Το ευρύ κοινό τον γνώρισε μέσα από το δημοφιλές The Voice, το οποίο σημάδεψε με την έντονη σκηνική και φωνητική του παρουσία και ας μην το κέρδισε τελικά.
- Γράφει η Γεωργία Δρακάκη
- Φωτογραφίες: Theo Lian
- Δημόσιες σχέσεις: Μαρκέλλα Καζαμία
Τι δουλειά έχει ένας άνθρωπος ροκ σε όλα του σε ένα mainstream τηλεοπτικό προϊόν; Ακόμα περισσότερο, τι δουλειά έχει ένας άνθρωπος που έχει κάνει support στους Iron Maiden, φτιαγμένος λες κι ο ίδιος από σίδερο, στην Ελλάδα των ποπ επιτυχιών και της διαχρονικής ανάγκης για λαϊκά ξεσαλώματα;
Κάθισα με τον Βασίλη Αξιώτη σε μια γωνιά του θεάτρου Ακροπόλ, μετά την παράσταση Jesus Christ Super Star ένα βράδυ Πέμπτης και, στον ελάχιστο χρόνο μας, θεωρώ ότι είπαμε χρήσιμα και κρίσιμα.
Σε κάθε μία από τις ερωτήσεις μου, απαντούσε «τέλειο», διανθίζοντας τη συνέντευξη με το ιδιαίτερο στιλ του που μοιάζει να εγγράφεται ανεξίτηλο σε όσους τον δουν και τον ακούσουν έστω μία φορά.
Αναρωτήθηκα πώς μπορεί ένας τόσο τρυφερός στους τρόπους του άνθρωπος, ακούραστα χαμογελαστός και υπομονετικός, να είναι ο ίδιος με αυτόν που πριν λίγη ώρα πάνω στη σκηνή του κατάμεστου θεάτρου στεκόταν αγέλαστος και στιβαρός, ως Πιλάτος.
Φυσικά και μπορεί. Γιατί έχει ταλέντο, δύναμη και ψυχή. Γιατί όλη του η ζωή είναι αυτό το πράγμα. Κι ας έχει περάσει, όπως όλοι οι καλλιτέχνες, δύσκολες μέρες, στιγμές πίεσης και ασυνεννοησίας. (ναι, αυτό το είπε ο ίδιος)
Ο Βασίλης τραγουδά επαγγελματικά από τα 17 του χρόνια και δεν έγινε ποτέ ηχολήπτης, αν και το σπούδασε. Από τo 2003 του είναι και δάσκαλος φωνητικής , ενώ τα τελευταία χρόνια τον έχει εμφανώς κερδίσει το θεατρικό σανίδι, εξ ου και τον έχουμε καμαρώσει σε σπουδαίες παραγωγές (βλ. Rent, Annie, Fame, Οικογένεια Adams, Mamma mia…)! Έχει, επίσης, συμμετάσχει σε 17 δίσκους heavy metal, αλλά και σε μεταγλωττίσεις.
Μου μιλά απλά και λακωνικά, πίσω από τα κίτρινα γυαλιά ηλίου του που λίγο μόνο καταφέρνουν να κρύψουν από το σπινθηροβόλο του βλέμμα.
Σχετικά με το πολυσυζητημένο, λιθοβολημένο αλλά και αγαπημένο ήδη σε μεγάλο μέρος του αθηναϊκού κοινού, εκφράζεται με ευγνωμοσύνη και με χαρά.
Όσο για τους… «εκτός θεάτρου παραπονούμενους», ο ίδιος δηλώνει χαρακτηριστικά:
«Κάποιοι άνθρωποι ίσως δεν έχουν τι να κάνουν στη ζωή τους. Άρα, δεν μπορεί να με επηρεάσει τρομερά κάτι αν αυτό που συμβαίνει. Εδώ και 35 χρόνια που πρωτοανέβηκε αυτό το έργο στην Ελλάδα, θεωρείται κάτι περισσότερο από κλασικό. Διδάσκεται σε σχολές, είναι κάτι αντικειμενικά αναγνωρισμένο.»
Ο Βασίλης Αξιώτης εισήχθη στον μαγικό κόσμο των musical μέσω του Jesus Christ Superstar- αυτού του «όχι ακριβώς musical», όπως λέει- βλέποντάς το έφηβος, όταν πρωτοήρθε στην Ελλάδα.
«Για μένα υπήρξε παράσταση-κόμβος, σταθμός. Τελείως.»
Σίγουρα, λοιπόν, θα ενθουσιάστηκε-ή και θα τρόμαξε!- όταν η Θέμις Μαρσέλλου, η σκηνοθέτης της παράστασης, με την οποία είχαν συνεργαστεί και στο παρελθόν, είδε στο πρόσωπο του Βασίλη τον Πιλάτο.
«Είχα την τύχη να το δοκιμάσω αυτό, να το ζήσω. Χαίρομαι που έχω βάλει κι εγώ με τη σειρά μου ένα λιθαράκι σε αυτήν την παράσταση για να περνάει από κάτω, στο κοινό, όσο πιο άνετα γίνεται. Δε φοβήθηκα στιγμή, δε, για τη μεταφορά στο ελληνικό κείμενο, γιατί η Θέμιδα έχει το ταλέντο της απόδοσης, της άξιας απόδοσης, ακόμα και της πιο επικίνδυνης φράσης ενός έργου. Το έχει, άλλωστε, αποδείξει.»
Δεν έχει να απαντήσει κάτι σε ένα τυχόν δίπολο «ηθοποιός-τραγουδιστής».
«Εμένα η βασική μου δουλειά είναι δάσκαλος φωνητικής. Από κει και πέρα, όμως, είμαι περφόρμερ. Τραγουδάω. Και κυνηγάω πράγματα και σε άλλους χώρους, όπως είναι η μέταλ σκηνή, ας πούμε, η οποία δεν ανθίζει στην Ελλάδα, φυσικά. Ως προς τη δουλειά του περφόρμερ, μπορώ εδώ να προσθέσω και τη λέξη ερμηνευτής, με την έννοια ότι καλείσαι να πεις μια ιστορία και, κυρίως, να την περάσεις στον κόσμο. Ιστορίες λένε και οι τραγουδιστές που είναι ερμηνευτές, αλλά και οι ηθοποιοί που είναι ερμηνευτές.»
Ο Βασίλης Αξιώτης επιθυμεί η παράσταση να προξενεί συναισθήματα στους θεατές της, συγκίνηση, ενεργειακή φόρτιση
«Είναι, ίσως, η ωραιότερη ιστορία του κόσμου η μετάγγιση της αγάπης του Χριστού, η προδοσία του, η σταύρωσή του, η ανάληψη… Όλο αυτό δίνει μια ελπίδα. Κάπως σαν να ενισχύει μια πίστη ότι το αύριο θα είναι αλλιώς, ότι μπορούμε να πάμε κάπου παραπέρα.»
Στο τέλος της κουβέντας μας, ο Βασίλης μου εξομολογήθηκε ότι φοβάται μήπως βάλει τα κλάματα μόλις τελειώσει η παράσταση σε μερικές ημέρες.
«Δεν το σκέφτομαι καν, όμως. Είμαι πολύ μέσα σε όλο αυτό το πράγμα.»
Κι εμείς είμαστε, Βασίλη. Οι θεατές. Γιατί κοινωνήσαμε τέχνη και ζωή μέσα από αυτή τη δουλειά που εσύ και οι συνεργάτες της παράστασης μας προσφέρατε.
Σε ευχαριστούμε και ραντεβού στις συναυλίες, στα στούντιο, στα θεατρικά σανίδια, στη μουσική!
Και μην ξεχνάτε κάντε like στη σελίδα μας στο facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα.
Διαβάστε ακόμη:
