Είναι Ιούλιος. Ζέστη, κίνηση, φασαρία. Θες να ξεφύγεις,να αφεθείς, να αποφορτίσεις μπαταρίες γιατί απλά δεν πάει άλλο.
Μετράς μέρες, μετράς χρήματα, κάνεις υπολογισμούς λίγο μέσα λίγο έξω, σου φαίνεται πως έχεις λίγα για τα πολλά που θες και έρχεται και το ερώτημα: Και τώρα που πάμε;
Και εκεί, στην άκρη των Κυκλάδων βρίσκεται ένα νησί μαγικό, το νησί της αποπλάνησης, η Ανάφη. Νεο-μποέμ, λάτρεις του ελεύθερου κάμπινγκ, αυτοί που προτιμούν να περνούν απαρατήρητοι και αυτοί που θέλουν οικονομικές διακοπές συναντιούνται εδώ. Με γεωμορφολογία γλυπτού με τους ψηλούς όγκους και φιδίσιους δρόμους, με ατέλειωτες αμμουδιές, με κυρίαρχο το Ρούκουνα, το σημείο των free campers, και μια χώρα ζωγραφιά με τα ήσυχα σοκάκια με τα ασβεστωμένα σπίτια, όπου περνώντας ακούς ακόμα και των ψυγείων -ναι, για τόση ησυχία μιλάμε- οι φιλικότατοι θα σε χαιρετίσουν εγκάρδια και κάποιοι θα σε ρωτήσουν ποιανού είσαι και τι σε φέρνει στο νησί.
Και γρήγορα καταλαβαίνεις πως όλοι μεταξύ τους είναι συγγενείς έστω μακρινοί. Ήδη η Ανάφη έχει το δικό της φανατικό κοινό που την επισκέπτεται κάθε χρόνο, ο δικός τους παράδεισος, ένα ησυχαστήριο με την απέραντη θέα που φτάνει μέχρι τη Κρήτη. Άγονη γραμμή ακόμα για την ακτοπλοΐα, έντεκα ώρες από τον Πειραιά, αλλά αυτό είναι το ωραίο, ένα νησί για λίγους και καλούς και η απολαυστική αίσθηση πως έχεις ξεφύγει από όλους και από όλα.
Πιο πολύ το αισθάνεται κάνεις αυτό όταν φτάνει στο κυριότερο αξιοθέατο του νησιού, τον Καλαμο, έναν πελώριο βράχο στην νοτιοανατολική άκρη της Ανάφης, που ειναι και ο 2ος ψηλότερος μονόλιθος της Ευρώπης μετά από αυτόν του Γιβραλτάρ. Οδικώς μέχρι το Μοναστήρι, με το ένα και μοναδικό λεωφορείο με τον φιλικότατο Ρουσσετο που κάνει δύο τακτικές διαδρομές σε τακτά χρονικά διαστήματα, μεταξύ Χώρας-Κλεισιδίου-λιμανιού και Χώρας-Ρούκουνα-Αγίων Αναργύρων-Μοναστηριού.
Μετά μιάμιση ώρα ακόμα πεζοπορία στο ανηφορικό μονοπάτι μέχρι τη Παναγιά την Καλαμιώτισσα, το μοναστήρι με την εκπληκτικότερη θέα και ανατολή ήλιου, γι αυτό και αρκετοί ανεβαίνουν αργά το απόγευμα και διανυκτερεύουν εκεί με sleeping bags. Και πέρα από αυτό και το ελεύθερο κάμπινγκ, επίσης μινιμαλιστικο και το τοπίο όσον αφορά τη διαμονή με δωμάτια οχι πολλά μεν, αλλά εξαιρετικά καθαρά, σε πολύ καλή σχέση ποιότητας και τιμής, σχεδόν όλα με έξοχη θέα και τους ιδιοκτήτες πρόθυμους να εξυπηρετήσουν ανθρώπινα και όχι “τουριστικά”.
Ακόμα το σκέφτεσαι να ερωτευτείς….;;;
Δείτε τις φωτογραφίες!
Διαβάστε ακόμα:
Taleton: Ένας μοναδικός πέτρινος ξενώνας με βιολογικά προϊόντα και αγάπη στα ζώα!
Οι πιο όμορφες ορεινές λίμνες της Πελοποννήσου!
Λίμνη Δόξα: Αλπικό τοπίο στην Πελοπόννησο!
Διαβάστε ακόμα: Όταν επισκεφτείς τον Μυστρά, μια στάση στα Χρώματα, επιβάλλεται!
