H σπουδαία ηθοποιός Ελένη Ράντου, σε μια συνέντευξη από καρδιάς στο περιοδικό μας.
Ό,τι κι αν πεις για την Ελένη θα είναι λίγο μπροστά στο μεγαλείο του ήθους της, την ποιότητα, την εξυπνάδα και το ταλέντο της. Δουλεύει πολύ σκληρά, είναι γεννημένη για τα δύσκολα και ξέρει να μάχεται και να βγαίνει νικήτρια από κάθε αναμέτρηση, χωρίς να το βάζει εύκολα κάτω. Γιατί είναι ο εαυτό της.
Μετρά 30 χρόνια στο θεατρικό σανίδι, στην τηλεόραση, το σινεμά και στις καρδιές μας. Το κοινό την σέβεται, την εκτιμά και την αγαπά. Την αισθάνεται δικό του άνθρωπο. Είναι η Ελένη του. Πόσο κόπο θέλει αυτό και πόσες θυσίες. Πόση δουλειά. Προσωπική και συλλογική.
Σε κάθε νέα της δουλειά, νιώθεις ότι έχει το μεράκι, τον ζήλο και το δημιουργικό άγχος της πρώτης φοράς. Φέτος, γίνεται η ”Τζάσμιν” στο θεατρικό της σπίτι, το Θέατρο Διάνα. Η Ελένη Ράντου συναντά την ηρωίδα του Γούντυ Άλλεν, εξασφαλίζοντας τα αποκλειστικά δικαιώματα της θεατρικής διασκευής του οσκαρικού αυτού αριστουργήματος.
Γιατί αποφασίσατε να ανεβάσετε τώρα αυτό το έργο τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο; Απωθημένο ή διακαής πόθος;
Το τώρα είναι σχετικό στην δική μας την δουλειά, γιατί η σκέψη ήρθε όταν πρωτοείδα την ταινία. Τώρα το πότε μπορείς να υλοποιήσεις μια σκέψη, σου παίρνει κάποιο χρόνο. Το timing το τωρινό μου επέτρεψε να έχω τους ηθοποιούς που θέλω και να το έχω δουλέψει αρκετά γιατί δεν είναι εύκολο με το που συλλαμβάνεις μια ιδέα να την υλοποιείς. Απαιτείται χρόνος. Για καλή μας τύχη, η κατάλληλη στιγμή η δική μας, σε σχέση με την Ελλάδα και την περιπέτεια της, έχει το καλό ότι έχουμε ολοκληρώσει ένα κύκλο περιπέτειας οπότε μπορούμε αυτούς τους ήρωες του έργου, να τους δούμε με λιγότερη εμπάθεια. Γιατί πριν από κάποια χρόνια θα ήμασταν πιο εν θερμώ.
Η Τζάσμιν, θα μπορούσαμε να πούμε ότι αντικατοπτρίζει την Ελλάδα προ κρίσης και την Ελλάδα σήμερα;
Όλοι χάσαμε πράγματα μέσα σε αυτή την τελευταία δεκαετία. Δεν είναι ανάγκη να έχεις χάσει μόνο όσα δεν άξιζες, αλλά και όσα άξιζες. Την έννοια της απώλειας, την έχουμε βιώσει ο καθένας με τον δικό του τρόπο και μέσα από τις παραστάσεις τα τελευταία χρόνια, το κοινό δεν ταυτίζεται μόνο με το θέμα της απώλειας του πλούτου, αλλά με ό,τι δικό του έχει χάσει ο καθένας. Και βέβαια το μεγαλύτερο μέρος, ταυτίζεται με το θέμα ”κέρατο’’ –ερωτική προδοσία. Πίσω από το έργο, ο Γούντυ Άλλεν κάνει ένα μεγάλο σχόλιο γύρω από την φούσκα του καπιταλισμού, που αν το φέρουμε στις ανθρώπινες σχέσεις, θα δούμε ότι δεν είναι σχέσεις αγάπης, αλλά σχέσεις εξυπηρέτησης, ανάγκης και συμφέροντος. Δεν υπάρχει ειλικρινή αγάπη μέσα στο έργο, όσο κι αν ψάξεις. Ακόμη και η ίδια η ηρωίδα την ψάχνει και δεν την βρίσκει, γιατί δεν την ψάχνει στο σωστό μέρος.
Σ’ένα περιβάλλον απάνθρωπο, δεν μπορείς να βρεις ανθρωπιά.
Η Ελένη είναι τελείως αντι-lifestyle προσωπικότητα, κάτι που είναι απόλυτα κόντρα με τον ρόλο που υποδύεστε. Ποιες είναι οι δυσκολίες για την προσέγγιση ενός ρόλου αντίθετου με τον χαρακτήρα σας;
Δυσκολεύτηκα πολύ γιατί η παρατήρηση μου (γύρω από τον ρόλο) έπρεπε να είναι σε χώρους που δεν τους ξέρω. Ακόμη και το MyStyle rocks παρακολούθησα σκέψου, γιατί αυτές οι κυρίες έχουν να κάνουν με την αγάπη τους γα το ρούχο και την εικονα. Και η Τζάσμιν λατρεύει την εικόνα. Με ζόρισε πολύ, αλλά ήταν συνάμα και μια πρόκληση για μένα. Ωραίο ταξίδι. Δεν θα έκανα ποτέ αυτήν την παρατήρηση αν δεν ήταν ένας ρόλος στην μέση.
Αντιμετωπίζω όλους μου τους ρόλους, σαν ψυχίατρος. Και οι πιο φθηνές μεριές του ανθρώπου, έχουν τρομερό βάθος όταν τις ψάξεις και τις αντιμετωπίσεις υπαρξιακά.
Σε τόση μεγάλη αντίθεση ρόλου και Ελένης, βρήκατε κοινά στοιχεία ώστε να νιώσετε την Τζάσμιν και να την κάνετε κομμάτι δικό σας;
Βρήκα το μυαλό της, που ήταν πολυδιάστατο και αυτό ήταν το ενδιαφέρον. Η δική της μανία ήταν ξένη σε μένα, αλλά όλοι έχουμε μία μανία σαν άνθρωποι, κι αυτό είναι το κοινό μας. Αντιμετώπισα όλη την εμμονή της, ως μανία. Αν πας μέσα από την ψυχική διαταραχή του ήρωα, μπορείς να τον προσεγγίσεις πολύ περισσότερο. Απλά, εδώ έκανα και πρόβες σχεδόν σαν μοντέλο, σκέψου. Ηφαίστειο που ναι μεν καίγεται από μέσα, αλλά δεν εκρήγνυται από έξω. Γιατί δεν επιτρέπει στον εαυτό της να εκραγεί πολλές φορές. Αυτό είναι η Τζάσμιν.
Στην Εργαζόμενη Γυναίκα θυμάμαι τον ρόλο της θρησκόληπτης που έκανα σε ένα επεισόδιο και όταν πήρα το κείμενο στα χέρια, δεν ήξερα αυτούς τους ανθρώπους. Παρ’ όλα αυτά, βγήκε ένα από τα καλύτερα μου επεισόδια.
Μέσα στο έργο, βλέπουμε την Τζάσμιν να φεύγει από μια ζωή που είχε συνηθίσει και να μεταβαίνει σε μια άλλη, βιώνοντας μια τεράστια αλλαγή. Εσείς πως βιώνετε τόσο ακραίες αλλαγές στην ζωή σας;
Στην ζωή μου είμαι πολύ δύσκολη στις αλλαγές, αλλά στην δουλειά μου η αλλαγή είναι το ζητούμενο. Επειδή είμαι τολμηρή στην δουλειά και κάνω αλλαγές μεγάλες, γιατί πλήττω αφάνταστα, αντίθετα στην ζωή μου, οτιδήποτε αλλάξει, μπορεί να με τρελάνει. Πενθώ πολύ τις αλλαγές, δεν τις ξεπερνάω εύκολα. Οπότε μπορώ να καταλάβω τόσο την ηρωίδα, όσο και τους μισούς Έλληνες που μπορεί να λένε ότι τα πράγματα αλλάζουν, αλλά ουσιαστικά επαναλαμβάνουν τα ίδια. Το πρόβλημα και η κωμικότητα συνάμα της Τζάσμιν, είναι ότι θεωρεί ότι κάνει μια νέα αρχή, αλλά κάνει ακριβώς τα ίδια πράγματα ξανά. Κι αυτό το κάνει ο κάθε άνθρωπος.
Η κωμωδία είναι η τέχνη του ανέφικτου. Γελάς με αυτό, γιατί ο ήρωας, επιθυμεί κάτι το ανέφικτο. Ας πούμε ένας φάλτσος, θέλει να τραγουδήσει….
Το ανέφικτο γι’αυτήν είναι να κάνει πραγματικά κάτι καινούργιο, το οποίο το λέει αλλά δεν γυρνάει σελίδα στην ζωή της, αλλά παραμένει εκεί, γράφοντας τα ίδια και τα ίδια.
Τι ήταν αυτό που την πόνεσε πιο πολύ;
Το κέρατο την πόνεσε πολύ και ήταν η αφορμή να οδηγηθεί, εκεί που οδηγήθηκε. Είναι ένας άνθρωπος ελεύθερος, χωρίς να ανήκει πουθενά. Και αυτή η ελευθερία είναι ανυπόφορη για το ανθρώπινο μυαλό. Και η τρέλα, μια μορφή ελευθερίας είναι, έξω από κανόνες και συμβάσεις.
Το ευρύ κοινό, σας έχει γνωρίσει κατά βάση μέσα από τηλεοπτικές δουλειές, και ”ανάλαφρους” ρόλους! Ουσιαστικά όμως δεν σταματήσατε ποτέ να κάνετε θέατρο. Έχετε καταφέρει να μην μείνετε στην τηλεοπτική σας και μόνο παρουσία και να μην σας χαρακτηρίσουν για τους ρόλους αυτούς. Πόσο δύσκολο είναι αυτό;
Έτσι είμαι. Δεν προσπαθώ κάτι. Το μόνο που προσπαθώ είναι κάτι που με αφορά πολύ, να το κάνω θέατρο. Για να είμαι ειλικρινής είμαι πιο εγωίστρια στο θέατρο. Κινούμαι πιο πολύ με γνώμονα τι αρέσει σε εμένα. Ενώ στην τηλεόραση, αποφασίζουν άλλοι, με γνώμονα το τι αρέσει στον κόσμο. Στο θέατρο κοιτάω τι κεντρίζει σε εμένα το ενδιαφέρον για να μπορώ να το υπηρετώ κάθε βράδυ γιατί δεν είναι γύρισμα τηλεοπτικό, να πάω να πω τα λόγια και να φύγω. Και για να μου κεντρίσει κάτι το ενδιαφέρον, πρέπει να είναι και δύσκολο. Όσον αφορά τους τηλεοπτικούς μου ρόλους, τους έχω αγαπήσει και δεν πρόκειται ποτέ να τους απαρνηθώ.
Πάντα η επιλογή των ηθοποιών σας είναι προσεγμένη. Δεν παίρνετε δηλαδή ηθοποιούς που είναι στην επικαιρότητα απαραίτητα ή απασχολούν τα media.
Βλέπω πολύ θέατρο. Ομάδες ερασιτεχνικές, παιδιά που ξεκινούν τώρα, παιδιά με όνειρο, παιδιά που με συγκινούν ή ακόμη και αυτά που δεν μου αρέσουν. Βλέπω τα πάντα. Όταν ξεκινάω μια δουλειά, φαντάζομαι τα πρόσωπα που μου έχουν κάνει εντύπωση και τους κάνω πρόταση. Τις περισσότερες φορές παίρνω και αρνητικές απαντήσεις. Δεν επιλέγω άτομα που είναι στην επικαιρότητα. Οι άνθρωποι αυτοί, συνήθως, έχουν μεγάλη έπαρση και αλαζονεία. Μια θεατρική δουλειά, από όλους τους συντελεστές, πρέπει να πετάξει τον εγωισμό. Αν έχεις μεγάλο ”εγώ”, η δουλειά δεν καρποφορεί, όσο καλές και αν είναι οι προδιαγραφές. Πρέπει να βρεις ανθρώπους που δεν έχουν προλάβει να έχουν μεγάλο εγωισμό. Φτιάχνω ομάδα πάντα σε μια δουλειά, χαμηλώνω το εγώ μου, νοιάζομαι για τους άλλους. Ξεκινώντας από την διασκευή η την μετάφραση του έργου, ακόμη, έχω αγαπήσει όλους τους ρόλους. Όταν ο διπλανός μου κάνει επιτυχία, νιώθω κι εγώ επιτυχία. Δεν λειτουργώ ανταγωνιστικά.
Θεωρείστε από τις κορυφαίες ηθοποιούς στην Ελλάδα. Πώς το εκλαμβάνετε όλο αυτό;
Δεν το έχω καταλάβει. Και δεν θέλω. Μεγαλώνοντας βλέπω έναν άλλο τρόπο με τον οποίο επικοινωνώ και με προσεγγίζει ο κόσμος, αλλά αυτό έχει να κάνει με την διάρκεια, το ότι επιμένω μέσα σε αυτό που κάνω και το γεγονός ότι το κάνω με έντιμο τρόπο.
Αν έκανα στην τηλεόραση τους ρόλους που κάνω στο θέατρο, τα νούμερα τηλεθέασης θα πάτωναν.
Δουλεύω 30 χρόνια στο θέατρο για να μου αναγνωριστεί, μετά από 30 χρόνια, παρ’ότι έχω κάνει τηλεοπτικές επιτυχίες, ότι πιθανά να είμαι και καλή ηθοποιός. Είναι πολύ προκατειλημμένος ο χώρος, με κλισέ και ταμπού. Δεν έχω μετανιώσει για τους ρόλους που έχω υποδυθεί στην τηλεόραση. Υπήρξαν κομμάτι του εαυτού μου. Περήφανη αισθάνομαι γι’αυτό αφού δεν είχαν κανένα ταμπού.
Εμένα θα με ανησυχήσει, αν αρχίσω να γίνομαι σοβαροφανής. Το να γίνεις σοβαροφανής και να επιζητάς ”βραβεία’’ είναι κάτι που θα το θεωρήσω κακή ενηλικίωση για μένα.
Τι είναι αυτό που σας κάνει παιδί και σας κρατάει ζωντανή;
Η φλόγα, η πίστη και η έλλειψη της παραίτησης. Το να μην κωλώνω στα προβλήματα. Κάθε δουλειά, έχεις εκατό λόγους να την κάνεις και 500 να μην την κάνεις.
Αν και πότε θα ξανακάνατε τηλεόραση;
Εάν κουραστώ τόσο πολύ θεατρικά με όλη την ευθύνη, να κάνω κάτι που είναι πιο ανάλαφρο κι ανώδυνο, παίρνοντας μια ανάσα έλλειψης ευθυνών.
Αν το θέατρο ήταν ένα τραγούδι, ποιο θα ήταν για εσάς;
Το ”πεθαίνω για σένα”! Το θέατρο είναι η τέχνη της απάτης. Ξέρουν και οι θεατές ότι θα δουν ένα ψέμα και βγαίνουν έξω θυμωμένοι, αν δεν είναι αλήθεια αυτό που θα δουν.
Με αφορμή την γενικευμένη κρίση στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, αυτό που ζούμε θα το χαρακτηρίζατε δράμα, κωμωδία ή μια μείξη αυτών;
Ό,τι είναι δράμα μπορεί να γίνει και κωμωδία. Και όσο πιο δράμα είναι, τόσο πιο καλή κωμωδία μπορεί να γίνει. Ακόμη δεν έχουμε βρει το χιούμορ μας, για να το κάνουμε κωμωδία, γιατί όταν κάτι πονάει, θέλει μια απόσταση και χρόνο, για να γίνει κωμικό. Αλλά όταν αυτό θα γίνει κωμωδία, θα έχει πολύ πλάκα.
Σας θυμώνει που είμαστε ένας απαίδευτος λαός;
Με θυμώνει που δεν μαθαίνουμε, που περάσαμε ό,τι περάσαμε και κάνουμε τα ίδια λάθη, με θυμώνει που συνειδητοποίησα πόσο επαρχιακή αντιμετώπιση έχουμε. Κουτσομπολιά, μίση, το να κοιτάμε τι κάνει ο άλλος κι όχι εμείς, το να πιστεύουμε ότι θα μας σώσουν πάντα οι άλλοι…
Πιστεύετε ότι αυτή η νοοτροπία μπορεί να αλλάξει;
Θέλει πολλές γενιές για να νιώσουν ασφαλείς. Σε εποχές ανασφάλειας,δεν είναι εύκολο να αλλάζει κάτι προς το καλύτερο. Τα πράγματα αλλάζουν προς το χειρότερο.
Πόσο περήφανη αισθάνεστε με την κόρη σας Νικολέτα που πέρασε στην σχολή που επιθυμούσε;
Πολύ αλλά ακόμη πιο περήφανη που πήγε για Erasmus, που έφυγε από το σπίτι και πάτησε στα πόδια της, που έζησε 6 μήνες στο εξωτερικό και διαχειρίστηκε τα εκεί πράγματα, σωστά.
Δεν της αρέσουν τα lifestyle. Είχε πάντα στόχο στην ζωή της.
Κι αν γίνει κάποια στιγμή διάσημη στην ζωή της, δεν θα είναι εξαιτίας των γονιών της.
Έχει έναν τσαμπουκά απέναντι στην ζωή, που τον γουστάρω πολύ. Κληρονόμησε υπερταλέντα από εμένα και τον Βασίλη, τα οποία θα μπορούσαν να την έχουν βουλιάξει, αλλά τα διαχειρίστηκε όπως εκείνη θέλει. Είναι υγιές αυτό.
