Προμηθέας Αλειφερόπουλος: «Το θέατρο αν θες να το κάνεις καλά, είναι συναρπαστικό κάθε μέρα»

Ένας εξαιρετικά ταλαντούχος ηθοποιός με σπουδαίες ερμηνείες στο θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση (σε Ελλάδα και εξωτερικό), μιλάει στο Koita-magazine.

Ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος είναι ένας δυναμικός χαρακτήρας, ένας άνθρωπος που σέβεται την οικογένεια και την δουλειά του, εργάζεται πολύ, αγαπά την τέχνη του και πάντα μέσα από κάθε του ρόλο εξελίσσεται!

Την φετινή σεζόν ανεβαίνει ξανά στην σκηνή του Θεάτρου Αθηνών, μαζί με τους Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο, Αιμίλιο Χειλάκη και Νίκο Ψαρρά, στον επιτυχημένο ”Φάρο” του Κόνορ Μακφέρσον, που κάνει πρεμιέρα στις 10 Οκτώβρη. 

Φάρος. 2^η χρονιά στο Θέατρο Αθηνών. Που εναποθέτεις την επιτυχία της παράστασης;

Ο βασικός λόγος της επιτυχίας, θεωρώ πως είναι οι συντελεστές της και το γεγονός ότι μιλάει για πανανθρώπινα θέματα. Δεν πρόκειται για ένα, εκ πρώτης όψεως, εύκολο έργο, γιατί η αγγλοσαξονική λογική του, είναι λίγο έξω από την δική μας κουλτούρα, σαν λαός. Αφού οι ηθοποιοί αγαπήσουν ένα έργο (όπως συμβαίνει στην προκειμένη περίπτωση με εμάς), έχει μεγάλες πιθανότητες να το αγαπήσει και το κοινό. Η δική μου λογική, ήταν να υποδυθώ έναν Ιρλανδό, αλλά να βάλω και στοιχεία, μέσα από τα οποία το ελληνικό κοινό να ταυτιστεί.

Υπάρχουν στοιχεία μέσα από το έργο με τα οποία μπορεί να ταυτιστεί ο κόσμος, μπορεί όχι το ευρύ κοινό, αλλά μια μεγάλη μερίδα αυτού, σίγουρα. Κι αυτό γιατί μιλάει για διαχρονικά ζητήματα. Η ταύτιση του κοινού με τον κεντρικό χαρακτήρα ας πούμε, που υποδύεται ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, ενός ανθρώπου που είχε την δίψα για ζωή και κατέληξε ένα ρεμΆλι, περνώντας τη ζωή του μέσα στα σκοτάδια, υπάρχει σε μεγάλο βαθμό.

Ποιες αξίες και ιδανικά αναδύονται μέσα από την παράσταση;

Η φιλία, η αγάπη για τον συνάνθρωπο, η σημασία της δεύτερης ευκαιρίας επίσης, είναι από τα σημαντικά θέματα που πραγματεύεται το έργο. Έπειτα, γίνεται μνεία στην ύπαρξη της πολυπλοκότητας της φύσης και στο γεγονός ότι τα πάντα έχουν λόγο που υπάρχουν και ότι η ομορφιά κρύβεται παντού. Είναι αξίες χρήσιμες και στην εποχή μας αλλά και σε κάθε εποχή, αφού απασχολούσαν τον άνθρωπο, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.

Τι σε έκανε να πεις το ΝΑΙ σε αυτή την συνεργασία;

Οι συνεργάτες, θα σου απαντήσω και μετά το έργο όταν το διάβασα. Ήθελα πολύ να δουλέψω με τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, τον θεωρώ έναν πολύ οξυδερκή άνθρωπο, τον θαυμάζω και ο ίδιος δημιουργεί πολύ υγιείς συνθήκες συνεργασίας. Πράγμα που δεν είναι συχνό στην δουλειά μας και όταν συμβαίνει και γίνεται με χαρά η δουλειά, σε ιντριγκάρει και σε ελκύει όλο αυτό.

Πρώτα οι συνεργάτες και μετά το έργο είναι αυτό που μετράει για εμένα, σε μια νέα συνεργασία. Ένα έργο βέβαια, μπορούν άνετα να το καταστρέψουν οι συνεργάτες (γέλια) αλλά μπορούν και να το ανεβάσουν! Και οι δύο συνιστώσες όμως είναι σημαντικές και μπορούν να σε τραβήξουν σε άλλα άκρα, σκοτάδια, στο φως, κ.ο.κ. Το θέμα είναι να βρεις το βάθος και την δυνατότητα κατάδυσης σε κάτι πιο βαθύ, μέσα από την υγεία, την χαρά και την ελαφρότητα μιας συνεργασίας. Κι όχι μέσα από την επίφαση σοβαρότητας ή μια καταθλιπτική συνεργασία.

Ποιος είναι ο ρόλος που υποδύεσαι στην παράσταση και πώς θα τον χαρακτήριζες;

Υποδύομαι τον Νίκυ, πολύ καλό φίλου του Ρίτσαρντ, αντίζηλος του Σάρκυ (λόγω ενός κοριτσιού), και θα λέγαμε ότι είναι η επιτομή αυτού που ονομάζουμε  ”η ψυχή της παρέας’’. Με τα θετικά και αρνητικά του. Είναι τρομερά εξωστρεφής χαρακτήρας, επιπόλαιος, πειραχτήρι, υπερφίαλος. Είναι αυτός που από τους υπόλοιπους, εκφράζει περισσότερο την ανάγκη του για ανθρώπινη, φιλική επαφή, να μένουμε πιστοί σε ό,τι κι αν γίνει και να αγαπάμε τον άλλον με τις αδυναμίες του και να μας αγαπάει κι ο άλλος με τις δικές μας…

Πάντα έχω χαρακτηριστικά από τους ρόλους που υποδύομαι κι αν δεν έχω δικά μου, θα βρω παραπλήσια κάποιου δικού μου ανθρώπου. Μπορεί να είναι πράγματα που να έχω εξαλείψει από τον χαρακτήρα μου….

«Πάντα έκανα περισσότερο θέατρο και μακάρι να μπορούσα να κάνω και περισσότερο σινεμά. Η τηλεόραση, αν γινόταν με καλύτερες συνθήκες, είναι μια χαρά μέσο. Στην Ελλάδα έχει πάρει την κατιούσα πολύ σοβαρά. Εντυπωσιάζομαι από το θράσος των ανθρώπων που είναι μέσα στα κανάλια και επιλέγουν να κάνουν, αυτά που κάνουν. Και το χειρότερο, να μην παίρνουν καμία ευθύνη για να ανεβάσουν το επίπεδο του κοινού, αλλά αντίθετα να το υποβιβάζουν κιόλας. Και σε πληροφορώ ότι ακούω πολύ κόσμο, από λαϊκά στρώματα να αντιδρά αρνητικά στα όσα προβάλλει η τηλεόραση σήμερα».

Η υποκριτική για μένα δεν ήταν ποτέ συνυφασμένη με το star system. Εγώ κοιτάω πάντα να προσπαθώ να κάνω την δουλειά όσο καλύτερα μπορώ. Όσο μεγαλώνω προσπαθώ να με επηρεάζει λιγότερο γιατί, μεγαλώνοντας, η προσωπική μου ζωή αποκτά άλλη αξία, επηρεάζοντας κι άλλους ανθρώπους γύρω μου. Πρέπει να παλεύω, να διατηρούμαι σε μια σχετική υγεία και να μην νοσώ μαζί με τους εκάστοτε ρόλους μου.

«Παλιότερα αφηνόμουν περισσότερο σε ρόλους, πράγμα πολύ ελκυστικό και σε εσένα και στους γύρω σου. Με επηρεάζει σίγουρα. Για μένα περισσότερη σημασία έχει να αφεθώ σε ένα ρόλο, να τον βρω και εκεί συνήθως βυθίζομαι. Το παθαίνω πιο συχνά στα μέσα των προβών κι αυτό κρατάει και λίγο μετά την πρεμιέρα. Μέχρι να νιώσω ότι μπορώ να ελευθερωθώ και να διασκεδάσω. Γιατί αν δεν το διασκεδάσω, δεν έχει και νόημα να το κάνω».

«Ο θεατής, λαμβάνει αυτό που νιώθει ο ηθοποιός επί σκηνής. Αν εσύ νιώθεις άβολα μέσα σε αυτό που παίζεις, ο θεατής για κάποιο λόγο, έχει άρνηση να δεχθεί αυτό που κάνεις. Νιώθει τη δικιά σου αστάθεια και αβεβαιότητα, η οποία μερικές φορές λειτουργεί και ως ζητούμενο. Αν δεν χαρείς έναν ρόλο, όπως αισθανόσουν και ως παιδί που πρωτοέπαιξες σε παραστάσεις, δεν έχει νόημα. Σκέψου ότι μέσα στο επάγγελμα μας, έχουμε μια τρομερά συμπυκωμένη επαναληπτικότητα. Δηλαδή πέρυσι έπαιξα αυτό το έργο 185 φορές και θα το επαναλάβω άλλες τόσες φέτος. Το ζητούμενο είναι σε αυτά τα ίδια λόγια που λέμε, να είμαστε ζωντανοί στο εδώ και τώρα. Όπως και στην ίδια την ζωή. Κι αυτό για να το πετύχεις απαιτεί ένα ρίσκο, μια εγρήγορση και μια κατάθεση ψυχής, καθημερινή. Όπως και οποιοσδήποτε που θέλει να κάνει σωστά την δουλειά του».

Το θέατρο τι σημαίνει για σένα;

Είναι σίγουρα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μου. Για μένα το θέμα είναι η ζωή σου να παραμένει συναρπαστική συνεχώς. Πολύ δύσκολο και μάλλον αδύνατο. Το θέατρο αν θες να το κάνεις καλά, είναι συναρπαστικό κάθε μέρα. Αν αφεθείς σε αυτό, όλα τα υπόλοιπα πρέπει να να υπάρχουν πιο μετριασμένα. Αυτό είναι πολύ επικίνδυνο όμως για την ζωή και σε οδηγεί σε δρόμους που δεν θες να δεις. Σε αυτό  βοηθάει η οικογένεια και το να αγαπήσεις αλήθεια δυο – τρεις σημαντικούς ανθρώπους και να είσαι δοτικός γι ‘αυτούς!

Το να δώσουμε χαρά σε κάποιον, μας βγάζει από ένα εγωκεντρικό κουτί στο οποίο κλεινόμαστε και οι ηθοποιοί ακόμη παραπάνω. Όσο καταφέρνεις να φύγεις από το εγώ σου, είναι καλύτερο.

«Για να κάνουμε πράγματα, πρέπει να συγκεντρωθούμε στην προσωπική μας ενέργεια, να αντλήσουμε ενέργεια από το σκοτάδι και το φως μας με σκοπό να δημιουργήσουμε κάτι. Όμως κι εκεί θα κληθούμε συνήθως να το κάνουμε συνεταιρικά με κάποιον άλλον. Και για να συμβεί αυτό, πρέπει και στην προσωπική μας ζωή να μπορούμε να μοιραστούμε αλήθειες, να δώσουμε και να πάρουμε απλόχερα την χαρά μας. Κι όλο αυτό γίνεται αν σπάσουμε το …κέλυφος του εγώ μας. Κι όσο μεγαλώνουμε είναι πιο δύσκολο να σπάσει».

Ποιες οι σκέψεις σου για την Ελλάδα του 2018;

Η Ελλάδα πάντα είναι η πατρίδα μου και πάντα με απογοητεύει. Τα προβλήματα μας δεν θεωρώ ότι είναι αμιγώς ελληνικά φαινόμενα, αλλά παγκόσμια. Όσο νωρίτερα το καταλάβουμε, τόσο πιο γρήγορα θα εξελειφθούν αυτά τα φαινόμενα. Αν δεν καταλάβουμε ότι το πρόβλημα είναι η απομάκρυνση από την χαρά για την ζωή, την αγάπη και την ισότητα και δεν σταματήσουμε να εκλογικεύουμε τα πράγματα σε εντελώς παράλογα πλαίσια, δε νομίζω ότι θα μπορέσουμε να βγούμε από αυτή την τρύπα ποτέ.

Προγραμματισμένη πρεμιέρα: Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2018

Θέατρο Αθηνών,( Βουκουρεστίου 10, τηλ. 210 3312343)

Δημόσιες Σχέσεις & Επικοινωνία: Όλγα Παυλάτου

Κάντε like στην σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο instagram