«Ο κεραυνοβόλος έρωτας της Ρένας με τον Γιώργο»
Χειμώνας 1965 και η Ρένα Βλάχοπούλου βρίσκεται στο θέατρο ΑΚΡΟΠΟΛ. Παίζει στην επιθεώρηση «ΑΥΛΗ ΚΑΙ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ» του Αλέκου Σακελλάριου και του Γιώργου Γιαννακόπουλου. Η επιθεώρηση στη κυριολεξία σκίζει, εκείνη βρίσκεται στο απόγειο της δόξας της! Έχει ήδη καθιερωθεί ως η πιο αγαπημένη κωμική ηθοποιός στην Ελλάδα.
Όμως, δεν της αρκεί μόνο η αγάπη του κοινού, της λείπει και η συντροφιά ενός ανθρώπου. Έχει πια ωριμάσει. Είναι πολλά χρόνια μόνη της, κι ασχολείται με τη δουλειά της.
-Καλή η δόξα, και τα λεφτά, έλεγε συχνά, αλλά τι να τα κάνω όλα αυτά χωρίς να τα μοιράζομαι με έναν άνθρωπο; Το κακό είναι ότι έχω πολλές απαιτήσεις από τους άντρες. Εκείνος που θα είναι μαζί μου θέλω να είναι κύριος, σοβαρός, έξυπνος και όμορφος. Ζητάω πολλά; ρώτησε την φίλη της, την Φίτσα, καθώς κατηφόριζαν με το αυτοκίνητο της την Πανεπιστημίου.
Στο ύψος του REX, η Ρένα σταματάει στο φανάρι. Κάτι την μαγνητίζει απ΄τα αριστερά της και την κάνει να γυρίσει το κεφάλι της για να κοιτάξει. Το βλέμμα της συναντιέται μ’ένα βλέμμα πολί έντονο απ΄το διπλανό αυτοκίνητο. Η καρδιά της χτυπάει πιο γρήγορα.
– Φίτσα, γύρισε με τρόπο να δεις έναν άντρα! Είναι σαν ξένος σταρ. Κοίταξε πως με κοιτάει. Η Φίτσα, γύρισε να κοιτάξει και, πράγματι βλέπει έναν πολύ όμορφο ξανθό άντρα με καταγάλανα μάτια να οδηγεί το διπλανό αυτοκίνητο. Δεν ήταν όμως μόνος του. Είχε άλλους δύο μάζι του.
Η Γνωριμία
Η Ρένα ένιωσε μια ταραχή, καθώς έβαλε την πρώτη ταχύτητα για να φύγει. Ήταν τόσο έντονη η συνάντηση των ματιών τους, που κάτι της έλεγε ότι αυτός ο άντρας δεν ήταν τυχαίος. Έπρεπε να τον ξαναδεί! Πού όμως; Έκεινος προσπέρασε και χάθηκε ανάμεσα στ’ άλλα αυτοκίνητα. Η Ρένα απογοητεύτηκε.
-Κρίμα που έφυγε, είπε στη Φίτσα.
-Ε, καλά, μη στεναχωριέσαι, θα βρεθεί καλύτερος, της απάντησει εκείνη.
-Δεν ξέρω γιατί αλλά αυτός ο άντρας με τάραξε! Ένιωσα κάτι περιέργο, αλλιώτικο. Πρώτη φορά αισθάνομαι έτσι.
-Μα, που τον ξέρεις, βρε Ρένα μου; Δεν βαριέσαι, όλοι οι άντρες το ίδιο είναι. Ασ’ τον τώρα αυτόν, και πάμε να φαρμακώσουμε τίποτα, γιατί έχει κόλλησει το άντερό μου.
-Εντάξει πάμε, της λέει η Ρένα. Που θέλεις να φάμε;
-Δεν ξέρω, όπου θέλεις εσύ! Αλλά γρήγορα!
-Ωραία, της απάντησε και κατευθύνθηκαν στη Φωκίωνος, σ’ ένα ήσυχο μαγαζί που πήγαναν συχνά. Μπαίνουνε μέσα, κάθονται, και παραγγέλνουν για να φάνε.
Τότε ήταν που η Ρένα μούδιασε ολόκληρη. Εκείνη τη στιγμή, έμπαιναν μέσα οι τρεις άντρες που είχαν συναντήσει στο φανάρι! Και βέβαια, ο ξανθός, που της είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση! Κάθισαν σχεδόν απέναντί της, κι εκείνοι έδειξαν πως ξαφνιάστηκαν.
-Η Φίτσα τότε της είπε: Mωρή Ρένα, δεν το πιστεύω αυτό που βλέπω! Τι σύμπτωση είναι αυτή; Ο κούκλος από το διπλανό αυτοκίνητο ήρθε εδώ να φάει; Βρε, μήπως και μας παρακολούθησαν;
-Aποκλείεται, γιατί έφυγαν πριν από εμάς! Είναι καθαρή σύμπτωση!
-Τότε αυτό κάτι σημαίνει είπε η Φίτσα, και σηκώθηκε για να πάει στο τραπέζι τους, χωρίς καν να ρωτήσει τη Ρένα! Η Φίτσα δεν κολλούσε πουθενά. Είχε φοβερό χιούμορ, και έκανε απίστευτες πλάκες. Οπότε, αυτή η τυχαία συνάντηση, δεν ήθελε να περάσι έτσι. Τους πλησίασε, λοιπόν και απευθυνθηκε στον ξανθό:
-Γεια σας! Με λέμε Φίτσα και είμαι φίλη με την φίλη μου την Ρένα.
-Την γνωρίζουμε τη φίλη σας, απάντησε εκείνος.
-Τι θα λέγατε συνέχιζει η Φίτσα, να ερχόσασταν για να σας κεράσουμε ένα ποτήρι κρασί;
-Eυχαριστούμε για την πρόσκληση, αλλά θα έρθουμε με την προϋπόθεση να σας κεράσουμε εμείς.
Ένας έρωτας γεννιέται
-Εντάξει όπως θέλετε, απάντησε εκείνη, και ξαναγύρισε στο τραπέζι της Ρένας.
-Τι έκανες εκεί μωρή τρελή; την ρώτησε η Ρένα.
-Τίποτα αγάπη μου, τους κάλεσα για ένα κρασί.
-Αχ!ρεζίλι θα γίνω. Θα μας γράψουν αύριο οι εφημέριδες.
-Σιγά, τι κάνεις έτσι, καλέ; Εγώ τους κάλεσα. Το πολύ πολύ να πούνε για μένα.
Κι έγινε έτσι ακριβώς! Ο ξανθός άντρας που πίστεψε πως η Φίτσα του την έπεσε, γύρισε στους φίλους του και τους είπε: -Ρε παιδιά, τι γίνεται τώρα; Μήπως αυτηνής γυάλισα; Εμένα πάντως μ’ αρέσει η Βλαχοπούλου. Θα ήθελα να της μιλήσω. Είναι πολύ όμορφη γυναίκα από κοντά. Αν όμως με θέλει η άλλη; Τι κάνουμε;
-Tίποτα! Πάμε να κάτσουμε στο τραπέζι τους και θα δούμε.
Σηκώθηκαν και πήγαν και κάθισαν στο τραπέζι της Ρένας και της Φίτσας. Η Φίτσα έκανε τις τυπικές συστάσεις. -Πως σας λένε; ρώτησε τον ξανθό.
-Γιώργο, απάντησε εκείνος, Γιώργο Λαφαζάνη!
-Ωραίο όνομα, είπε η Ρένα.
-Και εσείς έχετε ωραίο όνομα!
-Ω, ευχαριστώ.
-Δεν εννοώ βέβαια το Ρένα!
-Αλλά ποιο;
-To Eιρήνη! Έχετε το ωραιότερο γυναικείο όνομα. Θα μου επιτρέψετε να σας λέω Ειρήνη;
-Άμα σας αρέσει, δεν έχω κανένα πρόβλημα.
Αυτή ήταν η πρώτη γνωριμία του Γιώργου και της Ρένας ή Ειρήνης, όπως ήθελε εκείνος να την αποκαλεί. Ο έρωτας τους υπήρξε κεραυνοβόλος! Εκείνος εργένης εκ πεποιθήσεως, ελεύθερος, μπον βιβέρ τύπος, με τη διασκέδαση του, τις εκδρομές του, τις γυναίκες του. Εκείνη, με μια ζωή ξεχωριστή, πολυτάραχη, εκτεθειμένη πάντα στα φώτα της δημοσιοτήτας, όμως συναντήθηκαν τυχαία, ερωτεύτηκαν και δεν ξαναχωρίστηκαν ποτέ από τότε!
Η αγάπη του Γιώργου
Ο Γιώργος ποτέ δεν αποκάλεσε τη Ρένα, Ρένα αλλά μόνο Ειρήνη. Αισθάνοταν πως η Ειρήνη ανήκει μόνο σ’ εκείνον, και η Ρένα σε όλο τον κόσμο.
Ο Γιώργος και η Ρένα ήταν τόσο ερωτευμένοι, που δεν μπορούσαν, κυριολεκτικά ν’ αποχωριστούν ο ένας τον άλλον! Κάθε βράδυ, μετά την παράσταση, εκείνος πάντα την περίμενε. Κι όταν η ρένα δούλευε σε κάποιο νυχτερινό κέντρο, εκείνος καθόταν πάντα από κάτω, διακριτικά σ’ ένα τραπέζι και την περίμενε.
Δείτε επίσης: ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Η παρουσίαση του βιβλίου ”Το Πιο Λαμπρό Αρχείο” της Καραγιάννης – Καρατζόπουλος
-Είχα μόνιμα την αγωνία, έλεγε η Ρένα, μην τυχόν του μιλήσει καμιά. Γι αυτό και κοίταζα πάντα από πάνω απ’ την πίστα που βρίσκοτανε και με ποιον μιλούσε! Για πρώτη φορά αισθάνθηκα ζήλεια για έναν άντρα. Ενώ ήμουν αναίσθητη. Δεν είχα ζηλέψει ποτέ κανέναν. Τον Γιώργο τον ζήλευα και θα τον ζηλεύω. Αλλά κι εκείνος δεν πάει πίσω. Τα ίδια και χειρότερα. Γινόντουσαν φοβερές σκηνές ζηλοτυπίας, αλλά εγώ γελούσα. Το διασκέδαζα! Είχε πια αποκτήσε η ζωή μου νόημα. Ήμουνα γεμάτη! Είχα την δουλειά μου, την επιτυχία μου, τον άντρα που ονειρευόμουνα. Στάθηκα πολύ τυχερή στη ζωή μου. Ο Γιώργος ήταν είναι και θα είναι ο καλός μου άγγελος!
Ο Γάμος
Παντρεύτηκαν στις 18 Φεβρουαρίου το 1967 με μια ”ανοιχτή” για όλο τον κόσμο τελετή, στη Μητρόπολη Αθηνών. Ο γάμος τους έγινε Δευτέρα που τα θέατρα αργούσαν, και η Ρένα δεν δούλευε! Παρευρέθηκε όλο το ελληνικό θέατρο, κι όλοι χειροκροτούσαν τη Ρένα στον πιο αληθινό και ανθρωπινό «ρόλο» της ζωής της!
Επίσης έγινε πρωτοσέλιδο σ’ όλες τις εφημερίδες της εποχής και σύσσωμος ο δημοσιογραφικός κόσμος τούς ευχήθηκε τα καλύτερα! Αναμφισβήτητα ήταν ο γάμος της χρονιάς!
Από κανένα γάμο της δεν απέκτησε παιδιά. Σχετικά με αυτό το θέμα δήλωσε σε μια συνέντευξή της:
-Εμένα προσωπικά δεν μου λείπει το παιδί. Απλά για τον Γιώργο μου θα ήθελα να το κάνω. Δεν ξέρω όμως αν θα μπορούσα να είμαι κοντά του, να το μεγαλώσω εγώ σωστά, κι όχι σε ξένες γυναίκες. Να κάνω ότι κάνουν όλες οι μάνες του κόσμου. Ίσως λοιπόν, ο Θεός δεν μου έδωσε παιδί γιατί με είχε προορίσει για άλλο σκοπό. Λίγο το ‘χεις να σκορπάς χαρά και ευτυχία σε τόσο κόσμο που το έχει ανάγκη; Εξάλλου, σκεφτείτε πόσα παιδιά με αγαπούν! Όλα τα παιδιά! Όταν με δούνε έρχονται και με αγκαλιάζουν και με φιλάνε. Αυτή η αγάπη είναι αληθινή, αγνή, δεν εξαγοράζεται με τίποτα! Έτσι λοιπόν, αισθάνομαι πως έχω όλα τα παιδιά του κόσμου δικά μου! Μεγαλώνουνε μαζί μου, κι εγώ μαζί τους.
Με τον Γιώργο Λαφαζάνη έζησαν αγαπημένοι ως τον θάνατό της το 2004, μετά από 40 χρόνια κοινής ζωής. Εκείνος την ακολούθησε το 2010.
Ακολουθείστε το Koitamagazine.gr στο Google news και μάθετε πρώτοι όλα τα καλλιτεχνικά νέα!
Πηγή: Βίβα Ρένα, Μάκης Δελαπόρτας, εκδ. Άγκυρα, 6/2002, σελ. 94 έώς 100
