Η σπουδαία ηθοποιός Νεφέλη Ορφανού σε μία εποικοδομητική συνέντευξη!
Αν μπορούσα να περιγράψω τη Νεφέλη Ορφανού με τρεις λέξεις, αυτές θα ήταν ήθος, αξιοπρέπεια, ταλέντο.
Φαντάζουν σίγουρα λίγες μπροστά στο μεγαλείο της ψυχής της, στην πληθωρική της προσωπικότητα και στο πηγαίο της χιούμορ. Μας έχει χαρίσει υπέροχες στιγμές γέλιου και θαυμασμού τόσο στο θεατρικό σανίδι, όσο και στην τηλεόραση.
Για δεύτερη χρονιά, ανεβαίνει στη σκηνή του Πολυχώρου Πολιτισμού Αθηναΐς για να υποδυθεί τη χαρισματική ερμηνεύτρια του ρεμπέτικου και του σμυρναίικου τραγουδιού Ρόζα Εσκενάζυ, μετά την σπουδαία επιτυχία της προηγούμενης σεζόν.
«Η επιτυχία μίας παράστασης έγκειται σε πολλούς παράγοντες όπως το κείμενο, η σκηνοθεσία, και ίσως είναι και επιτυχημένη και η ερμηνεία. Και λέω ίσως γιατί εγώ δεν μπορώ να το δω, εφόσον παίζω. Σίγουρα σε αυτή την επιτυχία έπαιξε ρόλο και το θέμα της παράστασης, μέσα από τη ζωή της Ρόζας Εσκενάζυ και την ιστορία του ρεμπέτικου τραγουδιού.
Πρόκειται για ένα μοναδικό πλάσμα και μία σπουδαία προσωπικότητα της εποχής της. Τουλάχιστον σύμφωνα με το κείμενο και τις μαρτυρίες. Η προσωπικής ζωή της Ρόζας, υπήρξε ταραχώδης. Αυτό που μου αρέσει σε εκείνη είναι η ελευθερία της σκέψης της, των απόψεων της και το ότι δεν έκανε ποτέ πίσω στα θέλω της και τις επιθυμίες της. Και μάλιστα σε μια εποχή που η γυναίκα δεν είχε τον λόγο και τη θέση που έχει σήμερα. Με άλλα λόγια ήταν πολύ μπροστά από την εποχή της. Θα έλεγα πως είναι η επιτομή της ελευθερίας κι αυτό θαυμάζω σε εκείνη. Αυτή της η προσωπικότητα άλλωστε και το ταλέντο της, εκτόξευσαν την καριέρα της στα ύψη.»
Το κοινΟ στοιχεΙο που Ισως βρΙσκω ανΑμεσα μας, εΙναι η ματιΑ που βλΕπουμε τη ζωΗ. ΜΟνο που στη δικΗ μου περΙπτωση δεν κΑνει τΟσο μεγΑλη εντΥπωση, καθΩς σχεδΟν Ολες οι γυναΙκες σΗμερα Εχουν λΟγο κι ελευθερΙες.
Βασικά είμαι μία θεατρική ηθοποιός. Στα 17 μου ξεκίνησα να παίζω στο θέατρο και στα 19 μου, έπαιξα στο Βυσσινόκηπο του Τσέχωφ στο Εθνικό Θέατρο, μαζί με τη Μαίρη Αρώνη και πολλούς σπουδαίους ακόμη ηθοποιούς, πράγμα πολύ τιμητικό για εμένα. Στη σχολή του Εθνικού παίζαμε και στην Επίδαυρο με διάφορες παραστάσεις. Έμεινα 12 χρόνια παίζοντας στο Εθνικό και μετά ξεκίνησα το ελεύθερο θέατρο. Άλλωστε με δασκάλους σου την Κατίνα Παξινού, τον Αλέξη Μινωτή, τον Αλέξη Σολωμό, κ.α. μόνο δέος θα μπορούσες να νιώσεις.
Η τηλεόραση από την άλλη, ήρθε τελείως τυχαία στη ζωή μου με το Ρετιρέ. Είμαι από τις ηθοποιούς που σέβονται τόσο την τηλεόραση, όσο και το θέατρο. Δεν είναι εύκολο πράγμα η τηλεόραση. Είχα δει τον Γιάννη Δαλιανίδη και του είχα πει πως θέλω να παίξω στη σειρά, ο ίδιος μου είπε πως έχουν κλείσει οι ρόλοι, αλλά μπορείς να παίξεις για 2-3 επεισόδια την αδερφή ενός φαρμακοποιού (Αμαλία). Ε και τα 2 επεισόδια, έγιναν 2,5 χρόνια. Ήταν πολύ σημαντικός παράγοντας ο Δαλιανίδης. Ακόμη και σήμερα με σταματάει κόσμος στο δρόμο και με φωνάζει ”κα Αμαλία”. Ήταν ένας ρόλος που σίγουρα με καθιέρωσε στην τηλεόραση. Λίγοι βέβαια γνωρίζουν ότι η πρώτη φορά που έπαιξα στην τηλεόραση ήταν όταν υποδύθηκα την Ηγουμένη στη Γυφτοπούλα του Παπαδιαμάντη, σε σκηνοθεσία Παύλου Μάντεση το 1979, αν δεν απατώμαι».
«Η δουλειά του ηθοποιού έχει μεγάλη πίεση. Καλή και κακή. Η πίεση που νιώθουμε, κατά τη γνώμη μου, είναι μεγαλύτερη στην επιτυχία, παρά στην αποτυχία. Έχεις ευθύνη απέναντι σε εσένα αλλά και στο κοινό. Κάνουμε μια δουλειά, που έχει να κάνει άμεσα με τον άνθρωπο και την ψυχή του. Αυτό από μόνο του δημιουργεί ένταση και πίεση. Βέβαια υπάρχει μια συνταγή για τον καλό ηθοποιό και θα σας πω αυτή που εγώ ακολούθησα. Ο ηθοποιός και ο καλλιτέχνης ευρύτερα, πρέπει να είναι πολύ περιορισμένος στον εαυτό του. Να είναι άτομο χαμηλών τόνων και ειδικά ο ηθοποιός του θεάτρου. Οφείλει ουσιαστικά, να τα έχει καλά με τον εαυτό του και να διεισδύει στην προσωπικότητα και στη συνείδηση του.
Η τέχνη πάντα έπαιζε και παίζει έναν σπουδαίο ρόλο. Όπως το χρυσάφι είναι πάντα χρυσάφι, έτσι και η τέχνη. Εγώ μέσα από τη δουλειά μου έχω εισπράξει την αγάπη του κόσμου σε όλες τις κατηγορίες ανθρώπων. Μορφωμένους και μη. Αυτό μου έχεικάνει ιδιαίτερη εντύπωση και πιστεύω πως είναι και το ζητούμενο στη δουλειά μας. Το θέατρο μιλάει στην ψυχή όλων των ανθρώπων!
Κάνω μαθήματα σε νέα παιδιά και βλέπω ότι ένα μεγάλο ποσοστό θέλει να ασχοληθεί πολύ με την υποκριτική. Μπορεί να είναι ένα παιδί το οποίο έχει όλα τα προσόντα, αλλά να μην έχει το χάρισμα κι ένα άλλο που δεν πληρεί όλες τις προϋποθέσεις, αλλά να κάνει σπουδαίο θέατρο. Θα έπρεπε βέβαια το κράτος μας να μεριμνήσει, αυτό που κάνουν κι άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την κατανομή επαγγελματικού προσανατολισμού ενός νέου ανθρώπου. Γιατί έτσι καταλήγουμε στο να δίνουν εξετάσεις σε δραματικές σχολές 10.000 άτομα και να περνούν τα 20! Το θέμα της υποκριτικής είναι η κατάθεση ψυχής. Αυτό οφείλουν να έχουν οι νέοι στο νου τους».
ΕΙναι Ενας μοναχικΟς δρΟμος αυτΟς του ηθοποιοΥ. ΕισπρΑττεις κΑποια πρΑγματα απΟ τη ζωΗ και πρΕπει να τα εναποθΕσεις.
«Οι νέοι συνήθως εντυπωσιάζονται από μία αναγνωρισιμότητα, όπως όλοι μας κάποια στιγμή, αλλά δεν είναι αυτή η ουσία της δουλειάς μας. Πάντα η οικογένεια μου και η αδελφή μου που είμαστε πολύ αγαπημένες, με συμβούλευε και με συμβουλεύει ακόμη για τα θέματα που αφορούν και τη δουλειά.
Πέρα από τη Ρόζα Εσκενάζυ που ξεκινάει για 2η σεζόν στον Πολυχώρο Πολιτισμού Αθηναϊς στις 17 Οκτωβρίου, είμαστε σε πρόβες για την παράσταση που θα βασιστεί στη ζωή του σπουδαίου Στέλιου Καζαντζίδη σε παραγωγή του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού και σε κείμενα και σκηνοθεσία της Μιμής Ντενίση. Σύντομα θα μάθετε περισσότερα».
Το μαγνητοφωνάκι έκλεισε κι ακόμη έχω στα αυτιά μου την υπέροχη φωνή της και τις σπουδαίες τις λέξεις και διηγήσεις. Αυθόρμητη, γλυκιά, άμεση, αληθινή και πάνω απ’όλα σπουδαία σε αυτό που κάνει. Με ήθος κι αξιοπρέπεια. Όπως αρμόζει σε μία κυρία. Ευχαριστώ πολύ κα Νεφέλη Ορφανού γι’αυτή μας την κουβέντα. Αισθάνομαι πλουσιότερος πια.
