Ξεχασμένες ελληνικές ταινίες που χρήζουν επανεκτίμησης
Δεκάδες ελληνικές ταινίες της χρυσής εποχής του Ελληνικού κινηματογράφου, βρίσκονται σήμερα στα αζήτητα, καθώς δεν προβάλλονται εδώ και πολλά χρόνια από κανένα μέσο συχνά ή και καθόλου. Ωστόσο το διαδίκτυο στάθηκε αφορμή πολλές από αυτές να βγουν από τη λήθη. Κάποιες υπήρξαν πραγματικές αποκαλύψεις, ταινίες με πολύ σοβαρές προθέσεις και αξιόλογους συντελεστές, που για κάποιους λόγους, κοινό και κριτικοί δεν τις εκτίμησαν στην εποχή τους, ενώ αξίζουν της προσοχής μας. Επιλέξαμε να παρουσιάσουμε 20 αντιπροσωπευτικά δείγματα.
Ξεχασμένες ελληνικές ταινίες που χρήζουν επανεκτίμησης
1. Το κλειδί της ευτυχίας (1953) Nοσταλγική ελληνική ηθογραφία του Θανάση Μεριτζή, που μεταφέρει στο σινεμά το μυθιστόρημα της Παυλίνας Πετροβάτου και σήμερα αποτελεί αληθινό ντοκουμέντο, καθώς απαθανατίζει μέσα από τα όμορφα πλάνα και τη φωτογραφία του Κώστα Θεοδωρίδη, την προσεισμική Κεφαλλονιά. Η ταινία είναι ντυμένη με τις όμορφες μελωδίες του Αργύρη Κουνάδη, ενώ συμμετέχει και η φιλαρμονική Αργοστολίου. Η εμπορική κίνηση της ταινίας ήταν μέτρια, έκοψε 58.972 εισιτήρια. Πρώτη κινηματογραφική εμφάνιση για τους Τίτο Βανδή και Νότη Περγιάλη, ενώ πλάι τους η Έφη Πόλλυ και ο Γιώργος Καμπανέλλης.
2. Θα σε περιμένω πάντα (1954) Από τις ενδιαφέρουσες ταινίες του πρωτεργάτη του Ελληνικού κινηματογράφου Στέλιου Τατασόπουλου, βασισμένη πάνω σε σενάριο του Νίκου Σφυροερα. Γυρισμένη στη μελαγχολική Άνδρο, με ημι-ντοκιμαντερίστικο ύφος, ασχολείται με τη ζωή των ναυτικών, χρησιμοποιώντας και μια σχετική ερωτική ίντριγκα. Δυστυχώς το εγχείρημα δεν απέδωσε, η ταινία έκοψε μόνο 25.366 εισιτήρια κατέχοντας την 9η θέση ανάμεσα στις 14 ταινίες της σεζόν 1954-55 και αποτέλεσε την τελευταία ταινία του Τατασόπουλου με καλλιτεχνικές αξιώσεις, καθώς οι περισσότερες από τις επόμενες του θα είναι μελοδράματα και κωμωδίες, γυρισμένες σύμφωνα με τα εμπορικά πρότυπα που απαιτούσε η εποχή. Η ταινία προβλήθηκε και με τους τίτλους «Γυναίκες δίχως άντρες» και «Το νησί των ανέμων». Πρωταγωνιστές, ο Γιώργος Φούντας, η Κάτια Λύντα και ο Τίτος Βανδής.
Ξεχασμένες ελληνικές ταινίες που χρήζουν επανεκτίμησης
3. Ανοιχτή θάλασσα (1954) Η μία από τις δύο ταινίες μεγάλου μήκους που σκηνοθέτησε ο πρωτοπόρος Τάσος Μελετόπουλος, καλλιτεχνικός διευθυντής της θρυλικής Dag Films των αδελφών Γαζιάδη, στα πρώιμα και ένδοξα βήματα του ελληνικού κινηματογράφου, όπως και ο σκηνοθέτης της μικρού μήκους ταινίας «Η Ηλέκτρα στην Επίδαυρο» (1938), από την ιστορική παράσταση του Εθνικού Θεάτρου σε σκηνοθεσία Δημήτρη Ροντήρη, ταινία που μας σώζεται σήμερα. Η «Ανοιχτή θάλασσα είναι μια καλογυρισμένη νησιώτικη ηθογραφία, με όμορφη ατμόσφαιρα και χωρίς μελοδραματικές κορώνες, που βλέπεται με ενδιαφέρον αν και το κοινό της εποχής την καταδίκασε στη 14η και τελευταία θέση στον πίνακα των εισπράξεων με μόλις 15.046 εισιτήρια. Με τους Σμαρούλα Γιούλη και Γιώργο Φούντα.
4. Τζο ο τρομερός (1955) Μια καλοστημένη αστυνομική κωμωδία, από τις πιο ιδιαίτερες του σκηνοθέτη της Ντίνου Δημόπουλου, σάτιρα των αμερικάνικων γκανγκστερικών ταινιών, προσαρμοσμένη στα καθ’ ημάς. Με σκηνικό τη φτωχή μεταπολεμική, μετεμφυλιακή μας χώρα, ο Δημόπουλος δημιουργεί μια ανθρώπινη μελαγχολική κομεντί, χρησιμοποιώντας άφθονα σκοτεινά πλάνα, πράγμα που σπάνια συνέβαινε μέχρι τότε σε ελληνική κωμωδία. Επιπλέον δίνει τη δυνατότητα στο Ντίνο Ηλιόπουλο να πλάσει έναν ενδιαφέροντα ρόλο, αυτόν του πνευματώδη αλλά καλόκαρδου μικροκακοποιού, προετοιμάζοντας μας για τη σπουδαία του ερμηνεία στο «Δράκο», την επόμενη χρονιά. Πλάι του, η Μαργαρίτα Παπαγεωργίου, όπου αποτέλεσαν ένα από τα δημοφιλή κινηματογραφικά ζευγάρια της δεκαετίας του 50, με τρεις μόλις ταινίες (μαζί με τη συγκεκριμένη, το «Χαρούμενο ξεκίνημα» και το «Δράκο»). Δυστυχώς η ταινία δε γνώρισε εμπορική επιτυχία στην εποχή της, έκοψε μόλις 31.940 εισιτήρια κατέχοντας την 7η θέση ανάμεσα στις 14 ταινίες της σεζόν 1955-56.
Ξεχασμένες ελληνικές ταινίες που χρήζουν επανεκτίμησης
5. Δολάρια και όνειρα (1956) Η πρώτη από τις έξι ταινίες που γύρισε ο Ίωνας Νταιφάς και μάλλον η καλύτερη του. Με ένα πρωτότυπο σενάριο, με σατιρικές διαθέσεις και μακριά από όποια ωραιοποίηση της πραγματικότητας, δημιούργησε ελπίδες για μια νέα, τότε, Αθηναική κινηματογραφική σχολή, που δυστυχώς αποδείχτηκαν φρούδες. Η ταινία δεν πραγματοποίησε υψηλές εισπράξεις, παρά το ασυναγώνιστο καστ σπουδαίων ηθοποιών μας (Άννα Συνοδινού, Νίκος Καζής, Δημήτρης Μυράτ, Μαρίκα Νέζερ, Κώστας Χατζηχρήστος, Κυριάκος Μαυρέας) και τη θαυμάσια μουσική του Μάνου Χατζιδάκι.
6. Η αρπαγή της Περσεφόνης (1956) Ενδιαφέρουσα κοινωνική σάτιρα του Γρηγόρη Γρηγορίου, πάνω σε σενάριο του Ιάκωβου Καμπανέλλη, σε συμπαραγωγή Ανζερβός και Λυκούργου Σταυράκου, με άφθονα νεορεαλιστικά στοιχεία και μια πλειάδα γνωστών ηθοποιών μας, οι περισσότεροι στα πρώτα τους βήματα. Το εγχείρημα δυστυχώς δεν πέτυχε εμπορικά, καθώς το κοινό της εποχής ήταν συνηθισμένο σε άλλου είδους θεάματα. Επιπλέον, δεν είχε γίνει ιδιαίτερη διαφήμιση από την εταιρεία παραγωγής, καθώς ο Ζερβός δεν την είχε πιστέψει καθόλου, σύμφωνα με τα λεγόμενα του ίδιου του Γρηγορίου. Έκοψε 21.603 εισιτήρια, κατέχοντας την 15η θέση ανάμεσα στις 30 ταινίες της σεζόν 1956-57. Πρώτη κινηματογραφική εμφάνιση του Κώστα Καζάκου αλλά και του Αλέκου Τζανετάκου.
Ξεχασμένες ελληνικές ταινίες που χρήζουν επανεκτίμησης
7. Ο πειρασμός (1957) Σκηνοθετικό ντεμπούτο του Οδυσσέα Κωστελέτου, που μεταφέρει στο σινεμά το μυθιστόρημα του Κωνσταντίνου Θεοτόκη, «Η ζωή και ο θάνατος του Καραβέλα». Εμφανέστατη ή έλλειψη τεχνικών μέσων και το χαμηλό μπάτζετ της παραγωγής, ωστόσο αν και πρωτόλεια, η ταινία παρουσιάζει ενδιαφέρον, καθώς αποτελεί έναν από τους λιγοστούς πρωταγωνιστικούς ρόλους στον κινηματογράφο του μεγάλου Χριστόφορου Νέζερ. Παταγώδης αποτυχία, έκοψε μόλις 9.063 εισιτήρια, πράγμα που ανάγκασε τον Κωστελέτο να σκηνοθετεί κυρίως εμπορικά μελοδράματα τα επόμενα χρόνια.
8. Ματωμένο ηλιοβασίλεμα (1959) Ο Ανδρέας Λαμπρινός υπήρξε μια ιδιαίτερη περίπτωση στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου. Γύρισε μονάχα 8 ταινίες ως τον πρόωρο θάνατο του («Το κορίτσι με τα παραμύθια», «Διακοπές στην Αίγινα», «Ταξίδι με τον έρωτα», «Οι υπερήφανοι»), που όλες τους είχαν ένα ιδιαίτερο σκηνοθετικό ύφος, που συνδύαζε το ονειρικό στοιχείο με έναν ποιητικό ρομαντισμό. Η καλύτερη του δημιουργία ήταν το «Ματωμένο ηλιοβασίλεμα», ταινία με καλλιτεχνικές προθέσεις, που είχε αντιπροσωπεύσει την Ελλάδα στο φεστιβάλ των Καννών. Δυστυχώς δε γνώρισε επιτυχία, έδωσε όμως το διαβατήριο στον πρωτοεμφανιζόμενο Σπύρο Φωκά για μια αξιόλογη διεθνή καριέρα.
Ξεχασμένες ελληνικές ταινίες που χρήζουν επανεκτίμησης
9. Η πόρτα της κολάσεως (Ο κομήτης του Χάλει-1960) Η αξιόλογη Λίλα Κουρκουλάκου, πρωτοεμφανίστηκε με το «Νησί της σιωπής» (1958) που συμμετείχε στο Διεθνές Φεστιβάλ της Βενετίας και ήταν η πρώτη Ελληνίδα γυναίκα σκηνοθέτιδα που συμμετείχε σε κινηματογραφικό φεστιβάλ. Ωστόσο, όσο θόρυβο προκάλεσε η πρώτη της ταινία, που στάθηκε αφορμή να κλείσει το λεπροκομείο της Σπιναλόγκας, τόσο «αθόρυβα» κυκλοφόρησε η δεύτερη της το 1961, με αρκετά πρωτότυπο θέμα, που αναφέρονταν στον πανικό που δημιουργείται στους κατοίκους ενός χωριού με την έλευση του κομήτη του Χάλει, καθώς όλοι πιστεύουν ότι θα έρθει το τέλος του κόσμου. Παρά την πλειάδα αξιόλογων ηθοποιών αλλά και τη συμμετοχή της ταινίας σε διεθνή φεστιβάλ του Σαν Φρανσίσκο και Ισπανίας, το κοινό της εποχής την αγνόησε, κόβοντας μόλις 10.457 εισιτήρια και καταλαμβάνοντας τη 43 θέση ανάμεσα στις 58 ταινίες της σεζόν 1960-61.
10. Άντρας είμαι και το κέφι μου θα κάνω (1960) Μια χαριτωμένη κωμωδία της Μαρίας Πλυτά, από τις πρώτες με θέμα την ‘’αλλαγή φύλου’’ στο ελληνικό σινεμά, με την πρωταγωνίστρια Βούλα Χαριλάου, να μεταμορφώνεται σε άντρα προκειμένου να βρει δουλειά. Τολμηρό για την εποχή χιούμορ, με αποκορύφωμα τη σκηνή όπου η Κατερίνα Γώγου φιλάει στο στόμα τη μεταμφιεσμένη σε άντρα πρωταγωνίστρια, που μάλλον ξένισε το κοινό της εποχής, καθώς η ταινία έκοψε μόλις 6.822 εισιτήρια. Το ίδιο θέμα θα δούμε λίγα χρόνια αργότερα στο «Άχ και νάμουν άντρας» του Στέφανου Φωτιάδη με τη Μάρω Κοντού.
Ξεχασμένες ελληνικές ταινίες που χρήζουν επανεκτίμησης
11. Θρίαμβος (1960) Η πρώτη σκηνοθετική δουλειά του Αλέκου Αλεξανδράκη, σε συνεργασία με τον Αριστείδη Καρύδη-Φουκς και ίσως η μοναδική ελληνική ταινία που τόλμησε να έχει ως θέμα της τα θεατρικά μπουλούκια. Κάτι που μάλλον ενόχλησε το κοινό της εποχής που την καταδίκασε στην 58η και τελευταία θέση των ταινιών της περιόδου 1960-61 κόβοντας μονάχα 2.714 εισιτήρια. Επαναπροβλήθηκε στους κινηματογράφους το 1962 με κάπως καλύτερα αποτελέσματα, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι παραμένει ακόμα και σήμερα μια υποτιμημένη ελληνική ταινία. Πρωταγωνιστούσαν εκτός από τον Αλεξανδράκη, η Κάκια Αναλυτη, η Αλίκη Γεωργούλη, ο Μάνος Κατράκης, ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, η Ζωρζ Σαρρή, η Σαπφώ Νοταρά και πολλοί άλλοι.
12. Ο άρχοντας του κάμπου (1961) Μοναδική σκηνοθετική απόπειρα του ηθοποιού και διευθυντή παραγωγής Μιχάλη Βλαχάκη, που μεταφέρει στο σινεμά το μυθιστόρημα του Γιάννη Σφακιανάκη «Ο Άρχοντας της Βαθέρνας». Παρά την έλλειψη τεχνικών μέσων, η ταινία είναι μια διαφορετική βουκολική ταινία, αριστερής ιδεολογίας. Ωστόσο η περιορισμένη διαφήμιση και διανομή της στους κινηματογράφους την κατέταξαν στην 66η θέση ανάμεσα στις 68 ταινίες της σεζόν 1961-62 με μόλις 1.941 εισιτήρια. Με τον μεγάλο θεατρικό ηθοποιό μας Ιορδάνη Μαρίνο σε μια από τις σπάνιες κινηματογραφικές του εμφανίσεις και πλάι του τη Ρίκα Διαλυνά.
Ξεχασμένες ελληνικές ταινίες που χρήζουν επανεκτίμησης
13. Η έβδομη μέρα της δημιουργίας (1966) Σημαντικότατη ταινία του Βασίλη Γεωργιάδη, που μεταφέρει στο σινεμά το θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη, ένα αληθινό κοινωνικό σχόλιο την εποχή της ανοικοδόμησης της Αθήνας με σαφείς επιρροές από τον Ιταλικό νεορεαλισμό. Αν και γυρισμένη από τη μεγάλη κινηματογραφική εταιρεία της εποχής Αφοί Ρουσσόπουλοι-Γ. Λαζαρίδης-Δ. Σαρρής-Κ. Ψαρράς Ε.Π.Ε. και με ένα αξιόλογο καστ σπουδαίων ηθοποιών μας, δεν κατάφερε να κάνει υψηλές εισπράξεις, κόβοντας μόλις 127.932 εισιτήρια κατέχοντας την 50η θέση ανάμεσα στις 117 ταινίες της σεζόν 1966-67. Πολύ άδικο αν σκεφτεί κανείς ότι πολύ σπάνια προβάλλεται στις μέρες μας.
14. Πόθοι στον καταραμένο βάλτο (1966) Ο Γρηγόρης Γρηγορίου κάνει πάλι τη διαφορά, με μια καλογυρισμένη περιπέτεια με έντονα στοιχεία θρίλερ και αρκετές ερωτικές σκηνές με την εντυπωσιακή Ζέτα Αποστόλου. Παρά την υποβλητική ατμόσφαιρα που μας παραπέμπει σε ανάλογες αμερικανικές ταινίες, δεν κατάφερε να προσελκύσει την προσοχή του κοινού της εποχής, σήμερα ωστόσο θεωρείται cult.
Ξεχασμένες ελληνικές ταινίες που χρήζουν επανεκτίμησης
15. Ο τάφος των εραστών (1968) Η δεύτερη ταινία μεγάλου μήκους μετά το «Οι νέοι θέλουν να ζήσουν» (1964) του αξιόλογου Νίκου Τζήμα, εκπρόσωπου ενός σοσιαλιστικού κινηματογράφου, που δεν του δόθηκαν ιδιαίτερες ευκαιρίες την εποχή εκείνη να ευδοκιμήσει. Με θέμα της ένα ερωτικό τρίγωνο, από μια πραγματική ιστορία που συνέβη στο Σούλι, η ταινία θα εκπροσωπούσε τη χώρα μας στο φεστιβάλ των Καννών, όμως λόγω των διαταραχών στη Γαλλία από τις φοιτητικές διαδηλώσεις, το φεστιβάλ αναβλήθηκε εκείνη τη χρονιά. Η ταινία, όπως και η προηγούμενη του σκηνοθέτη, απαγορεύτηκε από τη χούντα, ο Τζήμας συνελήφθη, βασανίστηκε και φυλακίστηκε, ωστόσο δύο χρόνια μετά θα γυρίσει τη μεγαλύτερη του επιτυχία, το «Αστραπόγιαννο», σε συνεργασία με το Φίνο. Οι δύο πρώτες του ταινίες όμως παραμένουν ακόμα και σήμερα αγνοημένες.
16. Η επιστροφή της Μήδειας (1968) Ίσως η πιο αξιόλογη ταινία στη φιλμογραφία του John Christian, ή αλλιώς Γιάννη Χριστοδούλου, Έλληνα πρωτοπόρου (αλλά και άνισου σκηνοθέτη), που παραλλάσσει τη Μήδεια του Ευριπίδη. Βασισμένη σε ένα θεατρικό του Αλέξη Πάρνη, που ο ίδιος έγραψε το σενάριο, με μια άκρως ατμοσφαιρική μουσική του Χρήστου Λεοντή και με μια πλειάδα εξαίρετων ηθοποιών μας, η ταινία ξεφεύγει από τα κλισέ της εποχής , ωστόσο θα είναι παταγώδης εμπορική αποτυχία, παρά τη συμμετοχή της στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και την ειδική μνεία για την ερμηνεία της Μαριάννας Κουράκου-στην τελευταία της κινηματογραφική εμφάνιση. Ο διεθνής Έλληνας ηθοποιός Βασίλης Λαμπρινός, που είχε συμπρωταγωνιστήσει με τη Debbie Reynolds στο «The Unsinkable Molly Brown» (1964) και την Audrey Hepburn στο «They All Laughed» (1981), εδώ στη μοναδική εμφάνιση του στον ελληνικό κινηματογράφο.
Ξεχασμένες ελληνικές ταινίες που χρήζουν επανεκτίμησης
17. Βυζαντινή ραψωδία (1968) Ίσως η περισσότερο ξεχασμένη ταινία του Γιώργου Σκαλενάκη αλλά και η πιο φιλόδοξη του, αυτή η ερωτική περιπέτεια που διαδραματίζονταν στη βυζαντινή εποχή, είχε ένα ιδιαίτερο στυλιζάρισμα και μια πανέμορφη έγχρωμη φωτογραφία, που την έκανε να ξεχωρίσει. Προβλήθηκε στο εξωτερικό με τον τίτλο «Imperiale», πλησίασε τις υποψηφιότητες για το ξενόγλωσσο όσκαρ, αλλά ατύχησε, ενώ στην Ελλάδα, απέτυχε εμπορικά.
18. Ληστεία στην Αθήνα (1969) Σκηνοθετικό ντεμπούτο του Βαγγέλη Σερντάρη και μια ταινία που σηματοδότησε μια ολόκληρη εποχή. Γυρισμένη με χαμηλό προυπολογισμό και πολλές δυσκολίες στο κέντρο της Αθήνας, νυχτερινές ώρες, εν μέσω χούντας, ο Σερντάρης δημιουργεί μια άκρως ρεαλιστική και σκοτεινή ταινία, με τη θαυμάσια ασπρόμαυρη φωτογραφία του Νίκου Καβουκίδη, αποκομίζοντας τα βραβεία Σκηνοθεσίας & Φωτογραφίας της Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου Αθηνών. Η ταινία κινείται στο ύφος των αστυνομικών ταινιών ή φιλμ νουάρ, με έντονη τάση απομυθοποίησης, μέσα από την απογοήτευση κι ανέχεια των βασικών ηρώων, που ποτέ τους δε γίνονται οι ‘’κακοί’’ της υπόθεσης, έστω και αν η άδικη πραγματικότητα τους προτρέπει να διαπράξουν μια ληστεία, που είναι και η μοναδική τους ευκαιρία για να ξεφύγουν από τη μιζέρια. Δυστυχώς η ταινία δε δούλεψε εμπορικά, σηματοδότησε όμως τον ερχομό του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου.
Ξεχασμένες ελληνικές ταινίες που χρήζουν επανεκτίμησης
19. Βλέπε Λουκιανός (1970) Μια ενδιαφέρουσα πειραματική ταινία, βασισμένη στους Νεκρικούς Διαλόγους του Λουκιανού, με στοιχεία των 60’s και έντονες επιρροές από τη νουβέλ βαγκ, η μοναδική κινηματογραφική ταινία του Γιώργου Εμιρζά. Εντελώς άδικα, το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης την απέρριψε από το διαγωνιστικό τμήμα και την πρόβαλλε στο πληροφοριακό, ενώ η τύχη της στους κινηματογράφους δεν ήταν καλύτερη, αφού παίχτηκε μονάχα για δύο εβδομάδες, κόβοντας μόλις 2.833 εισιτήρια. Η Άννα Φόνσου είχε πει ότι είχε διασκεδάσει πολύ στα γυρίσματα της σουρεαλιστικής και ανατρεπτικής αυτής ταινίας, που δεκαετίες τώρα παραμένει απρόβλητη.
20. Η ανταρσία των 10 (1970) Παντελώς αγνοημένη ταινία του Ερρίκου Ανδρέου, με ‘’δύσκολο’’ θέμα για την εποχή, πάνω σε ένα σενάριο της Μέλπως Ζαρόκωστα με σαφείς βολές κατά της χούντας, που παραδόξως ‘’πέρασε’’ από τη λογοκρισία και πρωτοπροβλήθηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 1970, αποκομίζοντας το βραβείο σκηνοθεσίας. Δεν έκανε όμως πολλά εισιτήρια, μόλις 40.100 καταλαμβάνοντας την 74η ανάμεσα στις 87 ταινίες της σεζόν 1970-71 και από τότε δεν ξαναπροβλήθηκε σχεδόν ποτέ.
Διαβάστε ακόμη:
«Freak», η ατέλειωτη ταινία του Charlie Chaplin
«I, Claudius» (1937), η ταινία που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ
«I Loved a Soldier»- η ημιτελής χαμένη ταινία της Marlene Dietrich
«The First Degree»: βρέθηκε η ταινία που ήταν χαμένη 97 ολόκληρα χρόνια!
Διαβάστε επίσης:
Το πέρασμα του Enrico Caruso από τον κινηματογράφο
Cenere (1917) η μοναδική ταινία που γύρισε η Eleonora Duse
Νίκος Κουρού: Όταν συνάντησα την Άννα Καλουτά
Βρέθηκε στα σκουπίδια η χαμένη ταινία της Pola Negri «The Red Peacock» (1920)
Δείτε επίσης:
Χαμένα αριστουργήματα του παγκόσμιου κινηματογράφου – Μέρος 1ο
Ακολουθείστε το Koitamagazine.gr στο Google news και μάθετε πρώτοι όλα τα καλλιτεχνικά νέα!
