Μια ταλαντούχα παρουσία στον χώρο της υποκριτικής η οποία με αργά και σταθερά βήματα έχει καταφέρει να βρεθεί σε αξιόλογες δουλειές στο χώρο, χωρίς να χάσει στιγμή το πάθος, την ενέργεια και το δρόμο προς τον επαγγελματικό της στόχο.
Η Μαρία Παπαφωτίου με αφορμή την επιτυχημένη διαδρομή της παράστασης “Ιστορία Χωρίς Όνομα” στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης μιλάει στο Koitamagazine.gr και στον Πάνο Σταματόπουλο μεταξύ άλλων για το τι αποκομίζει από την συνεργασία της με την Μπέτυ Λιβανού και τον Τάσο Νούσια, για την τηλεοπτική της εμπειρία μέχρι και σήμερα αλλά και για αυτό που την γοητεύει πιο πολύ στη δουλειά της.
Την φετινή θεατρική σεζόν ο κόσμος έχει την ευκαιρία να σε παρακολουθήσει στη παράσταση “Ιστορία χωρίς όνομα” στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης σε σκηνοθεσία Κώστα Γάκη. Ποια είναι τα συναισθήματα σου για αυτή την δουλειά;
Είμαι τόσο χαρούμενη και τόσο ευγνώμων γι αυτό το ταξίδι που τα λόγια δεν αρκούν! Συναντήθηκα με σπουδαίους δημιουργούς που μου επιβεβαιώνουν καθημερινά την ομορφιά της δουλειάς μας. Χρωστάω πολλά σ΄αυτούς τους ανθρώπους ,σε όλη την ομάδα της παράστασης ,μα πάνω απ΄όλα τους χρωστάω την έξαρση χαράς και αισιοδοξίας για το παρακάτω. Αυτό είναι ανεκτίμητο,σπάνιο και θα το θυμάμαι για πάντα!
Συνεργάζεσαι επί σκηνής με δύο πολύ σημαντικούς ανθρώπους του χώρου όπως είναι η Μπέτυ Λιβανού και ο Τάσος Νούσιας οι οποίοι έχουν αφήσει την δική τους σφραγίδα στο καλλιτεχνικό στερέωμα. Τι κρατάς από αυτή την καλλιτεχνική σύμπραξη;
Είναι και οι δυο τους πλάσματα υπέροχα , φωτεινά και πολύτιμα.Με έχουν βοηθήσει όχι μόνο στη σκηνή αλλά και στην προσωπική μου διαδρομή μέσα στην τέχνη μας.Με έχουν φροντίσει σα φίλοι και σα γονείς μαζί. Μου ΄χουν χαρίσει το ταλέντο τους και την ευφυία τους.Με συγκινούν και τους αγαπάω πολύ. Δε μπορώ να χαρακτηρίσω τη σχέση μας ως σύμπραξη γιατί σα μαθήτρια στέκομαι , αναπνέω και δημιουργώ δίπλα τους. Και τους ευχαριστώ για όλα.
Την περσινή σεζόν συμμετείχες στη σειρά Γυναίκα Χωρίς Όνομα στον Ant1. Τι σου έχει αφήσει το τηλεοπτικό σου ταξίδι μέχρι και σήμερα;
Πριν την συμμετοχή μου στην Γυναίκα Χωρίς Όνομα είχε προηγηθεί η καθημερινή σειρά στην Κύπρο ”τα 5 κλειδιά”. Ο ρόλος μου ουσιαστικά ήταν ένα γκεστ 30 επεισοδίων και έτσι δεν πρόλαβα να αισθανθώ μέλος της συγκεκριμένης ομάδας. Τους θυμάμαι όλους παρολαυτα με πολλή αγάπη και χαρά ,τους θαυμάζω και τους εκτιμώ απεριόριστα. Μου αρέσει πολύ η καθημερινότητα των τηλεοπτικών γυρισμάτων ,το πρωινό κυρίως ξύπνημα, οι γρήγορες ταχύτητες και το κέφι που συνήθως επικρατεί στο πλατό. Και ανυπομονώ να ξαναμπώ σ ‘ αυτή τη διαδικασία που φέτος μου έλειψε πολύ!
Η αβεβαιότητα του χώρου και οι διαφορές απογοητεύσεις μέσα στο επάγγελμα σε έκαναν ποτέ να πεις ότι θέλεις να τα παρατήσεις;
Όχι. Δεν έχω εγκαταλείψει ποτέ τίποτα και είμαι μαχήτρια από μικρή. Πάντα με θυμάμαι να βάζω στόχους. Με ενεργοποιεί και με πορώνει. Δε με πτοεί καμία δυσκολία από τη στιγμή που έχω την υγεία μου και παλεύω με όλα μου τα όπλα. Ο μόνος λόγος που θα σταματούσα αυτή τη δουλειά θα ήταν για να ζήσω στο χωριό μου ή στην Ικαρία.
Τι είναι αυτό που αγαπάς πολύ στην δουλειά σου και δεν θα άλλαζες με τίποτα;
Τον παιδικό ενθουσιασμό για κάθε νέο ξεκίνημα που σ’ εμένα δε λέει να κοπάσει με τίποτα.Και τις μικρές απρόβλεπτες ”αναποδιές” που μπορούν να συμβούν μέσα σε μια παράσταση.Τρελαίνομαι για γκάφες και ζαβολιές.
Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου τα επόμενα χρόνια σε καλλιτεχνικό επίπεδο;
Ζωηρή, αθώα και ερωτευμένη.
