Ο Μιχάλης Αλικάκος μένει σπίτι και μιλάει στο Koitamagazine.gr και στον Πάνο Σταματόπουλο.
Την στιγμή που μιλάμε βρισκόμαστε ως χώρα αλλά και ως πολίτες σε μια δύσκολη αλλά και πρωτόγνωρη κατάσταση για όλους μας εν μέσω πανδημίας . Πώς βιώνεις αυτή την κατάσταση; Πόσο αισιόδοξος νιώθεις ως προς την εξέλιξη των γεγονότων στην χώρα αλλά και παγκόσμια;
Η κατάσταση του εγκλεισμού δεν είναι ευχάριστη για κανέναν. Το ίδιο ισχύει και για εμένα. Γιατί αναγκαστικά η σκέψη πηγαίνει στο τι θα αντιμετωπίσουμε και θα βιώσουμε ως κοινωνία. Όσο αφορά την Ελλάδα τα μέτρα που πάρθηκαν στο σωστό timing δημιουργούν ένα τόνο αισιοδοξίας και από ότι φαίνεται δεν θα θρηνήσουμε εκατόμβες νεκρών όπως άλλες Ευρωπαϊκές χώρες.
Μένουμε σπίτι και είναι η στιγμή που πρέπει άπαντες να δείξουμε ωριμότητα και υπευθυνότητα για να προστατεύσουμε τόσο τα παιδιά και τους ηλικιωμένους, όσο τους ίδιους τους εαυτούς μας. Πώς περνάς τον ελεύθερο σου χρόνο τις ημέρες αυτές; Ποιο είναι το μήνυμα που θα ήθελες να περάσεις στο κόσμο ώστε η παραμονή τους στο σπίτι να ειναι ευχάριστη και δημιουργική;
Ας μην κοροϊδευόμαστε. Τουλάχιστον για εμένα αυτή η ζοφερή εικόνα με ακινητοποιημένες κοινωνίες, με το θάνατο να καλπάζει δεν μου δίνει την ψυχολογική δυνατότητα να περνάω ευχάριστα και ανάλαφρα το χρόνο μου στο σπίτι. Όσο αφορά το δεύτερο σκέλος της ερώτησής σας, μου είναι δύσκολο να δώσω ένα μήνυμα – συμβουλή για το πως να περνάει το χρόνο του ο κόσμος στο σπίτι. Άλλωστε ο εγκλεισμός για τον καθένα έχει διαφορετικές συνθήκες.
Υπάρχει κάποια νέα συνήθεια που απέκτησες κατά την διάρκεια της παραμονής σου στο σπίτι;
Όχι δεν έχω αποκτήσει καμία καινούργια συνήθεια. Το μόνο που θα μπορούσα να πω είναι ότι κοιμάμαι παραπάνω.
Σύμφωνα με τον ΕΟΔΥ και τις οδηγίες του Υπουργείου Υγείας, το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού ανακοίνωσε την αναστολή των Θεάτρων , των κινηματογράφων και των χώρων πολιτιστικών εκδηλώσεων για προληπτικούς λόγους με σκοπό την αποτροπή της εξάπλωσης της νόσου. Πόσο εύκολο ήταν για σένα η προσαρμογή σου στο σπίτι χωρίς να δίνεις την φυσική σου παρουσία στον επαγγελματικό σου χώρο ; Πώς ήταν οι πρώτες μέρες για σένα εκτός θεατρικής σκηνής ;
Μου ήταν πανεύκολο. Μπροστά στην ανάγκη να προστατεύσουμε τις ζωές μας, ούτε καν σκέφτηκα και σκέφτομαι την απουσία μου από τον επαγγελματικό μου χώρο. Οι πρώτες μέρες μακριά από τη σκηνή ήταν μέρες ξαφνιάσματος για αυτό που συμβαίνει και σε καμία περίπτωση δεν αναπόλησα ούτε σκέφτηκα τη θεατρική σκηνή.
Θεωρείς ότι αυτός ο εγκλεισμός είναι μια ευκαιρία να αναθεωρήσουμε κάποια πράγματα και να βγούμε πιο δυνατοί και με καινούργια θέλω και πρέπει την επόμενη μέρα ή μπορεί και να μας αποξενώσει τελείως ;
Θεωρώ πως αυτός ο εγκλεισμός πρέπει να μας κάνει να εστιάζουμε από εδώ και στο εξής στα σοβαρά πράγματα και στην ουσία της ζωής. Ξαφνικά νιώθουμε όλοι την ανάγκη να πάρουμε ένα αυτόγραφο από έναν νοσοκόμο ή έναν γιατρό περισσότερο από έναν διάσημο τραγουδιστή. Δεν θεωρώ ότι η επόμενη μέρα θα μας αποξενώσει. Απλά το ψυχολογικό τραύμα που θα αφήσει στην κοινωνία αυτό που ζούμε, θα μας αναγκάσει για πολύ καιρό να ευνουχίζουμε τον αυθορμητισμό της ανθρώπινης σωματικής επαφής ενός φιλιού, μιας αγκαλιάς.
Τι σου λείπει περισσότερο αυτές τις μέρες;
Απλά πράγματα. Το να μπορέσω να κυκλοφορήσω, να μπορέσω να πιώ ένα καφέ έξω, να πάω σε μια ταβέρνα.
Τι θα ήθελες να ευχηθείς για το μέλλον; Πώς φαντάζεσαι την επόμενη μέρα μετά απ’ όλο αυτό;
Εύχομαι μετά από αυτό το Γολγοθά να έχουμε όσο το δυνατόν λιγότερα ψυχικά τραύματα ως άνθρωποι. Η επόμενη μέρα ας μην γελιόμαστε θα είναι πολύ δύσκολη. Ξημερώνει ένας νέος κόσμος, πρωτόγνωρος, θα γυρίσουμε πολύ πίσω. Με φτώχεια, κατεστραμμένες ζωές, χρέη και ένα μεγάλο κομμάτι του παραγωγικού κόσμου, ευνουχισμένο και γονατισμένο.
