Η Τζένη Κάρνου μένει σπίτι και μιλάει στο Koitamagazine.gr και στον Πάνο Σταματόπουλο.
Η τηλεοπτική Σμαράγδα Παπαθανάση από την σειρά του Ant1 “Αν ήμουν πλούσιος” μένει σπίτι και μιλάει στο Koitamagazine.gr για το πώς βιώνει την περίεργη κατάσταση γύρω της κάτω από την απειλή του κορωνοϊού, για την νέα της καθημερινότητα εν μέσω καραντίνας και τις νέες συνήθειες που έχει υιοθετήσει το διάστημα της παραμονής της στο σπίτι αλλά και για το τι εύχεται για την επόμενη μέρα του εγκλεισμού.
Την στιγμή που μιλάμε βρισκόμαστε ως χώρα αλλά και ως πολίτες σε μια δύσκολη αλλά και πρωτόγνωρη κατάσταση για όλους μας εν μέσω πανδημίας . Πώς βιώνεις αυτή την κατάσταση; Πόσο αισιόδοξη νιώθεις ως προς την εξέλιξη των γεγονότων στην χώρα αλλά και παγκόσμια;
Όπως όλοι οι υπεύθυνοι πολίτες μένω σπίτι προσπαθώντας να συμβάλλω και εγώ στο να σπάσει η αλυσίδα της μετάδοσης του ιού. Προσπαθώ να περνάω τις μέρες μου όσο το πιο δυνατόν δημιουργικά γίνεται. Να διαβάσω αυτά που ήθελα και δεν είχα τον χρόνο, να ανασυντάξω τις σκέψεις μου, να ανακαλύψω γενικότερα τον εσωτερικό μου κόσμο. Φυσικά υπάρχουν και οι μέρες που απλά δεν κάνω τίποτα.
Πιστεύω στην επιστήμη, στους επιστήμονες γιατρούς που μοχθούν πολεμώντας τον ιό, στους ερευνητές που με σύμμαχο τους την τεχνολογία θα νικήσουν αυτη τη νέα μάστιγα και στην χώρα μας και σ’όλο τον πλανήτη.
Μένουμε σπίτι και είναι η στιγμή που πρέπει άπαντες να δείξουμε ωριμότητα και υπευθυνότητα για να προστατεύσουμε τόσο τα παιδιά και τους ηλικιωμένους, όσο τους ίδιους τους εαυτούς μας. Πώς περνάς τον ελεύθερο σου χρόνο τις ημέρες αυτές; Ποιο είναι το μήνυμα που θα ήθελες να περάσεις στο κόσμο ώστε η παραμονή τους στο σπίτι να ειναι ευχάριστη και δημιουργική;
Σε αυτή τη τραγική κατάσταση που βιώνουμε παγκοσμίως μας ζητείται το πιο απλό πράγμα, “να μείνουμε σπίτι”, δηλαδή να “είμαστε ασφαλείς στο σπίτι” και όχι “εγκλωβισμένοι στο σπίτι” όπως έχει παρερμηνευτεί.Υπάρχει άπλετος χρόνος. Ευτυχώς ζούμε σε μια εποχή τόσο εξελιγμένη που μας δίνει αρκετές επιλογές απασχόλησης. Εγώ επιλέγω τον ελεύθερο μου χρόνο (εφόσον έχει μπει η καθημερινότητα μου σε μία προσωρινή παύση) να τον περνάω κάνοντας πράγματα που το πρόγραμμα μου δεν μου το “επέτρεπε” πριν. Τακτοποιώ καθημερινώς τον προσωπικό μου χώρο, διαβάζω βιβλία που είχα αγοράσει και τα είχα ξεχασμένα, βλέπω ταινίες και σειρές, μαγειρεύω, γυμνάζομαι,που και που παίζω κανα παιχνίδι στον υπολογιστή και κάθε βράδυ μιλάω με τους φίλους μου μέσω βιντεοκλήσης. Επιπλέον, περνάω περισσότερο χρόνο με την οικογένεια μου, κάτι το οποίο είχε αρκετό καιρό να συμβεί (φαίνονται καλοί άνθρωποι). Όμως επειδή όλες οι μέρες δεν είναι ίδιες, υπάρχουν και οι μέρες που δεν νιώθω καλά και δεν έχω την ίδια θέληση παραγωγικότητας. Όπως και να ΄χει είναι και αυτό μέσα στο “παιχνίδι” και μαθαίνω μέσα απο αυτό.
Θα ήθελα να πω σε όλους να προσπαθήσουν να “απολαύσουν” αυτό που συμβαίνει. Όσο δύσκολες και να είναι κάποιες συνθήκες, να χαλαρώσουν και να δουν τους δικούς τους ανθρώπους, να τους χορτάσουν και να επενδύσουν τον χρόνο τους σε ό,τι ευχαριστεί τον καθένα.
Υπάρχει κάποια νέα συνήθεια που απέκτησες κατά την διάρκεια της παραμονής σου στο σπίτι;
Έχουν μπει νέες συνήθειες στην ζωή μου και τις ισορροπώ στην ημέρα με τις παλιές που είχα παραμελήσει. Ξεκίνησα να μαθαίνω μια νέα γλώσσα που ήθελα πολύ να μάθω, προσέχω περισσότερο την διατροφή μου επιχειρώντας νέες και υγιεινές συνταγές και γυμνάζομαι πιο εντατικά και οργανωμένα σε σχέση με πριν.
Ακολουθώντας τα μέτρα προφύλαξης και περιορισμού της διασποράς του νέου κορωνοϊού, ο ΑΝΤ1 τροποποίησε το καθημερινό του πρόγραμμα, δίνοντας έμφαση στην ενημέρωση των πολιτών με έκτακτες εκπομπές και εκτεταμένο δελτίο ειδήσεων, ενώ αναστέλλεται για όσο διάστημα χρειαστεί η παραγωγή των ψυχαγωγικών εκπομπών και σειρών. Πώς ήταν για σένα οι πρώτες μέρες εκτός τηλεοπτικού γυρίσματος ; Ήταν εύκολο για σένα να προσαρμοστείς στη νέα καθημερινότητα του σπιτιού χωρίς να δίνεις την φυσική σου παρουσία στον επαγγελματικό σου χώρο;
Μπορώ να πω ότι οι πρώτες μέρες της απομόνωσης ήταν ένα σοκ για μένα. Μια τεράστια ανατροπή της καθημερινότητας μου. Είχα μάθει να ζω στους έντονους ρυθμούς της και ξαφνικά ήρθε αυτή η απότομη παύση. Παύση από την δουλειά μου, από την εκπαίδευση μου, από την καθημερινή επαφή με συναδέλφους και φίλους. Ομολογώ πως με τρόμαξε αρκετά. Στην αρχή το θεώρησα μια καλή ευκαιρία να ξεκουραστώ και όντως τις πρώτες 2-3 μέρες ξεκουράστηκα. Μετά όμως δεν ήξερα τι να κάνω, είχα οργανώσει τόσο καλά τον χρόνο μου στην καθημερινή μου ρουτίνα που όταν έπρεπε να αντιμετωπίσω τόσο ελεύθερο χρόνο δυσκολεύτηκα. Οπότε όχι, η προσαρμογή εκτός επαγγελματικού χώρου δεν ήταν και εξακολουθεί μερικές φορές να μην είναι εύκολη.
Θεωρείς ότι αυτός ο εγκλεισμός είναι μια ευκαιρία να αναθεωρήσουμε κάποια πράγματα και να βγούμε πιο δυνατοί και με καινούργια θέλω και πρέπει την επόμενη μέρα ή μπορεί και να μας αποξενώσει τελείως ;
Οι πιθανότητες είναι 50 – 50. Εξαρτάται πως θα το αντιμετωπίσει ο καθένας και πόσο δυνατά είναι τα “θέλω” και τα “¨πρέπει” του. Αν και δεν θα έπρεπε να έρθουμε σε αυτή την κατάσταση -αλλά απο την στιγμή που έχουμε αυτή τη δυνατότητα- καλό είναι να αναθεωρήσουμε ποιοι είμαστε εμείς. Εμείς, σαν άνθρωποι, σαν κοινωνικά όντα, σαν οικογένεια, σαν φίλοι και σύντροφοι. Να κοιτάξουμε πιο βαθειά μέσα μας και να μας ανακαλύψουμε και κυρίως να μας αγαπήσουμε. Να δώσουμε χώρο και χρόνο στον εαυτό μας και να μας κάνουμε ευτυχισμένους.
Νομίζω ότι αυτή η περιπέτεια που ζούμε έδειξε τα καλά και τα άσχημα της κοινωνίας μας. Τα καλά είναι ότι στην χώρα μας διατηρείται ακόμη ο σεβασμός μας στην οικογένεια και το πόσο άρρηκτος είναι ο θεσμός αυτός. Κλειστήκαμε στα σπίτια μας για να προστατεύσουμε περισσότερο τους παππούδες και τις γιαγιάδες. Είδαμε πόσο τραγικά ήταν τα αποτελέσματα σε άλλες χώρες. Λένε ότι ο πολιτισμός ενός λαού φαίνεται από την συμπεριφορά στους υπερήλικες και στα ζώα. Στο δεύτερο έχουμε να κάνουμε κάποια βήματα ακόμη, αν και βλέπω ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι αλλάζουν. Με συγκίνησε που πολλοί φρόντισαν να έχουν φαγητό και νερό τα αδεσποτάκια στους δρόμους.
Ας συνεχίσουμε λοιπόν έτσι, και βγαίνοντας από την απομόνωση να προσπαθήσουμε να πάμε λίγο παραπάνω τον πολιτισμό μας και τις αξίες μας.
Τι σου λείπει περισσότερο αυτές τις μέρες;
Μου λείπει πολύ η δουλειά μου, οι συνάδελφοι και συνεργάτες. Είναι ενός άλλου είδους “οικογένεια” που της έχω ιδιαίτερη εκτίμηση. Μου λείπουν οι φίλοι μου αρκετά και γενικότερα η ανθρώπινη επαφή. Παρ’όλο που έχω καθημερινή επικοινωνία με τους δικούς μου ανθρώπους δεν μπορώ να συνηθίσω την βιντεοκλήση, θα έλεγα πως δεν θέλω να την συνηθίσω, απλά συμβιβάζομαι με αυτό. Μου λείπει πάρα πολύ η αίσθηση της φύσης, τα χρώματα , οι δρόμοι , ο ήλιος , οι μυρωδιές , τα λουλούδια, ο κόσμος γενικά.
Τι θα ήθελες να ευχηθείς για το μέλλον; Πώς φαντάζεσαι την επόμενη μέρα μετά απ’ όλο αυτό;
Σίγουρα θα ακολουθήσουν δύσκολες μέρες, όμως όπως λέει και η μητέρα μου “όσο εύκολες ή δύσκολες μέρες κι αν υπάρξουν, εκτίμησε τες, μάθε από αυτές και κάνε τες να αξίζουν”.
Ελπίζω μετά από όλο αυτό να βγούμε καλύτεροι,να εκτιμήσουμε αυτά που μας προσφέρει ο πλανήτης που μας φιλοξενεί και να μην τον πληγώνουμε άλλο. Ας σταματήσουμε να θεωρούμε τα πάντα δεδομένα και να μάθουμε από τα λάθη μας ως κοινωνία. Εύχομαι να μην συνηθίσουν οι άνθρωποι την απομόνωση τους. Μετά από αυτό να βγούμε έξω πιο αλληλέγγυοι, “πιο άνθρωποι”.
