Η Νεφέλη Κουλούρη μένει σπίτι και μιλάει στο Koitamagazine.gr και στον Πάνο Σταματόπουλο για το πώς βιώνει την κατάσταση γύρω της κάτω από την απειλή του κορωνοϊού, για την νέα της καθημερινότητα εν μέσω καραντίνας αλλά και για την διακοπή των θεατρικών της υποχρεώσεων.
Την στιγμή που μιλάμε βρισκόμαστε ως χώρα αλλά και ως πολίτες σε μια δύσκολη αλλά και πρωτόγνωρη κατάσταση για όλους μας εν μέσω πανδημίας . Πώς βιώνεις αυτή την κατάσταση; Πόσο αισιόδοξη νιώθεις ως προς την εξέλιξη των γεγονότων στην χώρα αλλά και παγκόσμια;
Είναι σαφώς μία πρωτόγνωρη κατάσταση. Αν κάποιος μας έλεγε στο πολύ κοντινό παρελθόν ότι θα βιώναμε μία τέτοια συνθήκη, σίγουρα θα τον περνούσαμε για τρελό. Οι εβδομάδες που περνούν με βρίσκουν σπίτι, μακριά από τη δουλειά μου αλλά και τους οικείους μου, περιμένοντας τη «μπόρα» να περάσει. Ως προς την εξέλιξη της νόσου στη χώρα μας, θεωρώ ότι σε μεγάλο βαθμό προλάβαμε καταστάσεις που θα μας οδηγούσαν μοιραία στο μοντέλο της Ιταλίας και της Ισπανίας. Αυτό σαφώς είναι θετικό, χωρίς ωστόσο να μην προβληματίζομαι και να στεναχωριέμαι βαθιά για τις γείτονες χώρες καθώς και για όλο τον κόσμο.
Μένουμε σπίτι και είναι η στιγμή που πρέπει άπαντες να δείξουμε ωριμότητα και υπευθυνότητα για να προστατεύσουμε τόσο τα παιδιά και τους ηλικιωμένους, όσο τους ίδιους τους εαυτούς μας. Πώς περνάς τον ελεύθερο σου χρόνο τις ημέρες αυτές; Ποιο είναι το μήνυμα που θα ήθελες να περάσεις στο κόσμο ώστε η παραμονή τους στο σπίτι να ειναι ευχάριστη και δημιουργική;
Για να ξεκαθαρίσω κάτι. Θεωρώ πως σε μια δημοκρατική χώρα, είναι απαράδεκτη οποιαδήποτε μορφή απαγόρευσης και στέρησης της ατομικής αλλά και της συλλογικής ελευθερίας. Είναι μία πρακτική η οποία εφαρμόζεται παγκόσμια πλην ελαχίστων εξαιρέσεων για την αντιμετώπιση της νόσου αυτής και της προστασίας των πολιτών, δεν παύει όμως να θυμίζει πρακτικές ολοκληρωτικών καθεστώτων. Αυτό ως μία παρένθεση.Το μένουμε σπίτι, είναι και πρέπει να γίνει, αν δεν είναι ήδη, μία συνειδητή και αναγκαία προσωπική επιλογή, σεβόμενοι όλοι, πρώτ’ απ’ όλα τον διπλανό μας και μετά τον ίδιο μας τον εαυτό. Σε αυτό είμαι κάθετη. Η παγκόσμια κατάσταση, δεν χωράει καμία αμφισβήτηση. Πρώτη φορά νομίζω στη ζωή της πλειονότητας των πολιτών, ο ελεύθερος χρόνος αγγίζει απόλυτα νούμερα.
Ο χρόνος μου λοιπόν μοιράζεται σε διάβασμα, ταινίες, βιντεοκλήσεις με καλούς φίλους, γυμναστική, πολύ μαγείρεμα το οποίο με κάνει να νιώθω χαρούμενη και σε δουλειές σπιτιού. Αυτό που θα ήθελα να πω στον κόσμο είναι, μέσα από μια προσωπική ενδοσκόπηση ο καθένας μας, να μη διστάζει να κάνει πράγματα που τον ευχαριστούν βαθιά και που ο ρυθμός της καθημερινότητας σε κανονικές συνθήκες τον έκανε να τα αμελεί πλήρως. Μέσα στη σοβαρότητα της κατάστασης, ας υπάρξουν στιγμές της μέρας μας, οι οποίες θυμίζουν λίγο σχολικό σκασιαρχείο. Η προτροπή μου είναι, σε όσους μένουμε σπίτι και δε δουλεύουμε αυτήν την περίοδο, τα πρωινά ή τα μεσημέρια,ανάλογα την ώρα που ξυπνάμε, να βγαίνουμε στα μπαλκόνια, στους κήπους, ή όσοι δεν έχουμε στις ταράτσες μας, με ένα ποτήρι καφέ στο χέρι και να απολαμβάνουμε το φως του ήλιου. Είναι λυτρωτικό.
Υπάρχει κάποια νέα συνήθεια που απέκτησες κατά την διάρκεια της παραμονής σου στο σπίτι;
Ναι, το σιδέρωμα! (χαχαχαχα) Δεν είμαι καλή σε αυτό, το βαριέμαι φριχτά και τώρα κοντεύω να πάρω ντοκτορά!
Σύμφωνα με τον ΕΟΔΥ και τις οδηγίες του Υπουργείου Υγείας, το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού ανακοίνωσε την αναστολή των Θεάτρων , των κινηματογράφων και των χώρων πολιτιστικών εκδηλώσεων για προληπτικούς λόγους με σκοπό την αποτροπή της εξάπλωσης της νόσου. Πόσο εύκολο ήταν για σένα η προσαρμογή σου στο σπίτι χωρίς να δίνεις την φυσική σου παρουσία στον επαγγελματικό σου χώρο ; Πώς ήταν οι πρώτες μέρες για σένα εκτός θεατρικής σκηνής ;
Για μένα η φετινή χρονιά επαγγελματικά, ήταν η πιο ευτυχισμένη της ζωής μου, καθώς συμμετείχα σε μία εξαιρετική παράσταση, το «Αλίμονο στους νέους» με υπέρχοχους συντελεστές αλλά και ανθρώπους. Αυτή η ευτυχής συγκυρία λοιπόν, ανακόπηκε βίαια. Οι πρώτες 2 μέρες με βρήκαν στον καναπέ μου, βαθιά στεναχωρημένη, να κοιτάζω το ταβάνι. Γιατί πέραν της διακοπής της παράστασης, διακόπηκε και η σχεδόν καθημερινή φυσική επαφή με τους συναδέλφους μου, τους οποίους θεωρώ φίλους ζωής πια. Ε, μετά αρχίσαμε τις βιντεοκλήσεις και το κενό κάπως αναπληρώθηκε.
Θεωρείς ότι αυτός ο εγκλεισμός είναι μια ευκαιρία να αναθεωρήσουμε κάποια πράγματα και να βγούμε πιο δυνατοί και με καινούργια θέλω και πρέπει την επόμενη μέρα ή μπορεί και να μας αποξενώσει τελείως ;
Επειδή είναι μία κατάσταση η οποία κατά την προσωπική μου άποψη θα διαρκέσει αρκετά, πρέπει να οπλιστούμε με υπομονή, να κατανοήσουμε απόλυτα πως η μοναξιά που μπορεί να νιώθουμε, ο φόβος και κάποιες φορές η απόγνωση, είναι συναισθήματα τα οποία αυτή τη στιγμή νιώθει όλος ο πλανήτης. Άρα ΔΕΝ είμαστε μόνοι. Είναι η πρώτη φορά που το πρόβλημά μου, είναι πρόβλημα του κάθε ανθρώπου που βρίσκεται πάνω στη γη, και μας έχει γνωστοποιηθεί. Αυτό λοιπόν όχι μόνο είναι παρήγορο, αλλά και ελπιδοφόρο.
Είναι χρέος μας, η επόμενη μέρα να βρει την ανθρωπότητα ενωμένη. Δεν μιλάω φυσικά για κυβερνήσεις και παγκόσμια συμφέροντα, αυτό δε θα γίνει ποτέ. Αλλά οι απλοί άνθρωποι, εγώ, εσύ, όλοι, μπορούμε και πρέπει να συνειδητοποιήσουμε αυτήν την αναγκαιότητα.
Τι σου λείπει περισσότερο αυτές τις μέρες;
Η δουλειά μου, η φυσική παρουσία των κοντινών μου ανθρώπων και της οικογένειάς μου και οι βόλτες μου τα βράδια στην Αθήνα, για φαγητό και ποτό.
Τι θα ήθελες να ευχηθείς για το μέλλον; Πώς φαντάζεσαι την επόμενη μέρα μετά απ’ όλο αυτό;
Θέλω να ευχηθώ αυτή η πανδημία, να μην χρησιμοποιηθεί ως μία υπέροχη δικαιολογία για μια νέα οικονομική κρίση, πιο άγρια από την προηγούμενη, γιατί ας μην ξεχνάμε πως και οι οικονομικές κρίσεις αποδεκατίζουν πληθυσμούς, μεταφορικά και μη.Θέλω να ευχηθώ δημόσια και δωρεάν υγεία προς όλους, με πληρότητα δομών, ιατρών, νοσηλευτών, οι οποίοι αυτές τις μέρες, με όσα μέσα διαθέτουν, καταβάλλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες. Και τέλος να ευχηθώ το πιο πολύτιμο αγαθό όλων. Υγεία.
Η επόμενη μέρα θα έρθει, μοιραία, αναγκαία και καταλυτικά. Τη φαντάζομαι λοιπόν με το μοναδικό όπλο μας, σύμμαχο της ζωής. Την ελπίδα. Θα είναι λοιπόν μια μέρα ηλιόλουστη, με κόσμο πολύ, φωνές γέλια και χαμόγελα διάχυτα στους δρόμους όλης της γης.
