Την προηγούμενη σεζόν ξεχώρισε ιδιαίτερα μέσα από την παρουσία της στην σειρά “Οργή” μέσα από τον Ant1 Ελλάδος και Κύπρου ενώ φέτος αγαπήθηκε θερμά τόσο στο θεατρικό σανίδι μέσα από την παράσταση “Χριστουγεννιάτικη Ιστορία” του Κάρολου Ντίκενς σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Νικολαΐδη στο Θέατρο Διάνα μέχρι το πρώτο μισό της σεζόν αλλά και στο γυαλί, στη σειρά “Θα γίνει της Πολυκατοικίας” στον Σκάι, σε έναν τελείως διαφορετικό ρόλο στη καριέρα της μέχρι και σήμερα.
Η Κατερίνα Νικολοπούλου μένει σπίτι μιλάει στο Koitamagazine.gr για την νέα της καθημερινότητα εν μέσω καραντίνας αλλά και για για την διακοπή των επαγγελματικών της υποχρεώσεων λόγω του κορωνοϊού, στέλνοντας το δικό της μήνυμα αισιοδοξίας!
Την στιγμή που μιλάμε βρισκόμαστε ως χώρα αλλά και ως πολίτες σε μια δύσκολη αλλά και πρωτόγνωρη κατάσταση για όλους μας εν μέσω πανδημίας . Πώς βιώνεις αυτή την κατάσταση; Πόσο αισιόδοξη νιώθεις ως προς την εξέλιξη των γεγονότων στην χώρα αλλά και παγκόσμια;
Όλοι μας βιώνουμε κάτι πρωτόγνωρο που πριν λίγους μήνες ή και μερικές μέρες φάνταζε εξωπραγματικό. Η κατάσταση είναι αυτή όμως και οι συνθήκες της καθημερινότητας μας άλλαξαν αλλάζουν και θα αλλάξουν. Εμένα όπως όλοι(θέλω να πιστεύω και ελπίζω)αυτή η νέα πραγματικότητα με βρίσκει μέσα και κοντά στο σπίτι μου έχοντας δημιουργήσει έναν δικό μου μικρόκοσμο απολαμβάνοντας όσο μπορώ αυτό το κατα τ´άλλα εποικοδομητικό «κλείσιμο».
Περίεργοι και χαλεποί καιροί. Αυτά έχουμε όμως και μ αυτά θα πορευτούμε αφού συμβιώνουμε σε μια κοινωνία. Δεν είμαστε μόνοι μας και δε θέλουμε να είμαστε μόνοι μας. Αισιόδοξα είναι τα μηνύματα που λαμβάνω απ τη γενικότερη αντιμετώπιση των Ελλήνων απέναντι σ αυτόν τον νέο και απρόβλεπτο εχθρό οπως λένε αυτες τις μέρες. Αν είναι νέος και αν είναι απρόβλεπτος εντέλει θα δούμε, δε ξέρω. Δε είμαι λάτρης των συνωμοσιολογιών αλλά η ανθρωπινη φύση έχοντας πάντα την τάση να αμφισβητεί καταφέρνει να υπάρχει και να εξελίσσεται.
Μένουμε σπίτι και είναι η στιγμή που πρέπει άπαντες να δείξουμε ωριμότητα και υπευθυνότητα για να προστατεύσουμε τόσο τα παιδιά και τους ηλικιωμένους, όσο τους ίδιους τους εαυτούς μας. Πώς περνάς τον ελεύθερο σου χρόνο τις ημέρες αυτές; Ποιο είναι το μήνυμα που θα ήθελες να περάσεις στο κόσμο ώστε η παραμονή τους στο σπίτι να ειναι ευχάριστη και δημιουργική;
Οφείλουμε να προστατεύσουμε τους αγαπημένους μας, αυτούς που κινδυνεύουν και που πάσχουν αλλά και τον ίδιο μας τον εαυτό. Είμαι σίγουρη ότι όλοι έχουμε πράγματα που αγαπάμε να ασχολούμαστε, μας ευχαριστούν και μας γλυκαίνουν την καρδιά. Αυτά κάνω οπως όλος ο κόσμος υποθέτω. Απελπίζομαι μερικές φορές, θυμώνω και θέλω να κάνω την δική μου προσωπική επανάσταση και άλλες φορές, τις περισσότερες μπορώ να σου πω, είμαι καλά, μαγειρεύω, γυμνάζομαι, τρέχω, περπατάω, διαβάζω βιβλία και ειδήσεις μια φορά τη μέρα από συγκεκριμένα sites και βλέπω ταινίες(όχι τηλεόραση)και τέλος συζητάω με τους ανθρώπους μου κάνοντας και πλάκα. Δεν είναι κακό. Ότι έκανα και πριν δηλαδή απλώς πιο περιορισμένα και οριοθετημένα.
Αυτοπεριορίζομαι κοινώς. Θα ξεκινήσω και κάτι καινούριο που θα με κάνει πιο δημιουργική και ίσως βρω αυτό που πριν δεν προλάβαινα να δω ότι υπάρχει μέσα μου. Πολύ γρήγοροι οι ρυθμοί μας και παρά πολλη πληροφορία. Θα γινόταν κάποια στιγμή. «Κράσαρε» το σύστημα που λέμε. Δεν το βλέπω σαν δοκιμασία. Δεν έχουμε να αποδείξουμε τίποτα σε κανέναν. Χρειάζεται μόνο να αναλογιστούμε πως θέλουμε να ζούμε ,τι κάνουμε γι αυτό και τι μας αξίζει σ αυτή τη ζωή που καθόλου δεδομένη δεν είναι και όχι λόγω του κορονοϊού αλλά λόγω της ρευστότητας του πράγματος και της αναγκαιότητας της φύσης. Η φύση που προχωράει κανονικά όσο εμείς είμαστε κλεισμένοι μέσα, μας δείχνει και εμείς δεν έχουμε παρά ν´ακολουθήσουμε με αγάπη και αλληλεγγύη. Να μη ξεχνιόμαστε.
Υπάρχει κάποια νέα συνήθεια που απέκτησες κατά την διάρκεια της παραμονής σου στο σπίτι;
Να κοιτάω το ταβάνι πιο συχνά. Χαχα. Αστειεύομαι αλλά συμβαίνει κι αυτό. Κάτι καινούριο θα προκύψει όπως προείπα. Εδώ είμαστε και περιμένουμε τις αλλαγές που θα μας βρουν κι εμάς διαφορετικούς προς όποια κατεύθυνση θέλει ο καθένας. Η ενδοσκόπηση και το να κοιτάς κατάματα το μέσα σου όπως ακούγεται συνέχεια αυτές τις μέρες του “κλεισίματος”(δε μου αρέσει η λέξη εγκλεισμός) ας σημαίνει ακόμη και να μάθεις να καθαρίζεις ανανά που πριν δεν ήξερες. Θέλω να πω πολύ βαρύγδουπα ακούγονται όλα και η λύση είναι στα απλά και σε αυτά που χάσαμε στο δρόμο. Ότι κι αν σημαίνει για τον καθένα αυτό.
Ακολουθώντας τα μέτρα προφύλαξης και περιορισμού της διασποράς του νέου κορωνοϊού, όλα τα τηλεοπτικά κανάλια τροποποίησαν το καθημερινό τους πρόγραμμα, δίνοντας έμφαση στην ενημέρωση των πολιτών με έκτακτες εκπομπές και εκτεταμένο δελτίο ειδήσεων, ενώ αναστέλλεται για όσο διάστημα χρειαστεί η παραγωγή των ψυχαγωγικών εκπομπών και σειρών. Πώς ήταν για σένα οι πρώτες μέρες εκτός τηλεοπτικού γυρίσματος ; Ήταν εύκολο για σένα να προσαρμοστείς στη νέα καθημερινότητα του σπιτιού χωρίς να δίνεις την φυσική σου παρουσία στον επαγγελματικό σου χώρο;
Είναι αρκετά ψυχοφθόρο να αναγκάζεσαι να διακόψεις τη ρουτίνα σου, την καθημερινότητα σου και τη δουλειά σου που, ενδεχομένως, αγαπάς. Είναι δύσκολο και σου προκαλεί σοκ αλλά δεν είναι ακατόρθωτο να το δεχτείς και να αφουγκραστείς οτι συμβαίνει γύρω σου.
Μιλώντας προσωπικά για μένα έχω μάθει να προσαρμόζομαι στα νέα δεδομένα γιατί έτσι έχω μάθει κι απ´αυτήν τη δουλειά. Να εκτίθεσαι, να εκφράζομαι, να περιορίζομαι και να αλλάζω με την ίδια θέρμη. Θεωρώ και πάντα το λέω αυτό ότι είμαστε πολύπλευρα όντα με λογική και ενσυναίσθηση και μπορούμε να εγκλιματιστούμε με παραγωγικό τρόπο. Ως άνθρωπος δεν πιστεύω ότι μπορώ να είμαι μόνο ηθοποιός και τίποτα άλλο. Οπότε και ο ρόλος του αδρανή πολίτη δε με αφήνει αδιάφορη. Κάτι θα βγει κι απ αυτό.
Θεωρείς ότι αυτός ο εγκλεισμός είναι μια ευκαιρία να αναθεωρήσουμε κάποια πράγματα και να βγούμε πιο δυνατοί και με καινούργια θέλω και πρέπει την επόμενη μέρα ή μπορεί και να μας αποξενώσει τελείως ;
Έχουμε χρόνο για πολλά πράγματα και καλό θα ήταν να κάναμε μια αναθεώρηση κάποιων πραγμάτων. Δεν ξέρω αν θα βγούμε καλύτεροι ή χειρότεροι αλλά σίγουρα κάτι διαφορετικό θα φέρουμε μετά απ’ αυτό. Να εκτιμήσουμε ίσως τα κοινά και καθημερινά πράγματα και να μικρύνουμε την αξία άλλων που τα θεωρούσαμε σημαντικά. Οι άνθρωποι ομως ξεχνάμε και αυτό είναι που μας οδήγησε σε όλο αυτό που βιώνουμε αυτή τη στιγμή.
Η αναφορά μας στους άλλους πάντα μας κάνει να υπάρχουμε κι αν δεν υπάρχει αυτό αναρωτιέμαι πώς γίνεται να μην αποξενωθούμε. Την επόμενη μέρα θα έχουμε μάθει και ελπίζω με λιγότερες απώλειες να συνεχίσουμε την κανονικότητα της ζωής μας.
Τι σου λείπει περισσότερο αυτές τις μέρες;
Πολλά αλλά περισσότερο να αγκαλιάσω τη μητέρα μου και τους ανθρώπους που έχω κοντά μου. Να περπατάω στο δρόμο χωρίς να σκέφτομαι αν κρατάω ασφαλή απόσταση απ τον άλλον, το συνάθρωπο μου, να μη χρειάζεται να στείλω μήνυμα πουθενά για να βγω απ το σπίτι μου και να βλέπω μια ταινία και όταν παίζεται μια σκηνή με πολύ κόσμο να μην είναι η πρώτη σκέψη που προκύπτει οι πολλοί μαζεμένοι άνθρωποι σε τόσο μικρό χώρο.
Τι θα ήθελες να ευχηθείς για το μέλλον; Πώς φαντάζεσαι την επόμενη μέρα μετά απ’ όλο αυτό;
Θα κλείσω την κουβέντα μας με τη φράση του σπουδαίου Φ. Πεσσόα: «Αυτό θα μπορούσε να μοιάζει παράδοξο σε όποιον πιστεύει ακόμη, αφελώς, ότι υπάρχουν παράδοξα σ´αυτον τον κόσμο.»
Καλή δύναμη σ´ όλο τον κόσμο.
Φωτογραφικό Υλικό : Σπύρος Χατζηαγγελάκης
