Μία σπουδαία ηθοποιός με ήθος και συνείδηση, μιλάει στο Koita-magazine. Η Φωτεινή Μπαξεβάνη, είναι από τις”ήρεμες δυνάμεις” του χώρου. Η κάθε της δουλειά είναι ξεχωριστή, γιατί η ίδια μελετά, δουλεύει σκληρά και αφήνεται στη μαγεία του κάθε ρόλου που υποδύεται. Έχει ψυχή, ήθος, αξιοπρέπεια, αστείρευτο ταλέντο και πάθος για τη ζωή και την τέχνη.
Τον τελευταίο 1,5 χρόνο, το όνομα της ακούγεται έντονα στο θεατρικό γίγνεσθαι κι όλοι μιλούν για μια απίστευτη ερμηνεία. Ανεβαίνει στη σκηνή υποδυόμενη την Δέσποινα Αχλαδιώτη. Την γνωστή ”Κυρά της Ρω”. Μια σπουδαία γυναίκα που κουβαλούσε ένα κομμάτι από τις καρδιές και τον χαρακτήρα όλων των Ελλήνων και μας ταξίδεψε από την μοναξιά στην ελπίδα και στην πίστη στο καλό που κρύβει ο άνθρωπος.
Μετά της περσινή μεγάλη επιτυχία στην Αθήνα και την περιοδεία σε όλη την Ελλάδα, ανεβαίνει ξανά για λίγες παραστάσεις στο Θέατρο Θησείον.
Το κείμενο υπογράφει ο Γιάννης Σκαραγκάς και τη σκηνοθεσία η Κατερίνα Μπερδέκα.
Μέσα από ένα τρυφερό και ποιητικό κείμενο, ο Γιάννης Σκαραγκάς εξυφαίνει το πορτρέτο μιας ελεύθερης γυναίκας με φόντο την πολύπαθη ιστορία του Καστελλόριζου του προηγούμενου αιώνα, το βαρύ σκηνικό των διαδοχικών πολέμων, τις αγωνίες και τις μύχιες σκέψεις της, τη μοναξιά αντιμέτωπη με τα στοιχεία της φύσης, αλλά και την ελπίδα ότι μπορεί να κάνει τον κόσμο, καλύτερο. Με το δικό της τρόπο..
Η Κυρά της Ρω. Μία παράσταση που ταξίδεψε απ’άκρη σε άκρη της Ελλάδας, επιστρέφει στην Αθήνα. Που εναποθέτεις την επιτυχία της και τι αυτό που αγάπησε πιο πολύ το κοινό;
Αρχικά, πρόκειται για ένα υπέροχο και καλογραμμένο κείμενο του Γιάννη Σκαραγκά που έχει εστιάσει στον άνθρωπο Δέσποινα Αχλαδιώτη. Το κοινό βλέπει μπροστά του μια αληθινή ιστορία και την πίστη στον παραλογισμό που ζει η ίδια η ηρωίδα, βρίσκοντας και πιστεύοντας σε πράγματα που θα της δώσουν δύναμη για να μείνει ζωντανή ως το τέλος. Αυτή η ανάγκη λοιπόν μιας γυναίκας απλής κι ασήμαντης εκ πρώτης όψεως, να σταθεί στα πόδια της, ειδικά εκείνη την εποχή, είναι ένα στοιχείο που συγκινεί τον κόσμο.
Το γεγονός ότι βρίσκει και δημιουργεί ένα μεγάλο και δυνατό κόσμο και πράγματα που της δίνουν δύναμη να προχωρήσει, πραγματικά συγκλονίζει τους θεατές. Γιατί η πίστη ενός απλού ανθρώπου που βλέπει τα πάντα γύρω του να καταστρέφονται και δεν ξέρει που να σταθεί, το έχει ανάγκη ο κόσμος και συγκινείται στην παράσταση, αλλά στο τέλος ανακουφίζεται και λυτρώνεται πιστεύοντας κι ο ίδιος στα δικά του μικρά πράγματα, που μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Κανείς δεν ξεκινάει άλλωστε να κάνει κάτι, με γνώμονα ότι θα τον γράψει η ιστορία και θα γίνει σπουδαίος και σημαντικός.
Πώς εκλαμβάνεις εσύ η ίδια αυτή την επιτυχία;
Έρχεται ο κόσμος μετά την παράσταση στο καμαρίνι συγκινημένος. Παίζω ασταμάτητα στο θέατρο και την τηλεόραση τα τελευταία 26 χρόνια. Το πόσο αγγίζει τον κόσμο αυτή η παράσταση, αλλά κι εμένα την ίδια, τολμώ να πω ότι είναι φαινόμενο. Το σημαντικό είναι ότι η ηρωίδα αυτή δεν μας κουνάει το δάχτυλο σε όσα λέει. Είναι μια ιστορία που εμείς κουρνιάζουμε στην αγκαλιά του κόσμου της, παρακολουθούμε τη ζωή της, κλαίμε και λυτρωμένοι μέσα από την ώθηση για ζωή που μας δίνει, προχωράμε.
Ποια λόγια μέσα από την παράσταση σου έκρουσαν τον κώδωνα της δικής σου ψυχής;
Όλα και δεν υπερβάλλω. Γιατί είναι μια ιστορία που αγγίζει πολύ βασικά στοιχεία της ύπαρξης του ανθρώπου. Πρώτα απ’όλα τον έρωτα, την οικογένεια, τους φίλους, το τι είναι πατρίδα για τον καθένα, τη γυναίκα, τη μοναξιά και το να παλεύεις με τη μοναξιά και στοιχεία της φύσης σε συνθήκες δύσκολες. Η φράση που λέω στο φινάλε ”Να γιορτάζουμε τη ζωή” με αγγίζει αρκετά. Για μένα αυτό ήταν, είναι και θα είναι βασική αρχή της ζωής μου. Να ζούμε τις στιγμές της στο έπακρο!
Οφείλουμε να πιστέψουμε στο δώρα που μας προσφέρει η ζωή, πλάι σε ανθρώπους που αγαπάμε και στον τόπο που έχουμε ζήσει κι αγαπήσει. Γιατί οι μνήμες του καθενός, είναι πατρίδα του. Και να κάνουμε πράγματα σύμφωνα με τα θέλω μας κι όχι με τα θέλω των άλλων! Όπως η Δέσποινα που στήριξε τον τόπο που αγάπησε μαζί με τον άντρα της κι έμεινε εκεί ως το τέλος.
Η μοναξιά του σήμερα σε παραλληλισμό με την μοναξιά που βιώνει η ηρωίδα σε τι διαφέρει;
Στη μία περίπτωση της Δέσποινας Αχλαδιώτη, βλέπεις μια δύναμη για τη ζωή και στην δική μας μοναξιά, μια εγκατάλειψη της ζωής. Ψάχνουμε να βρούμε λύσεις εγκαταλείποντας τη ζωή και επαναπαυόμαστε, περιμένοντας να μας βρει την λύση κάποιος άλλος.
Μπορεί αυτή η παράσταση να αποτυπωθεί με μία εικόνα που έχεις εσύ πλάσει στο δικό σου μυαλό, από τις πρόβες και τις παραστάσεις;
Αν μπορούσα να το κάνω σαν εικόνα όλο αυτό, είναι σαν να κάθεται εκεί η ίδια, να μας απλώνει το xέρι της, να της το δίνουμε και πολύ πολύ αργά να μας παρασύρει με τον δικό της τρόπο σε μια τελετουργία. Σ’ένα βιωματικό χώρο που μας βάζει σε έναν χορό, ξυπνώντας μας το ένστικτο της ζωής που θέλουμε και παρακινώντας μας, να στήσουμε κι εμείς μετά το δικό μας χορό.
Για όλους η Κυρά της Ρω είναι μια γυναίκα που ανεβοκατέβαζε την ελληνική σημαία για 40 χρόνια στο νησάκι απέναντι από το ΚαστελΛόριζο. Κάναμε την έρευνα κι αρχίσαμε να ψάχνουμε και πράγματα αναρωτιόμασταν ”Γιατί τα έκανε όλα αυτά, πώς;”. ”Γιατί δεν άφησε ποτέ τον τόπο της;” Μέσα στην έρευνα λοιπόν και την εικασία, ανακαλύψαμε ανθρώπινες ανάγκες και μια μία ανθρώπινη πίστη σε πράγματα που στην δική μας εποχή φαντάζουν δεδομένα, αλλά δεν είναι. Έπειτα ήρθε το εξαιρετικό κείμενο του Γιάννη. Κλάψαμε όλοι οι συνεργάτες όταν πρωτοδιαβάσαμε το κείμενο του. Παίρναμε ο ένας τον άλλον τηλέφωνο, μήπως ήταν κάτι που είχε συμβεί μονό σε εμάς. Όμως, είχαμε όλοι την ίδια αντίδραση…
Το γενικότερο μήνυμα που κρατάμε από το έργο;
Η επιστροφή στον άνθρωπο είναι το γενικότερο μήνυμα του έργου. Ό,τι και να κάνουμε, όσο και να προοδεύσουμε, δεν χρειάζεται να ξεχνάμε ότι είμαστε πάνω απ’όλα άνθρωποι. Το παράπονο μας αυτή την εποχή είναι ότι έχουμε απομακρυνθεί από τον άνθρωπο.
Η Κυρά της Ρω πέρασε πολλά, όπως τα βλέπουμε μπροστά μας μέσα από την εξαιρετική σκηνοθεσία της Κατερίνας Μπερδέκα κι έφτασε πραγματικά στο σημείο που τα είχε χάσει όλα. Και έπειτα ήρθε η σημαία. Μόνο αν τα χάσεις όλα και φτάσεις ”στον πάτο” μπορείς να ανέβεις ξανά σιγά σιγά.
Ποιες οι δυσκολίες του να βρίσκεσαι μόνη σου για σχεδόν μία ώρα επί σκηνής;
Παρ’όλο που ήταν δική μου ιδέα όλο αυτό, στην αρχή το σκεφτόμουν. Πέρα από κάποια κομμάτια μονολόγου σε παράσταση, μονόλογο δεν είχα ξανακάνει. Δεν έχω νιώσει όμως καμιά στιγμή μοναξιάς. Γιατί το θέατρο είναι πολύτεχνο κι ομαδικό. Έχω την τεράστια ευτυχία να είμαι με συνεργάτες που όλοι μαζί δημιουργήσαμε αυτό τον κόσμο. Δέσαμε, επικοινωνήσαμε και συγκινηθήκαμε όλοι, το ίδιο ωραία. Εξάλλου δεν είμαι τελείως μόνη στη σκηνή, πέρα από τους θεατές που έχουμε μία μυστική συνομιλία και τους νιώθω κάθε δευτερόλεπτο, συνομιλώ με τη μουσική και τους ήχους της παράστασης που πηγάζουν από ένα βιολοντσέλο (Βαγγέλης Μπάκαλος).
Το έργο είναι πλούσιο σε εικόνες και μνήμες. Ποια είναι τα πιο δυνατά σχόλια που άκουσες μετά την παράσταση από τον κόσμο;
Είχε έρθει θεατής στο καμαρίνι και μου πε ”Κ.Μπαξεβάνη μου ήρθε η μυρωδιά του γαρύφαλλου’’. Ξυπνάει μνήμες. Και δύο παιδιά από την Ολλανδία μου είπαν: ”Είδαμε το μπλε μπροστά μας που έχουμε επιθυμήσει”. Κι άλλα πολλά. Η παράσταση είναι γεμάτη από έντονες εικόνες.
Θέατρο. Αρχή και μία επιτυχημένη πορεία. Πώς ξεκίνησαν όλα;
Από παιδί έκανα πολλά πράγματα. Ξεκίνησα με τη μουσική, με την οποία συνεχίζω και σήμερα, γράφοντας μουσική για το θέατρο και τον κινηματογράφο. Δεν έλεγα ότι θα γίνω ηθοποιός, αλλά ήμουν δραστήρια καλλιτεχνικά, από τα σχολικά μου χρόνια. Τελειώνοντας το Λύκειο, ήμουν προχωρημένη στη μουσική ,σε επίπεδο ενορχήστρωσης και σύνθεσης και εκείνο το καλοκαίρι έκανα προετοιμασία στο σχέδιο με σκοπό να δώσω στην σχολή Καλών Τεχνών. Όμως λέω ”Δεν δίνω και σε μια δραματική σχολή;” . Έδωσα σε αρκετές, πέρασα αλλά πήγα τελικά στο Εθνικό. Μετά όλα κύλησαν ομαλά. Και η μία δουλειά έφερε την άλλη.
Το είδος που αγαπώ λίγο παραπάνω είναι το σινεμά. Είναι ένα ωραίο παιχνίδι, σαν να δουλεύεις σε κομμάτια παζλ την πορεία του ανθρώπου που υποδύεσαι. Η ταινία δεν γυρίζεται άλλωστε ποτέ από την αρχή ως το τέλος, αλλά σε κομμάτια, ανάλογα με τους χώρους. Μου αρέσει η ομαδικότητα.
Παρ’όλες τις επιτυχημένες σου δουλειές στο θέατρο και την τηλεόραση, το ευρύ κοινό σε γνώρισε μέσα από τη σειρά ”Εγκλήματα” στο ρόλο της Πέπης. Υπάρχει κόσμος που ακόμη θυμάται αυτό τον ρόλο και σε αναγνωρίζει στο δρόμο;
Ναι βέβαια. Γιατί μπορεί να είναι 20 χρόνια πριν η σειρά αλλά παίζεται σε επανάληψη ακόμη και σήμερα και οι νεότερες γενιές με αναγνωρίζουν. Όπως και σε άλλες σειρές που έχω κάνει. Από το 1998 -2008 έκανα ακατάπαυστα τηλεόραση.
Σου λείπει η τηλεόραση;
Έχω προτάσεις, απλά ανάλογα με τα πράγματα που κάνω, συμβαίνει να μην με βολεύει χρονικά. Θέλω όταν συμμετέχω σε μια δουλειά, να έχω τον χρόνο που της χρειάζεται. Κάνω κάποια γκεστ ”Στο Σόϊ σου” στον ALPHA, όποτε υπάρχει χρόνος, αλλά δεν θα άφηνα την Κυρά της Ρω με τίποτα. Αν έχω τον χρόνο και με αφορά κάτι στην τηλεόραση, φυσικά και θα το κάνω. Δεν είμαι και δεν ήμουν ποτέ αρνητική!
Στο σινεμά;
Έχω κάνει ταινίες, αλλά θα ήθελα να μου γίνουν κι άλλες προτάσεις. Πέρυσι ήμουν στην ταινία μικρού μήκους ”Ουρανία” της Δέσποινας Κούρτη, που απέσπασε κιόλας 4 βραβεία ανάμεσα στα οποία ήταν κι αυτό της καλύτερης γυναικείας ερμηνείας (που είχα πάρει η ίδια). Δε μπορείς να ζήσεις όμως, αποκλειστικά από το σινεμά.
Η κρίση στο θέατρο πώς μας επηρεάζει; Ηθοποιούς και κοινό;
Είναι μία εποχή που πραγματικά επιστρέφουμε σε αυτά που θέλουμε. Γιατί έτσι κι αλλιώς χρήματα δεν υπάρχουν, οπότε είναι μια θαυμάσια ευκαιρία να γίνονται πράγματα που θέλουμε οι ίδιοι να κάνουμε. Ό,τι γίνεται να γίνεται επειδή το επιθυμούμε εμείς καλλιτεχνικά. Το εισιτήριο πια στο θέατρο είναι πολύ φθηνό κι ο κόσμος μπορεί να έρθει. Υπάρχει καλό θέατρο και συνεχώς προσπαθούμε για το καλύτερο μέσα από αυτό.
Οι τόσες πολλές παραστάσεις που βλέπουμε να ανεβαίνουν τα τελευταία χρόνια;
Οι τόσες πολλές παραστάσεις, δημιουργούν ένα πρόβλημα. Κι όχι γιατί είναι πολλές, αλλά παίζονται λίγο κι ο κόσμος δεν προλαβαίνει να τις μάθει και να πάει να τις δει. Μέχρι να το μάθει το κοινό, ένα έργο τελειώνει. Κι έτσι χάνονται καλές παραστάσεις.
Ανακαλύπτεις πράγματα μέσα από κάθε ρόλο που υποδύεσαι;
Δεν υπάρχει ρόλος που να μην ανακαλύπτεις κάτι από τον εαυτό σου. Eίναι αέναο όλο αυτό. Όπως και οι άνθρωποι που ψάχνουν γενικά κι ανακαλύπτουν συνεχώς, κομμάτια του εαυτού τους. Μέχρι να φύγουμε από τη ζωή, θα ανακαλύπτουμε πράγματα. Γιατί η ίδια η ζωή, δεν σταματά μόνο σ’ένα πράγμα. Κάθε μέρα κάτι διαφορετικό ανακαλύπτω. Ακόμη και στον ίδιο ρόλο. Όπως με την Κυρά της Ρω.
Αν η Κυρά της Ρω παιζόταν 10-15 χρόνια πριν, θα έκανε την ίδια επιτυχία;
Η Κυρά της Ρω είχε την ευτυχή συγκυρία να έρθει για να μιλήσει μέσα μας, την κατάλληλη στιγμή. Δεν ξέρω αν πριν από 15 χρόνια θα μπορούσε να μιλήσει τόσο πολύ μέσα μας.
Τι άλλο ετοιμάζεις αυτή την περίοδο;
Kάνω πρόβες με τον Γιώργο Κιμούλη και έχω μεγάλη χαρά που πρώτη φορά θα βρεθούμε μαζί επί σκηνής στο έργο «Το Παγκάκι» του Αλεξάντερ Γκέλμαν σε σκηνοθεσία του Γ.Κιμούλη στο θέατρο «Τόπος Αλλού» από 22 Μαρτίου κάθε Παρασκευή-Σάββατο-Κυριακή στις 9μ.μ. ενώ παράλληλα θα συνεχίζεται « Η Κυρά της Ρω» στο θησείον, ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ, κάθε Τετάρτη- Σάββατο-Κυριακή στις 7μ.μ.
Δείτε ακόμη:
Αφιέρωμα : ΤΟΛΗΣ ΒΟΣΚΟΠΟΥΛΟΣ – Τα δύσκολα χρόνια πριν την καταξίωση!
Η μαγική δίαιτα που έκανε η Αλίκη Βουγιουκλάκη
Η Αλίκη του καλοκαιριού (Φωτογραφίες και δηλώσεις της αξέχαστης σταρ)
Το τελευταίο αντίο στον Τόλη Βοσκόπουλο και Βοσκόπουλος: Σπαρακτικές εικόνες, Κηδεία με το τραγούδι «Ανεπανάληπτος»
Ακολουθείστε το Koitamagazine.gr στο Google news και μάθετε πρώτοι όλα τα καλλιτεχνικά νέα!
