Χρόνια τώρα υπηρετεί την τέχνη της υποκριτικής με τεράστια συνέπεια, σεβασμό και άρτιο επαγγελματισμό, παραμένοντας μέχρι και σήμερα προσιτή και ξεχωριστή παρουσία στον καλλιτεχνικό χώρο.
Την φετινή θεατρική σεζόν ο κόσμος την απόλαυσε στη παράσταση “Μην το πεις ούτε στον μπαμπά” στο Θέατρο Περοκέ σε σκηνοθεσία Μάρκου Σεφερλή η οποία διεκόπη όπως όλες οι θεατρικές παραγωγές της χώρας με σκοπό την αποτροπή της εξάπλωσης του Κορονοϊού στη χώρα.
Η Αρετή Ζαχαριάδου μένει σπίτι και μιλάει στο Koitamagazine.gr για το πώς βιώνει την κατάσταση γύρω της κάτω από την απειλή του κορωνοϊού, για το πώς προσαρμόστηκε στη νέα της καθημερινότητα εν μέσω καραντίνας αλλά και για την μεγάλη αγάπη που έχει στη δουλειά της για την οποία παραμένει συνεχώς ετοιμοπόλεμη και δημιουργική ακόμα και τις ημέρες τις οποίες διανύουμε.
Την στιγμή που μιλάμε βρισκόμαστε ως χώρα αλλά και ως πολίτες σε μια δύσκολη αλλά και πρωτόγνωρη κατάσταση για όλους μας εν μέσω πανδημίας . Πώς βιώνεις αυτή την κατάσταση; Πόσο αισιόδοξη νιώθεις ως προς την εξέλιξη των γεγονότων στην χώρα αλλά και παγκόσμια;
Πραγματικά η κατάσταση που βιώνουμε ως πολίτες, ως χώρα μα και σε παγκόσμιο επίπεδο είναι όχι απλά πρωτόγνωρη αλλά και αβέβαιη και τρομακτική. ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ κυριολεκτικά. Μένω σπίτι για την υγεία τόσο τη δική μου και της οικογένειάς μου αλλά και για την υγεία των ανθρώπων που είναι δίπλα μας. Των συμπολιτών μας. Μένω μέσα όχι μόνο για τις ευπαθείς ομάδες μα για όλο τον κόσμο.
Πιστεύω θα περάσουμε μια παγκόσμια κρίση μετά απ όλα αυτά. Θα κάνουμε restart. “Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, δεν τη σκιάζει φοβέρα καμία”!!! Έλληνες ψηλά το κεφάλι. Είμαστε γενναίοι και θα βγούμε σύντομα νικητές. Τίποτα δε θα είναι ίδιο μετά από αυτή τη δοκιμασία, στο χέρι μας όμως είναι να βγούμε καλύτεροι άνθρωποι σε όλα τα επίπεδα.
Δυστυχώς χάνονται πολλοί άνθρωποι καθημερινά. Οι εξελίξεις τρέχουν, οι εικόνες που βλέπουμε φρικτές και όσα ακούμε τραγικά. Αν μπορούμε όμως ας το δούμε μέσα απ’ τα αθώα μάτια των μικρών παιδιών. Η κόρη μου λέει : Ο κορονοϊός είναι σαν το πλυντήριο ρούχων. Σε χτυπάει, σε πηγαίνει πάνω-κάτω, σε σε γυρνάει γύρω-γύρω, σε ταράζει, σε μπερδεύει αλλά όταν βγεις απ’ αυτό είσαι πιο γυαλιστερός, πιο όμορφος και πιο καθαρός από πριν. Ας συμπεριφερθούμε λοιπόν όλοι υπεύθυνα και ώριμα για ένα “καθαρότερο” μέλλον.
Μένουμε σπίτι και είναι η στιγμή που πρέπει άπαντες να δείξουμε ωριμότητα και υπευθυνότητα για να προστατεύσουμε τόσο τα παιδιά και τους ηλικιωμένους, όσο τους ίδιους τους εαυτούς μας. Πώς περνάς τον ελεύθερο σου χρόνο τις ημέρες αυτές; Ποιο είναι το μήνυμα που θα ήθελες να περάσεις στο κόσμο ώστε η παραμονή τους στο σπίτι να ειναι ευχάριστη και δημιουργική;
Λοιπόν εγώ είμαι η μόνη που βγαίνω έξω για σούπερ μάρκετ και φαρμακείο και ψωνίζω για δύο οικογένειες. Τη δική μας και των γονιών μου. Προσέχω πάρα πολύ και παίρνω όλα τα απαραίτητα μέτρα προφύλαξης γιατί φοβάμαι το ομολογώ πολύ… φοβάμαι κυρίως για τους γονείς μου και τον σύζυγό μου. Όμως διατηρώ την ψυχραιμία μου , τη δημιουργικότητά μου και προσπαθώ μέσα σ’ αυτή την δύσκολη κατάσταση να βρω κάτι θετικό.
Μαγειρεύω καθημερινά, δοκιμάζω χωρίς άγχος καινούργιες συνταγές και πειραματίζομαι. Παίζουμε επιτραπέζια, φτιάχνουμε παζλ, βλέπουμε ταινίες, ακούμε μουσική, χορεύουμε, κάνουμε τρέλες, γελάμε… Τις προάλλες ξεσκονίσαμε παλιά άλμπουμ και θυμηθήκαμε ιστορίες, χθες γεμίσαμε αναμνήσεις από παλιά βίντεο που είδαμε. Βιντεάκια ξεχασμένα στο χρόνο. Από διακοπές, το παιδί μικρό…τα πρώτα του βήματα κι οι πρώτες του λέξεις!!! Όταν έχεις οικογένεια και εργάζεσαι το παράπονό σου είναι ότι δεν έχεις χρόνο. ΤΩΡΑ έχεις. Εκμεταλλεύσου τον. Τακτοποιώ χωρίς άγχος , πετάω άχρηστα, καθαρίζω συνέχεια χαχα… Το πιστεύεις ότι και τώρα το 24 ωρό μου είναι γεμάτο;
Προσπαθώ να μην σκέφτομαι το αβέβαιο μέλλον που μας περιμένει σε επαγγελματικό και οικονομικό επίπεδο. Όπως όλοι κι εμείς. Την υγεία μας να έχουμε και να βγούμε ψυχικά και σωματικά αλώβητοι από αυτή την περιπέτεια.
Υπάρχει κάποια νέα συνήθεια που απέκτησες κατά την διάρκεια της παραμονής σου στο σπίτι;
Ναι! Και είναι κάτι που το ήθελα πολύ καιρό αλλά οι ρυθμοί της καθημερινότητας και οι υποχρεώσεις δε με άφηναν. Περπατάω!!! Αρκετά. Ξεσκουριάζω. Περπατάω στη θάλασσα και στην ησυχία της φύσης, δύο φορές τη μέρα με την κόρη μου και τον σκυλάκο μας. Γειώνομαι, καθαρίζω τα μάτια μου απ’ ό,τι άσχημο και μουντό… μυρίζω τον καθαρό αέρα. Γεμίζω οξυγόνο. Φυσικά στέλνω το μήνυμά μου πριν στο 13033 κι έχω μαζί μου πάντα ταυτότητα…μη γειωθώ απότομα με κάνα πρόστιμο… Χαχα… Αυτές οι βολτούλες λοιπόν έχουν αποκτήσει ξαφνικά τόσο μεγάλη αξία. Πόσο πολύτιμες ήταν και τις προσπερνούσα βιαστικά… Περπατάω με το παιδί μου, οι δυο μας, οι συζητήσεις μας είναι μοναδικές και τα challenge που μου βάζει περπατώντας ξεκαρδιστικά!!!
Θεωρείς ότι αυτός ο εγκλεισμός είναι μια ευκαιρία να αναθεωρήσουμε κάποια πράγματα και να βγούμε πιο δυνατοί και με καινούργια θέλω και πρέπει την επόμενη μέρα;
Φυσικά! Είναι μια ευκαιρία να καθαρίσουμε όχι μόνο τις ντουλάπες και τα συρτάρια αλλά και το μέσα μας. Οι ρυθμοί που ήμασταν αναγκασμένοι να ζούμε δε μας άφηναν περιθώρια για να συζητήσουμε με τον εαυτό μας. Να δούμε τα θέλω του. Να τον κάνουμε ευτυχισμένο. Ίσως αυτή η παύση να είναι για καλό. Να ηρεμήσει το μέσα μας. Να ηρεμήσει η φύση και η κακοποίησή της. ΠΑΥΣΗ, συνειδητοποίηση, αλλαγή, αποφάσεις, ωριμότητα, επαναφόρτιση και επαναφορά. Για το γενικό καλό.
Είσαι από τους επαγγελματίες στο χώρο που αγαπούν πολύ αυτό που κάνουν και που δίνουν συνεχώς το παρόν σε επιτυχημένες δουλειές κάθε χρόνο. Πόσο εύκολο ήταν για σένα η προσαρμογή σου στο σπίτι χωρίς να δίνεις την φυσική σου παρουσία στον επαγγελματικό σου χώρο και στη σκηνή του Θεάτρου;
Πράγματι είμαι απ τους τυχερούς που κάνω μια δουλειά που τη λατρεύω. Είναι η επιλογή μου και η δεύτερη ζωή μου. Δουλεύω πολλά χρόνια και ασταμάτητα. Από μικρή. Τα τελευταία δέκα χρόνια συνεργάζομαι με τον Μάρκο Σεφερλή, τον χειμώνα στο Θέατρο Περοκέ, το καλοκαίρι στο Δελφινάριο, βραδινό – παιδικό, περιοδείες… Είμαι σκληρά εργαζόμενη με το προνόμιο να έχω δύο ιδιότητες του ηθοποιού και του βοηθού σκηνοθέτη κοντά στον μεγάλο δάσκαλο τον Μάρκο. Μου αρέσει πολύ η δουλειά μου! Με κάνει ευτυχισμένη! Επίσης διδάσκω θεατρική αγωγή σε παιδιά και ενήλικες. Με την ομάδα ενηλίκων μου ,την “Α ρέζους θεατρικό” συνεχίζουμε τις πρόβες μας για το έργο “Χαμός στα κουκουνάρια” της Ελένης Καρβέλη, μέσω Skype. Πρωτόγνωρη εμπειρία αλλά ενδιαφέρουσα. Δουλεύουμε όσο και όπως μπορούμε τα λόγια τουλάχιστον. Με τα παιδάκια μου τα μικρά ανυπομονούμε να συνεχίσουμε τα μαθήματά μας και τις πρόβες μας στην σχολή Dance and fly , που διδάσκω και ετοιμάζουμε μια παράσταση υπερπαραγωγή , το παιδικό μιούζικαλ ” Γλυκοζαχαρούληδες” της Τζένης Παπαδημάτου.
Με τον Μάρκο επικοινωνούμε κάνοντας σχέδια για το μέλλον και με τον σύζυγό μου προχωράμε τα πρότζεκτ των ομάδων μου. Μένουμε σπίτι αλλά δεν παύουμε να δημιουργούμε. Ο σύζυγός μου γράφει τις πρωτότυπες μουσικές για τα έργα των δύο ομάδων και επειδή πιάνουν τα χέρια του, μου σχεδιάζει και κατασκευάζει κάποια απ’ τα σκηνικά. Άρα αισθάνομαι ότι εξακολουθώ να δουλεύω και τώρα ,την περίοδο του εγκλεισμού. ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ – ΜΕΝΟΥΜΕ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΙ !!!!
Τι θα ήθελες να ευχηθείς για το μέλλον;
Όταν τελειώσουμε με το καλό με τον εγκλεισμό και ηρεμήσουμε από την απειλή του κορονοϊού θα ήθελα να σεβόμαστε περισσότερο τη φύση και τον διπλανό μας. Θα ήθελα να ενδιαφερόμαστε για την ομορφιά της ψυχής κι όχι του προσώπου μας, να γυμναζόμαστε για ένα υγιές κι όχι τόσο καλλίγραμμο σώμα. Να διαβάζουμε βιβλία, να ενημερωνόμαστε, να βλέπουμε θέατρο όχι για το θεαθήναι αλλά για την καλλιέργεια του πνεύματος. Να μη χάνουμε επαφή με τους ανθρώπους που ήταν εκεί για ‘μας. Να μην είμαστε αχάριστοι κι εγωιστές. Να μην ξεχνάμε. Να χαμογελάμε πλατιά και να αγαπάμε αληθινά. Να κοιτάμε βαθιά στα μάτια και να αισθανόμαστε πράγματα που τα λόγια δε μπορούν να πουν. Να κατανοούμε και να συγχωρούμε. Να κάνουμε σφιχτές αγκαλιές απ’αυτές που κόβουν την ανάσα. Θεέ μου πόσο μου έχουν λείψει!!! Να διορθώσουμε λάθη και αμέλειες και να τερματίσουμε ό,τι μας στεναχωρεί και μας πηγαίνει πίσω στο παρελθόν… Να χαιρόμαστε με τη χαρά του άλλου. Να πούμε όσα ευχαριστώ έχουμε ξεχάσει κι όσα σ’ αγαπώ θεωρούμε αυτονόητα. Είναι ωραίο να το λες όσο και να το ακούς.
Είμαι βρίσκεις ρομαντική; Να ξεχυθούμε σαν τις κότες που δραπέτευσαν απ’το κοτέτσι, ξεχνώντας όλα αυτά που περάσαμε; Όμως αν έστω και οι μισοί από εμάς βγούμε καλύτεροι άνθρωποι, θα ζήσουμε σε έναν καλύτερο κόσμο. Τι λες; Από εμάς εξαρτάται!!!
