Βροχερή μέρα και τρέχαμε να προλάβουμε την φωτογράφιση όλων των συντελεστών της μουσικής παράστασης ”Ζητάτε να σας πω” με τον Αλέξανδρο Μπουρδούμη, την Brillante Classical Orchestra, υπό την ενορχήστρωση και διεύθυνση της Μαέστρου Κατερίνας Βαφειάδη και την εξαιρετική performer και τραγουδίστρια Ντέπη Σακελλαρίου.
Η φωτογράφιση πραγματοποιήθηκε στον Ιππικό Όμιλο Αμαρουσίου, και μας υποδέχτηκε η υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων της παράστασης Μαρκέλλα Καζαμία.
Τραβήξαμε μερικά αποκλειστικά πλάνα ενώ καταφέραμε και τον Αλέξανδρο Μπουρδούμη να μιλήσει στο περιοδικό μας .
- Αλέξανδρε! Σήμερα παρακαλουθήσαμε μια πολύ όμορφη φωτογράφιση! Θέλεις να μου πεις τι κάνατε εδώ στον ιππικό όμιλο Αμαρουσίου;
Γεια σου Μαριάμ! Εδώ μαζευτήκαμε σε ένα πάρα πολύ ωραίο χώρο και ήρθαμε να κάνουμε την φωτογράφιση και το διαφημιστικό τρέιλερ για μια μουσική παράσταση που ετοιμάζουμε για το φετινό καλοκαίρι. Εφόσον μου επιτρέπει και η παραγωγός, θα τολμήσω να πω ότι είναι σκηνοθετική επιμέλεια δική μου, μαζί με την Brillante Classical Orchestra, υπό την ενορχήστρωση και διεύθυνση της Μαέστρου Κατερίνας Βαφειάδου και τη συμμετοχή της Ντέπυς Σακελλαρίου, μιας εξαιρετικής Performer – τραγουδίστριας! Η παράσταση θα λέγεται «Ζητάτε να σας πω» – μετά από ώριμη σκέψη – καλώντας τον κόσμο να ζητήσει αυτό που ίσως θέλει να του πούμε, αυτό που ονειρεύεται. Εμπνευσμένος από το στίχο του περίφημου τραγουδιού του Αττίκ, ενός ανθρώπου που είχα την τύχει «να υποδυθώ» στο θέατρο πριν 6-7 χρόνια, την ζωή του – σε μια πολλή μεγάλη επιτυχία του θεάτρου Badminton τότε… Η παράσταση αυτή περιέχει πολύ γνωστά τραγούδια από τους μεγαλύτερους Έλληνες συνθέτες Θεοδωράκη, Ξαρχάκο, Πλέσσα, Αττίκ, Γιαννίδη και άλλους πολλούς, τραγούδια που έχουν μια δράση, που έχουν γίνει γνωστά μέσα από τη δισκογραφία που προέρχεται από θεατρικές παραστάσεις, αλλά και τραγούδια που ακόμα και τώρα, είναι στην φαρέτρα μας σαν λαός, στον πολιτισμό μας και θα τα κουβαλάμε για πάντα νομίζω και είναι πάρα πολύ ωραίο αυτό.
- Να σε ρωτήσω κάτι πάνω σε αυτό; Πώς σου φαίνεται που οι άνθρωποι γουστάρουν αυτή την αναδρομή του παρελθόντος; Πως εξηγείς ότι την βιώνουμε και στο θέατρο και σε κινηματογραφικές ταινίες και στα τραγούδια, αλλά και οι καλλιτέχνες οι ίδιοι…
Πολύ φυσιολογικό το θεωρώ. Έχουμε τόσα να πάρουμε από τους καλλιτέχνες αυτούς. Μας άφησαν τεράστια προίκα και μια φαρέτρα όπως είπα γεμάτη. Και στον κινηματογράφο γίνονται τα ριμέικ παλιών ταινιών. Κάνω και μια ταινία που είναι βασισμένη στην περίφημη κωμωδία «Ο Θησαυρός του Μακαρίτη», με τη Μάγδα την Πένσου, με Τσιμιτσέλη, Παύλο Χαϊκάλη, με Μουτίδου, με πάρα πολύ κόσμο… εμπνευσμένο το σενάριο από τον Δημήτρη Αποστόλου, από την εκπληκτική κωμωδία με την Βασιλειάδου.
Δεν θα τραγουδήσω σαν τραγουδιστής, θα τραγουδήσω σαν ηθοποιός, θα εκφέρω λόγο σαν ηθοποιός, είτε τραγουδώντας, είτε ακόμα και παίζοντας κάποια μικρά κομμάτια, κάποιους μικρούς μονολόγους
- Αυτό το πράγμα εσύ σαν καλλιτέχνης πώς το αντιλαμβάνεσαι; Μου έχουν πει και άλλοι καλλιτέχνες, πώς το αντιλαμβάνονται. Είναι λίγο σημεία της κρίσης; Υπήρχε ποιότητα εκείνη την εποχή και τώρα δεν υπάρχει;
Κοίταξε, και τώρα υπάρχει ποιότητα απλώς κοίτα τι γίνεται. Όλες αυτές οι δεκαετίες μετά τον πόλεμο, ήθελαν την χαρά, μετά από τόσο μεγάλη δυστυχία και πίκρα, ας σκεφτούμε τις δεκαετίες 20-30-40 στην Ελλάδα. Άμα ξεκινήσουμε από το βαλκανικό πόλεμο, φτάνουμε πρώτο παγκόσμιο, εμφυλίους , κλπ., ο κόσμος πλέον ήθελε να δει την φωτεινή πλευρά της ζωής. Και αυτό το προσέφεραν αυτοί οι σπουδαίοι και συνθέτες, και στιχουργοί. Στο θέατρο γιατί είναι και στον δικό μου χώρο ξεκάθαρο αυτό, το βλέπεις στα σενάρια των παλιότερων και σπουδαίων όλων αυτών των συγγραφέων όπως Σακελλάριος, Τσιφόρος, Ψαθάς. Μπορεί να είχαν νύξεις ακόμα και πολιτικές στην σάτιρα, αλλά έφεραν φως, γιατί ο κόσμος αναζητούσε το φωτεινό, κάτι που να τους απαλύνει όλο το σκοτάδι και τον πόνο που πέρασαν. Το έβλεπες ακόμα ακόμα και στους σταρ της εποχής. Ήθελαν να έρθουν κοντά στο φως. Υπήρχε μεγάλο ταλέντο.Αλλά αυτό που υπήρχε τότε ήταν η ατελείωτη δουλειά που ήταν και χαρά μαζί και όχι άγχος για την επιβίωση, και νομίζω ότι τώρα είμαστε σε ένα μεταίχμιο καλλιτεχνικά, δηλαδή, πλέον θα πρέπει να περάσουν κάποια χρόνια για να ξαναδούμε λίγο από αυτό το φως στη σημερινή του μορφή…
Με μουσικές αυτής της εποχής, θεατρικά έργα αντίστοιχα, κινηματογραφικές ταινίες… δεν είναι τυχαίο ότι μας περικλείει μία ψιλοκατάθλιψη ακόμα και σ’ αυτό το κομμάτι της σημερινής πολιτιστικής πραγματικότητας που υπάρχει στην Ελλάδα. Οπότε η αναδρομή στο παρελθόν είναι και καλό, αλλά είναι και μια μικρή παγίδα για τον καλλιτέχνη, γιατί μπορεί να μείνει εκεί στάσιμος. Αυτό που θα ήθελα εγώ, μέσα από αυτή την συμμετοχή μου σε μια τέτοιου είδους παραστάσεις, που είναι μεγάλη ευτυχία να σταθώ μόνος μου και για πρώτη φορά μαζί με μία κλασσική ορχήστρα και είναι κάτι ιδιαίτερο για έναν ηθοποιό, είναι να φέρω και το δικό μου στίγμα σαν ηθοποιός. Δεν θα τραγουδήσω σαν τραγουδιστής, θα τραγουδήσω σαν ηθοποιός, θα εκφέρω λόγο σαν ηθοποιός, είτε τραγουδώντας, είτε ακόμα και παίζοντας κάποια μικρά κομμάτια, κάποιους μικρούς μονολόγους, ακόμα αν θες και το ωραίο στοιχείο που χωράει σε μια τέτοιου είδους παράσταση, έχει να κάνει με την χαρά και το παιχνίδι με το κοινό. Δεν είναι ένα στείρο θεατρικό έργο που υπάρχουν κάποιοι ρόλοι, αυτή η εναλλαγή κι αυτή η έκπληξη μου αρέσει πάρα πολύ όταν γίνεται πάνω στην σκηνή και συμμετέχω σε κάτι τέτοιο.
- Και συμμετείχες και στο Mamma Mia φέτος, από τις μεγαλύτερες επιτυχίες στα θεατρικά δρώμενα.
Ναι ήταν ένα musical, καθαρό, του πρόσφατου παρελθόντος, νομίζω το Mamma Mia θα είναι ένα έργο που θα παίζεται και μετά από 50 χρόνια. Είναι τα τραγούδια τέτοια… Αυτό που πέτυχε το Mamma Mia στην Ελλάδα είναι ότι κατάφερε η Θέμις Μαρσέλλου να αναδείξει αυτά τα τόσο πολύ γνωστά τραγούδια που τα ξέρουμε και τα τραγουδάμε στα αγγλικά όλοι μας, να τα ακούσουμε στην ελληνική γλώσσα άψογα και να μην μας πειράξει καθόλου στο αυτί.
- Η επαφή σου με την μουσική πως έγινε;
Σαν παιδί, άκουγα πολλή μουσική στο σπίτι, κυρίως ξένη μουσική είναι η αλήθεια , γιατί ο πατέρας μου ζούσε πάρα πολλά χρόνια στο εξωτερικό από μικρό παιδί, Ρίο, Βραζιλία, Σάο Πάολο, μετά Νέα Υόρκη και άλλες χώρες…
- Σαν έφηβος τί μουσική άκουγες ;
Άκουγα νομίζω τα πάντα, από την τότε ελληνική ποπ των ‘90s μέχρι… κοίταξε… στα πάντα δεν έβαζα ταμπέλες. Είτε ελληνική ροκ σκηνή, από Ξύλινα Σπαθιά, Τρύπες κλπ., πολύ ξένη μουσική γιατί έχω και τα αδέρφια μου που άκουγαν πολύ ξένη μουσική, ροκ και electro μουσική. Τώρα που πήγα και άκουσα τους Depeche Mode και τους θυμάμαι σαν παιδί να τους ακούω πρώτη φορά στο δωμάτιό μου! Όλα τα ακούσματα από τότε που μπήκα στην δραματική σχολή, έγιναν πολύ πιο ελληνικά, εμβάθυναν στη μουσική Ελλήνων συνθετών λόγω του θεάτρου, ξεκινώντας από το θέατρο τέχνης.
- Σαν καλλιτέχνης πότε άρχισες να εκπαιδεύεις την φωνή σου;
Σαν καλλιτέχνης άρχισα να την εκπαιδεύω μέσα στην δραματική σχολή. Άρχισα μαθήματα, αλλά επειδή ήμουν ένα παιδί από μια πολύ κλασική σχολή όπως ήταν το Θέατρο Τέχνης του Κουν, λίγο αν θες το σνόμπαρα αυτό το κομμάτι. Δεν το εκμεταλλεύτηκα τόσο σύντομα ώστε να δώσω την ίδια δυναμική. Το χρησιμοποιούσα σε παραστάσεις που μου δινόταν η ευκαιρία αλλά όχι έτσι ώστε αυτό να είναι το στίγμα μου.
Πέρασαν πολλά χρόνια παίζοντας κλασσικό ρεπερτόριο, σε πολλά θέατρα, για να μπορέσω να καταλάβω ότι είναι ένα κομμάτι το οποίο θα έπρεπε να καλλιεργήσω, γιατί μου πήγαινε και γιατί αν θέλεις με είχε προικίσει κάποιος (ο Θεός, ο οποιοσδήποτε) να το έχω και αυτό το κομμάτι.
Το δούλεψα, το δουλεύω και ίσως και γι αυτό μπορώ αν θες να κινούμαι σε ένα χώρο όπως το musical, και στο κλασσικό ρεπερτόριο και στα σύγχρονα έργα και αυτό είναι πάρα πολύ ωραίο να δοκιμάζεσαι. Άλλες φορές τα καταφέρνεις, άλλοτε όχι. Και τώρα εδώ είναι ένα πολύ δύσκολο στοίχημα για μένα.
- Πώς σου φαίνεται ότι έχουν βγει κάποιοι τραγουδιστές και κατακρίνουν ότι ηθοποιοί έχουν βγει και τους παίρνουν τη δουλειά; Και είναι και αρκετά παιδιά που το τολμούν και το κάνουν καλά. Ας πούμε είδα πρόσφατα τον Μπεγνή με τον Πετράκη… Είναι και φίλος μου ο Παναγιώτης – τους βρήκα καταπληκτικούς και δεν βρήκα καμία ομοιότητα με αυτό που πας και βλέπεις σε άλλα μαγαζιά. Πώς το αντιλαμβάνεσαι που δεν καταλαβαίνουν ότι είναι τελείως διαφορετικό αυτό που κάνετε; Και ο Μεταξάς ας πούμε τραγουδάει…
Α μιλάμε για δύο συναδέλφους που είναι υπέροχες φωνές. Είναι άλλο πράγμα. Είναι πολλά παιδιά, όπως ο Μέμος και ο Παναγιώτης που ανέφερες, είναι δυο παιδιά που έχουν χάρισμα. Καταρχήν γνωρίζουν μουσική, παίζουν μουσική, εγώ ξέρω λίγα πράγματα όσον αφορά τις νότες, αλλά το δουλεύω και μαθαίνω. Από εκεί και ύστερα, αντίστοιχα μπορεί να πει γιατί έρχονται οι τραγουδιστές και παίζουν θέατρο τα τελευταία χρόνια; Τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά και τις περισσότερες φορές τα έχουν καταφέρει. Βλέπε την Δέσποινα Βανδή στο Mamma Mia και άλλες περιπτώσεις. Αν κάποιος αισθανθεί ότι είναι κοντά σε αυτό, μπορεί να το κάνει. Είμαστε λίγο συντηρητικοί ακόμα και στην καλλιτεχνική μας υπόσταση.
- Συντηρητικοί ή μήπως λίγο κακοί;
Εγώ θα πω λίγο συντηρητικοί γιατί στις μεγάλες χώρες όπως στην Αμερική βλέπεις καλλιτέχνες που κάνουν παρουσίαση στην τηλεόραση, stand up comedy, τραγουδάνε, παίζουν στο θέατρο, διαφημίσεις… Αν κάποιος πιστεύει και θεωρεί και με πολλή δουλειά τα καταφέρει, θα το δείξει στο τέλος το αποτέλεσμα. Και τι νομίζεις; Δεν είμαστε πια και τόσοι πολλοί ηθοποιοί που το κάνουν αυτό. Από ένα σημείο και μετά… Το καλό είναι ότι νέοι τραγουδιστές και νέα παιδιά μπαίνουν στη διαδικασία να κάνουν μαθήματα, να κάνουν υποκριτική, να κάνουν μαθήματα έκφρασης. Τα παιδιά που βγαίνουν τώρα από τις σχολές, είναι εκπαιδευμένα, είναι πολυτάλαντα, παίζουν πάρα πολύ καλά, παίζουν όργανα, έχουν καταπληκτικά βιογραφικά και δεν τους λείπει τίποτα. Έχουμε φτάσει σε ένα πάρα πολύ υψηλό επίπεδο και αυτό φαίνεται και στις παραστάσεις πλέον.
- Εσύ έχεις προλάβει και την χρυσή εποχή της τηλεόρασης, τα παιδιά αυτά δεν είναι λίγο αδικημένα που δεν έχουν πολλές ευκαιρίες στο να αναδειχτεί το ταλέντο τους; Ενώ ο ηθοποιός είναι στο θέατρο – παρακολουθώ πάρα πολύ θέατρο, μου αρέσει το θέατρο,- αλλά όσο να ναι η τηλεόραση θα σε φέρει πιο κοντά και στην επαρχία, έτσι μπορεί να σε γνωρίσει και ο κόσμος έξω από την Αθήνα.
Την πρόλαβα πέντε χρόνια. Κοίταξε, υπάρχει η μία πλευρά που λες δεν είμαστε σε εκείνες τις εποχές, το θέμα είναι ότι αντιμετωπίζεις μία κατάσταση και πρέπει να αντιμετωπίσεις αυτή την κατάσταση και όχι να αναπολείς και να λες εσείς οι τότε που είχατε την ευκαιρία. Δεν λέω ότι τα πράγματα είναι όπως ήταν πριν δέκα χρόνια, όπως δεν ήταν τα πράγματα ίδια και στην ίδια την χώρα. Ένα παιδί που ξεκινάει τώρα έχει ένα momentum, έχει μια κατάσταση που την ξέρει εξ αρχής. Και επειδή τα τελευταία τρία χρόνια διδάσκω σε δραματικές σχολές, αυτό το πράγμα το λέω εξ αρχής, “κοίταξε εδώ, εδώ δεν είναι παιχνίδι, αν το βλέπετε σαν παιχνίδι, κάνετε λάθος”. Και το ίδιο μας λέγανε και στην Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης. Γελούσαμε όταν μας έλεγαν οι καθηγητές, ότι από εσάς εδώ τους είκοσι, ζήτημα είναι αν θα υπάρξουν στην δουλειά αργότερα οι δύο. Δεν μπορεί να απορροφήσει, όλους η δουλειά, δεν υπάρχει χώρος να απορροφηθεί. Είναι αυτό που λέει το γνωμικό: ” Στην Ελλάδα οι μισοί θέλουν να γίνουν τραγουδιστές και οι άλλοι μισοί ηθοποιοί”. Δεν γίνεται αυτό. Πάρα πολύ ταλαντούχοι, πάρα πολύ μεγάλα ταλέντα που συνάντησα σε αυτή την διάρκεια των είκοσι χρόνων που είμαι στο θέατρο, άφησαν αυτή την πορεία. Δεν άντεξαν; Δεν είχαν την δύναμη; Γιατί δεν έχει να κάνει μόνο με το ταλέντο και τη δουλειά, έχει να κάνει με τα ψυχικά αποθέματα και όπως έλεγε και ο Χορν, ότι είναι ένα επάγγελμα πλουσίων. Είναι ένα ευγενές επάγγελμα που θέλει και ένα background οικονομικό – εγώ ζω από αυτή την δουλειά βέβαια, εργάζομαι – που σε κάνει να είσαι πιο άνετος εντέλει στις επιλογές σου, φτάνοντας στο ζητούμενο. Φεύγουμε από το κομμάτι της τέχνης, και φτάνουμε στο κομμάτι της επιβίωσης. Νομίζω ότι τα νέα παιδιά αυτό που έχουν να σκεφτούν, οι σημερινοί εικοσάρηδες, ότι είμαι τρελαμένος με αυτή την δουλειά; Θέλω να κάνω αυτό το πράγμα;
Θα κάνω τα πάντα, θα δουλέψω, θα σπουδάσω γερά, για να πετύχω τον στόχο μου. Δε νομίζω ότι πρέπει να σκέφτονται, τί γινόταν στην Ελλάδα, στην ελληνική τηλεόραση. Γιατί μου λένε «α ξαναήρθαν τα ριάλιτι…» ωραία θα ξαναφύγουν τα ριάλιτι, θα ξανάρθουν… αυτό γίνεται και θα γίνεται πάντα. Το θέμα είναι πώς θα καταφέρεις να είσαι πάνω στον αφρό του κύματος.
- Εσύ όμως καταφέρνεις και είσαι πάνω στον αφρό. Ήσουν σε πολύ πετυχημένα σίριαλ, ήσουν στο Mamma Mia, συνεχώς κάνεις πράγματα… Σε αγχώνει το αύριο καλλιτεχνικά; Έχεις σκεφτεί να φύγεις όπως έφυγε ο Καραμίχος, ο Βασιλόπουλος;
Προσπαθώ, δεν επαναπαύομαι. Αυτό είναι το μυστικό. Φυσικά με αγχώνει το αύριο αλλά όχι πλέον δεν σκέφτομαι να φύγω …. τα παιδιά είναι φίλοι από παλιά. Όχι, δεν είχα τέτοιο καημό, αν και κάποια στιγμή είχα μία ευκαιρία, λόγω των γαλλικών μου, γιατί είμαι γαλλομαθής, έμεινα εδώ, δε μετανιώνω για κάτι. Έχεις να κυνηγήσεις άλλα πράγματα, άλλες δυσκολίες, άλλα κότσια. Οπότε το θέμα είναι να μην επαναπαύεσαι, να μην νομίζεις ότι έχεις φτάσει κάπου, και σου μιλάω και σαν ένας καλλιτέχνης, πέρα του ότι είμαι συνέχεια στο θέατρο, χειμώνα – καλοκαίρι, ακόμα και στην τηλεόραση, δεν έχει τύχει να είμαι εκτός κάποια τηλεοπτική σεζόν, εκτός μια φορά που θυμάμαι δούλεψα στην Κύπρο. Θέλω να πω ότι πρέπει να είσαι παντού παρών στα πράγματα. Να μην περιμένεις σόνι ντε και καλά ότι θα χτυπήσουν τα χιλιάδες τηλέφωνα. Κάποια στιγμή είναι η χρονιά σου, η σεζόν σου, ή οι χρονιές σου και κάποια στιγμή απλά μπορεί να μην τα πας τόσο καλά. Σε όλες τις δουλειές συμβαίνει αυτό.
- Είσαι συνειδητοποιημένος σε αυτό δηλαδή. Δεν έχεις πέσει σε κατάθλιψη…
Βέβαια είμαι συνειδητοποιημένος και αυτό το έμαθα δίπλα σε μία μεγάλη καλλιτέχνη. Βλέπω πώς δούλευε και πώς δουλεύει ακόμα και τώρα, πώς αντιλαμβάνεται τα πράγματα στην δουλειά και για μένα είναι μεγάλο μάθημα, η Κάτια Δανδουλάκη – λέω τώρα ένα παράδειγμα. Είχα την τύχη να έχω δουλέψει με πολύ μεγάλους ηθοποιούς…
- Πως αισθάνεσαι για όλες αυτές τις συνεργασίες και το βιογραφικό είναι μεγάλο… 20 χρόνια πορείας, 20 χρόνια συνεργασιών…
Αυτό είναι η περιουσία μου. Αυτό είναι η δύναμη μου, πάνω στο σανίδι και στις δύσκολες καταστάσεις.
Μετράω μεγάλες και σοβαρές συνεργασίες, που μου έδωσαν γνώση, δύναμη και αισιοδοξία. Ρουφούσα κάθε θετικό τους στοιχείο, κάθε ρανίδα της τέχνης τους! Είμαι από τους τυχερούς του θεάτρου και μακαρίζω την τύχη μου γι’ αυτό.
- Η οικογένεια, ο έρωτας έχουν χώρο στη ζωή σου;
Και βέβαια και πολύ σημαντικό μάλιστα. Ο έρωτας και η οικογένεια σου δίνουν δύναμη, σε κάνουν αισιόδοξο. Όταν είσαι υγιής συναισθηματικά μπορείς να δώσεις το μέγιστο των δυνάμεων σου, τον καλύτερό σου εαυτό. Εξάλλου το θέατρο είναι τέχνη απαράμιλλα συνδεδεμένη με τον έρωτα. Και μεγαλύτερος έρωτας από το θέατρο δεν υπάρχει.
- Θα έκανες οικογένεια αν σου προέκυπτε; Εννοώ παιδιά, σπιτικό, μια γυναίκα να σε περιμένει να γυρίσεις…
Και βέβαια, καλώς να έρθει και με μεγάλη χαρά…
- Σ ευχαριστώ πολύ, για το χρόνο σου, για την όμορφη διάθεση σου να απαντήσεις σε όλες μου τις ερωτήσεις, ελπίζω να μην σε κούρασα!
Καθόλου! Πέρασα πολύ όμορφα με την παρέα σας, σας περιμένω σε μία παράστασή μας, θα χαρώ να σας ξαναδώ. Σας ευχαριστώ πολύ και γω.
Θέλω να τον ευχαριστήσω από καρδιάς για το χρόνο που μας αφιέρωσε, την γλυκύτητα που μας αντιμετώπισε και για την όμορφη διάθεσή του να απαντήσει σε όλες τις ερωτήσεις μου χωρίς να το κάνει βιαστικά, αλλά αντιθέτως με πολύ λεπτομέρεια και όρεξη ανέπτυξε κάθε του απάντηση.
Εύχομαι οι παραστάσεις να είναι πλημμυρισμένες από κόσμο, και το κοινό να εισπράξει όλο το ταλέντο των συντελεστών μιας και πρόκειται για μια παράσταση που θα σε ταξιδέψει και θα σε διασκεδάσει συγχρόνως.
