξήγηση και είδα πως ο θόρυβος στις γρίλιες προερχόταν από το σκουπόξυλο της γιαγιάς.
Ποια η σχέση με τη δική σου μητέρα;
Η σχέση με τη μητέρα μου ήταν και είναι φιλική. Δεν υπήρξε ποτέ ο ευνουχιστικός καθωσπρεπισμός ανάμεσά μας. Κατάφερε να με μεγαλώσει με ήθος και αρχές μέσα από μία ευχάριστη σχέση μαμάς-γιου. Δεν άσκησε ποτέ βία πάνω μου ούτε σωματική, ούτε ψυχολογική. Με είχε μάθει να μπορώ να εκφράζομαι μπροστά της και να της λέω κάθε προβληματισμό μου. Είναι από τις μητέρες που ακούνε αυτά που έχουν να τους πουν τα παιδιά τους.
Πολύ σημαντικό για μένα ήταν το ότι ποτέ δε ρώτησε για τις μαθητικές μου επιδόσεις καθώς και το ότι δεν με καθοδήγησε στο να ακολουθήσω κάποιο συγκεκριμένο επάγγελμα. Ήταν και είναι παρούσα στη ζωή μου τόσο όσο χρειάζεται για να υπάρχουν ισορροπίες.
Ποιοι συμβολισμοί μέσα από το κλιπ ξεχωρίζουν για δικούς σου προσωπικούς λόγους;
Θα αναφερθώ σε έναν συμβολισμό που σκέφτηκα λίγες μέρες πριν τα γυρίσματα του κλιπ. Αναφέρομαι στο ραμμένο στόμα τόσο του λούτρινου αρκουδιού όσο και της Μάνας. Πολλές φορές η Μάνα, όσο κι αν μιλήσει, δεν μπορεί να ακουστεί και να προστατέψει τα παιδιά της. Τα λόγια δε βοηθάνε πάντα. Κάποιες άλλες φορές δεν θέλει να τα φορτώσει με προβλήματα οπότε κρατάει γι αυτήν σκέψεις και προβληματισμούς. Μυστικά μεγάλων που τα παιδιά δεν πρέπει να γνωρίζουν. Έτσι και το λούτρινο αρκουδάκι δεν πρέπει να αποκαλύψει τα μυστικά του παιδιού στους μεγάλους, οπότε κι αυτό εμφανίζεται με ραμμένο στόμα.
Μίλησε μου λίγο και για τη συμμετοχή σου στην παράσταση ‘’Ερωτόκριτος’’ που μάγεψε κοινό και κριτικούς. Πού εναποθέτεις την επιτυχία του;
Είμαι πολύ χαρούμενος που συμμετείχα στον ‘’Ερωτόκριτο’’. Ήμουν μέρος του αντρικού οκταμελούς χορού. Το ανέβασμα του σημείωσε τεράστια επιτυχία τόσο στην Εναλλακτική Σκηνή της Ε.Λ.Σ. (Μάιος 2017) και στο Ηρώδειο (Σεπτέμβριος 2017) όσο και στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης (Μάρτιος 2018). Ο Δημήτρης Μαραμής αντιμετώπισε εξαιρετικά τον πρωτότυπο ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο ομοιοκατάληκτο στίχο του Β. Κορνάρου ντύνοντάς τον με όμορφες μελωδίες σε ποικίλα μουσικά στυλ. Η ενορχήστρωση επίσης ήταν για μένα πολύ σημαντικό στοιχείο της παράστασης. Έχοντας αυτά ως βάση ο ‘’Ερωτόκριτος’’ απογειώθηκε από τον Κων/νο Ρήγο που μέσα από την σκηνοθεσία του έφερε την όλη ιστορία στο σήμερα. Τέλος αξίζει να σημειωθεί πως και το καστ ήταν άνθρωποι με εξαιρετικές φωνές και με αγάπη γι αυτό που κάνουν. Νομίζω σπάνια πετυχαίνεις σε μια παραγωγή τόσα θετικά στοιχεία μαζεμένα.
Ποιες στιγμές σου στο θέατρο θυμάσαι ως τις πιο σημαντικές;
Σημαντικές στιγμές για μένα στο θέατρο είναι η διαδικασία προβών. Εκεί είναι που δουλεύω πραγματικά. Πειραματίζομαι, νευριάζω, χαίρομαι, γνωρίζω τον εκάστοτε ρόλο κτλ. Έτσι θα εστιάσω σε κάποιους ρόλους το χτίσιμο των οποίων ήταν δημιουργικό για μένα.
Θα ξεκινήσω με έναν ‘’queer’’ ρόλο. Τον ρόλο του Φρέντυ που έπαιξα στα ‘’Οικογενειακά Μπουκώματα’’ του Βαλεντίνου Τσίλογλου σε σκηνοθεσία Αθηνάς Παππά (2015). Εκεί χρειάστηκε να ενώσω όλες μου τις ικανότητες και να υπερβώ τον εαυτό μου. Ήταν η πρώτη φορά που έχτιζα έναν τόσο δύσκολο ρόλο. Αυτού του είδους οι ρόλοι φλερτάρουν στο να γίνουν καρικατούρες. Ευτυχώς είχα την Αθηνά δίπλα μου.
Επόμενη στάση σε σημαντική στιγμή για μένα ήταν η συνεργασία μου με τον Θέμελη Γλυνάτση στην παράσταση ‘’Der Sandman’’ όπου είχα τον ρόλο του Sandman (2017). Χρειάστηκε να κάνω έναν δαίμονα. Για να το πετύχω αυτό χρειάστηκε να έχω απαιτητική κινησιολογία καθώς και ακροβασία φωνής. Πάλι στάθηκα τυχερός διότι ο Θέμελης δεν με ευνούχισε καθόλου αλλά με άφησε να δοκιμάζω μέχρι σχεδόν και τις τελικές πρόβες. Αγάπησα αυτή τη δουλειά διότι είχα την πλήρη ελευθερία έκφρασης. Πρόσθεσα το έντονο μακιγιάζ που είχα φανταστεί και έβαλα στον ρόλο πολλά δικά μου στοιχεία. Είναι ευχής έργο να είσαι σε μία δουλειά που σου ταιριάζει τόσο πολύ αισθητικά.
Ένας άλλος ρόλος που είχε ενδιαφέρον για μένα ήταν στην παράσταση για παιδιά ‘’Ως την άκρη του Ονείρου’’ σε σκηνοθεσία Κέλλυς Σταμουλάκη και μουσική Λαυρέντη Μαχαιρίτσα όπου χρειάστηκε να κάνω έναν γαϊδαράκο (2013-14). Αυτός ο ρόλος δεν μιλούσε κανονικά αλλά επικοινωνούσε μέσα από ήχους καθώς και με την γλώσσα του σώματος. Εδώ η διαδικασία των προβών ήταν άκρως δημιουργική και η επιβράβευση της όλης προσπάθειάς μου ήταν το χειροκρότημα των παιδιών κάθε πρωί μετά από τα δύο σολιστικά νούμερα του γαϊδαράκου.
Ως νέος και ταλαντούχος καλλιτέχνης, σκέφτηκες να κυνηγήσεις τα όνειρά σου κι εκτός Ελλάδας;
Σίγουρα πέρασε από το μυαλό μου αλλά αμέσως το απέρριψα. Είμαι πολύ καλά εδώ. Αγαπώ τη γλώσσα μου, τη χώρα μου και τους ανθρώπους μου. Επίσης κάνω επαγγελματικά αυτό που μου αρέσει. Καταφέρνω να βιοπορίζομαι μέσα από την τέχνη και κάνω δουλειές που με ικανοποιούν. Είμαι καλά εδώ.
Πως βλέπεις τη θεατρική τέχνη στην Ελλάδα του 2018;
Αν και η Ελλάδα του 2018 δεν είναι η πιο εύκολη περίοδος για να ζει ένας καλλιτέχνης εγώ θα παραμείνω αισιόδοξος και θα εστιάσω μόνο στα θετικά. Η όποια περίοδος κρίσης ,όπως συνέβαινε πάντα, γεννάει καλλιτέχνες που έχουν να πουν κάτι διαφορετικό. Καλλιτέχνες που θα αγωνιστούν για την τέχνη τους επειδή την αγαπάνε και όχι για να αποκτήσουν διασημότητα και χρήματα. Βλέπω νέους δημιουργούς που γράφουν ωραία κείμενα με κοινωνικοπολιτικό περιεχόμενο. Βλέπω ανθρώπους που τολμούν.
Ίσως αν δεν ήμασταν στην Ελλάδα του 2018 να μην είχε δημιουργηθεί αυτή η ανάγκη και όλα αυτά τα νέα – φρέσκα έργα που παρακολουθώ με μεγάλη χαρά ως θεατής να μην είχαν ποτέ γραφτεί.
Υπάρχουν ρόλοι ή έργα που θα ήθελες διακαώς να καταπιαστείς στο μέλλον;
Έχω μία αδυναμία στον Μπέρτολτ Μπρέχτ και ειδικά όταν συνδυάζεται με τη μουσική του Κουρτ Βάιλ. Δεν εστιάζω τόσο σε συγκεκριμένους ρόλους. Θα ήθελα να είμαι σε δουλειές που να μπορώ να εκφραστώ. Μέχρι στιγμής όποιο ρόλο έχω παίξει τον έχω αγαπήσει. Έχω βρει δικά μου στοιχεία μέσα σε πολλούς ρόλους που σε μία πρώτη ανάγνωση δε θα με κέρδιζαν. Νομίζω αυτή είναι και η μαγεία του θεάτρου. Κάποιος σου δίνει έναν ρόλο που κάποιος άλλος έχει γράψει κι εσύ προσπαθείς να τον κάνεις δικό σου.
Τί είναι αυτό που σε φοβίζει περισσότερο στη ζωή και τί αυτό που σε γεμίζει με αισιοδοξία;
Με φοβίζει η απώλεια αγαπημένων προσώπων. Το να μην μπορείς να τους δεις, να τους μιλήσεις και να τους αγγίξεις. Με γεμίζει αισιοδοξία η θετική ενέργεια. Θέλω ανθρώπους με χαμόγελο γύρω μου.
Ελεύθερος χρόνος για το Σταμάτη υπάρχει;
Η φύση της δουλειάς είναι τέτοια που κάνεις παράλληλα πολλά πράγματα. Υπάρχει περίοδος που είσαι φουλ και περίοδος που δεν έχεις τίποτα. Παλαιότερα έκανα όσα περισσότερα μπορούσα σε σημείο να δουλεύω μέχρι και 14 ώρες τη μέρα. Πλέον κάνω πιο επιλεκτικά βήματα που συνδυάζουν πράγματα που με γεμίζουν και με εξελίσσουν καλλιτεχνικά αλλά και πράγματα που μπορούν να με ζήσουν. Αυτό μου δίνει κάποιο ελεύθερο χρόνο. Αλλά για να είμαι ειλικρινής μου αρέσει να δουλεύω και με ξεκουράζει η ενασχόληση με την τέχνη οπότε σε περιόδους που δεν έχω κάτι όπως είναι ο Αύγουστος μετά τις δύο βδομάδες διακοπών λαχταρώ να γυρίσω στην Αθήνα και στη δουλειά μου.
Αν διά μαγείας ο χρόνος γυρνούσε πίσω, σε ποια εποχή θα ήθελες να ζούσες;
Δε θα ήθελα να γυρίσω το χρόνο πίσω, ούτε στη δική μου ζωή αλλά ούτε και σε κάποια άλλη εποχή. Αν υπήρχε η δυνατότητα για απλό ταξίδι στο χρόνο (time travelling) θα το προτιμούσα και θα ήθελα να επισκεφτώ αρκετές εποχές και μέρη!
Με τι καταπιάνεσαι επαγγελματικά αυτό το διάστημα και ποια τα σχέδια που μπορείς να μας αποκαλύψεις για το μέλλον;
Αυτή την περίοδο δουλεύω πολύ πάνω στο ‘’Μάνα’’. Είναι και ο λόγος που έκανα και μία παύση από το θέατρο. Ήθελα να εστιάσω στην προετοιμασία του δικού μου έργου. Το Φθινόπωρο θα κυκλοφορήσει σε βιβλίο το ‘’Μάνα’’ και αμέσως μετά θα γίνει παράσταση. Τώρα δεν μπορώ να αποκαλύψω περισσότερα.
Φέτος συμμετέχω στην τηλεοπτική σειρά ‘’Το Τατουάζ’’ στο ρόλο του Πέτρου (Barman).Ωστόσο κάνω πρόβες με το φωνητικό σύνολο Capella d’ Atene που θα παρουσιάσει με την Καμεράτα το έργο του J.S.Bach ‘’Τα κατά Ιωάννην Πάθη’’, BWV 245 υπό τη διεύθυνση του μαέστρου Μάρκελλου Χρυσικόπουλου (01/04 Μέγαρο Μουσικής Αθηνών) καθώς και με τη χορωδία του Δήμου Αθηναίων που μαζί με την Ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων θα παρουσιάσουν το έργο ‘’Petite messe solennelle’’ του G.Rossini την Μ. Δευτέρα (02/04) στον χώρο Τεχνόπολις. Παράλληλα είμαι στις πρόβες για δύο όπερες της Εθνικής Λυρικής Σκηνής για το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου. Η πρώτη είναι ο ‘’Nabucco’’ του G.Verdi (1,3,6,8 Ιουνίου) και η δεύτερη είναι η ‘’Carmen’’ του G.Bizet (27,28,29,31 Ιουλίου) που θα ανέβουν στο Ηρώδειο.
Τα links για περισσότερες πληροφορίες κι επικοινωνία με τον Σταμάτη Πακάκη είναι:
https://www.facebook.com/StamatisPak/
https://Instagram.com/stamatispakakis
