Δανάη Μιχοπούλου: “Το να επιστρέφεις στη σκηνή είναι ανάσα”. Η Δανάη Μιχοπούλου με αφορμή την επιτυχημένη πορεία της παράστασης “Το όνειρο του Σκιάχτρου” σε όλη την Ελλάδα, μιλάει στο Koitamagazine.gr
Η ταλαντούχα ηθοποιός της νέας γενιάς αναφέρεται στην ελπίδα που της πρόσφερε απλόχερα η φετινή της επάνοδο στο θεατρικό σανίδι με το έργο Το Όνειρο του Σκιάχτρου. Στη δημιουργική κατάσταση που βίωσε μέσα στην περίοδο της καραντίνας και στη γέννηση του νέου της έργου παρέα με πολύ καλούς της συνεργάτες. Αλλά και στην αλλαγή που ήρθε και στο φως το οποίο απλώθηκε τους τελευταίους μήνες στον θεατρικό χώρο μετά την δημοσίευση περιστατικών άσχημης συμπεριφοράς. Τέλος η ίδια μιλάει για τα νέα της επαγγελματικά σχέδια. Τα οποία αφορούν την παιδική κωμωδία φαντασίας δικής της συγγραφής με τίτλο “Οι λέξεις που ξέχασες”.
Έπειτα από ενάμιση χρόνο στον οποίο είχε επέλθει όλος ο θεατρικός χώρος σε μια σημαντική αδράνεια επέστρεψες στο σανίδι με την συμμετοχή σου στη καλοκαιρινή περιοδεία της παράστασης Το όνειρο του Σκιάχτρου, σε όλη την Ελλάδα. Τι σε έκανε να πεις το ναι σε αυτή την παραγωγή το φετινό καλοκαίρι; Πώς νιώθεις με την επιστροφή σου στο θέατρο και με την επαφή σου με το κόσμο όλο αυτό το διάστημα;
Ζήσαμε έναν φοβερά σκοτεινό χειμώνα, με την αβεβαιότητα και τον τρόμο να κυριαρχούν. Ιούνιος πρέπει να ήταν, όταν το τηλέφωνο μου χτύπησε και έγραφε Γιάννης Παπαθανασίου ο οποίος μου πρότεινε να συνεχίσουμε την συνεργασία μας με το «Όνειρο του σκιάχτρου» που μετράει την 3η χρονιά επιτυχίας του.
Η πρόταση αυτή εμφανίστηκε σαν ηλιαχτίδα μέσα στη μαυρίλα του χειμώνα. Και ένας παραπάνω λόγος ήταν πως το καστ ήταν γεμάτο με καλούς μου φίλους αλλά και με ανθρώπους που ήθελα πολύ να συνεργαστώ και να γνωρίσω.
Το να επιστρέφεις στη σκηνή είναι ανάσα. Ένιωθα πως έλειπε το οξυγόνο απ τη ζωή μου. Το κύμα ενέργειας που παίρνουμε από τον κόσμο, από τα παιδιά ιδιαιτέρως – που δεν σταματούν να μας εκπλήσσουν – κατά τη διάρκεια της παράστασης είναι ανεκτίμητο. Όταν βλέπεις τόσο ζωηρή έξυπνη και σπιρτόζα τη γενιά που έρχεται αισθάνεσαι πως ίσως υπάρχει μια ελπίδα όλα να πάνε καλά στο τέλος!
Μίλησε μας λίγο για το ίδιο το έργο. Αλλά και για το τι πρόκειται να δει κόσμος που παρακολουθεί τη παράσταση για πρώτη φορά;
Πρόκειται για ένα έργο που με διασκεδαστικό κα αυθόρμητο τρόπο προβάλλει έννοιες όπως η αγάπη, η πίστη, η θέληση, η φιλία, η ομαδικότητα και η ελευθερία. Ένα έργο που καταφέρνει να μας πείσει πως ακόμα και ένα σκιάχτρο μπορεί να γίνει πουλί και να πετάξει στα ουράνια πέρα από κάθε φόβο.
Η υπόθεση του έργου παρακολουθεί τον Κυρ-Δίκανο. Έναν άτεγκτο γαιοκτήμονα που κατασκευάζει ένα σκιάχτρο και του δίνει μαθήματα αγριάδας. Το σκιάχτρο, όμως, αισθάνεται μοναξιά και πιάνει φιλίες με τα πουλιά που το βαφτίζουν Αχυρούλη και υπόσχονται ότι θα το μάθουν να πετάει.
Όταν ο κυρ-Δίκανος υποπτεύεται ότι κάτι δεν πάει καλά, μεταμφιέζεται σε σκιάχτρο και ξεσκεπάζει την αλήθεια. Ακολουθεί η σύλληψη και δίκη του σκιάχτρου. Ο στυγνός Αρχιδικαστής ορίζει ότι ο Αχυρούλης πρέπει να μείνει έγκλειστος σε ένα ανήλιαγο κελί, ώσπου να φτιάξει χίλια εκατό κλουβιά. Τα φτιάχνει, αλλά, όταν καταλαβαίνει ότι θα χρησιμοποιηθούν για φυλακές των φίλων του, των πουλιών, τα καταστρέφει. Οργισμένος ο Αρχιδικαστής καταδικάζει το ανυπάκουο σκιάχτρο σε κάψιμο. Το τελευταίο βράδυ στο κελί της φυλακής του ο Αχυρούλης βλέπει ένα όνειρο. Ο Τιτιβούε, ο παλιός φτερωτός φίλος, του εξηγεί γιατί τώρα μπορεί επιτέλους να πετάξει. Στην τελευταία σκηνή μια μοναδική έκπληξη περιμένει τόσο τον δεσμοφύλακα όσο και τους θεατές του υπέροχου αυτού έργου.
Χαρακτηριστικό της παράστασης είναι ότι για πρώτη φορά στην Ελλάδα παρουσιάζεται σε παιδική σκηνή η πρωτοποριακή κα εντυπωσιακή τεχνοτροπία 3D mapping projection, η οποία σχεδιάστηκε στο εξωτερικό, ειδικά και αποκλειστικά για τις ανάγκες του συγκεκριμένου έργου, ούτως ώστε οι θεατές να βιώνουν μια αξέχαστη αισθητική εμπειρία!
Σε αυτή τη παραγωγή συνεργάζεσαι με μια αρκετά ταλαντούχα ομάδα ηθοποιών όπως είναι η Ναταλία Δραγούμη, Ο Μέμος Μπεγνής και η Χρύσα Κλούβα. Οι οποίοι μετράνε στο ενεργητικό τους σπουδαίες στιγμές πάνω στο σανίδι αλλά και στην μικρή οθόνη. Τι έχεις αποκομίσει από αυτή την επαγγελματική συνύπαρξη και από την συνεργασία σου με την υπόλοιπη ομάδα;
Τρεις αναμφίβολα πολύ ταλαντούχοι καλλιτέχνες με αστείρευτη όρεξη και πάθος. Άνθρωποι όμορφοι και αληθινοί έτοιμοι να βουτήξουν να δοκιμάσουν να τσαλακωθούν με μια ειλικρίνεια που σου δίνει έμπνευση και δύναμη.
Όταν η καλή ψυχή συνδυάζεται με ταλέντο προκύπτει μια υπέροχη συνταγή, και στην περίπτωση του Μέμου της Ναταλίας και της Χρύσας αυτό συμβαίνει!
Μαζί με τον Γιώργο Αντωνόπουλο τον Βαγγέλη Καλλίτσογλου, δυο επίσης υπερταλαντούχα πλάσματα και φυσικά τον Γιάννη Παπαθανασίου που υπογράφει την σκηνοθεσία αλλά και την παραγωγή της παράστασης, γίναμε μια ομάδα, μια παρέα που κάνει αυτό που αγαπά μέσα από γέλιο και χαρά. Με λίγα λόγια μια δουλειά σαν μεγάλη αγκαλιά!
Εδώ και ενάμιση χρόνο όλοι οι άνθρωποι του καλλιτεχνικού χώρου βίωσαν και συνεχίζουν μέχρι και σήμερα να βιώνουν μια σημαντική αδράνεια. Λόγω των μειωμένων παραγωγών εν μέσω πανδημίας.
Πώς ήταν για σένα όλο αυτό το διάστημα μακριά από τις επαγγελματικές σου υποχρεώσεις; Που διοχέτευες την ενέργεια σου;
Ήταν ένα διάστημα σαν κακός εφιάλτης. Θλίψη και θολό τοπίο δηλαδή. Δεν ήξερες ούτε μπορούσες να φανταστείς την επόμενη μέρα, μόνο ήλπιζες. Σφίξιμο οικονομικό αλλά και ψυχικό.
Κάπου μετά τον Φλεβάρη ενώ όλα ήταν παγωμένα (κυριολεκτικά και μεταφορικά) αποφάσισα να δράσω.
Πήρα το τελευταίο γραπτό μου έργο στα χέρια μπήκα στο αμάξι μου και έφτασα στο σπίτι του καλού μου φίλου και συναδέλφου Σπύρου Βαρβαγιάννη και άρχισα να του διαβάζω. Ένα καινούργιο ταξίδι εκείνη τη μέρα ξεκίνησε, και το όνομα αυτού «Οι λέξεις που ξέχασες» Σαν να μας πέταξε κάποιος έναν αναπνευστήρα δηλαδή μεσοπέλαγα.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από το να δημιουργείς μαζί με τους ανθρώπους που εμπιστεύεσαι και αγαπάς.
Πώς ξεκίνησε για σένα η ενασχόληση σου με τον καλλιτεχνικό χώρο και κατ’ επέκταση με το θέατρο; Ποια ήταν η καθοριστική στιγμή ή το ερέθισμα που σε έκανε να πεις ότι με αυτόν τον χώρο θ ασχοληθείς επαγγελματικά;
Λοιπόν η δική μου περίπτωση δεν περιέχει μέσα κάποια καθοριστική στιγμή, απλά το ήξερα!
Ήμουν από αυτά τα παιδάκια που βγαίνουν πρώτα μπροστά να πουν το ποίημα τους -όλοι νομίζω είχαμε κάποιον τέτοιο συμμαθητή.-
Ένιωθα καλά πάνω στη σκηνή. Θυμάμαι τον εαυτό μου με τις ώρες να μελετάει το ποίημα ή το πεζό που μου είχε δοθεί, να δοκιμάζει τονισμούς και τρόπους παιξίματος.
Καθώς μεγάλωνα ξεκίνησα να διαβάζω λογοτεχνία, Άλκη Ζέη, Ζωρζ Σαρή, φανταζόμουν τον εαυτό μου σαν μία από τις ηρωίδες του κάθε μυθιστορήματος. Ύστερα ήρθαν οι σχολικές θεατρικές ομάδες, οι θεατρικές ομάδες του δήμου, δεν υπήρχε γυρισμός!
Από μικρή κατάλαβα ότι μέσα εκεί στους διαλόγους των θεατρικών κειμένων, κρύβεται η δική μου ευτυχία, και έτσι το 2011 έδωσα εισαγωγικές εξετάσεις στο υπουργείο πολιτισμού και ξεκίνησα τη φοίτηση μου στην δραματική σχολή «Διομήδης Φωτιάδης» σε πρώτη φάση και έπειτα στην δραματική σχολή «Μαίρη Βογιατζή Τράγκα» από όπου και αποφοίτησα.
Πώς αντέδρασαν οι δικοί σου άνθρωποι όταν σε είδαν για πρώτη φορά σε μία σκηνή επαγγελματικά; Είχες από μικρή ηλικία κάποια άτομα ως πρότυπα τα οποία θαύμαζες στο χώρο παρακολουθώντας τις δουλειές τους;
Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό γιατί είμαι μέλος μιας οικογένειας η οποία πάντα στηρίζει τις επιλογές μου. Δεν θυμάμαι ποτέ να άκουσα πράγματα που θα με απέτρεπαν από το να κάνω αυτό που θέλω και μέχρι σήμερα συνεχίζουν να με στηρίζουν και να χαίρονται με τη χαρά μου.
Είμαστε μία κλασική ελληνική οικογένεια οπότε καταλαβαίνεις πως η πρώτη μου εμφάνιση στη σκηνή συνοδεύτηκε από κλάματα αγκαλιές και τη μαμά μου να λέει στην κυρία που καθόταν δίπλα της πως είμαι η κόρη της!
Νομίζω πως τα πρότυπα ήρθαν στη ζωή μου αφού ξεκίνησα να ασχολούμαι με το θέατρο.
‘Ενας από αυτούς τους ανθρώπους ήταν ο -πολύ- κατά τη γνώμη μου σπουδαίος σκηνοθέτης Βασίλης Νικολαΐδης, τον οποίο είχα την τύχη να έχω δάσκαλο και μέντορα.
Με εμπιστεύτηκε πολλές φορές θεατρικά, σήκωσε το χέρι του και μου έδειξε το δρόμο. Αυτός ο άνθρωπος με έμαθε να παίζω θέατρο. Τον χάσαμε πριν επτά μήνες, δεν θα τον ξεχάσω ποτέ.
Στα μέχρι τώρα χρόνια της πορείας στο χώρο έχεις ασχοληθεί ενεργά και με την συγγραφή θεατρικών έργων. Πώς προέκυψε αυτή η ανάγκη σου; Έχεις στο μυαλό σου στο μέλλον να γράψεις ένα σενάριο για την μεγάλη οθόνη είτε για το γυαλί;
Η συγγραφή θεατρικών έργων προέκυψε από την ανάγκη μου για ελευθερία. Ως επί το πλείστον ασχολούμαι με τη συγγραφή παραμυθιών, κειμένων δηλαδή φαντασίας. Εκεί βρίσκω Ελευθερία.
Αν αποφασίσω πως οι άνθρωποι περπατάνε στον ουρανό για παράδειγμα, μπορεί να συμβεί, κανείς δεν σου βάζει όρια!
Όταν γράφω δεν έχω στο νου μου πού θα καταλήξει το πράγμα, γράφω γιατί αν δεν γράψω θα σκάσω!
Άν η ζωή με πάει προς τα εκεί, προς το σινεμά δηλαδή ή την τηλεόραση, καλώς να με πάει!
Η τηλεόραση τα τελευταία δύο χρόνια έπειτα μια σημαντική κρίση που υπέστη το σύνολο των τηλεοπτικών παραγωγών λόγω του μειωμένου κόστους, δείχνει σημάδια ανάκαμψης με την δημόσια τηλεόραση. Αλλά και την πλατφόρμα του Cosmote Tv τελευταία να έχει παρουσιάσει υλικό αντάξιο των πλατφορμών του Netflix. Τι είναι αυτό που ξεχωρίζεις στη τηλεόραση και αυτό που σου αρέσει να παρακολουθείς;
Αρχικά χαίρομαι πολύ που βλέπω νέους και ταλαντούχους ανθρώπους να βγαίνουν μπροστά και να δίνουν μία νέα πνοή στα τηλεοπτικά δρώμενα!
Η ΕΡΤ φέτος έκανε όμορφες και προσεγμένες από όλες τις απόψεις παραγωγές. Τις παρακολουθούσα με ευχαρίστηση!
Θα ήθελες στο μέλλον να βρεθείς και σε μια τηλεοπτική παραγωγή και να δοκιμαστείς και σε αυτό το κομμάτι;
Ναι γιατί όχι!
Τα χρόνια που δουλεύω ως επαγγελματίας έχω απασχοληθεί μόνο σε θεατρικές παραγωγές. Πιστεύω πως κάτι τέτοιο, δηλαδή κάτι καινούργιο, θα μου άνοιγε με διαφορετικό τρόπο τους καλλιτεχνικούς μου ορίζοντες.
Γενικώς ότι με βγάζει από τη ρουτίνα μου είναι καλοδεχούμενο στη ζωή μου!
Η πανδημία εδώ και ενάμιση χρόνο έχει φέρει ριζικές αλλαγές στη καθημερινότητα μας με τους περιορισμούς να παραμένουν στη ζωή μας και την οικονομική κρίση να έχει επηρεάσει αρκετά τους περισσότερους τομείς . Πώς βιώνεις τόσους μήνες την κατάσταση γύρω μας με τις εξελίξεις να τρέχουν συνεχώς γύρω από την υγειονομική κρίση; Σε τι επίπεδα κυμάνθηκε η ψυχολογία σου;
Πέρασε από πολλές διακυμάνσεις η ψυχολογία μου, ξεκίνησε από το ‘δεν μπορεί’ οδηγήθηκε στο ‘μα τι γίνεται’ έφτασε στο ΄τα παρατάω’ και πάλι καλά χτύπησε ένα κουδουνάκι μέσα μου, κάτι σαν κόκκινος συναγερμός, και είπα πως είναι ώρα να αναλάβω δράση.
Τους τελευταίους μήνες ο θεατρικός χώρος βρέθηκε στο επίκεντρο της δημοσιότητας. Έπειτα από τις σημαντικές καταγγελίες συναδέλφων σου για περιστατικά βίας και κακοποιητικής συμπεριφοράς στον εργασιακό χώρο. Πώς ένιωσες στο άκουσμα αυτών των ειδήσεων και στη δυναμική που απέκτησε το ελληνικό #metoo στη χώρα;
Αυτό που ένιωσα πρώτα ήταν ανακούφιση. Για πρώτη φορά όπως στα παραμύθια φάνηκε να νικάει το καλό. Θεωρώ πολύ σπουδαίους και δυνατούς τους ανθρώπους που βρήκαν το σθένος να βγουν μπροστά.Το κάθε βήμα προς την αλλαγή, προς το φως δηλαδή, είναι σημαντικό.
Στο χέρι μας είναι πια να βάλουμε τέλος στην ανοχή αυτών των συμπεριφορών και να συνεχίσουμε να κάνουμε με υγεία και αγάπη τη δουλειά μας, όπως της αξίζει δηλαδή γιατί είναι πανέμορφη!
Για τον κόσμο που τώρα σε γνωρίζει μέσα από την δουλειά σου,
Πώς είναι η Δανάη ως άνθρωπος; Τι χαρακτήρας είναι και πώς είναι η καθημερινότητα σου εκτός επαγγελματικών υποχρεώσεων; Τι απολαμβάνεις να κάνεις στον ελεύθερο σου χρόνο και τι είναι αυτό που σε κρατάει δημιουργική και αισιόδοξη την περίοδο που διανύουμε;
Στη ζωή μου προσπαθώ να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο. Πιστεύω πως να το δεις μισοάδειο σε τραβάει μακριά από την εξέλιξη.
Ταξιδεύω πολύ, πολλές φορές και μόνη μου, είναι κάτι που μου δίνει ζωή. Μου αρέσει να γνωρίζω καινούργιους ανθρώπους, να ακούω τις ιστορίες τους να τις μπλέκω μέσα στις δικές μου. Διαβάζω βιβλία, ακούω μουσική, τραγουδάω.
Δεν είναι καθόλου απίθανο να με βρεις σε κάποιο κουτούκι να πίνω κρασί να τραγουδάω -στα σκέτα- και να παίζω τα ξύλινα κουτάλια μου, μαζί με μία κιθάρα και ένα μπουζούκι.
‘Έμπνευση παίρνω από ότι μου τραβάει την προσοχή. Από ένα ηλιοβασίλεμα, ένα χαμόγελο, από λόγια που ακούω, αλλά και από εκείνα που δεν λέγονται όμως είναι χαραγμένα πάνω στα πρόσωπα των ανθρώπων.
Ζούμε σε μια αβέβαιη εποχή η οποία δε χωρά μακροπρόθεσμα σχέδια λόγω της επικινδυνότητας της νόσου. Κάνεις όνειρα σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο; Ποιοι είναι οι στόχοι που θες να καταφέρεις τα επόμενα χρόνια;
Έτσι κι αλλιώς δεν κάνω μακροπρόθεσμα σχέδια σαν άνθρωπος, γιατί κάθε φορά που προσπάθησα κάποιος από εκεί πάνω γέλασε πολύ. Η ζωή είναι γεμάτη ανατροπές, πάω μέρα με τη μέρα λοιπόν!
Στόχος μου είναι κάποια στιγμή να γίνω ευτυχισμένη, τον τρόπο δεν τον έχω βρει ακόμα αλλά αυτό ταυτόχρονα κάνει και τη ζωή μου ενδιαφέρουσα!
Υπάρχουν συζητήσεις ή ζυμώσεις για νέα πρότζεκτ για την επόμενη σεζόν; Τα οποία θα ήθελες να υλοποιηθούν αν τα δεδομένα της πανδημίας το επιτρέψουν;
Το project που είναι στα σκαριά αυτή τη στιγμή με την ομάδα που έχουμε στήσει με το Σπύρο Βαρβαγιάννη και την Κική Σταυριανίδη ακούει στο όνομα «Οι λέξεις που ξέχασες».
Πρόκειται για μία παιδική κωμωδία φαντασίας δικής μου συγγραφής, η οποία θα πάρει τη μορφή μίνι σειράς. Καλώς εχόντων των πραγμάτων το πιλοτικό επεισόδιο μας θα είναι έτοιμο κατά τον Σεπτέμβρη. Εκτός από πολύ κόπο, γιατί η ομάδα έχει αναλάβει την παραγωγή αλλά και την καλλιτεχνική επιμέλεια της σειράς, έχουμε ποτίσει τη δουλειά με πολύ αγάπη.
Η σειρά αποτελείται από ένα cast φοβερών νέων αλλά και πιο παλιών ταλαντούχων και έμπειρων ηθοποιών που πραγματικά τους ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη!
Δείτε ακόμη:
Όταν ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ αποχαιρέτησε την Αλίκη Βουγιουκλάκη [Aφιέρωμα & Video]
Ο κορυφαίος των κορυφαίων Μάνος Κατράκης
Ξεχασμένες ελληνικές ταινίες που χρήζουν επανεκτίμησης
Έφυγε από τη ζωή η Νινή Τζάνετ – Αδερφή του Αλέκου Τζανετάκου
Ακολουθείστε το Koitamagazine.gr στο Google news και μάθετε πρώτοι όλα τα καλλιτεχνικά νέα!
