Ένας ταλαντούχος και πολλά υποσχόμενος ηθοποιός, μιλάει στο περιοδικό μας.
Ο Δημήτρης Γαλάνης είναι από τους ηθοποιούς της νέας γενιάς που ξεχωρίζει για τον χαρακτήρα του, την ποιότητα του και το αστείρευτο ταλέντο του.
Μέσα από σπουδαίες συνεργασίες και σκληρή δουλειά, αγαπάει ακόμη περισσότερη την τέχνη του, εξελίσσεται κι αποκτά τον σεβασμό και την αγάπη του κοινού.
Στις 10 Νοέμβρη, ανεβαίνει στην σκηνή του θεάτρου Βεάκη, με ένα πλήθος εξαίρετων ηθοποιών, στην παράσταση “Τρελαντώνης”.
Ετοιμάζεσαι για την νέα σου θεατρική συνεργασία, συμμετέχοντας στην παράσταση ‘’ Τρελαντώνης’’ στο Θέατρο Βεάκη. Τι σε ώθησε να πεις το πολυπόθητο ΝΑΙ σε αυτή την συνεργασία;
Δεν το σκέφτηκα και πολύ να σου πω την αλήθεια. Μάλλον καθόλου! Οι λόγοι είναι πολλοί που δέχτηκα αυτήν την πρόταση. Αρχικά είναι το ίδιο το έργο που όταν το είχα διαβάσει πριν από πολλά πολλά χρόνια είχα ξετρελαθεί. Έπειτα είναι οι συντελεστές της παράστασης από τον παραγωγό Μιχάλη Αδάμ και την σκηνοθέτη μας Σοφία Σπυράτου που όπως έχω ξαναπεί είναι ευλογία να δουλεύεις μαζί τους, μέχρι τους εξαιρετικούς συναδέλφους που με τους περισσότερους έχω ξανά συνεργαστεί άψογα στο παρελθόν. Και κάποιοι απ’ αυτούς είναι και φίλοι που έχω επιλέξει να είναι στη ζωή μου!
Τι θα δει το κοινό επί σκηνής και ποιο είναι το βαθύτερο νόημα του έργου;
Το κοινό θα δει μία άρτια παράσταση που έχει γίνει με μεγάλη αγάπη από όλους μας και που πέρα από το χιούμορ, τα αστεία και τις καταπληκτικές μουσικές – χορογραφίες θα δει ένα έργο που περνάει μηνύματα στα παιδιά αλλά και στους ίδιους τους γονείς.
Πρόκειται για ένα παιδικό μυθιστόρημα που ξετυλίγεται επί σκηνής. Εσύ ως παιδί διάβαζες παραμύθια ή μυθιστορήματα και ποιο αυτό που θυμάσαι πιο έντονα;
Εγώ όταν ήμουν μικρός με το που έπιανα βιβλίο στα χέρια μου με έπιανε άγχος και στρες λόγω της δυσλεξίας που είχα. Εκείνη την εποχή οι δάσκαλοι δεν ήταν σωστά ενημερωμένοι για το θέμα της δυσλεξίας οπότε αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να αρχίσω σε πιο μεγάλη ηλικία να αγαπώ το διάβασμα και τα παραμύθια. Ένα από τα αγαπημένα μου παραμύθια – μυθιστορήματα που το διάβασα σχετικά πρόσφατα είναι το «Η κότα που ονειρευόταν να πετάξει» της Χουάνγκ Σαν-μι και το προτείνω ανεπιφύλακτα.
Το παιδικό κοινό θεωρείς ότι είναι ένα απαιτητικό κοινό;
Είναι το πιο απαιτητικό κοινό και η ανταπόκριση που έχεις είναι άμεση γιατί ένα παιδί αν δεν περνάει καλά σε μία παράσταση ή δεν του αρέσει, θα αρχίσει να μιλάει και να κάνει φασαρία όπως και το αντίθετο αν αρέσει μια παράσταση στα παιδιά, υπάρχει συμμετοχή που πολλές φορές μπαίνουν τόσο πολύ στην ιστορία του έργου που γίνονται ένα με αυτό.
Αν είχες απέναντι σου τον εαυτό σου σε μικρότερη ηλικία, τι θα του έλεγες;
Νομίζω πως θα έλεγα τα ίδια ακριβώς πράγματα που μου έλεγαν οι γονείς μου και οι παππούδες μου. Να αγαπώ και να πιστεύω στον εαυτό μου, να μην φοβάμαι τίποτα και κανέναν και να μην φοβάμαι να δείχνω τα συναισθήματά μου.
Γιατί ο Δημήτρης έγινε ηθοποιός;
Ήταν κάτι που το ήθελα από πολύ μικρός! Και όπως έχω ξαναπεί, βοήθησε πολύ η μητέρα μου σε αυτό γιατί πραγματικά δεν υπήρχε παράσταση που να ερχόταν στην Πάτρα και να μην πηγαίναμε.
Κάθε φορά μέσα από τις δουλειές που σε απολαμβάνουμε, ανεβάζεις ψηλά τον πήχη και μας εκπλήσσεις ευχάριστα. Ποια είναι τα κριτήριά σου για μια καλή συνεργασία;
Προσπαθώ όσο μου το επιτρέπουν οι συνθήκες της εποχής που ζούμε να είμαι σε δουλειές που με γεμίζουν, που έχω να μάθω πράγματα ώστε να εξελίσσομαι μέσα από αυτές, και τέλος να δουλεύω με ανθρώπους που έχουμε κοινούς στόχους, κοινή αισθητική και που ξέρω ότι δεν θα έχω προβλήματα στη συνεργασία μας.
Έχω πει όχι σε δουλειά γιατί ήξερα πως δεν θα περνούσα καλά.
Αν το θέατρο ήταν στίχος ενός ποιήματος ή τραγουδιού, ποιος θα ήταν αυτός;
«Είναι τα βλέφαρά μου διάφανες αυλαίες. Όταν τ’ανοίγω βλέπω εμπρός μου ό,τι κι αν τύχει. Όταν τα κλείνω βλέπω εμπρός μου ό,τι ποθώ.» Ανδρέας Εμπειρίκος
Τι είναι αυτό που σε φοβίζει και παράλληλα σε κάνει να αισιοδοξείς στην ζωή;
Με φοβίζει ο θάνατος, όμως αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να με κάνει να χαίρομαι τη ζωή και τις στιγμές της, λες και είναι η τελευταία μου φορά.
Η…φυγή στο εξωτερικό για να κυνηγήσεις τα όνειρα σου, φαντάζει σχέδιο μακρινό;
Δεν μου έχει περάσει ποτέ από το μυαλό κάτι τέτοιο. Ίσως γιατί ποτέ δεν θα ήθελα να ζήσω μόνιμα μακρυά από την Ελλάδα.
