Είναι αδιαμφισβήτητα το παιδί του θεάτρου. Γεννήθηκε μέσα σε αυτό. Εκεί έκανε τα πρώτα της βήματα, εκεί έμαθε να μιλάει και να διαβάζει. Η καθημερινότητά της όλη στάζει από τέχνη, από θεατρικές παραστάσεις, από μπαχάρια, από βιβλία και ταξίδια.
Η γλυκιά Νταίζη δεν δίνει εύκολα συνεντεύξεις, σπάνια, μόνο όταν έχει να πει κάτι. Την ευχαριστώ πολύ, από τα βάθη της καρδιάς μου.
Η ζωή της θα μπορούσε να γίνει βιβλίο, η ταινία, εκείνη όμως δεν θέλει, δεν τις αρέσουν τα φώτα. Δεν επιδιώκει αυτή τη δημοσιότητα. Λατρεύει το θέατρο, πίσω από την σκηνή, εκεί που όταν πέφτει η αυλαία κανείς από τους θεατές δεν βλέπει τι γίνεται.
Η Νταίζη, είναι νοικοκυρά, μαγειρεύει και φροντίζει, αυτούς που αγαπά και εκτιμά. Ανοίγει το σπίτι της που μυρίζει από παράδοση, έχει μυρωδιές από τα μπαχαρικά που συλλέγει. Στο τραπέζι της γεύεσαι την Ελλάδα, γιατί και η μαγειρική είναι μια τέχνη που μπορεί να την εφαρμόσει μόνο όποιος την έχει μέσα του, όπως και το θέατρο…
Δεν δίνεις συχνά συνεντεύξεις, γιατί; Είσαι από τους ανθρώπους που πραγματικά έχουν να πουν πολλά πράγματα για το θέατρο.
Γιατί να δώσω; Πόσοι πια θα βγαίνουμε να μιλάμε για αυτό το έρμο το θέατρο. Άσε που ντρέπομαι πάρα πολύ. Ξέρεις πόσοι σοβαροί άνθρωποι ή μάλλον θεατράνθρωποι έχουν να πουν για το θέατρο και δεν… Εγώ λοιπόν ακολουθώ την γραμμή των γονιών μου, οι οποίοι σπάνια έδιναν συνεντεύξεις.
Είσαι παιδί του θεάτρου. Μεγάλωσες πάνω στο σανίδι. Πρέπει να είσαι από τους λίγους ανθρώπους που έχουν δει τόσες παραστάσεις. Υπάρχει κάποια παράσταση, αυτή η μία, που έχει κάνει φωλιά στην ψυχή σου;
Πραγματικά είμαι ένα πολύ τυχερό παιδί που είχα την τιμή και την τύχη να μεγαλώσω μέσα στο θέατρο. Και μάλιστα μεγάλωσα στην ”χρυσή” εποχή του θεάτρου. Είναι πολλές οι παραστάσεις που έχω αγαπήσει. Μία που με έχει σημαδέψει ήταν η Μικρή μας πόλη του Θόρντον Ουάιλντερ σε σκηνοθεσία Μ. Βολανάκη, με τους Τσακίρογλου, Ζούνη, Τζώρτζογλου (έξοχος), Μπαζάκα, Λαδικού και άλλους. Μεγάλη στιγμή του Μεγάλου Βολανάκη. Σαφώς τυχερό παιδί… Ο Μίνως ήταν φίλος μου, ανεξαρτήτως σχέσεων με τους γονείς μου, είχαμε την δική μας σχέση. Πηγαίναμε για καφεδάκι και μιλάγαμε με τις ώρες. Αργότερα όταν μεγάλωσα και πήγα στην Αγγλία να σπουδάσω, στις διακοπές των Χριστουγέννων και Πάσχα βρισκόμασταν και έλεγχε τα πάντα… βιβλία, μαθήματα, εργασίες. Αγαπούσε πολύ την ποίηση. Ξέρεις τώρα τι είναι να βλέπει και να “διορθώνει” τα γραπτά σου ο Βολανάκης; Μου λείπει πολύ…Νομίζω λείπει πολύ στο ίδιο το θέατρο.
Αυτό είναι σίγουρο ότι θα λείπει σε όλη την οικογένεια του θεάτρου. Με ποιους μεγάλους ηθοποιούς είχες οικογενειακή σχέση; Ποιους ένιωθες ιδιαίτερα κοντά σου;
Κοίτα έτσι κι αλλιώς στην οικογένεια μου έχουμε τις αγαπησιάρικες σχέσεις του για πάντα. Η Καρέζη ήταν ο άνθρωπος που ο πατέρας μου είχε τεράστια αδυναμία, γι’ αυτό και έγινε νονά μου. Ο Νίκος Κούρκουλος και ο Αλέκος Αλεξανδράκης επίσης. Και μετά τι να πω για την Αλίκη, τι να πω για τη Ζωή, τι να πω για τη Νόρα; Οικογένεια το δίχως άλλο.
Υπάρχει κάποιο περιστατικό, μέσα στο θέατρο που σου έχει μείνει έντονα στην μνήμη;
Πολλά, αλλά το κυριότερο ήταν η φωτιά στο τότε Θέατρο Αθήναιον και νυν Τζένη Καρέζη. Ένα θέατρο κάηκε και αναστήθηκε σε λιγότερο από μήνα γιατί πείσμωσαν οι Καρέζη και μπαμπάς μου και είπαν θα το ξαναφτιάξουμε. Όλο το Ελληνικό Θέατρο κάθε νύχτα μετά τις παραστάσεις ερχόταν και δούλευε, σύσσωμοι όλοι, μικροί μεγάλοι, πιο μικροί και πιο μεγάλοι. Αυτό εάν το έχεις ζήσει από κοντά , είναι μία ΤΕΡΑΣΤΙΑ στιγμή , που την κουβαλάς μέσα σου.
Σε μια τόσο δύσκολη εποχή, που πολλοί ηθοποιοί, τα βγάζουν δύσκολα πέρα, που πολλές θεατρικές παραστάσεις κατεβαίνουν, πως νιώθεις; Αλλά θα μου πεις, η ζωή ενός ηθοποιού πάντα στην ανασφάλεια δεν ήταν;
Σε μια τόσο δύσκολη εποχή, που πολλοί ηθοποιοί, τα βγάζουν δύσκολα πέρα, που πολλές θεατρικές παραστάσεις κατεβαίνουν, πως νιώθεις; Αλλά θα μου πεις, η ζωή ενός ηθοποιού πάντα στην ανασφάλεια δεν ήταν;Πώς να νιώθω; Προβληματισμένη, αγχωμένη, στεναχωρημένη. Είναι μία δύσκολη εποχή για όλους. Ξέρεις τι είναι να ανεβάσεις μία παράσταση; Πόση κούραση, άγχος, ευτυχία, προσμονή; Και μετά ξέρεις τι είναι να κατέβει η παράσταση; Πόση στεναχώρια, πόσα αναπάντητα γιατί; Σαφώς και είναι η ζωή του ηθοποιού μέσα στην ανασφάλεια. Και του παραγωγού όμως. Και της-του σκηνοθέτη, και του σκηνογράφου, και του χορογράφου, και του ταμία, και του ταξιθέτη, και της καθαρίστριας, και του μηχανικού, και του τεχνικού και όλων. Είναι μια αλυσίδα…
Πως είναι η Νταίζη μέσα στο σπίτι της; Εκεί που δεν την βλέπει κανείς;
Μια χαρά είναι η Νταίζη και χωρίς να δίνει συνεντεύξεις. Μια χαρά είμαι στο να βοηθάω από πίσω, είναι άλλοι για τα φώτα. Εγώ δεν είμαι για τα φώτα. Βλέπω όλο αυτό το βγαίνουμε φωτογραφίες και υποκλινόμαστε στις πρεμιέρες και γελάω. Είδες ποτέ τον Λεμπέση να χαιρετάει πάνω στη σκηνή; Είδες ποτέ τον Λιβαδά; Καλό είναι να είμαστε λίγο ταπεινοί στις μέρες μας.
Βλέπω στα σόσιαλ μια μαμαδίστικη συμπεριφορά, αγαπάς να περιποιήσε το σπίτι σου, μαγειρεύεις με ευλάβεια, φροντίζεις τους καλεσμένους σου με αυτό.. το παλιό, παραδοσιακό άρωμα φιλοξενίας.
Κοίτα εγώ αυτό είμαι, δεν έχω από πίσω. Εάν σε συμπαθώ σε συμπαθώ, εάν δεν σε εκτιμώ δεν σε εκτιμώ, φαίνεται στο πρόσωπο μου, είμαι παιδί του μπαμπά μου. Αγαπάω την μαγειρική πολύ και με ξεκουράζει. Με βοηθάει να ηρεμώ. Και ναι, αγαπάω πολύ το να περιποιούμαι τους ανθρώπους μου. Αξία ανεκτίμητη να μοσχοβολάει ο τόπος και να χαμογελούν από ευχαρίστηση οι άνθρωποι σου. Πες με ντεμοντέ αλλά προσπαθώ να κρατάω την παράδοση, δηλαδή καλός ο καπουτσίνο κι εγώ τον πίνω, αλλά σαν τον ελληνικό καφέ στο μπρίκι όχι στην μηχανή παρέα με την μπουκίτσα λουκουμάκι που μοσχοβολάει τριαντάφυλλο, τρυπημένο στην οδοντογλυφίδα, δεν έχει.
Είσαι μοναχική η κοινωνική προσωπικότητα;
Είμαι μοναχική. Όταν λόγω υποχρεώσεων βλέπεις τόσο κόσμο καθημερινά, πρέπει να βρεις χρόνο ηρεμίας και απόλυτης ησυχίας. Προσπαθώ να διαβάζω βιβλία, είμαι βιβλιοφάγος, δεν μου το επιτρέπει πάντα ο χρόνος της καθημερινότητας μου. Κλαδεύω και φυτεύω ζαρζαβατικά. Μαζεύω δαχτυλήθρες και μπαχαρικά από όλον τον κόσμο.
Θα μου πεις μερικά πράγματα έτσι όπως εσύ τα έχεις ζήσει για τις τρεις μεγάλες ηθοποιούς της Ελλάδας;Αυτές που εσύ τις είχες σαν οικογένεια.. Την Αλίκη, την Τζένη και τη Ζωή….
Η Αλίκη ήταν ο άνθρωπος που όταν κάηκε το Αθήναιον ερχόταν με κατσαρόλες φαγητά και ψωμιά κάθε μέρα και έλεγχε εάν έφτανε το φαγητό και εάν έτρωγαν όλοι.Καθόταν μαζί μου και ξεβιδώναμε τα καμμένα καθίσματα. Μου έλεγε πρέπει να δουλέψουμε κι άλλο για να χαρεί το Τζενάκι. Θα το κάνουμε κούκλα το θέατρο. Μπορώ να μιλάω ώρες για τα προτερήματα της , τον επαγγελματισμό της και την ουσίας φιλία της.
Η Τζένη με το μαγικό σπίτι στο Πήλιο, που το έφτιαξε μόνη της, τοποθετώντας βοτσαλάκια, που η ίδια μάζευε, χάμω στη γη, μέχρι να έχει την αυλή της. Η Τζένη που όταν ήθελε μαγείρευε θεϊκά, πέθαινε για τυρόπιτες κουρού (το λάδι νερό δεν γίνεται και εγώ πεθαίνω), φόραγε αυτά τα εκπληκτικά μωβ (είχε αδυναμία στο μωβ) καφτάνια και ήταν τόσο όμορφη που τα έχανες.
Δεν μου είναι καθόλου εύκολο να μιλήσω για τη Ζωή….είναι πρόσφατο το φευγιό της και δυσκολεύομαι πολύ.Η Ζωή είχε μαγκιές σπάνιες για γυναίκα. Φόραγε παντελόνια. Δεν την ενδιέφερε καθόλου το παρουσιαστικό της, ήθελε πάντα να ανεβάζει στο θέατρο της δύσκολο ρεπερτόριο με ακόμα πιο δύσκολους σκηνοθέτες. Θέλω να πω δεν επαναπαύθηκε ποτέ στον ρόλο της ωραίας, στον ρόλο της σταρ. Φοβερή νοικοκυρά, τα μελομακάρονα της είναι από τα πιο νόστιμα που έχω δοκιμάσει, λάτρης του λευκού, αγγλίδα στα ραντεβού της, με μία αμεσότητα που σπάνιζε. Μου λείπει πάρα πολύ.
Θα μπορούσες να κάνεις μια ζωή μακριά από το θέατρο; Έχεις κουραστεί ποτέ, σωματική η ψυχικά έτσι ώστε να πεις, θέλω να φύγω, να ρίξω μαύρη πέτρα που λέει και ο λαός…
Θα μπορούσα ναι. Τώρα που η τεχνολογία έχει προχωρήσει δεν έχω ωραιότερο από το να πάω να μείνω στην εξοχή, να φυτεύω και να μαγειρεύω στους φίλους μου. Θα το ήθελα πολύ.
Έχεις σκεφτεί να κάνεις ποτέ βιβλίο τα όσα έζησες τόσα χρόνια μέσα στο θέατρο; Ο κόσμος σίγουρα θα ενδιαφερόταν να μάθει τι γινόταν πίσω από την αυλαία…
Κοίτα για να πείσω τον μπαμπά μου να γράψει βιβλίο , πέρασαν πολλά χρόνια.Νομίζω πως πρέπει να γράψει η μαμά μου τώρα.Πλάκα κάνω.Έγραψε ο Λεμπέσης στοπ.Μας φτάνει και μας περισσεύει.
Πως βλέπεις το μέλλον;
Με αγχώνει το μέλλον, προσπαθώ όμως να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο. Ζούμε στην χώρα που γέννησε το θέατρο. Όσο αντίξοες κι αν είναι οι συνθήκες, το θέατρο μάτια μου δεν θα πεθάνει ποτέ.
Θα ήθελα να κλείσουμε με μια ευχή, μια ευχή στον κόσμο του θεάτρου που θα σε διαβάσει σήμερα μέσα από το Koita.
Υγεία, υγεία , υγεία και να το ΑΓΑΠΑΜΕ και να το ΣΕΒΟΜΑΣΤΕ το θέατρο.
