Ο Πάνος Νάτσης είναι ένας ηθοποιός νέας γενιάς. Όντας ανήσυχο πνεύμα, πειραματίζεται με τις εκφάνσεις της υποκριτικής και γοητεύεται απ’αυτό που δεν έχει ακόμη ανακαλύψει.
Μέσα από την κουβέντα μας, συνειδητοποίησα πως έχω να κάνω μ’έναν άνθρωπο που απαιτεί από τον εαυτό του να δίνεται ψυχή τε και σώματι, σε ό,τι έχει σκοπό να υλοποιήσει, χωρίς να ικανοποιείται με το μέτριο. Άλλωστε, δεν ταιριάζει η μετριότητα με τη λαχτάρα, όπως είπε κι ο Καζαντζάκης, πόσο μάλλον για όσους υπηρετούν την τέχνη!
Έχοντας αποφοιτήσει από τη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης, συμμετείχε στις εξής παραστάσεις: “Στέλλα με τα κόκκινα γάντια” του Ιάκωβου Καμπανέλλη, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λάλου, στην Ακαδημία Πλάτωνος, “Μάντζι” του Τζουνιτσίρο Τανιζάκι, σε σκηνοθεσία Βαρβάρας Νταλιάνη, στο Ίδρυμα Κακογιάννη, “Ήχος του όπλου” της Λούλας Αναγνωστάκη, σε συμπαραγωγή με το ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας στο Altera Pars σε σκηνοθεσία Πέτρου Νάκου και “Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας” στο φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου, σε σκηνοθεσία Μαργαρίτας Αμαραντίδη.
Δεν στάθηκε όμως, μονάχα στο σανίδι του θεάτρου, αλλά και μπροστά από την κάμερα, συμμετέχοντας στην κωμική τηλεοπτική σειρά, ”Αστέρας Ραχούλας” παραγωγής 2016-2017, στον ALPHA , καθώς και σε τρεις ταινίες μικρού μήκους, ”Mary wants a purple dress” (2015), ”3000” (2016) και ”Roleplay” (2017). Το ”3000” του βραβευμένου σκηνοθέτη Αντώνη Τσώνη, απέσπασε το ειδικό βραβείο του 39ου Φεστιβάλ Ελληνικών Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας , προτάθηκε για βραβείο, σε 4 κατηγορίες στο London International Filmmaker Festival of World Cinema κι ο Πάνος Νάτσης έλαβε το best leading actor στο Ferrara Film Festival το 2016, για την ερμηνεία του στη συγκεκριμένη ταινία.
Τη φετινή σεζόν, τον απολαμβάνουμε στο The Curing Room, στον Πολυχώρο VAULT, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά.
Πες μας λίγα λόγια για το The Curing Room, το έργο στο οποίο συμμετέχεις την τρέχουσα περίοδο.
Είναι ένα έργο , το οποίο έχει γράψει ένας αμερικανός σκηνοθέτης, ο David Ian Lee και το σκηνοθετεί ο Δημήτρης Καρατζιάς. Μιλά για την αιχμαλωσία εφτά στρατιωτών από τους ναζί στην Πολωνία, το 1944. Βασιζόμενο σ΄έναν μονόλογο που αποτελεί τη μαρτυρία ενός απ’τους στρατιώτες, το The Curing Room αναφέρεται στα βασανιστήρια και σ΄όλη αυτήν τη φρίκη του 2ου Παγκοσμίου πολέμου.
Ποιον ρόλο υποδύεσαι και πως θα τον χαρακτήριζες;
Υποδύομαι τον ρόλο του υπολοχαγού Σάσα Έρενμπεργκ , ο οποίος είναι από τους πιο σύνθετους χαρακτήρες του έργου κατ’εμέ. Έχει πολλά μυστικά και καθ’όλη τη διάρκεια του έργου, άλλα σκέφτεται, άλλα λέει, άλλα κάνει κι άλλα θέλει να κάνει . Θεωρώ πως είναι ο πιο δύσκολος ρόλος που έχω κάνει μέχρι τώρα. Είναι ένας πολυσύνθετος χαρακτήρας, όπως όλοι οι άνθρωποι άλλωστε, ο οποίος όμως βρίσκεται σε μια ακραία και τραβηγμένη συνθήκη. Μέσα λοιπόν, σ’αυτήν τη συνθήκη είναι ο άνθρωπος που προσπαθεί να κρατήσει τις ισορροπίες για να μην επιδεινωθεί η κατάσταση.
Ήταν πρόκληση ένας τέτοιος ρόλος για΄σένα;
Προφανώς, και γι’αυτόν ακριβώς τον λόγο δέχτηκα να το κάνω. Γενικά, ήταν απαιτητικός ρόλος.Επειδή είναι ψύχραιμος, μου ήταν δύσκολο να τον διαμορφώσω ως χαρακτήρα έτσι ώστε να περνάει στο κοινό τρισδιάστατος και να μην φαίνεται ψεύτικος. Συν τοις άλλοις, επειδή έκανα αντικατάσταση του ηθοποιού της περσινής σεζόν, είχα μόνο ένα μήνα για πρόβες, οπότε έπρεπε να πιεστώ για να καταφέρω το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Το έργο διαδραματίζεται στα τέλη του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. Πιστεύεις πως έχει να περάσει κάποιο επίκαιρο μήνυμα στο κοινό;
Αναμφίβολα, περνάει ένα αντιπολεμικό μήνυμα στον θεατή , σχετιζόμενο με το παράδοξο του πολέμου. Ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος ίσως είναι η χειρότερη και πιο βάρβαρη περίοδος της ανθρώπινης ιστορίας κι έχει πολλά να μας διδάξει. Άλλωστε, ακόμη και σήμερα υπάρχουν καθεστώτα με ακραίες ιδεολογίες, πολλά χαρακτηριστικά των οποίων δεν διαφέρουν πολύ από τα καθεστώτα εκείνης της εποχής.
Ποια είναι η πιο συχνή ερώτηση που δέχεσαι από τον κόσμο που έρχεται να παρακολουθήσει το έργο;
Συνήθως, με ρωτάνε πως νιώθω μετά την παράσταση, αν μπορώ να κοιμηθώ, αν μπορώ να φάω κρέας και γενικότερα, αν νιώθω άβολα με το να παίζω γυμνός.
φωτογραφία: Χριστίνα Φυλακτοπούλου
Πέραν των θεατρικών παραστάσεων, έχεις πρωταγωνιστήσει σε ταινία μικρού μήκους, έχεις συμμετάσχει σε μια τηλεοπτική σειρά, οπότε θα ήθελα να σε ρωτήσω τι προτιμάς από τα τρία, το θέατρο, τον κινηματογράφο ή την τηλεόραση;
Αρχικώς, αν δεν σε πειράζει,βάσει υποκριτικής θα το χωρίσω σε δύο κατηγορίες, θέατρο ή κάμερα. Αυτήν την περίοδο, με ιντριγκάρει ίσως λίγο παραπάνω η κάμερα γιατί είναι κάτι πιο καινούργιο για εμένα . Την κάμερα δεν την έχω εξερευνήσει τόσο όσο το θέατρο, θα ήθελα κι άλλο. Δεν με ενδιαφέρει όμως, το είδος της τηλεόρασης που γίνεται πρόχειρα, με ενδιαφέρει το άλλο είδος που είναι πολλές φορές πολύ κοντά στον κινηματογράφο, όπως μια καλή σκηνοθετικώς σειρά . Με ενδιαφέρει γενικώς να κάνω χιλιόμετρα και μπροστά από την κάμερα, γιατί ακόμη κι αν είσαι ηθοποιός, σου δίνεται η ευκαιρία να μάθεις και πράγματα από άλλους κλάδους, όπως για παράδειγμα, τεχνικά θέματα.
Όσον αφορά το θέατρο, υπάρχει κάποιος ρόλος που θα ήθελες να ενσαρκώσεις στο μέλλον;
‘Εντμοντ από τον Βασιλιά Ληρ του Σαίξπηρ και κάποιον ρόλο από αμερικάνικο ρεαλισμό, σε έργα κυρίως του David Mamet.
Tι χαρακτηρίζει κατά τη γνώμη σου, έναν καλό ηθοποιό;
Θα σου απαντήσω με μία ρήση της Stella Adler : ”Your talent is in your choice.” , δηλαδή ο ορισμός του ταλέντου είναι οι επιλογές του. Πιστεύω πως ένας ηθοποιός είναι καλός , όταν δουλεύει πολύ, είναι δεν είναι ταλαντούχος, σε συνδυασμό με το να κάνει τις σωστές υποκριτικά επιλογές , αλλά ταυτοχρόνως να είναι και συλλογικός παίχτης. Γιατί ένας ηθοποιός που μπορεί να είναι μεν καλός αλλά να μην είναι συλλογικός παίχτης, στα δικά μου μάτια, δεν είναι καλός. Οι ηθοποιοί πρέπει να επικοινωνούν μεταξύ τους, έτσι ώστε να μπορούν να πουν όλοι μαζί την ιστορία που έχει έρθει ν’ακούσει και να δει το κοινό.
Αν δεν ήσουν ηθοποιός, τι επάγγελμα θα ήθελες να κάνεις και γιατί;
Θα ήθελα να ήμουν πιλότος γιατί μου αρέσουν πολύ τα ταξίδια κι η αδρεναλίνη κι επειδή ήταν και το επάγγελμα του πατέρα μου.
Ποιες είναι οι αξίες που σε συντροφεύουν στην επαγγελματική σου σταδιοδρομία;
Ταπεινότητα κι ομαδικότητα. Έχει να κάνει μ’ αυτό που λέγαμε πριν. Όπως μας έλεγε κι ενας καθηγητής μας στη σχολή, το επάγγελμα του ηθοποιού είναι μαραθώνιος κι όχι κατοστάρι, γι ΄αυτό θέλει προσοχή. Κι επειδή είναι ένα ομαδικό άθλημα, πρέπει να προσεγγίζουμε με ταπεινότητα τις καταστάσεις. Έτσι άλλωστε, θα κάνουμε και πιο εύκολα τη δουλειά μας.
Ο Πάνος Νάτσης ανήκει πασίδηλα στους ηθοποιούς που κοπιάζουν για το καλύτερο, με συνεχή ατομική δουλειά αλλά και ομαδικότητα. Δεν του αρκεί να παριστάνει έναν χαρακτήρα, αλλά πασχίζει να διαπλάσει κάθε χαρακτήρα που επρόκειτο να υποδυθεί, ήτοι να ποιήσει ήθος, κάτι το οποίο κυοφορεί σημασιολογικώς κι η λέξη ηθοποιός καθεαυτή. Τον ευχαριστώ πολύ για τη κουβέντα μας και του εύχομαι ό,τι καλύτερο στην καλλιτεχνική του σταδιοδρομία.
φωτογραφία: Χριστίνα Φυλακτοπούλου
