Είδαμε την “Η Φωνή της Λουντμίλα” με την Ηρώ Μουκίου. Το θεατρικό έργο – ντοκουμέντο “Η Φωνή της Λουντμίλα” σε ταξιδεύει τριαντατέσσερα χρόνια πίσω, στην πύρινη καταστροφή του Τσέρνομπιλ συνταράζοντας τις συνειδήσεις των θεατών.
Της Ηλέκτρας Ζιζιουλα
Η αποκαλυπτική φωνή της Λουντμίλα του Gunnar Bergdahl σε σκηνοθεσία Άρης Μπαλαφούκας. Ακούστηκε για μια και μόνο βραδιά στο Άλσος της Νέας Σμύρνης στις 10/9/2021 στο Φεστιβάλ Ιωνικών Γιορτών και το καλλιτεχνικό/πολιτιστικό περιοδικό Κoita Μagazine ήταν εκεί για εσάς.
Μπορεί ο κορωνοιός να έχει κατακλύσει τις ζωές μας αλλά αυτό δε σημαίνει πως δεν μπορούμε να κάνουμε ένα ευχάριστο διάλειμμα και να προσφέρουμε στον εαυτό μας. Μια εξόρμηση στο θέατρο σεβόμενοι τα πρωτόκολλα ασφαλείας.
Τα χρόνια περνούν και ακόμα δεν μπορούν να βρεθούν απαντήσεις στο τι είναι αληθινή ευτυχία, έχουν όλοι το δικαίωμα να την βιώσουν και αν ναι με ποιό τρόπο; Τότε γιατί η Λουντμίλα, ηρωίδα του έργου μας συνάντησε το πιο σκληρό της πρόσωπο;
Ησυχία στην πλατεία. Χτυπάει τρίτο κουδούνι Οι προβολείς ανάβουν και φωτίζουν το πρόσωπο της Λουντμίλα (Ηρώ Μουκίου), η οποία είναι καθισμένη σε μια ξύλινη καρέκλα μπροστά στο μαύρο τραπέζι, παίρνει μια βαθιά ανάσα και αρχίζει να μας εξιστορεί σημαντικά γεγονότα της ζωής της: Τον τόπο γέννησης της άλλα και το πως πήγε κοντά στο χωριό Πρίπιατ. Πίστευε πως η μεταφορά της εκεί θα ήταν ένα δώρο ζωής για εκείνη καθώς εκεί θα μπορούσε να πραγματοποιήσει κάθε της επιθυμία. Η Λουντμίλα σηκώνεται και περπατάει προς το λευκό ύφασμα το οποίο είναι στημένο πάνω στη σκηνή και στέκεται πίσω απ αυτό.
Είδαμε την “Η Φωνή της Λουντμίλα” με την Ηρώ Μουκίου.
Παρατηρούμε μια εναλλαγή διάθεσης στον τόνο της φωνής καθώς και στα συναισθήματά της αφού μας ταξιδεύει πίσω στο χρόνο, στην πιο τρυφερή και ανέμελη ηλικία των εικοσιδύο χρόνων. Μας αναπαριστά καρέ-καρέ όλες τις ευχάριστες στιγμές που έζησε όπως το πως βρήκε δουλειά ,το πρώτο καρδιοχτύπι που ένιωσε για τον άντρα της καθώς και για όταν έμαθε για τον καρπό του έρωτα τους. Όλα έδειχναν ότι θα είχε μια ευτυχισμένη και κοινή πορεία με τον σύζυγο της Βάσια, χωρίς να προμήνυε πως κάτι κάτι κακό θα συνέβαινε στη συνέχεια.
Την βλέπουμε να περνάει μπροστά απ το πανί και να κατευθύνεται στη μέση της σκηνής ξαφνικά τα φώτα μετατρέπονται σε σήματα υψηλού κινδύνου και ακούγονται συναγερμοί. Μια απρόσμενη είδηση έρχεται να ταράξει τα νερά της οικογενειακής της ευημερίας. Πυρκαγιά στον πυρηνικό αντιδραστήρα. Επικρατεί πανικός. Οι ώρες περνούσαν βασανιστικά και ο πυροσβέστης άντρας της δεν έδινε σημεία ζωής. Μια ολόκληρη κωμόπολη μεταμορφωνόταν σε μια πύρινη κόλαση.
Το νοσοκομείο της Μόσχα έχει “απειληθεί” από ασθενείς ανάμεσα τους και ο Βάσια. Η Λουντμίλα δεν θα μπορούσε να λείψει από το πλευρό του συζύγου της και“φτάνει” εκεί ,μας αναλύει την κλινική εικόνα των τραυματιών. Σε αυτό το σημείο ο σκηνοθέτης με απόλυτη μαεστρία χρησιμοποιεί ένα ρεπορτάζ για την εκκένωση της πόλης πάνω στο πανί, η ηθοποιός μας περιγράφει τόσο γλαφυρά το περιεχόμενο του βίντεο και μας διηγείται τις ανατριχιαστικές στιγμές που έζησε. Κανείς δεν φανταζόταν πως ένα συνηθισμένο Σαββατοκύριακο θα έμελλε να γίνει ένας ζωντανός εφιάλτης των πολιτών.
Είδαμε την “Η Φωνή της Λουντμίλα” με την Ηρώ Μουκίου.
Στο δωμάτιο που είναι ο Βάσια η Λουντμίλα φροντίζει και τους υπόλοιπους ασθενείς ,οι οποίοι μετά από λίγες μέρες υποκύπτουν στα τραύματα τους. Δυστυχώς η κατάσταση της υγείας του επιδεινώνεται μέρα με τη μέρα με την όψη του συνεχώς να αλλάζει λόγω της μεγάλης ποσότητας ραδιενέργειας που έχει υποστεί. Την παροτρύνει να δει τα πυροτεχνήματα από το παράθυρο αλλά πως αφού τα μάτια της είναι πλημμυρισμένα από δάκρυα. Τον μεταφέρουν στην εντατική και εκείνη προσπαθεί να φανεί δυνατή για να μην καταρρεύσει.
Παίρνει μια σφιχτή αγκαλιά το μαξιλάρι του, τον αγκαλιάζει Της λέει σε περίπτωση που γεννήσει αγόρι να δώσει το όνομα του Επικρατεί μια μεγάλη παύση με ένα πέπλο θανάτου να απλώνεται στην ατμόσφαιρα. Ο Βάσια της προσφέρει ένα πορτοκάλι αλλά εκείνη δεν μπορεί να το φάει γιατί θυμάται τους κανόνες της υγιεινής του νοσοκομείου που ίδια προσπαθούσε να αποφύγει. Τον χαμό του άντρα της ,τον μαθαίνει μέσα από το τηλέφωνο. Ήταν μόνο είκοσιπεντε χρονών. Μέχρι στη κηδεία δεν την άφησαν να τον πλησιάσει λόγω της αυστηρότητας και προστασίας των μέτρων που λάμβαναν για τα ραδιενεργά φέρετρα.
Είδαμε την “Η Φωνή της Λουντμίλα” με την Ηρώ Μουκίου.
Για μια ακόμα φορά η μοίρα παίζει άσχημο παιχνίδι εις βάρος της και δοκιμάζει την αντοχή της.
Το μωρό που γέννησε ένα κοριτσάκι, πεθαίνει πέντε μέρες μετά…Σήμερα με πόνο στη ψυχή κάθεται στη καρέκλα μπροστά στο μαύρο τραπέζι και ξεφυλλίζει ένα άλμπουμ με φωτογραφίες είναι απ τα ελάχιστα ενθύμια που έχει από τον Βάσια ώστε να της θυμίζουν την χαμένη της νιότη. Φτάνοντας στο τέλος της παράστασης επέρχεται η κάθαρσης για την Λουντμίλα ,μια αχτίδα φωτός ξεπροβάλλει με μια ζωή που γεννιέται σαν μια ψυχική ανακούφιση ηρωίδας/ηθοποιού .
Πρόκειται για μια καλοστημένη και υποδειγματική παράσταση που σε καθηλώνει από το πρώτο λεπτό κιόλας ,η οποία βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Gunnar Bergdahl. Έχει έντονο ενδιαφέρον το θέμα όπως παρουσιάζεται. Είναι βέβαιο ότι όταν θεατές και ηθοποιός χρειάζονται τουλάχιστον μισή ώρα για να επανέλθουν στην πραγματικότητα μετά την παράσταση,τότε το έργο έχει αγγιξει την κορυφή και έχει πετύχει απόλυτα τον στόχο του.
Εκπληκτική ερμηνεία με πάθος και ένταση από την Ηρώ Μουκίου. Αποδεικνύει περίτρανα μέσω ενός εξαιρετικού μονολόγου ,ότι πρόκειται για μια ταλαντούχα ηθοποιό. Ένα έργο που μέσα από την τραγωδία του Τσέρνομπιλ αγγίζει την ψυχή του θεατή και με την απόδοση/συνέπεια της Μουκίου ”μεταφέρεσαι”ακριβώς εκεί που συνέβη το γεγονός και βιώνεις μαζί με την ηρωίδα Λουντμίλα την εναλλαγή συναισθηματικών καταστάσεων.
Εξαιρετική η σκηνοθεσία του Άρη Μπαλαφούκα έστησε μια παράσταση ντοκουμέντο για το πυρηνικό δυστύχημα (Τσέρνομπιλ)λιτή και γρήγορη που συνταράσσει τον θεατή. Άρτια η μεταφορά του βιβλίου σε έργο.
Το σκηνικό του Κακριδά είναι μεγαλειώδες μέσα στην απλότητα του, ακολουθεί πιστά τη σκηνοθεσία και δίνει τη διάσταση χώρου και του χρόνου χωρίς περιγραφές. Έξοχοι οι φωτισμοί του Αντρέα Μπέλλη ,το κάνουν το έργο να μοιάζει με ένα αυτόνομο γλυπτό ενισχύοντας την παράσταση.
Διαβάστε ακόμη:
Γιώργος Τζαβέλλας [1916-1976] Ο πρώτος «μεγάλος» σκηνοθέτης
Λίντα Άλμα: «ΑΓΑΠΗ μου πως θα μπορέσω να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου, χωρίς εσένα»
Όταν ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ αποχαιρέτησε την Αλίκη Βουγιουκλάκη [Aφιέρωμα & Video]
Τζένη Καρέζη: Η αξέχαστη σταρ μέσα απο φωτογραφίες και δικά της λόγια
Ξεχασμένες ελληνικές ταινίες που χρήζουν επανεκτίμησης
Ακολουθείστε το Koitamagazine.gr στο Google news και μάθετε πρώτοι όλα τα καλλιτεχνικά νέα!
