Ο ταλαντούχος ηθοποιός Αποστόλης Τότσικας, με αφορμή την παράσταση «Πνεύμονες» του βραβευμένου Άγγλου συγγραφέα Duncan Macmillan, που επιστρέφει για 3η χρονιά στο Tempus Verum, μιλάει στο Koita-magazine.
Ο Αποστόλης Τότσικας είναι ένας ηθοποιός με ενεργή και εξελισσόμενη παρουσία στον καλλιτεχνικό χώρο. Μετρά πολλές τηλεοπτικές, θεατρικές και κινηματογραφικές επιτυχίες, αγαπάει τη δουλειά του και εργάζεται σκληρά πάντα για ένα άρτιο αποτέλεσμα!
Τον συνάντησα στο Γκάζι. Λίγο πριν ξεκινήσει η παράσταση «Πνεύμονες» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λάλου, με τον ίδιο και το έτερον ήμισυ του στην παράσταση, Βάσω Καβαλιεράτου επί σκηνής, γύρω στα 30, να επιχειρούν να πάρουν αποφάσεις για το μέλλον τους, όπως το αν θα γίνουν γονείς.
Ο Αποστόλης μου μίλησε με μια αλήθεια για την εποχή μας, για το έργο, για την τέχνη αλλά και την οικογένειά του, που γι’αυτόν σημαίνει πολλά!
Που εναποθέτεις την επιτυχία αυτού του έργου;
Είναι μια παράσταση, που μιλάει για πολλούς από τους προβληματισμούς που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος σε μια σύγχρονη κοινωνία ή ίσως και λίγα χρόνια αργότερα, λόγω του μεταποκαλυπτικού τέλους που βλέπουμε μέσα από την παράσταση. Αναφέρεται και θίγει έντονα το θέμα του παιδιού και πως θα έρθει σε αυτή την κοινωνία που ζούμε. Επίκαιρο έργο, δυνατό γιατί δείχνει πραγματικές καταστάσεις ενός ζευγαριού. Με τον Δημήτρη Λάλο την δουλέψαμε πολύ. Πραγματεύεται ουσιαστικά τους φόβους που μπορεί να σε κατακλύσουν, όταν θες να κάνεις ένα παιδί και γενικά την κοινωνία όπου ζεις. Αλλά και για το μέλλον, πώς θα προχωρήσει μια σχέση με ένα παιδί, κλπ. Αυτά είναι στοιχεία που κέρδισαν το κοινό τα 2 προηγούμενα χρόνια.
Αγγίζει ανθρώπους που το σκέφτονται για ένα παιδί, αυτούς που το έχουν ήδη κάνει αυτό το βήμα αλλά και όσους είναι στην διάρκεια αυτού. Κοινώς τους αφορά όλους και μπορούν να ταυτιστούν!
Ποιος είναι ο ρόλος που υποδύεσαι μέσα στην παράσταση και πώς θα τον χαρακτήριζες;
Υποδύομαι έναν άνδρα ο οποίος έχει τα ανασφάλειες του, πρέπει όμως να φανεί δυνατός για να παρθεί μια απόφαση ως προς το παιδί, οφείλει να είναι ένας πατέρας παρών κι όχι απών από τις αποφάσεις. Βλέπουμε, ότι η γυναίκα, μέσα σε μια σχέση κρατάει τα ηνία στην κοινωνία που ζούμε. Μέσα από το έργο, φαίνεται το πόσο ο άνδρας ακολουθεί πιστά την γυναίκα, γιατί αυτή θα σηκώσει το βάρος ενός παιδιού κλπ. Έπειτα είναι ένας πολύ τρυφερός άνθρωπος με ενδιαφέρον και συνείδηση για τις δυσκολίες της εποχής του και προσπαθεί να βρει μια άκρη σε αυτό το πλαίσιο που λέγεται ζωή. Υπάρχει ουσιαστική επικοινωνία με την γυναίκα του, αλλά και δεν υπάρχει. Αυτές τις μεταβολές βλέπουμε έντονα στην παράσταση.
Κοινά στοιχεία με τον ρόλο σου, υπάρχουν;
Βλέπω πολλά κοινά στοιχεία με τον ρόλο. Έτσι κι αλλιώς είμαι της άποψης ότι ο άνδρας μετά από ένα χρονικό διάστημα συνειδητοποιεί την κατάσταση οικογένεια και παιδί. Και έτσι γίνεται πιο ενεργός αρκετά μετά, σε σχέση με την μάνα.
Η εποχή της αβεβαιότητας σήμερα αλλά και πάντα
«Υπήρχαν τρομερές αβεβαιότητες και σε χρόνια πιο σκοτεινά από την εποχή μας. Τώρα το σκοτάδι δεν φαίνεται γιατί υπάρχει το φως του υπολογιστή. Εκεί έγκειται το θέμα. Στην αντιμετώπιση των πραγμάτων, απέναντι στην τεχνολογία προς την νέα γενιά. Γιατί υπάρχει η τεχνολογία που βοηθάει την ανθρωπότητα κι εκείνη που την υποδουλώνει. Το θέμα είναι η σωστή διαχείριση».
Ποια η σχέση σου με τα social media και κατά πόσο μπορούν να διαστρεβλώσουν την εικόνα ενός ανθρώπου;
Εγώ είμαι ενεργός στα social media, τόσο όσο όμως, γιατί κρύβουν πολλές παγίδες. Η νέα γενιά τα έχει όλα , αλλά γι’αυτό τον λόγο, δεν πρέπει να ξεχνάει τον στόχο της. Είναι αυτή που θα οδηγήσει τον κόσμο, σε ένα καλύτερο αύριο. Το θέμα είναι πως δεν υπάρχουν δικλείδες ασφαλείας. Γιατί βλέπουμε ότι από πολύ μικρή ηλικία τα παιδιά έρχονται σε επαφή με την τεχνολογία. Χρειάζεται όμως μια ισορροπία. Να μην υπάρχει εξάρτηση από αυτή, αλλά μια άνεση που μόνο θα σε βοηθάει!
Σήμερα μας νοιάζει πιο πολύ αν θα χάσουμε το κινητό μας, παρά τα κλειδιά του σπιτιού μας.
Πώς θα σχολίαζες την εποχή στην οποία ζούμε;
Σκοτεινή θα ονόμαζα την εποχή στην οποία ζούμε, αλλά υπήρξαν κι άλλες δύσκολες εποχές. Γυρνώντας πίσω στην ιστορία, αξίζει να βλέπουμε τα λάθη και να μην μένουμε σε αυτά. Να μένουμε στα διαχρονικά θέματα και μηνύματα που μας διδάσκει η ιστορία. Δυστυχώς, δεν βλέπω αυτή την διόρθωση, αλλά μια αβεβαιότητα.
«Μεγαλώνοντας και ζώντας σε μια οικογένεια με αγάπη, τώρα αυτή την αγάπη περνάω και στην δική μου οικογένεια που έχω δημιουργήσει, θέλοντας να προστατεύσω όσο γίνεται τα παιδιά μου, να έχουν την αθωότητα που είχα κι εγώ στην ηλικία τους. Γιατί έτσι βλέπεις και ζεις τα πράγματα από την αρχή».
Πώς αισθάνεσαι που είσαι από τους ηθοποιούς που έχουν δουλειά και στο θέατρο και στην τηλεόραση, σε μια εποχή δύσκολη και για τα δικά σας δεδομένα;
Ήμουν πολύ τυχερός, μου ήρθαν πράγματα πολύ γρήγορα, αλλά δουλεύω και πολύ. Είχα πάντα αγάπη για το θέατρο αλλά και για το σινεμά, που το λατρεύω πολύ και του έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία. Χαίρομαι που μέσα από το επάγγελμα μου, έχω αποκομίσει πολύ σημαντικές συνεργασίες. Όπως κι αυτή με την Βάσω και τον Δημήτρη στην παράσταση. Δύο άνθρωποι πολύ ”ψημένοι” στην δουλειά, έχοντας διανύσει χιλιόμετρα πολλά επί σκηνής και με ποιότητα σε ό,τι κάνουν!
Η τέχνη πρέπει να είναι ανώδυνη. Να λες: ”Σε θέλω όχι για να σε τσακίσω, αλλά για να πάμε όλοι μαζί μπροστά”. Με τον Δημήτρη Λάλο, ας πούμε, δουλέψαμε πολύ με έναν τρόπο διαφορετικό σε σχέση με τα ελληνικά δεδομένα.
Τι είναι αυτό που μετράει για εσένα σε μια νέα δουλειά που σου προτείνουν;
Στην δουλειά για εμένα, μετράνε πάνω απ’όλα οι συνεργασίες. Οι άνθρωποι με τους οποίους θα συνυπάρχεις σε ένα πλατό, σε μια σκηνή κλπ. Όλα βέβαια είναι θέμα συγκυριών αλλά και επιλογών. Στη δουλειά μου, με έχει βοηθήσει το ένστικτό μου πολύ.
Ποιο τραγούδι σε εκφράζει πολύ και στην ζωή αλλά και στην δουλειά σου;
Με εκφράζει ”Το Δίχτυ” σε στίχους Νίκου Γκάτσου και μουσική Σταύρου Ξαρχάκου. Πολύ δυνατό κομμάτι, που μιλάει για το ότι η ζωή είναι ένα δίχτυ που αν πιαστείς πρέπει μόνος σου να βρεις την άκρη. Μπορεί κάποιος να σε βοηθήσει, αλλά δεν υπάρχει πάντα αυτή η βοήθεια.
Κλείνοντας, πως φαντάζεσαι το εγγύς μέλλον;
Θέλω να είμαστε καλά. Με ό,τι αυτό περικλείει. Εγώ και η οικογένεια μου, που μου δίνει δύναμη.
Παραστάσεις, κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:00, Σάββατο και Κυριακή στις 19:00 στο ΤempusVerum-Εν Αθήναις, (Ιάκχου 19, Γκάζι, τηλ.: 210 3425170)
