Stranger Things και γιατί μας αρέσει τόσο. Όταν μια σειρά θέτει εξ αρχής υψηλά standards, δεν είναι απαραίτητο η 2η και η 3η σεζόν. Nα γίνονται ολοένα και καλύτερες – κάτι ούτως ή άλλως άτοπο.
Υπάρχει όμως η αξίωση να είναι εξίσου ενδιαφέρουσες κι ελκυστικές ώστε να δικαιολογούν την ύπαρξή τους. Οι Duffer Brothers με το Stranger Things τους φαίνεται ότι από το 2016 «βρήκαν στόχο».
Originality στα fantasy/horror films είναι πλέον δύσκολο να υπάρξει, κατά πάσα πιθανότητα έχουμε παρακολουθήσει σχεδόν οτιδήποτε μπορεί να εφεύρει η ανθρώπινη φαντασία σε αυτόν τον τομέα. Όμως η σειρά του Netflix με ξεκάθαρες νοσταλγικές αναφορές στα Goonies, τον E.T. The Extra Terestrial, το Alien, το Poltergeist, τον Terminator, τους Ghostbusters και πολλά πολλά άλλα, σου γεννά μια ζεστή επιθυμία να ξαναγίνεις παιδί. Να μπεις κι εσύ στην παρέα από το Hawkins, να γίνεις φίλος με τον Mike, την Eleven, τον Dustin, τον Lucas και τον Will που δεν έχουν internet ούτε κινητό τηλέφωνο, που επικοινωνούν με τεράστια walkie talkie και εξορμούν με τα ποδήλατά τους.
Stranger Things και γιατί μας αρέσει τόσο
Που έχουν απαράβατη αρχή το «friends don’t lie» και είναι έτοιμοι να ρισκάρουν ακόμα και τη ζωή τους όταν νιώσουν ότι ο φίλος ή η φιλία τους κινδυνεύει. Κι ακόμα, σε κάνει να νοιάζεσαι για το τι θα τους συμβεί στη συνέχεια στον άνισο πόλεμο που κήρυξαν ενάντια στο pure evil, παρ’ όλο που εύκολα υποψιάζεσαι ότι ως βασικοί και αγαπημένοι χαρακτήρες κάτι θα γίνει και την τελευταία στιγμή θα τη γλυτώσουν.
Τι άλλο σε κερδίζει; Ένα αηδιαστικό predatory monster από άλλη διάσταση που άλλοτε θυμίζει Alien, άλλοτε Cloverfield κι άλλοτε Λαβύρινθο του Πάνα, ολόκληρος ο κόσμος του Upside Down, τα κυβερνητικά πειράματα και η πάση θυσία συγκάλυψή τους, οι τηλεκινητικές ικανότητες της Eleven. Και βέβαια οι ερμηνείες καθώς και η εξαιρετική team chemistry που ξεκινά από την Winona Ryder (μια συμπαθέστατη μορφή που αναδύθηκε επίσης στα ’80s) και τον David Harbour και φτάνει στην περίφημη πεντάδα που ηλικιακά βρίσκεται στις αρχές της εφηβείας. Συμβαίνει κυριολεκτικά αυτό που λέμε «περνάμε καλά και αυτό βγαίνει προς τα έξω». Καθόλου τυχαίες οι δεκάδες υποψηφιότητες και τα βραβεία του.
Τα 8 πρώτα επεισόδια είναι αναγνωριστικά, μαθαίνουμε τους πρωταγωνιστές και μπαίνουμε στο κλίμα με αρκετή ευκρίνεια, ενώ είναι πιο έντονη η ας πούμε «παιδική πλευρά» της σειράς. Προχωρώντας, η ιστορία και το όλο concept γίνονται πιο «ενήλικα» και πιο dark. Σίγουρα ορισμένα επεισόδια δεν αποφεύγουν τα cliché και βγάζουν έναν όχι απαραίτητο πλατειασμό με αποτέλεσμα να γίνεται μικρή κοιλιά κάπου στα μισά του 2ου κύκλου καθώς και στον 3ο. Το δε 25ο επεισόδιο είναι ενοχλητικά υπέρ του δέοντος δακρύβρεχτο, αν και περιέχει τα απαραίτητα ανακουφιστικά χιουμοριστικά διαλείμματα. Υποθέτω ότι κάτι τέτοιο ήταν σκόπιμο σεναριακά ώστε να μεγαλώσει ακόμα περισσότερο την ανυπομονησία των fan για τη συνέχεια.
Δεν ξέρω αν το Stranger Things αποτελεί όντως ένα love letter προς τη δεκαετία του 1980 όπως ισχυρίζεται το κανάλι. Δεν έχει και τόση σημασία. Ξέρω ότι τελικά έγινα κι εγώ μέρος της fanbase που έχει θυμώσει επειδή η πανδημία του Covid-19 θα καθυστερήσει την έναρξη της επόμενης σεζόν!
Δείτε επίσης:
Θλίψη. Πέθανε ο Ανέστης Βλάχος
Λίντα Άλμα: «ΑΓΑΠΗ μου πως θα μπορέσω να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου, χωρίς εσένα»
Όταν ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ αποχαιρέτησε την Αλίκη Βουγιουκλάκη [Aφιέρωμα & Video]
Τζένη Καρέζη: Η αξέχαστη σταρ μέσα απο φωτογραφίες και δικά της λόγια
Ο κορυφαίος των κορυφαίων Μάνος Κατράκης
Ξεχασμένες ελληνικές ταινίες που χρήζουν επανεκτίμησης
Έφυγε από τη ζωή η Νινή Τζάνετ – Αδερφή του Αλέκου Τζανετάκου
Ακολουθείστε το Koitamagazine.gr στο Google news και μάθετε πρώτοι όλα τα καλλιτεχνικά νέα!
