Δήμητρα Χατούπη: «Θέατρο χωρίς πάθος δεν υπάρχει. Aλλιώς «άστο, κάνε κάτι άλλο»

Η σπουδαία ηθοποιός Δήμητρα Χατούπη φιλοξενείται μέσα από μία εποικοδομητική συνέντευξη στο Koitamagazine!

Είναι μία από τις πιο δοτικές ηθοποιούς με σπουδαίες επιτυχίες στο θέατρο, την τηλεόραση αλλά και τον κινηματογράφο.

Η Δήμητρα Χατούπη ζει και αναπνέει για την υποκριτική. Έχει ερμηνεύσει εξαίσιους ρόλους στην έως τώρα πορεία της, διδάσκει την υποκριτική στους νέους ανθρώπους και τους συμβουλεύει να αγαπούν αυτό που κάνουν και να το κάνουν με πάθος κι ένταση. Όταν ανεβαίνει στη σκηνή συναρπάζει με τις ερμηνείες και καθηλώνει το κοινό, που στο τέλος της χαρίζει το πιο δυνατό χειροκρότημα. Από το 2003 διατηρεί τη δική της Δραματική Σχολή ”δήλος” φιλοδοξώντας  να εκπαιδεύσει ηθοποιούς προσφέροντας μια πολύπλευρη γνώση σε ότι αφορά τις μεθόδους υποκριτικής αλλά και τα μέσα επικοινωνίας του ηθοποιού.

Με αφορμή την παράσταση «Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ», σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιμούλη   όπου ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο Μεταξουργείο, η ίδια μου μίλησε για τη σημασία αυτού του έργου, για τον ρόλο που υποδύεται αλλά και για τη θέση που κατέχει το θέατρο τόσο στη δική της ζωή, όσο και στη χώρα μας ευρύτερα.

Που εναποθέτετε την επιτυχία της παράστασης «Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ» όπου πρωταγωνιστείτε για 2^η χρονιά;

Κατ’ αρχήν στο ίδιο το κείμενο του Alby που είναι ένα αριστούργημα της Αμερικάνικης Δραματουργίας. Κατά δεύτερον στην ίδια την παράσταση που σκηνοθέτησε ο Γιώργος Κιμούλης με μια εντελώς σύγχρονη οπτική. Στη σκηνική συνύπαρξη των ηθοποιών. Με τον Άκη Βλουτή είναι η πρώτη φορά που συνεργαζόμαστε και είναι σημαντικό για εμένα ότι δεν υπάρχουν στεγανά. Η παράσταση ξεκινάει με τη φράση: «ένα παιχνίδι είναι όλα». Αυτό το παιχνίδι του «δίνω-παίρνω» της σκηνής σου δίνει την ασφάλεια ότι ο άλλος θα «παίξει» μαζί σου. Όλο αυτό το βρίσκω πολύ γοητευτικό.

Πείτε μου λίγα λόγια για τον ρόλο που υποδύεστε; Πως θα τον χαρακτηρίζατε;

Η Μάρθα θεωρείται πλέον ένας από τους κλασικούς ρόλους της παγκόσμιας δραματουργίας, ένας από αυτούς που όλοι θα θέλαμε να παίξουμε. Για μένα δεν είναι αυτό το κυρίαρχο στοιχείο, το στοιχείο του ρόλου που τον κάνει γοητευτικό για τη δική μου ιδιοσυγκρασία είναι αυτός ο βαθύς πόνος και η σκοτεινιά που κρύβει καλά μέσα της η Μάρθα και που εκφράζονται αντιθετικά μέσα στο έργο. Τη Μάρθα την χαρακτηρίζει η εξωστρέφεια, η επιθετικότητα και η πληθωρικότητα αλλά αυτήείναι η άμυνά της. Αυτοί οι ρόλοι που χαρακτηρίζονται από «ρωγμές» έχουν πολύ ενδιαφέρον για μένα.

Πρόκειται για ένα  έργο που ακροβατεί ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα. Πόσο εύκολο είναι αυτό για τον ίδιο τον ηθοποιό;

Η κωμωδία και το δράμα συνυπάρχουν και στη ζωή και στο θέατρο. Όταν αυτή τη συνύπαρξη τη συναντάς και στο θέατρο ήδη από την γραφή του κειμένου είναι κάτι μαγικό. Αυτή η αέναη εναλλαγή κωμωδίας και δράματος κάνει τους ρόλους γοητευτικούς γιατί το ένα υπάρχει μέσα στο άλλο, άρα ως ηθοποιός καλείσαι να το  «φέρεις» ανά πάσα στιγμή. Δεν είναι εύκολο αλλά ούτε και δύσκολο αν καταφέρεις να αποδεχτείς την αναγκαιότητά του.

Ποια είναι τα στοιχεία εκείνα που καθιστούν το έργο επίκαιρο στο φιλοθεάμον κοινό;

Η κρίση στις διαπροσωπικές σχέσεις των ανθρώπων κατά τη γνώμη μου αντανακλά μια γενικότερη κρίση και η κρίση πάντα σε κάνει να προσπαθείς να ανακαλύπτεις την αλήθεια μέσα σου να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα να προσπαθήσεις να «μη φοβάσαι τη Βιρτζίνια Γουλφ». Αυτός ο μικρόκοσμος μέσα στον οποίο είναι κλεισμένοι δύο άνθρωποι και παλεύουν παγιδευμένοι σαν άγρια θηρία να απαλλαγούν από τα δεσμά τους είναι το σήμερα.

Τι σημαίνει για εσάς το θέατρο και πως επηρεάζει τη ζωή σας;

Η ζωή μου επηρεάζεται από το θέατρο και το αντίστροφο. Μερικές φορές έχω ενοχές ότι προδίδω το ένα εις βάρος του άλλου. Περνάω πολλές ώρες στο θέατρο είτε στις πρόβες ή παραστάσεις είτε στη σχολή θεάτρου «δήλος» – η εκπαίδευση συναντιέται με το επάγγελμα πάντα.

Στους νΕους ηθοποιους λΕω  Οτι θΕατρο χωρΙς πΑθος δεν υπΑρχει αλλιΩς «Αστο, κΑνε κΑτι Αλλο».

Ποια τα περιθώρια εξέλιξης του θεάτρου στην Ελλάδα του σήμερα;

Υπάρχουν πολλά περιθώρια, αν μπορούσαμε να ορίσουμε το θέατρο σαν μια πραγματική συνάντηση μέσα στην κρίση, ομολογώ πως αυτή η συνάντηση δεν έχει συμβεί ακόμα, αλλά πραγματικά αν δεν κλειστούμε στο Εγώ μας, θα μπορούσαν να υπάρξουν πολλά περιθώρια.

Ευχαριστώ θερμά γι’αυτή την εποικοδομητική συζήτηση, μια υπέροχη ηθοποιό με ταλέντο και ουσία στις πράξεις και τα λόγια της. Της εύχομαι από καρδιάς τα καλύτερα…