Στις παλάμες των χεριών τους βρέθηκε ένα μικρό “θείο δώρο”, ένα όνειρο, ένα μικρόσωμα που ξεπήδησε από τα έγκατα της ψυχής, εκείνης που αποζητά έναν μικρό λίθο.
Στο μονοπάτι απάνω, χαράχθηκαν με την κιμωλία όνειρα μικρά, παιδικά, όνειρα που πάλεψαν σε μια αντίξοη πραγματικότητα.
Η τέχνη ταιριάζει πιότερο στους ακροβάτες, σε εκείνους που έχουν μάθει να μην πέφτουν όταν τα σχοινιά κόβονται, σε εκείνους που ανορθώνονται στον σφιχτό κόμπο του νήματος. Κι όταν κρέμονται από τη λεπτή κλωστή της απογοήτευσης, μάχονται, ράβουν, ψάχνουν για νήματα, γίνονται θηρευτές προσώπων, εκείνων που υπήρξαν, υπάρχουν, οι ήρωες τους, οι ηρωίδες τους.
Παλαίμαχοι της σκηνής, σταλάζει ο ιδρώτας της στιγμής, κανείς δε βλέπει, κανείς δεν ακούει, κάποιον μιμούνται, κάποιον διακωμωδούν ή και τον δραματοποιούν, πόρτες ανοίγουν, πόρτες κλείνουν, κι εκείνες περιμένουν την υπόκλιση και όχι το χειροκρότημα, διότι ξέρουν, το είδαν, αισθάνθηκαν τον βοερό παλμό, Ττο πως εκείνος αντήχησε στον εξώστη.
Η Μαρίνα Σαμάρκου και η Εβίτα Συρίγου “ονειροδράμουν” επί σκηνής, χορεύουν, τρέχουν, παίζουν, εναλλάσσουν ύφη, μασκαρεύονται, όμως, πιότερο από αυτό, παραδίνονται, αφοπλίζονται, και καταθέτουν σώμα και ψυχή, για μια θέαση, για μια δική τους πράξη, για μια στιγμή που ο νους αναπλάθεται και οξυγονώνεται με συχνότερες χορηγήσεις, καθώς η αδρεναλίνη ξεπερνά τον αιθέρα της γης, στην τέχνη ξεπερνούν τον εαυτό τους…
Ένα όνειρο που ωριμάζει και ροδίζει ύστερα από χρόνια, δυο φίλες, δυο παράλληλες ψυχές που κάπου κάπου συμβάδισαν με τις ηρωίδες του έργου
Εβίτα: Είναι σαν μια μικρή ιστορία, γιατί το έργο “Ποιος ανακάλυψε την Αμερική” της Χρύσας Σπηλιώτη, το είχαμε κάνει πρώτη φορά στη σχολή, αρά το ξέραμε, δεν είναι ότι το μάθαμε τώρα. Με την Μαρίνα ήμασταν μαζί στο ίδιο έτος, δηλαδή μπήκαμε το 2005 και πήραμε το έργο το 2006, από τότε, λοιπόν, θέλαμε να το ερμηνεύσουμε μαζί. Λέγαμε, κάποια στιγμή, να καταφέρουμε να το κάνουμε οι δυο μας. Το ολοκληρώσαμε λοιπόν, βρήκαμε τον Στράτο, βρήκαμε την Εμμανουέλλα, δηλαδή είχαμε και την σκηνοθεσία και τα σκηνικά, γιατί έτσι κι αλλιώς, δουλεύουμε χρόνια όλοι μαζί, είχαμε κάτι ιδανικό για τα δικά μας δεδομένα, στα δικά μας μάτια.
Μαρίνα: Και η πρώτη μας εντύπωση όταν πήραμε το σενάριο στα χεριά μας, στη σχολή, ήταν ένα έργο που μας κέντρισε το ενδιαφέρον, και μας άρεσε πάρα πολύ, αμιγώς γυναικείο, όσων αφορά τότε, που μοιράζονταν τα κομμάτια μόνο στΑ κορίτσια. Στην ουσία ήταν της Εβίτας όνειρο να το ερμηνεύσει με έμενα συγκεκριμένα, με τιμά αυτό, ιδιαίτερα, και ήρθε, ήρθε, ωρίμασε και… να μαστε!
Το «ονειρόδραμα» της Εβίτα και η κλήρωση των ρόλων, το πρόσωπο της Λίζας σε μια αντανάκλαση στη φιγούρα της Καίτης
Εβίτα: Εγώ το είχα λίγο διαφορετικά στο μυαλό μου, δεν με ένοιαζε όμως ποια θα έκανε την μια ή την άλλη ηρωίδα της υπόθεσης, και οι δυο ρόλοι είναι εξίσου δυνατοί και έχουν ζωή, ο καθένας από μόνος του είχε κάτι δυνατό. Επειδή, όμως, δεν είμαι εγώ η σκηνοθέτις, δεν επιλέγω εγώ, οπότε έγινε το αντίθετο από εκείνο που είχα φανταστεί, νομίζω ότι ήταν για καλό, δεν σημαίνει πως ήθελα ασυζήτητα να κάνω εγώ την Καίτη ή η Μαρίνα την Λίζα, όχι, απλώς ήθελα να το κάνουμε μαζί.
Μαρίνα: Άλλωστε στους ρόλους, η μια περιέχει την άλλη, είναι έτσι γραμμένο, που αυτές οι δυο κοπέλες μπορεί να φαίνονται τόσο διαφορετικές, αλλά να είναι και τόσο κοινές, που νομίζω πως πολύ άνετα και από εμφάνιση, η Εβίτα μπορούσε να παίξει την Καίτη και εγώ αντίστοιχα την Λίζα. Δεν είναι κάτι πολύ συγκεκριμένο, απλά ο Στράτος επέλεξε αυτή τη διανομή.
Αντίθετοι πόλοι, κάπου κάπου απωθούνται, όμως η έλξη υπερτερεί, μια αντίφαση: μαύρο-άσπρο, καλό-κακό, θετικό-αρνητικό, η καθ΄ ομοίωση των όλων
Μαρίνα: Η ζωή των δυο κοριτσιών είναι σαν ένα πάζλ, οι στιγμές της μίας με τις στιγμές τις άλλης, κουμπώνουν μεταξύ τους, είδαμε στιγμές από τη ζωή τους. Από κοινού, συμβαίνουν κάποια πράγματα, ακόμα και ο καιρός που μεσολάβησε, που αυτές οι δυο ήτανε χώρια, πάλι κούμπωσαν. Το άσπρο με το μαύρο, όπως υπάρχει και το σύμβολο: το καλό και το κακό, εμπεριέχουν και πάλι το καλό και το κακό μέσα τους, όπως είναι και στην ίδια τη ζωή.
Η δημιουργικότητα και το πάθος του τάδε ποιου του ήθους υπερτέρησε της δυσκολίας, της όποιας δυσκολίας…
Εβίτα: Πιο πολύ πρακτικά υπήρξε μια μικρή δυσκολία. Η δυσκολία βρισκόταν στο γεγονός ότι δεν είχα ξανά κάνει κάτι μόνο με δυο άτομα, έχει άλλη βαρύτητα όταν είναι μόνο δύο άτομα, μέχρι λίγο πρακτικά να τα μάθουμε αυτά: τα πολλά τα λογία, τις πολλές κινήσεις, να θυμόμαστε ακριβώς τι κάνουμε εκείνη τη στιγμή. Νομίζω πως είχε χημεία όλο αυτό, από την αρχή, με την Μαρίνα…
Μαρίνα: Το δύσκολο ίσως να ήτανε ότι οι πρόβες μας δεν γίνονταν εδώ στο θέατρο, οπότε φανταζόμασταν μερικά πράγματα, εκεί χρησιμοποιήσαμε κάποια αντικείμενα, όπως οι κυλιόμενες καρέκλες, όμως το πάτωμα ήταν πλακάκι, δεν ξέραμε πως θα κινηθούμε, φανταζόμασταν κάποια πράγματα, κι όταν ήρθαμε, αντιμετωπίσαμε κάποιες δυσκολίες, πάλι όμως χωροταξικές, αλλά λύθηκαν, στην υποκριτική δεν βρήκαμε κάποια δυσκολία.
Μόνοι οι δυο τους, ελεύθερες, η μια να καλύπτει τις νότες της άλλης
Εβίτα: Ήταν ιδανικά που ήμασταν οι δυο μας, εγώ με την Μαρίνα, γιατί και χημεία είχαμε και ήταν και το έργο έτσι, ήταν τόσο γρήγορο που δεν αισθάνεσαι πως κάποιος λείπει, πως θα ήθελες και κάτι άλλο, κάποιο αποκούμπι, δεν υπάρχει λόγος.
Το έργο και τα πολύπτυχα μηνύματα του – τα πολύπλευρα αινίγματα με πολλές οπτικές
Εβίτα: Το μήνυμα που εμένα μου μένει είναι εκείνο που θίγει την παιδική ηλικία και των δυο κοριτσιών, πώς η μια μάνα φέρεται με επιθετικότητα σε ένα παιδί που δεν έχει αυτοπεποίθηση, που είναι ντροπαλό και πως η άλλη μάνα αφήνει την κόρη της πιο ελεύθερη, και παίρνει μια αυτοπεποίθηση που δεν θα έπρεπε να έχει.
Μαρίνα: …Το πώς γαλουχείται ένα παιδί σε αυτές τις ηλικίες, που είναι και οι πιο ευαίσθητες, και πως μπορεί αυτό να το κάνει… ή να ανοίξει τα φτερά του να πετάξει ή να δυσκολευτεί, γιατί νομίζω πως και οι δυο τελικά, βρίσκουν τον δρόμο τους.
Ένα έργο κοινωνικό με κωμικά στοιχεία…
Μαρίνα: Δεν θεωρώ πως το φινάλε είναι και τόσο δραματικό, είναι ένα έργο ανθρωποκεντρικό, οπότε βλέπουμε την ιδία τη ζωή των κοριτσιών, είναι μια κοινωνική κωμωδία, ένα έργο κοινωνικό, με κωμικά στοιχειά. Δεν λέω πως το πρώτο μέρος είναι κωμωδία και το τέλος είναι δράμα, είναι ένα ζωντανό πράγμα, είναι η ιδία η ζωή, βλέπουμε δηλαδή τη ζωή δύο ανθρώπων, και που έχει, όπως και η ιδία η ζωή, και την χαρά και την λύπη, αυτό έχει και το έργο.
Ο σκηνοθέτης Στράτος Λύκος τις ακούει, «ποιο το βίωμα αυτής της συνεργασίας;» τις ρωταω…
Εβίτα:Τώρα δεν μπορούμε να σου πούμε ,είναι μπροστά… (χάχα)
Μαρίνα: Εγώ γνωρίζομαι παρά πολλά χρονιά με τον Σταύρο, όμως συνεργάζομαι πρώτη φορά μαζί του, και αυτό που μου αρέσει, είναι πως πάντοτε -το συναντάω και σε άλλους σκηνοθέτες αλλά και με τον Στρατό πολύ- είναι το ότι είναι ένας σκηνοθέτης που αφήνει τον ηθοποιό ελεύθερο, δεν θα σε παιδέψει, θα σου δώσει αυτό που θέλει, από εκεί και πέρα, ίσως θα επιμείνει, όπως και πρέπει, αλλά δεν είναι από τους ανθρώπους που θα σε περιορίσουν, αυτό είναι πολύ σημαντικό, ο ηθοποιός να αισθάνεται ελεύθερος πάνω στη σκηνή, είναι ένας πολύ γρήγορος σκηνοθέτης, στροφάρει πολύ γρήγορα το μυαλό του, και αυτό κάνει τα πράγματα πολύ πιο εύκολα.
Εβίτα: Εγώ με τον Στράτο δουλεύουμε πολλά χρονιά μαζί, οπότε δεν έχω κάτι να σου πω, πλέον έχει γίνει συνήθεια όλο αυτό, είναι αυτό που πρέπει, είναι αυτό που πρέπει να είναι, του έχουμε εμπιστοσύνη με κλειστά τα μάτια.
Ή τέχνη με τον δαιδαλώδη δρόμο, ένας χώρος που έχει αδικηθεί…
Εβίτα: Η δουλειά του ηθοποιού πάντα ήταν δύσκολη, έτσι κι αλλιώς, όχι μόνο τώρα, τουλάχιστον τώρα οι ηθοποιοί είναι πιο συνειδητοποιημένοι, ειδικά τα νέα παιδιά, όπως εμείς, παίρνουμε την κατάσταση στα χέρια μας, και κάποιοι κάνουν και δίκες τους δουλείες, που αυτό είναι πολύ καλό.
Μαρίνα: Και υπάρχουν και πολλές αξιόλογες παραστάσεις…
Το εμπορικό θέατρο δεν είναι απαραίτητα κακό-μια καλή παράσταση μπορεί εξίσου να ακουστεί…
Μαρίνα: Τι είναι καλό και τι είναι κακό, τι είναι άδικο και τι δίκαιο, δεν μπορώ ακριβώς να το κρίνω, εγώ δεν αισθάνομαι αδικημένη ας πούμε, δεν αισθάνομαι ότι μειονεκτούμε κάπου. Το εμπορικό δεν είναι απαραίτητα κακό, εμπορικό σημαίνει πως μια παράσταση θα έρθει να την δει πολύς κόσμος, αυτό είναι για εμένα εμπορικό, δεν είναι απαραίτητα κακό. Τώρα αν υπάρχουν παραστάσεις που συμμετέχουν κάπως πιο γνωστοί ηθοποιοί, σαφέστατα τα πάει και καλυτέρα, αλλά μια καλή παράσταση μπορεί να ακουστεί και να πάει εξίσου καλά από την ιδία της την δυναμική και από το γεγονός πως είναι μια καλή παράσταση, και εμείς νομίζω ότι έχουμε μια παρά πολύ καλή παράσταση.
Εβίτα: Ο κόσμος παλιά πήγαινε πολύ πιο δύσκολα στο θέατρο, επειδή δεν ήξερε κανέναν, τα τελευταία χρόνια, ναι μεν για κάποιους ισχύει, αλλά δεν υπάρχει τόσο πια αυτό το κόλλημα, ο κόσμος έχει αλλάξει.
Οι μορφές τους πίσω από το πέπλο του θεάτρου και το όνειρο που χτίζεται
Μαρίνα: Το όνειρο μου, πάντοτε, από τότε που αποφάσισα να κάνω αυτή τη δουλειά, ήταν και είναι να μπορέσω να βιοποριστώ μέσα από αυτή, δηλαδή να ξέρω πως αυτό θα είναι το επάγγελμα μου και πως θα μπορέσω να ζήσω από αυτό, με κάποιον τρόπο, και φυσικά, είμαι τυχερή σε αυτό, να έχω όμορφες συνεργασίες, να μην είναι ψυχοφθόρο. Πώς βλέπω εγώ τον εαυτό μου μέσα στο θέατρο; …δεν κάνω ψυχοθεραπεία κάνοντας θέατρο, είναι άλλο πράγμα, δεν κάνω ψυχοθεραπεία στο θέατρο να λύσω κάποια θέματα, αν έχω, είναι το επάγγελμα μου, δηλαδή το βλέπω πραγματικά σαν επάγγελμα, είναι αυτό που με εκφράζει, δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο στη ζωή μου.
Εβίτα: Σε βοηθάει πολύ στο ψυχολογικό κομμάτι, κάνεις αυτό που γουστάρεις, είναι η δουλειά σου, δεν βλέπω τον εαυτό μου κάπως στο θέατρο, είμαι η Εβίτα, όπως είμαι αλλού, έτσι είμαι και στο θέατρο, δεν είναι εύκολο να πεις πως κάθε χρόνο συντηρούμε από αυτή τη δουλειά, έχουμε κάνει κατά καιρούς διαφορές δουλείες, γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Κακά τα ψέματα! Θέλω κάποιον καιρό για να καταφέρω να κάνω μόνο θέατρο και να μπορέσω να συντηρηθώ από αυτό. Γιατί είναι μια δουλειά που μπορεί να βρεις τώρα κάτι και να πληρώνεσαι κανονικά, αλλά σε έξι μήνες, σε τέσσερις, τελειώνει, μετά ξεκινάς πάλι από την αρχή, είναι το πιο ανισσόροπο επάγγελμα που υπάρχει νομίζω.
Μαρίνα: Οπότε να μας ευχηθούμε να έχουμε κάθε φορά τη δύναμη να συνεχίζουμε…
Εβίτα: Θέλει πολύ γέρο στομάχι, έχουμε δει παιδιά που τα παράτησαν από πολύ νωρίς, γιατί πάνε σε οντισιόν, απόρριψη, απόρριψη, απόρριψη, και δεν αντέχουν, κι αν δεν είσαι και συνειδητοποιημένος, εγώ τουλάχιστον είμαι πολύ συνειδητοποιημένη, μόλις μπήκα στη σχολή, ήξερα πως είναι ένα επάγγελμα ανισόρροπο, σε πολύ καλές εποχές ήταν, πόσο μάλλον τώρα, που γίνεται ό,τι γίνεται. Τουλάχιστον να έχουμε τη δύναμη να συνεχίσουμε και να λέμε ότι “ναι”, δεν τα παρατάμε, το παλεύουμε, αυτό.
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.15
Συντελεστές
Κείμενο: Χρύσα Σπηλιώτη
Παίζουν: Μαρίνα Σαμάρκου, Εβίτα Συρίγου
Σκηνοθεσία: Στράτος Λύκος
Πρωτότυπη Mουσική: Jerome Kaluta
Σκηνικά-Κοστούμια: Εμμανουέλα Αλφιέρη
Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Φωτογραφίες-Artwork: Νίκος Καρανικόλας
Βοηθός σκηνοθέτη: Διονύσης Μπάστας
Βοηθός Παραγωγής: Ντέπη Κουρή
Διεύθυνση παραγωγής-Επικοινωνίας: Βικτώρια Παπαδοπούλου
Παραγωγή: Στράτος Λύκος-Αντώνης Κρόμπας
Τιμές Εισιτηρίων:
10€ Kανονικό
8€ Φοιτητικό, ανέργων, πολυτέκνων
Προπώληση: viva.gr
Ευπατρίδων 3, Μετρό Κεραμεικός
T. 2103412689
