Μια συνέντευξη από καρδιάς και εφ’ όλης της ύλης από έναν αληθινό και πολλά υποσχόμενο ηθοποιό.
Ο Γιάννης Δημητράκης είναι από τους ηθοποιούς που όταν μιλάει για την δουλειά του, φωτίζονται τα μάτια του και το χαμόγελό του. Καταλαβαίνεις πως κάθε του λέξη είναι τόσο αληθινή, γιατί πηγάζει από μέσα του.
Ξεχωρίζει από πολλούς ανθρώπους της ηλικίας του, έχοντας ήθος και ποιότητα. Μετρά μέχρι σήμερα σημαντικές συνεργασίες με ανθρώπους της τέχνης που κάθε φορά τον εξελίσσουν και περισσότερο. Μου μίλησε από καρδιάς, για την αρχή της πορείας του, τους δασκάλους του, τις δυσκολίες και τους προβληματισμούς του επαγγέλματος, αλλά και για τη νέα γενιά ηθοποιών.
«Δεν θυμάμαι ποτέ τον εαυτό μου να μην θέλει να ασχοληθεί με την υποκριτική. Από μικρός, έφευγα από το σαλόνι και ό,τι έβλεπα στην τηλεόραση πήγαινα και το μιμούμουν στον καθρέπτη, με έναν δικό μου τρόπο. Ήμουν 4-5 ετών. Από την πλευρά της μαμάς κατάγομαι από Σμύρνη και Πειραιά και από Κρήτη, από την πλευρά του πατέρα μου.Είχα ερεθίσματα από παιδί, βλέποντας παιδικό θέατρο. Όταν ήμουν 10 χρονών ήρθε ένας δάσκαλος στο σχολείο, που δίδασκε υποκριτική στα δημοτικά. Έφτιαξε μια θεατρική ομάδα κι εγώ εννοείται ήμουν ο πρώτος που ξετρελάθηκε με αυτό. Έπαιξα επαγγελματικά σε παιδική σκηνή 10 ετών! Αυτό κράτησε 2 χρόνια, στο θέατρο ‘’Όνειρο’’ στο Νέο Φάληρο. Πηγαίνοντας στο γυμνάσιο, ασχολήθηκα περισσότερο με τα μαθήματα μου. Τελειώνοντας το λύκειο πέρασα στο τμήμα Λογοθεραπείας στην Αθήνα, ενώ παράλληλα με πήρε ο πατέρας μου και με πήγε στο Εθνικό. Μόλις είδα την μεγάλη ύλη του Εθνικού και έμαθα και την τότε νοοτροπία ( πρωί-βράδυ σοβαρό ντύσιμο, μιλάμε λίγο, αυστηρό status), δε το είχα έτσι στο μυαλό και γι’αυτό δεν έδωσα ποτέ εξετάσεις στο Εθνικό».
«Αφού αποφοίτησα από το τμήμα Λογοθεραπείας και τελείωσα με τον στρατό, όπου από τότε όπως και σήμερα, δούλευα πάντα σε πρωινή δουλειά, βγάζοντας τα δικά μου χρήματα, είπα θα ασχοληθώ με το θέατρο. Μια μέρα βλέπω ένα φυλλάδιο από τον ΙΑΣΜΟ του Β.Διαμαντοπούλου. Ενθουσιάστηκα, πήγα και πέρασα με επιτυχία στο 1ο έτος. Στην διάρκεια όμως του έτους έδωσα και στο Υπουργείο, εξετάσεις. Και μπήκα εκεί έπειτα. Από το 2ο ετος μέχρι και σήμερα, δουλεύω συνεχόμενα στον χώρο.
«Μπήκα νιώθοντας έτοιμος και θέλοντας να εξελιχθώ. Στο 1ο έτος πήγα μέσω καθηγητή μου, στο πρώτο μου casting και στο 2ο έτος έκανα την πρώτη μου επαγγελματική δουλειά με τον Δημήτρη Παπακωνσταντίνου (καθηγητή ορθοφωνίας), παίζοντας σ’ένα μεσαιωνικό παραμύθι».
Για την Νεφέλη Ορφανού:
«Η Νεφέλη είναι από τα πιο σπάνια άτομα, από τις πιο πολυσχιδείς προσωπικότητες που δεν μπορείς να αναλύσεις εύκολα. Έχει πολλές γνώσεις ψυχολογίας, θεατρολογίας και υποκριτικής σε όλες της, τις μορφές. Είναι ο άνθρωπος που θα σε συμβουλεύσει τι ακριβώς θα κάνεις στην δική σου ιδιοσυγκρασία ώστε να σε οδηγήσει στο να ”πετάξεις” και ελευθερωθείς μέσα σε αυτό.
Πάντα μας μιλούσε στον πληθυντικό στα μαθήματα και το πρώτο μάθημα της, ήταν σαν οντισιόν. Επέμενε πολύ στην γλώσσα, στην εκφορά του λόγου και στην διαδικασία του ψυχογραφήματος του χαρακτήρα. Έμπαινε πάντα στον ρόλο του παρτενέρ, δεν σε προσέβαλε και με έναν δεξιοτεχνικό τρόπο ξεπηδούσε από τον ρόλο της δασκάλας, στον ρόλο της φίλης ή αδερφής και μετά πάλι στη δασκάλα. Αυτή η εναλλαγή της, την έκανε στα μάτια μας σπουδαία. Πρόκειται για μια μεγάλη ηθοποιό».
Άλλοι σπουδαίοι δάσκαλοι μου ήταν για λίγο η Πέμη Ζούνη και ο Δάνης Κατρανίδης, ο οποίος μας δίδαξε την αμεσότητα. Η Ιλιάδα Λαμπρίδου επίσης και η Φιλαρέτη Κομνηνού. Από τη νέα γενιά, είχα καθηγητή μου τον Γιώργο Νανούρη, στο 1ο έτος. Δάσκαλος με πολλή ενεργητικότητα, που από τότε σκηνοθετούσε πολύ ενδιαφέρουσες παραστάσεις.
Το ότι με ξεχώριζαν οι καθηγητές με τον τρόπο τους, δεν το εκμεταλλεύτηκα. Με έκανε ακόμη περισσότερο να εξελίσσομαι και να προσπαθώ να γίνομαι καλύτερος.
«Δεν θεωρώ ότι σαν ηθοποιός έχω κάποια ταυτότητα και δεν θέλω και να αποκτήσω. Θέλω όσα περισσότερα μπορώ να τα κάνω. Πήρα στοιχεία από όλους μου τους καθηγητές και όχι μόνο από το στυλ του ενός. Ήθελα να είμαι ένα εύπλαστο υλικό, καλά δομημένο, με γνώση κι ελεύθερο μυαλό για να μπορώ να γίνομαι καλύτερος. Κι όλο αυτό να με βοηθήσει να συνεργαστώ με κάθε είδους σκηνοθέτη. Δεν έκανα και δεν κάνω διακρίσεις στα είδη θεάτρου».
Το έχεις καταφέρει έως σήμερα αυτό;
Δεν νομίζω ότι έχω καταφέρει κάτι. Θεωρώ ότι έχω κατακτήσει πράγματα. Έχω ανοιχτό χώρο μέσα μου για να δέχομαι πληροφορίες. Κανείς δεν νομίζω ότι καταφέρνει κάτι, απλά ανταποκρινόμαστε σε συνθήκες και πιστεύω ότι σε κάποιες έχω ανταποκριθεί.
Είμαι τυχερός που μέσα από το θέατρο έχω κάνει πολλά και διαφορετικά πράγματα. Δεν θα ήθελα να χαρακτηριστώ σαν ηθοποιός, γιατί ο κάθε ρόλος για μένα, είναι πρόκληση.
Τα περισσότερα έργα στα οποία έχω παίξει, είναι κλασικά, τα φέρνω όμως στο σήμερα και μέσα από τις στιγμές της καθημερινότητας, ψάχνω έναν χαρακτήρα που να’ ναι πιο κοντά στην συνθήκη του ρόλου που μου έχουν δώσει. Με λίγα λόγια ”μιλάω’’ με το κείμενο μου.
Ποια η άποψη σου, για τους ηθοποιούς που κουβαλούν πάνω τους μια μανιέρα;
Δεν πιστεύω ότι η λέξη μανιέρα θεωρείται κάτι αρνητικό στην δουλειά μας, γιατί το επάγγελμά μας είναι πολυδιάστατο. Αν πεις για κάποιον ηθοποιό ότι έχει μανιέρα, ταυτόχρονα τον έχεις ”καταργήσει’’ μέσα σου. Είμαι αντίθετος σε αυτό γιατί βλέπουμε ηθοποιούς σπουδαίους με ιδιαίτερη μανιέρα που καταχειροκροτούνται από το κοινό.
Τι σημαίνει το θέατρο για εσένα και κατά πόσο επηρεάζει την ζωή σου;
Το θέατρο για μένα είναι η έκφραση της ζωής, με όλες της, τις διαστάσεις πάνω σ’έναν ορισμένο χώρο. Το θέατρο μόνιμα επηρεάζει την ζωή μου, γιατί είναι η ίδια μου η ζωή.
Θα ήμουν ένας άλλος άνθρωπος, αν δεν ήμουν ηθοποιός.
Το θέατρο και η τέχνη ευρύτερα, είναι η πεποίηση της ζωής. Από τα 18 μου δουλεύω σε πρωινή δουλειά και από τις 3 και μετά αφιερώνομαι στο θέατρο. Μία φράση για το θέατρο που μου έρχεται στο μυαλό, είναι της Μαρίκας Κοτοπούλη που έλεγε: ”Το θέατρο είναι θρησκεία. Αν το πιστέψεις, θα σε ανταμείψει’’.
Αρκετές σου δουλειές έχουν να κάνουν με το αρχαίο δράμα. Πώς προέκυψε και ποια η εμπειρία σου από αυτό το είδος;
Από το 1o έτος έκανα τραγωδία με τον Γιώργο Κορμανό. Ένιωσα ότι εκεί ακούμπησα. Δύσκολη γλώσσα, εξαιρετικό σώμα, ποιητικός λόγος, άψογη αίσθηση. Από το σχολείο ακόμη διάβαζα πολλές τραγωδίες. Τα εφόδια μου ξεκίνησαν από την σχολή, έκανα αγωγή του λόγου και τοποθέτηση φωνής. Με βοήθησε επίσης το σώμα μου και η καλή μου χροιά. Η Φρόσω Κορού ήταν δίπλα μου σε αυτό, ως δασκάλα. Από τότε συνέχισα στο είδος με πρωταγωνιστικούς ρόλους στην τραγωδία. Το 2008, βρέθηκα στην Μικρή Επίδαυρο παίζοντας τον Άδμητο στην Άλκηστη του Ευριπίδη. Αισθάνθηκα δέος και φοβόμουν απλά και μόνο, μην ξεχάσω τα λόγια μου. Θα ήθελα πολύ κάποια στιγμή να παίξω και στην μεγάλη Επίδαυρο και πιστεύω όταν είναι να έρθει αυτή η στιγμή, θα έρθει. Ποτέ δεν ήταν στους άμεσους στόχους μου.
Πήγα σε αρκετά casting και έλιωσα παπούτσια σε οντισιόν αλλά νιώθω τυχερός γιατί τις περισσότερες δουλειές μου δεν τις βρήκα, αλλά με έβλεπαν άνθρωποι, με πρότειναν και η μια έφερνε την άλλη.
«Ταυτίζομαι σε κάποια σημεία με τους ηθοποιούς της νέας γενιάς, όσον αφορά την εύρεση εργασίας. Οι ηθοποιοί σήμερα, τρέχουν πιο πολύ κι από εμάς. Απλά τώρα που υπάρχει και η άνθιση της τεχνολογίας, όλες οι οντισιόν μαθαίνονται πιο γρήγορα. Πριν κάποια χρόνια, ήταν διαφορετικός και ο τρόπος κατάκτησης της δουλειάς. Η προσωπική γνώση και το πως αντιλαμβάνονται οι νέοι ηθοποιοί την υποκριτική, παίζει επίσης ρόλο. Τώρα η υποκριτική έχεις πολλούς κλάδους (θέαμα, διασκέδαση, σόου, ριάλιτι)».
Ένας νέος ηθοποιός με παιδεία που μπορεί να διαχειριστεί την τεχνολογία και τις πληροφορίες που αυτή του παρέχει, μπορεί να κατευθυνθεί σωστά! Θαυμάζω τα παιδιά με πάθος γιατί αυτό και η τρέλα χρειάζονται για το επάγγελμα μας, τα οποία με τα χρόνια βέβαια, χρειάζεται να τα μετριάζουμε. Λυπάμαι βέβαια και τα παιδιά που δεν έχουν την σωστή κατεύθυνση από τις σχολές, βρίσκονται σε πλάνη και με πολλές ψευδαισθήσεις. Αν μπορούσα να πω κάτι στα νέα παιδιά που ξεκινούν τώρα την πορεία τους στον χώρο, είναι να έχουν αγάπη, πίστη, ελπίδα, να δουλεύουν πολύ και να μην είναι επιφανειακοί!
Τι θα απαντούσες σε όσους λένε ότι το θέατρο τείνει να γίνει χόμπι;
Το θέατρο δεν είναι χόμπι, από την στιγμή που καταπιάνεσαι με αυτό. Για μένα το θέατρο είναι μια ποίηση. Αν το ονομάσει κάποιος χόμπι, σίγουρα θα φύγει από αυτό. Δεν πρέπει να το ονομάζεις έτσι, για να μην το δεις σαν χόμπι. Αν κάποιος μέσα του δίνει όλον του τον εαυτό σε ό,τι κάνει κι έχοντας γνώση αυτού που κάνει και ερμηνεύοντας κάθε ρόλο με την ψυχή του, κάποια στιγμή τα πράγματα θα αλλάξουν προς το καλύτερο. Πρέπει να εξαλειφθεί η γνώμη αυτή. Ούτε η ηθοποιοί μεταξύ μας το λέμε χόμπι. Μόνο λόγω των μικρών οικονομικών απολαβών και των ελάχιστων ευκαιριών, όσον αφορά την ζήτηση. Εγώ προσωπικά, σε όλες μου τις δουλειές έχω πληρωθεί, πράγμα που το απαίτησα μέσα από την εργατικότητα μου.
Ποτέ δεν θα ζούσα αμιγώς από το θέατρο. Το ήξερα αυτό και με άτομα που είχα μιλήσει και πριν σπουδάσω στην σχολή.
Υπάρχουν ρόλοι που θα ήθελες στο μέλλον να υποδυθείς;
Έχω άπειρους ρόλους που θα ήθελα να υποδυθώ και από παιδί ονεiρευόμουν και συνεργασίες. Μακάρι να μπορούσα να συνεργαστώ με όλους τους ηθοποιούς. Κάτι σαν τον υπέροχο Κώστα Βουτσά, που μετρά τόσες πολλές συνεργασίες μέχρι και σήμερα. Είναι τόσοι πολλοί οι ρόλοι, το θέατρο δεν εξαντλείται ποτέ. Θα ήθελα να παίξω και ρόλους που ποτέ μου δεν έχω φανταστεί.
Οι γονείς σου πώς αντιμετώπισαν την απόφαση σου να ασχοληθείς με το θέατρο;
Οι γονείς μου δεν φοβήθηκαν για το επάγγελμα μου. Ο πατέρας μου συγκεκριμένα μου χε πει: ”Xαίρομαι πολύ που βρίσκεσαι εκεί που αγαπάς αλλά λυπάμαι γιατί δεν θα μπορέσεις ποτέ να ζήσεις από αυτό’’. Υπήρξε αυστηρός θεατής, πάντα στην πρώτη σειρά. Η μητέρα μου χαιρόταν πολύ που κι εγώ και ο αδελφός μου ασχοληθήκαμε με την τέχνη και συνεχώς χαμογελούσε.
Ποια συνεργασία σου ξεχωρίζεις αρκετά;
Μία άλλη σπουδαία γνωριμία και συνεργασία στον χώρο είναι με τον Δημήτρη Κορούμπαλη, ο οποίος είχε έρθει να παρακολουθήσει τις εξετάσεις της σχολής. Μέσα στα 8 άτομα , επέλεξε εμένα για να στήσει την πρώτη του εταιρεία την SO 7. Mαζί ανακαλύψαμε αυτό που ονομάζουμε σήμερα physical theater.
Το 2007 με πήρε δίπλα του σε μια δουλειά στην παράσταση με την Φρόσω Κορού ”Εσείς, πώς ζείτε καλά ή καλύτερα;’’ Μια παράσταση που συνδύαζε χορό, υποκριτική και μουσική. Από τον Δημήτρη αποκόμισα πολλά, μέσα από την τεχνική που ανακαλύψαμε μαζί, έναν πολύ καλό φίλο αλλά και την αποφυγή από ”κακοτοπιές’’. Είναι ο τύπος που σου αρέσει να τον ακούς να λέει ιστορίες, πολυσχιδής και δίπλα του έμαθα τον επαγγελματισμό του χώρου.
Μέσα από αυτή την κουβέντα, γνώρισα (καλύτερα) έναν αληθινό άνθρωπο, παθιασμένο με την τέχνη του, με αγάπη για τη ζωή και τους ανθρώπους και απόλυτα συνειδητοποιημένο. Ευχαριστώ Γιάννη για την συζήτηση αυτή! Εύχομαι από καρδιάς τα καλύτερα!!
