Ο ηθοποιός Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος μιλάει για τις φετινές του θεατρικές δουλειές και μας συστήνει το θέατρο, μέσα από τα δικά του μάτια.
Άνθρωπος με ήθος, ποιότητα και ταλέντο. Όπως προστάζει και το επάγγελμα του. Ο Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος μετρά 20 χρόνια πορείας στην υποκριτική και πολλές σπουδαίες συνεργασίες. Τον έχουμε θαυμάσει κατά καιρούς, σε επιτυχημένες τηλεοπτικές σειρές αλλά και θεατρικές παραστάσεις!
Τη φετινή σεζόν μοιράζεται ανάμεσα σε 3 παραστάσεις! Ο χρόνος του είναι περιορισμένος, αλλά αισθάνεται ευλογημένος που κάνει αυτό που αγαπά.
Με αφορμή την πρεμιέρα της παράστασης ”Τζάσμιν” στο Θέατρο Διάνα μου μίλησε για την συνεργασία του με την Ελένη Ράντου και τον Σταμάτη Φαουλή, τον ρόλο του αλλά και την αξία του θεάτρου!
Πώς προέκυψε η φετινή σου συνεργασία στο Θέατρο Διάνα και τι σας έκανε να πείτε το ΝΑΙ στην Ελένη Ράντου;
Όταν με πήρε τηλέφωνο η Ελένη Ράντου ενθουσιάστηκα. Με έκανε να πω το ναι, το γεγονός ότι πρώτη φορά ένα έργο του Γούντυ Άλλεν, ανεβαίνει στην θεατρική σκηνή. Επίσης, η ίδια η Ελένη αλλά και οι υπόλοιποι ταλαντούχοι συντελεστές κι εννοείται η σκηνοθεσία του Σταμάτη Φασουλή. Αξιαγάπητος άνθρωπος κι έμπειρος σκηνοθέτης. Δεν το πολυσκέφτηκα.
Οι συνθήκες ήταν τέλειες κι ευνοϊκές. Δεν λες όχι σε μια τέτοια συνεργασία. Μια νέα πρόκληση είναι για μένα αυτή η δουλειά.
Tι κοιτάτε πάντα στην αρχή μιας νέας συνεργασίας;
Τις πιο ωραίες δουλειές, τις κάνεις στα πιο ωραία έργα και με τις πιο υγιείς κι ευνοϊκές συνθήκες. Μετράνε οι άνθρωποι για μένα πολύ σε μια συνεργασία, γιατί την μισή μας ζωή την περνάμε μέσα στο θέατρο, με αυτούς τους ανθρώπους, άρα επιβάλλεται να την περνάμε και καλά.
Ποιος είναι ο ρόλος σας στην παράσταση και πώς θα τον χαρακτηρίζατε;
Ο ρόλος που υποδύομαι είναι ο Ντουάιτ. Ένας έμπειρος άνδρας καριέρας, εργάζεται στο διπλωματικό σώμα του State Department κι έχει βλέψεις για να κατέβει υποψήφιος γερουσιαστής. Έχει στόχους, είναι πετυχημένος (στην δουλειά) αλλά όχι συναισθηματικά. Γνωρίζονται με την Τζάσμιν σ’ένα πάρτι κι ερωτεύονται. Το κοινό τους σημείο, είναι ότι έχουν χάσει τους συντρόφους τους. Αλλά έχουν και πολλές διαφορές. Αυτοί οι άνθρωποι καριέρας, στοχεύουν και σε ανθρώπους που θα είναι βολικοί στην καριέρα τους. Και τέτοια περίπτωση, θεωρεί την Τζάσμιν στην πορεία, αυτός ο άνδρας.
Υπάρχουν στοιχεία με τα οποία μπορεί να ταυτιστεί το φιλοθεάμον κοινό;
Σαφώς. Άλλωστε όσοι γνωρίζουν τη γραφή του Άλλεν, καταλαβαίνουν ότι είναι γνώστης του κλασικού θεάτρου (Γουίλιαμς, Μίλλερ, κλπ.) κι εμπνέεται από τους μεγάλους συγγραφείς της χώρας του. Άλλωστε στο έργο αυτό θα βρει ο κόσμος και κάποια κοινά –αλλά πιο πειραγμένα- στοιχεία με το ‘’Λεωφορείον ο Πόθος’’. Ο καπιταλισμός επίσης, που είναι το κύριο θέμα του έργου, είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο, όπως και οι αρνητικές του επιπτώσεις. Αλλά υπάρχει και το υπαρξιακό κομμάτι, του πως μια γυναίκα αφήνεται στην εύκολη ζωή και όταν την χάνει, προσπαθεί να ξαναχτίσει την ζωή της, χωρίς να είναι μαθημένη σε αυτό και δεν έχει λύσει κάποια θέματα με το παρελθόν. Ακόμη κι εμείς, αν δεν λύσουμε τα θέματα με τον εαυτό μας, δεν μπορούμε να προχωρήσουμε παρακάτω. Συνεπώς, αυτό είναι ένα άλλο σημείο ταύτισης του κοινού με την παράσταση.
Η γραφή του Γ. Άλλεν στοχεύει στον άνθρωπο και στις αδυναμίες του, με μια δόση χιούμορ σε όλο αυτό. Όπως και στην ίδια την ζωή. Γέλιο και συγκίνηση μαζί. Το θέμα είναι αυτό το ισοζύγιο, να έχει ένα μέτρο. Στο θέατρο, αυτές οι αντιθέσεις είναι πιο εμφανείς και θα τις αναγνωρίσει ο κόσμος από την αρχή.
Σε προσωπικό επίπεδο βρίσκετε κοινά σημεία με τον χαρακτήρα σας ή τους άλλους χαρακτήρες του έργου;
Το ενδιαφέρον είναι ότι εδώ, σε σχέση με την ταινία, φαίνεται αποσταγματικά το κείμενο. Αντικειμενικά πρόκειται για ένα πολύ καλογραμμένο έργο.Βλέπεις πως το κείμενο μπορεί να σταθεί, χωρίς κάποιο εξωτερικό πλάνο, κλπ. Κρατάμε το κείμενο και φαίνεται περισσότερο η αξία του. Αυτή είναι και η ιδιότητα του θεάτρου. Όλοι μας, έχουμε βρει αντιστοιχίες στους ρόλους μας, γιατί πρόκειται και για ένα σύγχρονο έργο.
Ας περάσουμε στην δεύτερη παράσταση σας για φέτος, τις ”Ιστορίες του παππού Αριστοφάνη’’ στον Ελληνικό Κόσμο. Θεωρείτε ότι το παιδικό κοινό είναι ένα απαιτητικό κοινό;
Πέρυσι, μετά από πολλά χρόνια, καταπιάστηκα ξανά με το παιδικό θέατρο στον Ελληνικό Κόσμο, όπως και φέτος. Μεγάλη παραγωγή και χαρά μου να δουλεύω πλάι τους. Είναι απαιτητικό, όσο είναι ένα παιδί, αλλά μπορεί να ναι και σωτήριο κοινό. Και σου μιλάω τώρα από προσωπική εμπειρία, ως πατέρας. Ένα παιδί σου προσφέρει, πολλά περισσότερα από όσα πιστεύει κάποιος. Αλλά σου παίρνει και πολλή ενέργεια, όμως αν το αγαπάς, η ενέργεια αυτή δίνεται με χαρά. Τα παιδιά είναι αγνά, έχουν μια φυσική αθωότητα και ό,τι κι αν τους πεις, είναι έτοιμα να το πιστέψουν. Κάτι που δεν κάνουν οι ενήλικες. Αν τους δώσεις κάτι αληθινό, θα στο επιστρέψουν πίσω εις διπλούν. Αν δεν είσαι όμως αληθής, θα είναι αμείλικτα απέναντι σου.
Τον γιο μου δεν τον αντιμετωπίζω ως μικρό παιδί. Είναι μικρό παιδί, το ξέρουμε και το ξέρει και ο ίδιος. Δεν του μίλησα ποτέ με τρόπο υποτιμητικό, όσον αφορά τις δυνατότητές του. Έχει μια τρομερή αντιληπτικότητα όπως τα περισσότερα παιδιά σήμερα. Μπορεί να έχουν τα πάντα, αλλά τους λείπει το πραγματικό νοιάξιμο, η αγκαλιά, μια συμβουλή. Πρέπει να είναι χαρούμενα τα παιδιά. Γινόμαστε κι εμείς παιδιά, μαζί τους. Δίνουμε κι εμείς την αγνότητά μας. Τους κάνεις μια απλά κίνηση αλήθειας κι αυτά χαμογελούν!
Ανάμεσα στις 3 παραστάσεις που κάνω φέτος, παίζω το ίδιο, απλά προσαρμόζομαι ανάλογα το κείμενο.
Μικρο Πόνι- Θέατρο Σταθμός, για 2η χρονιά. Που εναποθέτετε την επιτυχία της και την αγάπη του κοινού;
Όταν το πρωτοδιάβασα, κατάλαβα την αξία του. Με βάση αυτά που ακούω, μπορεί να υπάρξει και για περισσότερα ακόμη χρόνια αυτή η παράσταση. Δεν το ξέρω. Έχουμε αγκαλιάσει το έργο και το ζούμε. Το θέμα του δεν είναι μόνο ο σχολικός εκφοβισμός, αλλά και η διαφορετικότητα ευρύτερα. Το έργο δεν αφήνει περιθώρια για φθηνές δικαιολoγίες, είναι ένας καθρέπτης σιωπηλός. Είναι ένα σύγχρονο έργο, που στοχεύει όπως και το καλό θέατρο, στο να σκεφτούν οι άνθρωποι άλλη μια φορά, τι κάνουν κάθε μέρα και πόσο αυτά που κάνουν, μπορεί να έχουν αντίκτυπο σε άλλους.
Έχουμε να μοιραστούμε έναν πλανήτη και μια ζωή. Φυσικά και θα υπάρχουν τσακωμοί, αλλά δεν μπορούμε να βάζουμε άσχημες σκέψεις στο μυαλό μας για άλλους ανθρώπους, δίχως λόγο ή χωρίς να τους ξέρουμε! Γίνεται μόνο κριτική και όχι διάλογος. Βέβαια, αυτό συμβαίνει και γιατί όλα γύρω μας τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
Οι σκέψεις σας για τον κόσμο μας, σήμερα;
Όταν έχω χρόνο και περπατάω, μου αρέσει να χαζεύω τους ανθρώπους, που ο καθένας είναι ξεχωριστός και νιώθω σαν να βλέπω ταινία. Ας ξαναδούμε λοιπόν και εμάς μέσα στον κόσμο, αλλά και τους άλλους, χωρίς να τους κρίνουμε αυστηρά, γιατί κι εμείς δεν είμαστε καλύτεροι!
Υπάρχουν ρόλοι που σας έχουν επηρεάσει μέσα στην πορεία σας ως σήμερα;
20 χρόνια μετράω στον χώρο του θεάτρου. Δεν κατανοώ πότε πέρασαν…. Στοιχεία ρόλων μου δεν έχω υιοθετήσει. Στοιχεία των έργων όμως, με τα οποία καταπιάστηκα, ναι έχω. Θεωρώ μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια οι συνεργασίες μου με έχουν διαμορφώσει σε αυτό που είμαι σήμερα.
Βέβαια, υπάρχει ορισμένες φορές και η πλευρά του Κωνσταντίνου που θα ήθελε να χει πολλά λεφτά και να κάτσει να κάνει πράγματα, όπως να διαβάσει, βιβλία που έχουν μείνει στο ράφι.
Ελεύθερος χρόνος υπάρχει για τον Κωνσταντίνο;
Στον ελεύθερο μου χρόνο, μου αρέσει το διάβασμα πολύ, η ποίηση αλλά και η μουσική, που επίσης με εξελίσσουν ως άνθρωπο. Θέλω χρόνο για όλα αυτά, αλλά δεν παραπονιέμαι κιόλας για όλα όσα έχω.
Προσπαθούμε να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας συνεχώς. Όσο μεγαλώνουμε, ανακαλύπτουμε ότι δεν ξέρουμε τίποτα. Έχουμε την δυνατότητα να παίζουμε όπως παίζαμε ως παιδιά.
Είμαστε ενήλικες πολυτελείας, που μπορούμε να γινόμαστε και παιδιά, νόμιμα, χωρίς να βαλτώνουμε!
Αν δεν ήσασταν ηθοποιός, ποιο επάγγελμα θα θέλατε να κάνετε;
Μουσικός ή τραγουδιστής. Μεγάλη μου αγάπη. Και τώρα να μου πεις ότι δεν κάνεις θέατρο, θα τραγουδούσα. Κι εδώ θα αναφερθώ σε αυτό που είχε πει ο Ιάκωβος Καμπανέλλης: ”Να ακούτε μουσική και να πηγαίνετε σε συναυλίες’’. Και το είπε αυτό ένας άνθρωπος του θεάτρου… Η μουσική είναι μια παγκόσμια γλώσσα και μέσω αυτής ηρεμούν τα άγρια ένστικτα του ανθρώπου.
