Συνέντευξη στη Γεωργία Δρακάκη
Στις 3 του Μάη, ημέρα Πέμπτη, ο Βασίλης Σαλταγιάννης μάς παρουσιάζει την τελευταία του αυτή δισκογραφική δουλειά σε στίχους Μιχάλη Μπουρμπούλη στη μουσική σκηνή Σφίγγα (Ζωοδ.Πηγής & Ακαδημίας).
Διαφορετικά μουσικά είδη, μελωδίες και ρυθμοί θα αποτυπώσουν τις εικόνες, τους δρόμους και τα δρώμενα που αναδύουν οι στίχοι.Με ανεβασμένη, μάλιστα, διάθεση και όρεξη να γίνουν όλοι μια παρέα που τραγουδάει ή ακόμα και που χορεύει, μαζί με τους ξεχωριστούς ερμηνευτές που ερμηνεύουν τα τραγούδια του δίσκου και όχι μόνο, αναμένεται ένα live που θα συζητηθεί! Με αφορμή αυτή τη μουσική συνάντηση, τον συνάντησα στο Θησείο, όπου βρίσκεται και το studio του και κάναμε μια εποικοδομητική κουβέντα, σχεδόν εφ όλης της ύλης…
Πώς ξεκίνησε στη ζωή σου ο έρωτας για τη μουσική και, εκ των υστέρων, πώς προέκυψε η επαγγελματική ενασχόληση μαζί της;
Με την πρώτη ματιά. Με είδε την είδα κι από τότε είμαστε μαζί. Μια μικρή κιθάρα κλασσική, κάπου στα 6 έγινε το καταφύγιο μας, ύστερα το ωδείο. Αργότερα η εφηβεία, μια κιθάρα ηλεκτρική και αμέτρητα σκιρτήματα στέγαζαν τη σχέση μας, άλλοτε κρυφά κι άλλοτε στα φανερά, με τις πρώτες εμφανίσεις κάπου στα τέλη του 80, παίζοντας ροκ. Αργότερα, στον καιρό της νιότης, όσο η επαφή με το ελληνικό τραγούδι μεγάλωνε και η ανάγκη να εκφραστώ, ακόμα και να ζήσω μέσα από τους δρόμους του, άρχισε και η επαγγελματική ενασχόληση κάπου στα μέσα του 90. Μικρά ή μεγάλα πάλκα και μουσικές σκηνές, εμφανίσεις, συναυλίες, μέσα σε όλα αυτά 3 δίσκοι και κάποιες συμμετοχές. Με τη Μουσική, αποφασίσαμε να μην παντρευτούμε. Να είμαστε πάντα εραστές.
Ποια ήταν τα ακούσματά σου ως παιδιού και πώς εξελίχθηκαν με τα χρόνια; Υπάρχουν πολύ αγαπημένες σου μουσικές επιλογές στις οποίες μένεις, μέχρι σήμερα, παντελώς πιστός ως ακροατής;
Θυμάμαι πολύ έντονα, σα να τις βλέπω μπροστά μου, κασέτες που είχε ο πατέρας μου, κυρίως στο αυτοκίνητο: Καρακώστας – Παπασιδέρης παραδοσιακά τραγούδια από ηχογραφήσεις του 30 – 50, Μπιθικώτσης – Καζαντζίδης κυρίως των Χατζηδάκι – Θεωδωράκη, αλλά και κλασική μουσική. Είχε γούστο ευρύ όπως και η μητέρα μου. Αυτά μπορώ να πω ότι δεν φεύγουν ποτέ από τα ακούσματά μου. Στην πορεία και κυρίως στην εφηβεία η ροκ, τα μπλουζ, η ρέγγε, η ποπ της εποχής, αργότερα η τζαζ, χτύπησαν την πόρτα μου και μείναν. Μεγάλη αδυναμία έχω στην world music, που θεωρώ πολύ σημαντική. Εκεί βέβαια που χτυπάει περισσότερο η καρδιά είναι το ελληνικό τραγούδι, από το ρεμπέτικο και το λαϊκό έως το σύγχρονο.
Ποια ήταν η πρώτη φορά που έπαιξες σε κοινό και πώς την θυμάσαι σήμερα ως εμπειρία;
Ήταν στα 16, στο σχολείο με το σχήμα που είχαμε τότε, τους Χαρντ ροκ, μακρύ μαλλί, από κάτω όλοι οι συμμαθητές, τρελός χαμός, εφηβικές καψούρες και η γη να προχωράει κάτω από τα πόδια μου αδυσώπητα σαν απατημένη γυναίκα που θέλει να με εκδικηθεί. Είχα μαρμαρώσει, μέχρι που έπιασα την κιθάρα. Ανέβηκα και απλά την έβρισκα, όλα είχαν ξεχαστεί, μέχρι που έσπασε μια χορδή από την krammer κι εκεί τα χρειάστηκα… Αλλά ευτυχώς υπήρχε μια fender πρόθυμη να έρθει στα χέρια μου, από τον κιθαρίστα του άλλου σχήματος, τους INTRIGA. Τον ευχαριστώ δημοσίως.
Θα ήθελα να μου πεις δυο λόγια για την Εποχή της Αλεπούς, αλλά και για τα όσα προηγήθηκαν αυτής καλλιτεχνικά και ίσως και να την…εγκυμόνησαν.
Η “Εποχή της Αλεπούς”, είναι ένας δίσκος που “εγκυμονήθηκε” κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων του προηγούμενου, τα “Κρυμμένα θαύματα”. Μπόρεσα και εκφράστηκα μέσα από τους στίχους του Μιχάλη Μπουρμπούλη, οι οποίοι μου έδωσαν εικόνα, χρώμα και άρωμα για να τους ντύσω με τη μουσική που ένιωσα. Κυκλοφορεί από την εταιρεία Καθρέφτης, σε δική μου ενορχήστρωση και παραγωγή. Οι ερμηνευτές, εκτός από εμένα, θεωρώ ότι προσδίδουν στα τραγούδια το δικό τους ύφος και τα αναδεικνύουν: Σοφία Παπάζογλου, Δώρος Δημοσθένους, Κώστας Μάντζιος, Θέλμα Καραγιάννη, Βαλέρια Κουρούπη, Ελένη νόνη, Ξένια Ροδοθεάτου. Όπως και οι συμμετέχοντες μουσικοί: Κυριάκος Γκουβέντας, Αγγέλικα Παπανικολάου, Δημήτρης Παπαδάμης, Γιάννης Σταύρου, Αντωνία Τσολάκη, Βασίλης Χαρδαλιάς. Όλοι ήρθαν με όρεξη και αγάπη και τους ευχαριστώ από καρδιάς. 
Γνωρίζω ότι αισθάνεσαι χαρά και τιμή για τη συνεργασία σου με τον αγαπημένο στιχουργό Μιχάλη Μπουρμπούλη. Ποιες ήταν οι συνθήκες της πρώτης σας συνάντησης και, τελικά, πώς αποτιμάς αυτή τη συμπόρευσή σας στον δίσκο;
Εκτιμώ πολύ τον Μιχάλη Μπουρμπούλη, τόσο για το έργο του, όσο για τη στάση του αλλά και την επαφή που είχαμε. Έχει συνεργαστεί με όλους τους μεγάλους της ελληνικής δισκογραφίας, αφήνοντας πολύ σπουδαία τραγούδια σε δικούς του στίχους. Συναντηθήκαμε προ δεκαετίας, όταν έκανα τον πρώτο δίσκο “LATHOS PATHOS”, του άρεσε ένα τραγούδι από αυτόν, η “Μονεμβασιά” και κάποια άλλα ακυκλοφόρητα που έχω κάνει όπως οι “Νταβατζήδες”. Μιλάγαμε γλώσσα κοινή. Δεν συνεργαστήκαμε τότε, του ζήτησα όμως αργότερα στίχο για τα “Κρυμμένα θαύματα”. Αυτός μου πρότεινε να κάνουμε ένα δίσκο μαζί. Από τότε μου έστελνε στίχους και τους επέστρεφα σε mp3, τραγούδια που σκάρωνα σιγά σιγά. Συναντηθήκαμε πολλές φορές. Νιώθω ότι είναι για μένα σχολείο, πολλές ώρες με συζήτηση και ακρόαση, στιγμές για μένα πολύτιμες και ανεξίτηλες. Θεωρώ ότι ο δίσκος αυτός είναι μια κατάθεση από όλους μας, με μεγάλο κόπο, τεράστια όρεξη και ιδιαίτερη διάθεση να αφήσουμε κάτι που να το τραγουδήσει ο κόσμος.
Τι θέλει να πει ο δίσκος “Στην Εποχή της Αλεπούς”; Τι θέλει να μας κάνει να νιώσουμε εμάς, τους ακροατές του;
Όλος ο δίσκος συνομιλεί με τον άνθρωπο του σήμερα και δη τον αστό. Η αλεπού μπορεί να είναι γύρω μας, να μας βλέπει, να τη βλέπουμε, ίσως να είμαστε και εμείς οι ίδιοι. Επιλέγουμε. Η ζωή είναι γεμάτη από επιλογές, μας καθορίζει αλλά την ορίζουμε κι εμείς. Καμιά φορά, τα πράγματα είναι πιο απλά απ’ όσο νομίζουμε, κατά συνέπεια πιο σοφά. Αρκεί ένα βλέμμα να τα δει κατάματα και τότε υπάρχουν τόσα όμορφα, τόσα ωραία που μας κρατάνε ζωντανούς, έστω και μέσα στη μαυρίλα που υπάρχει. Να χτίσουμε πρέπει, ειδικά τις σχέσεις μεταξύ μας, όχι τάχα μου, στα αλήθεια. Αλλά για να χτίσεις πρέπει να παραμερίσεις τα μπάζα πρώτα και να βάλεις σωστά θεμέλια. Ο αγαπημένος μου στίχος από το ομώνυμο τραγούδι λέει: “…να αγαπάς κι ας μπλέξεις…”!
Έπεται ένα πολλά υποσχόμενο live-παρουσίαση στη Σφίγγα. Είσαι, αλήθεια, “του live ή του studio”; Εννοώ, ως τραγουδιστής…
Μου αρέσει πολύ να είμαι στο studio, ειδικά να πειραματίζομαι με ήχους και φόρμες. Να μαθαίνω, να αφουγκράζομαι και να αποτυπώνω. Αλλά το ζωντανό είναι άλλο. Όταν είμαι πάνω στη σκηνή ταξιδεύω. Έχω ανάγκη να το μοιράζομαι και ο κόσμος να ταξιδεύει μαζί μου.
Όλη σου η ζωή, η καθημερινότητά σου είναι, αναπόφευκτα, η μουσική, οι νότες, το τραγούδι, η επικοινωνία και οι συνεργασίες με ομότεχνούς σου… Τι άλλο καταλαμβάνει τις μέρες σου ως ασχολία;
Ε, αυτά και μόνο έχουν κάνει στη ζωή μου κατάληψη κανονική. Όταν ο ρόλος είναι πολλαπλός, πέραν των συμβατικών “υποχρεώσεων” ενός καλλιτέχνη και πολλές φορές εξ ανάγκης, υπάρχουν κανονικά μέρες αδέσποτες που έχουν φύγει και δεν έχεις καταλάβει πότε. Ματαίως αναζητάς. Όμως, πάντα βρίσκω μια ώρα για περπάτημα, μου αρέσει να χάνομαι μέσα σε διαδρομές. Λατρεύω ταξίδια, αποδράσεις και καλή παρέα. Και φυσικά είναι η οικογένεια, στην οποία θέλω να δίνω ό,τι μπορώ περισσότερο.
Ένιωσες ποτέ ότι ίσως τράβηξες αυτό που λέμε “λάθος δρόμο”; Σκέφτηκες, κάποια στιγμή, ότι θα ήσουν καλύτερα αν στη ζωή σου έκανες κάτι άλλο, τελικά, απαλλαγμένος, ενδεχομένως από τα άγχη του καλλιτέχνη;
Τα άγχη του καλλιτέχνη είναι πακέτο με την προσφορά, από τον κατασκευαστή. Όταν ξεκινάς, ούτε καν ξέρεις πως υπάρχουν τόσα πολλά, τουλάχιστον όταν ξεκίνησα εγώ, ή τα αγνοείς επιδεικτικά. Ύστερα, έρχεται η κρίσιμη εποχή που πρέπει να επιλέξεις αν θα το κάνεις για επάγγελμα, αν θέλεις να είσαι ένα κομμάτι του χώρου, με τα θετικά και τα αρνητικά. Αυτό μεταλλάσσεται στην πορεία, άλλα άγχη, άλλα οφέλη, άλλη σοβαρότητα, άλλη ευθύνη. Επιλέγει ο καθένας με το δικό του γνώμονα. Ο δικός μου έχει να κάνει, εκτός από το βιοποριστικό, με την ανάγκη για δημιουργία, για εμφανίσεις, για επικοινωνία και καλή χημεία με τους συνεργάτες. Εξάλλου, η τέχνη είναι γεμάτη εκπλήξεις.
Ποιες είναι οι βασικές πηγές έμπνευσής σου; Από πού αντλείς τη χαρά και τη “λύπη” που χρειάζεται να έχει ένας δημιουργός για να καταθέτει την ψυχή του;
Η καθημερινή ζωή και η στάση απέναντί της είναι βασική πηγή για μένα. Μέσα της κρύβει αγάπη, πόνο, λύπη, χαρά, προσπάθεια. Μερικές φορές, η έμπνευση σε επισκέπτεται για λόγους ακατανόητους, σαν ξωτικό που κάτι θέλει να σου πει. Ειδικά οι άνθρωποι που, είτε λόγω συνθηκών, είτε λόγω επαγγέλματος ή λειτουργήματος, δίνουν τον αγώνα τους σε συνθήκες δύσκολες και αντίξοες με συγκινούν – μου δίνουν μάθημα. Αυτοί είναι αληθινοί ήρωες. Τέλος, νομίζω ότι ο έρωτας πάντα θα μου κεντρίζει την έμπνευση.
Τι ετοιμάζεις μετά την Αλεπού; Πώς είναι οι μέρες σου μετά την κυκλοφορία του δίσκου, μετά το μεγάλο αυτό “αχ” της προετοιμασίας και της αναμονής;
Υπάρχουν κάποιες εμφανίσεις μέσα στο καλοκαίρι και κάποιες παραγωγές συναδέλφων που έχω αναλάβει. Αυτό το “αχ” δεν έχει τελειωμό, αλλά… μπρος τα κάλλη τι είναι ο πόνος. (γέλια) Τραγούδια καινούργια όχι ακόμα, να πάνε αυτά στον κόσμο και να έρθει να μας ακούσει με ενδιαφέρει πρωτίστως. Να γινόμαστε μια παρέα που τραγουδάει και χορεύει. Αυτό έγινε στις δύο εμφανίσεις στη μουσική σκηνή 1002 νύχτες, αυτό θέλουμε να γίνει και στην εμφάνιση στη Σφίγγα στις 3 Μαΐου, που θα είναι ταυτόχρονα παρουσίαση του δίσκου, αλλά και μια βραδιά με τραγούδια από την υπόλοιπη δισκογραφία, συνεργασίες και πολλά αγαπημένα, από καρδιάς διασκευασμένα.
Τι ονειρεύεσαι; Πού στοχεύεις τώρα; Και πώς αντιλαμβάνεσαι το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον ως πεδία Ζωής και Δημιουργίας;
Ονειρεύομαι σε μόνιμη βάση, λιγότερους ανθρώπους με σοβαρά προβλήματα, σοβαρότερους ανθρώπους με περισσότερο χιούμορ. Όπως επίσης και να ήμουνα σε μια παραλία χωρίς να κάνω και πολλά. Ύστερα ξυπνάω και όταν δεν είμαι στην παραλία αυτή, προσπαθώ να τη μεταφέρω στη μέρα μου. Δύσκολο. Αποφασίζω να μείνω εδώ και να κολυμπήσω στα νερά της καθημερινότητας, συνειδητοποιώντας όλο και περισσότερο ότι όλα είναι μια στιγμή. Παρελθόν και μέλλον, παίζουν κρυφτούλι γύρω από το παρόν, μας περιγελούν και η αλήθεια είναι πως αν δεν το πάρουμε και λίγο αλαφρά το όλο ζήτημα, το παρόν θα μένει συνέχεια να τα φυλάει και είναι κρίμα… Θέλει και λίγο φτου ξελευθερία. Γενικώς, με νοιάζει να έχουμε υγεία, αγάπη, κατανόηση και γέλιο όσο μπορούμε. Κάπου εκεί, αν γράψω και κανένα τραγούδι ακόμα καλύτερα!
