Στιχομυθία, λόγος, κίνηση, τροπή, παρεκτροπή, άνθρωπος βασανισμένος, άνθρωπος αλλάζει μορφή, με νύχια καρφωμένα στο δέρμα, πρόσωπα μεταλλάσσονται, αλληλοδιαδέχονται οι σκιές, η μια να πάλλεται στον θρόνο της άλλης, ένας βωμός κι ένας τρούλος, στείρα μάτια, βλέμμα γοερό, θωρεί έναν ήρωα που μεταπηδά στις σελίδες του έργου, κάποιου δοξασμένου-ανορθόδοξου δημιουργού, που πλάθει, πλάθει εικόνες και λέξεις.
Ασκητής αυτής της πολυσύνθετης αλληλουχίας μορφών, υποκινητής των προσώπων που σπαράζουν στην ενσάρκωση του ανήλεου δυνάστη, παραμορφωμένων ή τόσο αγνών όντων, που υπήρξαν σε γράμματα, και τώρα, τούτη τη στιγμή, αλληγορούν, “σαλεύει” στον βίω της σκηνής, εν του θεάτρου τον χώρο και τον ακαθόριστο στείρο χρόνο, αυτός ο μασκοφόρος…
… Να αποζητά την ποίηση, τον λυρισμό, την αναζωογόνηση, το φιλτράρισα του πόθου του, την ατίθαση σύνθεση ζωών, παθήσεων, ψυχογραφημάτων, κι εκείνος να μην τεντώνει τα άκρα να αποτραβήξει την δόξα, αδόξαστος κι αν αποχωρίσει από αυτή την απόκοσμη και τόσο έμβια οικεία που λέγεται θέατρο, θα διαγράφεται έμμονα στο πρόσωπο του ένα χαμόγελο αήττητου κατακτητή, διότι μόνο το ήθος του ποιού χάνεται και βρίσκεται μέσα του, στην ενοποίηση, στην εναρμόνιση του ψύχους του, της ιδέας και του οικοδομήματος του με τον άνθρωπο, με την μορφή που σπαρταρά στο λευκοντυμένο χαρτί, στο σενάριο που θωρεί μπροστά του, που αγγίζει την υφή στα δάχτυλα του.
Σε ένα σκηνικό αποτροπιαστικό που οδεύει τη φαντασία προς την ονειροπόληση αυτής της διεξαγωγής, πάνω σε μια ξύλινη βάση κοπής κρεάτων, με αίματα και χαρακιές. Σε ένα σφαγείο, το πρόσωπο του Κοριολανού βρίσκεται σε μια παράλογη και επιταχυντική εναλλαγή με το πρόσωπο του Ιωάννη Παπαζήση. Σε εκείνον τον μικρό χώρο, κάποιος άφησε τους λογισμούς του να διαφύγουν, μιλώντας, με το βλέμμα να αναγνωρίζει τον ορίζοντα όπου πατεί, για τη δική του τέχνη.
Πριν όλα οδεύσουν στην δική τους τροπή, σε μια εξομολογητική αλήθεια, γεμάτη ειλικρίνεια και διδακτική δόση, ο Ιωάννης ανάβει μια φλόγα, καίγεται ο καπνός του τσιγάρου και σηκώνει μιαν αυλαία που μας επιτρέπει να τον δούμε κι έτσι, να αγκαλιάσουμε τον δικό του ρεαλισμό περί τέχνης…
Ποιος ήταν εκείνος ο νεαρός Ιωάννης, πριν από την ανάδυση του στο γυάλινο κουτί, πριν αναγνωριστεί ως ένα αλληγορικό πλάσμα της τέχνης, ποια ήταν τα όνειρα του; Ποια ήταν η ζωή στον μικρόκοσμο του, πριν το αέναο ταξίδι του στην υποκριτική;
Τα όνειρα είναι γνωστά για όλους, ήμουν ένα παιδί που δεν ζούσα στην Αθήνα, μεγάλωσα στη Δράμα, τα όνειρα ήταν πολλά , δηλαδή δεν είχα μόνο τα όνειρα της υποκριτικής, αυτά πρόεκυψαν στην πορεία. Τα όνειρα μου ξεκινούσαν πιο συμμαζεμένα στο κεφάλι μου. Το πρώτο μου όνειρο ήταν να σηκωθώ να φύγω από μια μικρή επαρχιακή πόλη, γιατί όταν είσαι παιδί, τα πράγματα δεν σου φαίνονται τόσο εύκολα όσο σου φαίνονται μεγαλώνοντας, ήξερα ότι δεν θα ζήσω στη Δράμα. Το δεύτερο όνειρο μου ήταν να μπορώ να βρω μια δουλειά, γιατί ήμουν ένα δύσκολο παιδί, δεν είχα κατασταλάξει πουθενά, δεν με ενδιέφερε τίποτα απ’ όσα μας έλεγαν στο σχολειό.
Ο πατέρας μου δούλευε στις οικοδομές, με έπαιρνε μαζί του, ούτε αυτή τη δουλειά ήθελα να ακολουθήσω, δυσκολεύτηκα πάρα πολύ να βρω τι ήθελα να κάνω, είχα δείξει σημάδια καλλιτεχνικά, αλλά δεν ήταν η υποκριτική, στην αρχή ήταν η σκηνοθεσία, το δεύτερο μου όνειρο ήταν να βρω κάτι που να μπορώ να ζω από αυτό και να το αγαπάω όμως.
Μετά προέκυψε το τρίτο όνειρο μου που ήταν η υποκριτική, αλλά δεν ήταν όνειρο να γίνω ηθοποιός, το όνειρο ήταν να μπορώ, αυτό ισχύει και σήμερα, να κάνω αυτή τη δουλειά, και να την αγαπάω πάντα, να μην τη βαρεθώ. Το πιο βασικό μου είναι να μην βαρεθώ, γιατί βαριέμαι πάρα πολύ εύκολα, δηλαδή μπορεί πραγματικά μια μέρα, εδώ που με βλέπεις φέτος και κάνω τέσσερις παραστάσεις, να εξαφανιστώ για πάντα, να μην με ξαναδεί ποτέ κανείς, μπορώ να το κάνω πολύ εύκολα, αν όμως δεν αγαπάω αυτό που κάνω, οπότε το μεγαλύτερο όνειρο και φοβία μαζί, είναι αυτό, να συνεχίσω να αγαπάω τόσο πολύ αυτή τη δουλειά, όπως σήμερα, γιατί αν σταματήσω να το κάνω αυτό, δυστυχώς θα τα παρατήσω.
Πόσο εύκολο είναι να παραμείνεις αναλλοίωτος στην αναγνωσιμότητα που σε αποτραβά προς τη “φθορά”, προς την παραπλανητική επιρροή;
Η ευτυχία και η ατυχία μαζί ήταν για εμένα, ότι αυτό που ονομάζεις εσύ διασημότητα, αναγνωρισημοτητα μάλλον, ήρθε σε μικρή ηλικία, πολύ γρήγορα, με το που τέλειωσα την σχολή δηλαδή, ακριβώς την πρώτη μέρα. Σαφέστατα δεν μπορεί να μην σε αλλοιώσει αυτό το πράγμα, σε αλλοιώνει, σαφέστατα σε αλλοιώνει. Η δική μου αλλοίωση ήταν ότι παραχάρηκα που μου πήγαν καλά τα πράγματα, δηλαδή ήρθαν γρήγορα χρήματα, πολλές προτάσεις, δεν χρειάστηκε να πάω σε οντισιόν, να τρέξω σε κάστινγκ, παραχάρηκα, το διασκέδασα πάρα πολύ. Όλα εκείνα τα χρόνια της τηλεόρασης, όταν ξεκίνησα και τον κινηματογράφο και τις φωτογραφίσεις και τις συνεντεύξεις, το μόνο που έκανα εγώ ήταν να κάνω ταξίδια και να γελάω, τίποτα άλλο, παραχάρηκα, αυτό ήταν η αλλοίωση, γιατί δεν ήμουν και τόσο εξωστρεφής όσο φάνηκε, μπορεί να ήμουν και σε μια μεταβατική φάση, δεν ξέρω…
Επανήλθες;
(Χαχα) Παίρνεις τα χάπια σου και επανέρχεσαι, όχι… δεν επανήλθα καθόλου, εγώ συνεχίζω ν’ αγαπάω τη δουλειά μου, ακόμα δεν έχω καταφέρει να τη δω σαν επάγγελμα, άσχετα που με ζω από αυτή, δεν ξέρω αν επανήλθα, ελπίζω πως όχι και εύχομαι να μην επανέλθω ποτέ…
Όταν ανέβηκες πρώτη φορά στη σκηνή του θεάτρου, δεν σου φάνηκε λίγο παράξενη η αίσθηση της επαναφοράς; Αυτή η μεταπήδηση από τον γυάλινο στον ζωντανό κόσμο;
Όχι, όχι, μου φάνηκε λίγο πιο ψηλά, να σου πω την αλήθεια, πιο ψηλά, σε ύψος. Εμένα μου φάνηκε πολύ περισσότερο παράξενη η επαφή μου με την τηλεόραση, δεν είχα καμία επαφή με την τηλεόραση, είχα επαφή με το σινεμά, εγώ ξεκίνησα από το σινεμά, με το «Hurt Core», την ξεκίνησα όσο ήμουν στη σχολή, το «Hurt Core» ήταν μια πολύ underground ταινία, που πήγε πάρα πολύ καλά τότε, το 2003, όσο ήμουν φοιτητής στο Eθνικό Θέατρο. Μετά έκανα άλλες δύο ταινίες, η τέταρτη ταινία ήταν η «Λούφα και παραλλαγή: Σειρήνες στο Αιγαίο». Δεν ήθελα να κάνω τηλεόραση ποτέ, γιατί υπήρχε αυτή η αντιμετώπιση που υπάρχει και σήμερα, πως άμα κάνεις τηλεόραση είσαι καλλιτέχνης β’ διαλογής, εγώ δεν το πιστεύω, το ξεκαθαρίζω.
Ποια ήταν η ερώτηση; (χαχα) . Για εμένα η υποκριτική είναι μία, και στην τηλεόραση και στο θέατρο και στον κινηματογράφο, η υποκριτική είναι μία, το θέμα είναι το πώς προσεγγίζεις τον κάθε ρόλο. ‘Αλλη προσέγγιση χρειάζεται στο θέατρο, άλλη χρειάζεται στο σινεμά, άλλη στην τηλεόραση, αν μπορώ να πω κάτι, είναι ότι είχα πολύ μεγάλη χαρά όταν ξεκίνησα πολύ συστηματικά να είμαι ξανά στο θέατρο, γούσταρα πάρα πολύ, το αγαπώ το θέατρο, είναι η ζωή μου…
Σε εξαντλεί;
Εντάξει! Ναι! Με εξαντλεί λίγο, απλά έχω μάθει ένα πράγμα στην ζωή μου, είναι μια πάρα πολύ δύσκολη δουλειά η δουλειά του ηθοποιού, αλλά σε αντίθεση με πολλούς ηθοποιούς, εγώ θα πω ένα πράγμα, δεν είναι και η πιο δύσκολη, έχω δει δύσκολες δουλειές, του ηθοποιού η δουλειά είναι δύσκολη, αλλά δεν είναι η πιο δύσκολη, είναι η πιο γοητευτική δουλειά του κόσμου, δεν με εξαντλεί, ακόμα, δεν με εξαντλεί καθόλου, θα πω μια φράση του Ίγκι Πόπ, γιατί με εκφράζει απόλυτα, θα λέει: «Θα τρέχω μέχρι να ανατιναχθώ», δεν έχει την ικανότητα το θέατρο να με εξαντλήσει…
Στο προσκήνιο ο «Κοριολανός» του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, που έκλεισε για φέτος τα φώτα του, το «Καμ Μπακ» που έληξε άδοξα, και δύο έργα που τώρα αναδύουν, τώρα σπαρταρούν στον πλακούντα της τέχνης, «Καινούργιο κόκκινο» στο Θέατρο Τζένη Καρέζη και ο Ηλίθιος του Ντοστογιέφσκι στο Θέατρο του Πειραιά..
Καμ Μπακ…
Το «Καμ Μπακ» έληξε γιατί ήταν θέμα παραγωγής, το κατέβασε η παραγωγή, δεν μπορώ να πω κάτι άλλο, ήταν ένα έργο το οποίο πήγαινε αρκετά καλά, αλλά και να μην πήγαινε καλά, ήταν μια παράσταση που κατέβηκε στις έξι – επτά παραστάσεις, άρα και μόνο αυτό δείχνει πως δεν είναι ένα κριτήριο για να κατεβάσει ένας παραγωγός μια παράσταση. Τελείωσε άδοξα, κρίμα, θεωρώ πως ήταν μια πολύ καλή παράσταση, την έκανε ο Πέτρος ο Φιλιππίδης, και κρίμα που τελείωσε τόσο γρήγορα, δυστυχώς είμαστε συνηθισμένη στην Ελλάδα, δεν εξεπλάγην. Υπάρχουν πολλοί που βαφτίζονται παραγωγοί, έτσι βαφτίστηκε ένας παραγωγός, μας κορόιδεψε όλους εκεί πέρα, και μας πέταξε…
Είχες υποψιαστεί κάτι;
Δεν είναι δουλειά μου να υποψιάζομαι, δουλειά μου είναι να υπηρετώ το κείμενο και αυτά που πιστεύει ο σκηνοθέτης, δεν ασχολούμαι με αυτά. Οφείλω να είμαι πολύ σωστός απέναντι στην παραγωγή και ο παραγωγός να είναι πολύ σωστός απέναντι μου, πρέπει να έχουμε μια σχέση καθαρά επαγγελματική, αυτή είναι η λογική μου. Όχι δεν είχα υποψιαστεί, αλλά και να υποψιαζόμουνα, δεν μπορούσα να κάνω κάτι.
Ο «Κοριολανός»…
… είναι η πρώτη μου παράσταση, μετά από δεκαπέντε χρόνια που δουλεύω, που στεναχωριέμαι πάρα πολύ που τελειώνει σήμερα, γι’αυτό βέβαια, έχουμε πει κι όλοι μας, πως είναι μια παράσταση, η οποία θα συνεχιστεί σε κάποια φάση στο μέλλον, είναι ένα έργο που μου αρέσει πάρα πολύ, πιστεύω πως κάναμε μια πολύ σημαντική δουλειά με τον Αλέξη Διαμαντή στη σκηνοθεσία, και είναι κι ένας θίασος, με τον οποίο αγαπιόμαστε πάρα πολύ, περνάμε καλά, αγαπάμε πάρα πολύ το έργο, και σίγουρα θα ξανανεβεί αυτή η παράσταση, ή το καλοκαίρι ή θα πάει για τη δεύτερη σεζόν σε κάτι δευτερότοκο..
Αινιγματική ή ολοφάνερη η ερμηνεία του Κοριολανού, υπήρχε κάποιο ακανθώδες μονοπάτι προς την ορθή και εύλογη απόδοση;
Εντάξει είναι ένας ρόλος ο οποίος ήταν δύσκολος, πάντα η λογική μου είναι πως αν δεν δοκιμάσεις, δεν μπορείς να κρίνεις τι είναι δύσκολο και τι είναι εύκολο, έτσι και με τον Κοριολανό, είναι ένα έργο το οποίο μου άρεσε εξαρχής, μου το έδωσε ο Αλέξης ο Διαμαντής, του είπα ναι, πολύ εύκολα και πολύ γρήγορα, και έπεσα στα βαθιά για να ρισκάρω, δεν φοβάμαι να ρισκάρω και θα συνεχίσω να ρισκάρω, και νομίζω πως δικαιωθήκαμε όλοι.
Καινούργιο κόκκινο…
Τη σκηνοθετεί ο Θέμης ο Μουμουλίδης και παίζουμε με τη Ρίτα την Αντωνοπούλου που είναι τραγουδίστρια. Είναι μια μουσικοθεατρική παράσταση, θα παρουσιάζεται, κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στο Θέατρο Τζένη Καρέζη, μέχρι το Πάσχα. Ο λόγος που δέχτηκα αυτή τη παράσταση ήταν ότι δεν είχα ξαναδοκιμάσει να παίζω σε μια μουσικοθεατρική παράσταση, μου άρεσε η πρόταση,ήθελα να δοκιμάσω αυτό που λέγεται «θέατρο μιούζικαλ», εκτιμώ απεριόριστα και την Ρίτα και τον Θέμη, έχουμε ξανά συνεργαστεί στο «Ταξίδι Σταυρός του Νότου», και είμαστε μια πολύ καλή παρέα και ξεκινάμε σε ένα πράγμα που το αγαπάμε πάρα πολύ…
Μια δημιουργική – “παρθενική” τριβή σε κάτι νεόφερτο – ένα μιούζικαλ εκτελείται επί σκηνής…
… δεν είμαι φαν του μιούζικαλ, δεν βλέπω καθόλου μιούζικαλ, δεν μου αρέσουν, γι’αυτόν ακριβώς τον λόγο μπήκα στη διαδικασία, «αυτό που δεν μου αρέσει να βλέπω», σκέφτηκα, «μήπως μου αρέσει στην πράξη», τελικά στην πράξη έχει πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Όλο αυτό έγινε με μια επιφυλακτική λογική, ξέρω πως είμαι ένας καλλίφωνος, και άρα ήξερα πως μπορώ να τραγουδήσω, αν ήξερα ότι είμαι ο κακοφωνίξ, δεν θα έμπαινα καν στη διαδικασία, θα ντρεπόμουν, ήξερα ότι μπορώ να τραγουδήσω.
Ο Ηλίθιος του Ντοστογιέφσκι
Στον Ηλίθιο του Ντοστογιέφσκι, ξεκινάω πρόβες 24 του μήνα και παρουσιάζεται, μετά το Πάσχα, στο θέατρο Πειραιά, είναι μια παράσταση που την περιμένω πάρα πολύ, υποδύομαι τον Ιππόλυτο, έναν άρρωστο. Είναι ένα έργο που το αγαπάω πολύ, αγαπάω αυτό που μεταφέρει ο Ντοστογιέφσκι, και υπάρχει και ένας πολύ καλός σκηνοθέτης, Νίκος ο Διαμαντής, που είναι χαρά μας και τιμή μας να παίζουμε σε ένα τόσο όμορφο Θέατρο, όπως θα έπρεπε να είναι όλα, και όπου συμμετέχει ένας θίασος που πιστεύω πως είναι ό,τι καλύτερο υπάρχει αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα και είμαστε όλοι ενθουσιασμένοι.
Έχεις το σενάριο στα χέρια σου, αρχίζεις και ξεφυλλίζεις τις σελίδες, ψάχνεις, αναζητείς, το μελετάς, ποια η πορεία ψυχανάλυσης του ήρωα;
Όταν παίρνω το κείμενο το διαβάζω και να σημειώνω οτιδήποτε λέει ο συγγραφέας για τον ρόλο μου, οτιδήποτε λένε οι άλλοι ήρωες για τον ρόλο μου, τα παίρνω και τα πετάω, τα βάζω σε μια άκρη, και ύστερα εγώ αποφασίζω και χτίζω έναν άνθρωπο, δηλαδή αποφασίζω πως αυτός ο άνθρωπος θα περπατάει έτσι, θα κάθεται έτσι, θα καπνίζει έτσι, θα σκέφτεται έτσι, θα ξύνει το κεφάλι του έτσι, θα έχει αυτές τις αντιδράσεις. Αφού χτίσω έναν άνθρωπο, σωματικά και πνευματικά, παίρνω οτιδήποτε λέει στο κείμενο, και το φέρνω πάνω σε αυτό που έχω στήσει. Δεν ξεπερνιέται ποτέ η δυσκολία, και δεν είναι σταθερό, όλο αυτό εξελίσσεται, από δουλειά σε δουλειά, αυτό εξελίσσεται, ή εξελίσσεται ή γυρνά πίσω στο μηδέν, αυτοαναιρείσαι, γιατί είναι ένα παιχνίδι που δεν σε αφήνει ποτέ επαναπαυτείς.
Αυτό που λένε ότι οι καλλιτέχνες πρέπει να έχουν κάποιες ψυχικές-ψυχολογικές διαταραχές, πως δεν μπορεί να είναι φυσιολογικοί για να ασκήσουν την τέχνη, το πιστεύεις;
Η έκφραση που μου έχουν μείνει περισσότερο στη ζωή μου, και το πιστεύω απόλυτα όσον αφορά την υποκριτική, είναι αυτό που μου έλεγε η Ελένη Χατζηαργύρη στο πρώτο έτος στο Εθνικό: «Ο ηθοποιός είναι ο ευφυής άνθρωπος»
Υπάρχει κάτι που σε βαρυγκωμεί από τους ανθρώπους που ασκούν στρεβλά την τέχνη;
Είμαι ένας τύπος, ο οποίος δύσκολα χαλιέται, πολύ δύσκολα, δεν χαλιέμαι γενικότερα ούτε με κακές συμπεριφορές, τα διαχειρίζομαι πάρα πολύ καλά. Πολλοί καλλιτέχνες έχουν ξεχάσει ίσως τον λόγο που κάναμε αυτή τη δουλειά, και πλέον έχουν γίνει επαγγελματίες «καλλιτέχνες δολοφόνοι», κυνηγώντας μια επιτυχία, ή το χρήμα, ή τις δημόσιες σχέσεις, αυτό με χαλάει πολλές φορές, ξεχνάει… Δηλαδή ένα παιδί ξεκινάει από μια σχολή να γίνει ηθοποιός, σκέφτεται «τι ωραία θα παίζω ρόλους», μετά λέει «ναι, μήπως να πάρω ένα θέατρο;» μετά λέει «α μήπως να γίνω και σκηνοθέτης;», δεν υπάρχει ταβάνι, εμένα με ενδιαφέρει κυρίως η ελεύθερη έκφραση, να είμαι ένας καλλιτέχνης, ο οποίος απλά παίζω ρόλους, δεν θέλω να με θυμάστε για τίποτα, όταν φύγω, δεν θέλω να με θυμάται κανείς.
Κοντοζυγώνει κάτι στον κινηματογράφο αυτή την ώρα;
Όχι, μόλις έκανα μια μικρή μήκους ταινία, και είμαι στις συζητήσεις για μια μεγάλη μήκους, μόνο αυτό μπορώ να σου πω αυτή τη στιγμή.
Πως αντιμετωπίζεις την αποτυχία;
Δεν ξέρω, γιατί είμαι πολύ τυχερός να σου πω την αλήθεια, είμαι πολύ τυχερός γενικότερα, γιατί μέσα στα δεκαπέντε χρόνια που δουλεύω, έχει τύχει στην τηλεόραση να κάνω μόνο επιτυχίες, διότι τρεις σειρές που έκανα, πήγανε πάρα πολύ καλά, οι ταινίες πήγαν όλες σούπερ, δεν έχω κάνει στο θέατρο καμία παράσταση που να πήγε άπατη, χάλια. Δεν ξέρω, δεν με ενοχλεί η αποτυχία, αν έρθει δεν ξέρω πως θα την αντιμετωπίσω, δεν έχω πρόβλημα, πιστεύω ότι γενικότερα, ο καλλιτέχνης έχει δικαίωμα και στην αποτυχία και στο λάθος και στην επιτυχία.
Στην Ελλάδα αυτοβαφτιζόμαστε ό,τι θέλουμε…
Δεν κρίνω τους καλλιτέχνες, έχουμε ένα θέμα στην Ελλάδα, πιστεύω ότι βαφτιζόμαστε πολύ γρήγορα κάτι, δηλαδή δηλώνει ο άλλος μεγάλος ηθοποιός και δεν βλέπεις ποτέ μεγάλες ερμηνείες, δηλώνει ο άλλος μεγάλος σκηνοθέτης μα δεν βλέπεις ποτέ μεγάλες παραστάσεις. Θέλω να κρίνω τους ηθοποιούς, κάθε φορά, ξεχωριστά σε κάθε δουλειά που βλέπω, εδώ έχουμε την τάση να λέμε: «ο ηθοποιός ένα, ο ηθοποιός δύο», μόνοι τους το λένε, μόνοι τους το πιστεύουν, είναι κάτι τύποι που το πιστεύουν ότι είναι οι καλύτεροι ηθοποιοί, έχουν τρελαθεί τελείως, δεν πάνε καλά. Η λέξη καλύτερος δεν είναι μέτρο αξιολόγησης στην τέχνη, στην υποκριτική, το μέτρο είναι να μπορείς να κάνεις αυτή τη δουλειά, να μην χάσεις τον αληθινό σκοπό απ’ όπου ξεκίνησες, είμαι ο Ιωάννης Παπαζήσης και δουλεύω, απλά, παίρνω κομμάτια και παίζω και είμαι εδώ για να διασκεδάζω εσάς, μόνο αυτό.
Δεν είναι δύσκολο σε περιόδους κρίσεις κάποιος να επιβιώσει μόνο από την τέχνη, διότι υπάρχουν παιδιά που τα παρατάνε;
Είναι πάρα πολύ δύσκολο, αλλά δεν θυμάμαι να ήταν και ποτέ εύκολο, θυμάμαι και στις δικές μου εποχές, όταν τελείωσα εγώ το 2004, ήταν το ίδιο δύσκολο, δεν άλλαξε κάτι, παραμένει δύσκολο το να κάνεις αυτή τη δουλειά και να ζεις, δυστυχώς ο όγκος που βγαίνει από τις σχολές στην Ελλάδα δεν σηκώνεται. Αυτή η φούσκα που παίρνει 1500 παραστάσεις στην Ελλάδα, καλώς που παίζουνε, γιατί τα παιδιά έχουν τα ίδια όνειρα με όλους, και καλά κάνουν και έχουν τα ίδια όνειρα, αλλά δεν τις σηκώνει η αγορά όλες αυτές τις παραστάσεις, και αναγκαστικά δεν θα μείνουν όλοι, αλλά δεν μπορείς να πεις σε έναν νέο άνθρωπο να μην ακολουθήσει το όνειρο του, γιατί εδώ στην Ελλάδα υπάρχει ένα τεράστιο πρόβλημα, δεν υπάρχει αυτό που λένε «πικ» καριέρας, εδώ στην Ελλάδα μια φορά αν βαφτιστείς πρωταγωνιστής, και κάνεις και τις κατάλληλες επαφές, και βρεις και το κατάλληλο μαγαζί, θα βαφτιστείς και θα είσαι πρωταγωνιστής για μια ζωή, αυτό δεν συμβαίνει πουθενά αλλού…
Λίγο πριν έρθει το χειροκρότημα, λίγο πριν πέσει η αυλαία, τι σε κυριεύει; Τι θέλεις να δώσεις στον θεατή που σε βλέπει, ποιο εκκρεμές;
Θα σου φανώ λίγο αλλόκοτος, δεν θέλω να δώσω τίποτα άλλο, εμένα αυτό το πράγμα που είναι ιερό στη δουλειά μου, είναι οι πρόβες, αγαπάω πάρα πολύ τις πρόβες και δεν αγαπάω τόσο πολύ τις παραστάσεις, είμαι από τους ηθοποιούς που στις πρόβες μπορώ να κάνω οτιδήποτε μπορείς να φανταστείς, αλλά από τη στιγμή που αποφασίσω με τον σκηνοθέτη και βρω αυτό που θέλω να κάνουμε, δεν έχω να δώσω κάτι διαφορετικό στις παραστάσεις, άρα δεν είμαι και πολύ τvν εκπλήξεων, εμένα με εκνευρίζουν οι ηθοποιοί των εκπλήξεων , αν θέλω κάτι, όταν περιμένω να ακούσω το χειροκρότημα, αν θέλω κάτι, είναι στην υπόκλιση, έχοντας το κοινό στα μάτια μου, να ξέρω πολύ καλά μέσα μου, ότι εγώ έδωσα τον καλύτερο μου εαυτό, ότι σεβάστηκα τους ανθρώπους που ήρθαν και πλήρωσαν για να με δουν, αυτό, να τα έχω καλά με τον εαυτό μου.
“Καινούργιο κόκκινο”
Πρώτη παράσταση : Δευτέρα 15 Ιανουαρίου 2018 – Θέατρο TZENH ΚΑΡΕΖΗ
Παραστάσεις κάθε Δευτέρα και Τρίτη, ώρα 21:00
Σκηνοθεσία – Σενάριο: Θέμης Μουμουλίδης
Κοστούμια: Παναγιώτα Κοκκορού
Ενορχήστρωση : Γιώργος Παπαχριστούδης
Σχεδιασμός ήχου: Γιάννης Λαμπρόπουλος
Φωτισμοί : Ηλίας Μπέλμπας
Video: Νίκος Τσιμούρης
Φωτογραφίες: Άκης Χρήστου
Παραγωγή: 5η Εποχή Τέχνης
Τους ρόλους ερμηνεύουν:
Ρίτα Αντωνοπούλου – Ιωάννης Παπαζήσης
Παίζουν οι μουσικοί:
Γιώργος Παπαχριστούδης: πιάνο
Βασιλική Μαζαράκη: βιολί
Ιωάννα Πάλλα: ακορντεόν
Πρώτη φωτογραφία: ΦΡΑΝΤΖEΣΚΑ ΓΙΑΪΤΖOΓΛΟΥ
Ακαδημίας 3, Αθήνα
