Ένας νέος και εξαιρετικά ταλαντούχος ηθοποιός μιλάει εφ’ όλης της ύλης στο Koita-magazine.
Ο Πάνος Τσαλιγόπουλος είναι ένας ηθοποιός που δουλεύει πολύ, αφουγκράζεται τα πρόσωπα και τις εικόνες γύρω του, λαμβάνει ιδέες και συνεχώς δημιουργεί. Η αγάπη και το μεράκι του για την τέχνη του θεάτρου, αποτελούν αδιαμφισβήτητα εναύσματα για μια υγιή και δημιουργική πορεία!
Ενώ σπούδασε οικονομικά, marketing και διοίκηση επιχειρήσεων (ΟΠΑ, University of Bradford) με τα οποία και ασχολήθηκε, τον κέρδισε -σε ανύποπτο χρόνο- η τέχνη της υποκριτικής. Αποφοίτησε από την Ανωτέρα Δραματική Σχολή Ίασμος ενώ η πρώτη του εμφάνιση επαγγελματικά στο θέατρο ήταν το 2011, στο ‘Desperados’ του Γιώργου Ηλιόπουλου στο θέατρο Αμιράλ.
Τη φετινή θεατρική σεζόν μοιράζεται σε πολλές και διαφορετικές παραστάσεις, για τις οποίες μου μίλησε και είναι πολύ χαρούμενος κι ευγνώμων για την κάθε του συνεργασία!
Νέα θεατρική σεζόν. Ποια τα θεατρικά με τα οποία την υποδέχεσαι και πώς αισθάνεσαι για τις συνεργασίες σου;
Η νέα θεατρική σεζόν ξεκίνησε με την παράσταση για παιδιά “Φορτουνάτος” στο ανακαινισμένο θέατρο Broadway, από το θίασο Αδράχτι, με τον οποίο έχω την τύχη να συνεργάζομαι για δεύτερη συνεχή χρονιά (προηγήθηκε η παράσταση “Ο Τρομάρας”). Από αρχές Νοεμβρίου θα λάβω μέρος σε τρεις παραστάσεις: Η πρώτη παράσταση “Ύποπτη Για Το Φόνο Μου” είναι ένα νέο αστυνομικό – θρίλερ, που θυμίζει φιλμ νουάρ, σε κείμενο και σκηνοθεσία του Βαλεντίνου Τσίλογλου. Θα παίζουμε στο θέατρο Βαφείο – Λάκης Καραλής (κάθε Τετάρτη & Πέμπτη). Το έργο διαδραματίζεται στη Νέα Υόρκη των 50s. Ένα έργο σκοτεινό, με σασπένς, έντονη πλοκή και ανατροπές που θα συναρπάσει. Το δεύτερο έργο είναι η επανάληψη του πολύ επιτυχημένου περσινού κωμικού θρίλερ “Έγκλημα στο Ντράφι” από την ομάδα Let’s Act σε σκηνοθεσία Πηγής Μπουκουβάλα, στο θέατρο Παραμυθίας (κάθε Σάββατο) – και που διαδραματίζεται (το μαντέψατε) στο Ντράφι του σήμερα. Τέλος, θα συμμετέχω στην πρωτοποριακή παράσταση “Ηλέκτρα Υποχείριο των Θεών, μέρος Α’” που θα παιχτεί στο θέατρο Faust, σε σκηνοθεσία Νικόλα Λεβέντη (εδώ η συμμετοχή μου θα είναι διπλή –Κάστορας & Πολυδεύκης- και βιντεοσκοπημένη).
”Φορτουνάτος’’ στο θέατρο Μπροντγουαίη. Πώς είναι να παίζεις σε μια παράσταση για παιδιά;
Ο “Φορτουνάτος” είναι το κλασικό έργο του Μάρκου Αντώνιου Φώσκολου, μιας από τις τρεις σωζόμενες κωμωδίες της Κρητικής λογοτεχνίας την περίοδο της Αναγέννησης. Εμείς το παρουσιάζουμε σε διασκευή και σκηνοθεσία του αγαπημένου σκηνοθέτη των παιδιών, Γιώργου Παπαευσταθίου. Μέσα από τη φετινή μας παραγωγή, περνάμε τα μηνύματα της αγάπης, της αλληλεγγύης, αλλά κυρίως το μήνυμα της γονεϊκής αγάπης και της ελπίδας. Όλα αυτά, σε μία παράσταση γεμάτη γέλιο, ανατροπές, ήθη και έθιμα του τόπου μας, παραδοσιακούς Κρητικούς χορούς, μία παράσταση γεμάτη Ελλάδα. Το να παίζω σε μια παράσταση για παιδιά είναι μεγάλη απόλαυση για μένα, αλλά και μεγάλη ευθύνη – θέλω τα παιδιά να περάσουν καλά, να πάρουν ερεθίσματα και τροφή για σκέψη, αλλά και να γνωρίσουν και να αγαπήσουν την τέχνη του θεάτρου (άλλωστε αυτοί είναι οι μελλοντικοί ηθοποιοί και το μελλοντικό κοινό).
Το άγχος που έχω συνήθως πριν βγω στη σκηνή εξαφανίζεται όταν ακούω τα παιδιά να φωνάζουν -γεμάτα ανυπομονησία και προσμονή- πίσω από την κλειστή αυλαία. Όταν τα παιδιά γελάνε και χειροκροτούν είναι η μεγαλύτερη επιβράβευση που θα μπορούσα να έχω, γιατί ξέρω ότι έρχεται από την καρδιά τους, χωρίς επιφυλάξεις. Ακόμα και τα πειράγματα που μπορεί να σου κάνουν από την πλατεία έχουν την πλάκα τους.
Θεωρείς τα παιδιά ένα απαιτητικό κοινό;
Είναι απαιτητικά με διαφορετικό τρόπο από τους ενήλικες. Με τα παιδιά ξέρεις πολύ γρήγορα αν τους αρέσει η παράσταση ή όχι – δεν έχουν επιφυλάξεις στο να εκφράσουν τη διάθεσή τους, την ευαρέσκεια ή την απαρέσκειά τους. Είναι απολύτως ειλικρινή. Ακόμα και τα πιο “δύσκολα” παιδιά όμως είναι ανοιχτά στο να τα συνεπάρεις και να κάνεις να ξεχάσουν για λίγο την καθημερινότητά τους – δεν έχουν δεύτερες σκέψεις, προκατασκευασμένες αντιλήψεις και στερεότυπα – είναι δεκτικά στην “αλήθεια” του θεάτρου. Είναι βέβαια και πολύ αυστηρά (και άμεσα) στην κριτική τους, αν κάτι δεν τους αρέσει ή το βρουν “περίεργο”.
Ποιο το είδος θεάτρου που σε ιντριγκάρει λίγο περισσότερο;
Κάθε είδος θεάτρου έχει τα καλά και τα “κακά” του, τα εύκολα και τα δύσκολα. Περισσότερο με ιντριγκάρει πάντως ένα καλό θεατρικό κείμενο ή μια ενδιαφέρουσα σκηνοθετική / υποκριτική γραμμή ανεξαρτήτως είδους ή κατηγορίας. Για να είμαι απολύτως ειλικρινής, προτιμώ να παίζω σε κωμωδίες και σε έργα που δεν χρειάζεται να ανασύρω άσχημες μνήμες ή να βιώνω δυσάρεστες εμπειρίες επί σκηνής γιατί μια τέτοια κατάσταση με κυνηγάει αρκετό καιρό μετά το τέλος της παράστασης. Από την άλλη, αν η κωμωδία αποτύχει το ξέρεις την ίδια στιγμή, και δεν χωράνε εξηγήσεις ή άλλες ερμηνείες.
Ποιο ήταν το έναυσμα που σε ώθησε να ασχοληθείς με την υποκριτική;
Σε αντίθεση με τους περισσότερους συναδέλφους μου που ήξεραν ότι ήθελαν να γίνουν ηθοποιοί με το που άνοιξαν τα μάτια τους, εγώ άργησα να ανακαλύψω την υποκριτική. Ήρθε σχεδόν τυχαία στη ζωή μου, όταν επέλεξα να παρακολουθήσω ένα σεμινάριο υποκριτικής με τον Ηλία Ασπρούδη στο Κολέγιο Αθηνών. Πριν το καταλάβω, βρέθηκα στη σκηνή να ερμηνεύω ένα μικρό ρόλο, “χαμένος” στη στιγμή, στο “τώρα”… Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα ότι αυτή η διαδικασία είναι κάτι που θα ήθελα να βιώνω ξανά και ξανά (το μονόλογο είχε ακολουθήσει χειροκρότημα, οπότε είμαι σίγουρος ότι συνέβαλε κι αυτό).
Τι σημαίνει για σένα το θέατρο και κατά πόσο επηρεάζει την ζωή σου;
Ακόμα δεν έχω καταλήξει στο τι ακριβώς σημαίνει για μένα το θέατρο, ακόμα το ανακαλύπτω και το εξερευνώ, όμως ξέρω ότι είναι μια αγάπη που θα κρατήσει μια ολόκληρη ζωή. Η μαγεία που μπορεί να σου προσφέρει το θέατρο (είτε ως θεατή είτε ως ηθοποιό), αν και δεν έρχεται συχνά, όταν συμβαίνει είναι μια εμπειρία τόσο δυνατή που σε σημαδεύει ανεξίτηλα.
Για μένα το (καλό) θέατρο είναι το αποκορύφωμα της τέχνης γιατί τις περιέχει όλες (ποίηση, μουσική, χορό, ζωγραφική, μικροτεχνία, γλυπτική, αρχιτεκτονική, couture, κοκ). Συνδυάζει συναίσθημα, λογική, ψυχή – ενίοτε και το υπερβατικό / μεταφυσικό- και μέσα από μια διαδικασία αλχημική μετατρέπει το τεχνητό σε αλήθεια και βίωμα.
Ποιες οι σκέψεις ενός νέου ηθοποιού στην Ελλάδα του σήμερα;
Μεγάλη κουβέντα αυτή. Η πρώτη μου σκέψη είναι ότι το επάγγελμα του ηθοποιού (και όχι μόνο) τείνει να μετατραπεί σε χόμπι. Υπάρχει υπερπροσφορά ηθοποιών, παραστάσεων, σχολών, κ.ο.κ. Από την άλλη κανείς δεν πρέπει να εμποδίζει έναν άνθρωπο που αισθάνεται την ανάγκη να εκφραστεί μέσα από την τέχνη του θεάτρου. Δεν έχω καταλήξει σε λύση. Θεωρώ ότι μια λύση θα ήταν να επανέλθει με κάποια μορφή η άδεια ασκήσεως επαγγέλματος του ηθοποιού ώστε να υπάρχει μια ελάχιστη κατάρτιση στην υποκριτική. Η υποκριτική δεν σημαίνει ότι απλά ανεβαίνω στο σανίδι, φωνάζω, λέω δυνατά και καθαρά τα λόγια μου και προσποιούμαι συναισθήματα (που ακόμα κι αυτό δεν είναι δεδομένο: πολλές φορές μου έχει τύχει να πάσχει ο ηθοποιός επί σκηνής κι εγώ να πασχίζω να καταλάβω τι λέει). Είναι κάτι πολύ πιο βαθύ, κι όταν γίνονται εκπτώσεις στο “υλικό” φτηναίνει όλο το θέατρο. Επίσης, για τις νέες ομάδες και τους νέους ηθοποιούς καλό θα ήταν το κράτος να μη βρίσκεται απέναντί τους – με μια αδιανόητη γραφειοκρατία και απαγορευτικό ανελαστικό κόστος – αλλά δίπλα τους. Ενδεικτικά αναφέρω ότι για να παίξουμε στην πρώτη μας παράσταση, μια ομάδα φίλων από τη σχολή έπρεπε να ξεκινήσουμε εταιρία με το κόστος δικηγόρων, συμβολαιογράφων, ενοικίων έδρας, λογιστή, να τρέχουμε σε εφορίες και ΙΚΑ, να καταβάλουμε τέλος επιτηδεύματος και πολλά άλλα πριν ακόμα εισπράξουμε ένα ευρώ από εισιτήριο. Δεν λέω να στηρίζει το κράτος οικονομικά την κάθε ομάδα, αλλά να μην μας ωθεί στην αδράνεια (ή την παρανομία).
Αν υπήρχε η δυνατότητα να παρέχει το κράτος πρόσβαση σε δικές του αίθουσες, δημοσιότητα, και θεσμοθετημένους διαγωνισμούς για νέους δημιουργούς και ομάδες θα ήταν ακόμα καλύτερα.
Αν δεν ήσουν ηθοποιός, ποιο επάγγελμα θα ήθελες να κάνεις;
Έχω ήδη περάσει από το marketing και την έρευνα αγοράς, οπότε όχι αυτά (είμαι ευγνώμων που τα έζησα, αλλά δεν μπορώ να με φανταστώ σε αντίστοιχα επαγγέλματα μέχρι να γεράσω)! Θα με ενδιέφεραν επαγγέλματα που έχουν να κάνουν με την κατανόηση του ανθρώπου και της κοινωνίας (ψυχολογία, κοινωνική ανθρωπολογία, κοινωνιολογία) ή με την τέχνη (αρχιτεκτονική, design, συγγραφή). Τελικά, αν το καλοσκεφτώ, πάλι γύρω από το θέατρο γυρίζω.
Υπάρχουν ρόλοι και έργα με τα οποία θα ήθελες διακαώς να καταπιαστείς στο μέλλον;
Πάρα πολλοί, αλλά δεν υπάρχει κάτι που να επιθυμώ διακαώς. Και να σου έλεγα ότι αυτήν τη στιγμή έχω δυο-τρεις ρόλους που καίγομαι να παίξω, αλλάζω τόσο συχνά γνώμη που δεν θα με εμπιστευόμουν ούτε ο ίδιος. Θα ήθελα πάντως να δω να παίζονται επί σκηνής τρία έργα που έχω γράψει ο ίδιος (κωμωδίες και τα δύο – το ένα ακόμα το γράφω, το άλλο είναι η συνέχεια από το “Ντράφι”) και άλλα δύο που μεταφράζω.
Αν το θέατρο ήταν στίχος ενός τραγουδιού, ποιος θα ήταν;
“Η παράσταση δεν είναι φώτα δεν είναι σκηνικό, είναι οι άνθρωποι εσείς κι εγώ, είναι η αδιακρισία σας στη μοναξιά μας, είναι η αναπνοή σας στη σιωπή μας, τέλος είναι η αγάπη σας. Για μας…”
Παραδέχομαι ότι “έκλεψα” στην απάντηση, αφού είναι στίχος από το “Απόψε Αυτοσχεδιάζουμε” σε στίχους και μουσική του Μάνου Χατζιδάκι, για την παράσταση του Δημήτρη Μυράτ. Ωστόσο, το έχω ήδη πει, το θέατρο περιέχει όλες τις τέχνες, άρα και το τραγούδι. Επίσης, έχει να κάνει με έργο του αγαπημένου μου συγγραφέα Λουίτζι Πιραντέλλο (αυτού μάλιστα είναι και το ένα από τα δύο έργα που μεταφράζω αυτήν την περίοδο).
