Ηρώ Μουκίου: Δεν μου αρέσουν οι καθρέφτες!
Δεν χρειάζονται συστάσεις για την Ηρώ Μουκίου! Είναι μια ηθοποιός, την οποία είτε μέσα από το θέατρο είτε μέσα από την τηλεόραση, θα έχεις κάποια στιγμή συναντήσει και θα έχεις θαυμάσει την δυναμική υποκριτική της. Αγαπητή σε όλους και εξαιρετικά ταλαντούχα, μπορεί όλα αυτά τα χρόνια να κρατά ήπιους τόνους σε αντιθέση με την πολύκροτη καριέρα της.
Διαβάστε ακόμα: Είδαμε την “Η Φωνή της Λουντμίλα” με την Ηρώ Μουκίου
Δεν είναι τυχαίο ότι “γητεύει” τους θεατές της σε κάθε θεατρική της παράταση και τους καθηλώνει. Η Ηρώ Μουκίου μας παραχωρεί μια συνέντευξη εφ όλης της ύλης στο καλλιτεχνικό περιοδικό koita-magazine.
Ο λόγος στην ίδια!
Γράφει η Ηλέκτρα Ζιζιουλα
Ποιά ήταν η πρώτη στιγμή στην ζωή σας που “συλλάβατε” τον εαυτό σας να μαγεύεται από την ηθοποιία και να λέει “εγώ αυτό θα κάνω στη ζωή μου”;
Όταν άρχισα να παρατηρώ προσεκτικά τις αντιδράσεις των ανθρώπων στη χαρά, στη λύπη, στο πρόβλημα. Τότε άρχισα να θέλω να μπαίνω στη θέση τους -για λίγο – και προσπαθώ να “ζήσω τις στιγμές τους”
Ποιούς δασκάλους είχε η Ηρώ Μουκίου και πόσο σημαντικό είναι ένας μέντορας για έναν ηθοποιό στην εξέλιξη του; Μήπως παίζει ρόλο μόνο το ταλέντο σε αυτό που λέμε “Τέχνη”;
Δάσκαλοι μου υπήρξαν άνθρωποι εντός σχολής αλλά εκτός. Εννοώ συνεργασίες μου με σπουδαίους ηθοποιούς. Ο Γιάννης Μορτζος, ο Λυκούργος Καλλέργης, ο Κώστας Καζάκος, η Εύα Κοτομανίδου, η Ελένη Σκότη και πολλοί άλλοι που με διαμόρφωσαν. Ταλέντο είναι το να μπορεί κανείς να κάνει κάτι με ευκολία ,όταν οι άλλοι δυσκολευόνται. Είναι χάρισμα, αλλά δεν φτάνει μόνο αυτό. Χρειάζεται σκληρή δουλειά και παιδεία.
Όσο ακόμα φοιτούσατε στη δραματική σχολή της Μαίρης Βογιατζή-Τράγκα, συμμετείχατε παράλληλα στη “Μανιάτισσα” του Πάνου Κοκκινόπουλου. Θυμάστε τα πρώτα συναισθήματα και τις πρώτες ανησυχίες;
Τα πρώτα σκιρτήματα μπροστά στο φακό του Πάνου Κοκκινόπουλου και οι σκηνοθετικές του οδηγίες ήταν σπουδαίο μάθημα για εμένα. Προσπαθούσα να απορροφήσω όση περισσότερη γνώση μπορούσα. Τα συναισθήματα ήταν χαράς και μόνο. Οι ανησυχίες περιορίζονταν σε μια: Να ανταποκριθώ στο ύψος των περιστάσεων.
Ένα χρόνο αργότερα, το 1989, παίξατε στα Αγγλικά στην παράσταση “Ηλέκτρα” του Σοφοκλή στο θέατρο Βρετάνια, μιλήστε μας για αυτήν την εμπειρία. Πόσο εύκολο η δύσκολο ήταν για εσάς αυτό εγχείρημα;
Πήρα αυτή τη δουλειά μετά από δύο ακροάσεις. Τίποτα δεν είναι εύκολο,πόσο μάλλον να παίζεις τραγωδία σε άλλη γλώσσα. Είναι όμως ευλογία στα πρώτα σου βήματα να βρίσκεσαι με τους κατάλληλους ανθρώπους ώστε να σε καθοδηγούν σωστά.Η Κούλα Αντωνιάδου, η Ντόρα Τσάτσου, ο Μιχάλης Χριστοδουλίδης μου έμαθαν να αντιμετωπίζω τα εμπόδια με μόχθο.
Δείτε ακόμα: Ηρώ Μουκίου: ”Η επόμενη μέρα θα μας βρει με αλλαγμένες συμπεριφορές”
Έχετε παίξει σε αρκετές σημαντικές τηλεοπτικές σειρές στην ΕΡΤ. Παρόλο που οι περισσότερες έχουν σβηστεί από το αρχείο. Τελικά τι είναι για εσάς η ΕΡΤ; Πως αξιολογείτε το γεγονός ότι η δημόσια τηλεόραση επέστρεψε και επανέφερε στο πρόγραμμα της, την ελληνική μυθοπλασία;
Είμαι πολύ χαρούμενη που η ΕΡΤ κατόρθωσε να ξεπεράσει σε μεγάλο βαθμό τις δυσλειτουργίες του συστήματος και να επενδύσει στην ελληνική μυθοπλασία και μάλιστα με τόσο ανταγωνιστικό πρόγραμμα. Από την άλλη λυπάμαι πολύ που χάρη σε αυτές τις δυσλειτουργίες και αγκυλώσεις χρόνων, έχουν σβηστεί σημαντικές παραγωγές από το αρχείο της.
”Οι αυθαίρετοι”. Σειρά σταθμός για την καριέρα σας. Τι θυμάστε απο εκείνα τα χρόνια τα νοσταλγείτε; Κατά την γνώμη σας, τι συνέβαλε σε αυτήν την τεράστια επιτυχία (σενάριο,χαρακτήρες,σκηνοθεσία);
Θυμάαμαι τα πάντα. ”Οι αυθαίρετοι” ήταν η πρώτη κωμωδία ,με την οποία πρωτοεξέπεμψε το Mega. Νοσταλγώ το πόσο σεβόμαστε όλοι αυτό που κάναμε,νοσταλγώ τις αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας. Νοσταλγώ τον Νίκο Κουτελιδάκη που μου έδωσε την ευκαιρία. Αυτό που έκανε τη σειρά ξεχωριστή κατά τη γνώμη μου,είναι ότι ο Βασίλης Νεμέας έβαλε το Νεοέλληνα απέναντι στονεαυτό του. Εισήγαγε ένα νέο είδος χιούμορ και μια τραγική πραγματικότητα που φάνταζε γελοία. Ο Κουτελιδάκης το απογείωσε σκηνοθετικά.
Η ταύτιση του κοινού με έναν επιτυχημένο τηλεοπτικό ρόλο, νιώσατε ποτέ να σας “παγιδεύει” και να δυσκολεύει την απήχηση μιας θεατρικής δουλειάς;
Ευτυχώς για μένα πάντα απέφευγα τις ταμπέλες ,τους ρόλους που θα μπορούσαν να με τυοποιήσουν και να με παγιδέψουν.Φρόντιζα να κάνω εκ διαμέτρου αντίθετους ρόλους.
Πάμε στην εποχή της βιντεοκασέτας .Είχατε συμμετάσχει σε κάποιες βιντεοταινίες ,τις οποίες αρκετοί συναδέλφοι σας τις κάναν για βιοποριστικούς λόγους λόγω της πτώσης της τηλεόρασης. Εσάς πως σας επηρέασε τότε αυτό το γεγονός; Τι γεύση σας άφησε η δεκαετία του 80’s;
Συνάντησα τη βιντεοκασέτα στην εκπνοή της.Δεν έκανα πάνω από 7-8 .Με πολύ καλούς σκηνοθέτες και συναδέλφους,Η δεκαετία του 80′ είχε ένα άρωμα από ξεγνοιασιά ,ξενομανία,υπερβολή.
Μεταξύ του πηγαίου ταλέντου -σκληρής δουλειάς -πολύχρονης εμπειρίας,ποίο εκ των τριών στοιχείων αναδικνύει περισσότερο έναν καλλιτέχνη;
Ο συνδυασμός όλων.
Από ένα πλούσιο βιογραφικό και μια καλλιτεχνική πορεία αξιόλογη, θα μπορούσατε να ξεχωρίσετε κάποιες συναρπαστικές στιγμές που σας σημάδεψαν και σας ακολουθούν σταθερά όλα αυτά τα χρόνια;
Όλες οι ηρωίδες μου με σημάδεψαν. Κρατάω όμως την επί δέκα χρόνια ηρωίδα μου “Λουντμίλα” που με ακολουθεί σταθερά καθώς και τον αγώνα της για μηδενικό ενεργειακό αποτύπωμα στον πλανήτη μας.
Τηλεόραση-θέατρο-κινηματογράφος: Υπηρετήσατε και τα τρία,ποιές είναι οι ιδιομορφίες για έναν υπηρέτη θεάματος στην κάθε περίπτωση;
Το θέατρο είναι ένας ζωντανός οργανισμός που αναπνέει εκείνη την στιγμή του δρώμενου και μετά χάνεται. Η διάδραση -εμφανής ή μη- είναι το οξυγόνο στη φωτιά του. Ο θεατής θα σηκωθεί από τον καναπέ, θα πληρώσει εισητήριο για να δεί θέατρο.
Η τηλεόραση είναι το μέσο,με το οποίο μπορείς γρήγορα να συστηθείς στο κοινό.Μπορείς να γίνεις άμεσα γνωστός. Ο θεατής δεν θα σηκωθεί από τον καναπέ του ,δεν θα πληρώσει.Η υποκριτική σου εξαρτάται πολύ από τα τεχνικά μέσα. Γι αυτό θεωρώ ότι η επιτυχία μιας τηλεοπτικής δουλειάς εξαρτάται πολύ από τον σκηνοθέτη.
Το σινεμά είναι ο ευσεβής πόθος, είναι μια τέχνη δύσκολη, μαγική που ζει για πάντα μετά την τέλεση της. Η διαδικασία είναι ιεροτελεστία. Μια ακριβή τέχνη που έχει κρατήσει τη φήμη της ανά τους αιώνες και σε αυτή τη περίπτωση, όπως και στο θέατρο,ο θεατής θα σηκωθεί απο τον καναπέ του, θα πληρώσει για να το δεί.
Στη πολυετή καριέρα σας και έχοντας παίξει σχεδόν τα πάντα, μπορείτε να μας πείτε ανάμεσα στο κλασσικό και στο σύγχρονο ρεπερτόριο, ποιό θεωρείτε πιο ενδιαφέρον η προκλητικό για έναν ηθοποιό;
Το κλασσικό είναι ο δρόμος για να πας με ασφάλεια στο σύγχρονο, είναι θέμα παιδείας.Προκλητικά είναι όλα όταν έχεις άξιους συνεργάτες.
Δυστυχώς, τον τελευταίο καιρό γινόμαστε μάρτυρες σε ένα “τσουνάμι” καταγγελιών γύρω από τον χώρο του θεάτρου. Αρκετοί συνάδελφοι σας οπλίστηκαν με θάρρος και δύναμη ώστε να καταφύγουν στο Σ.Ε.Η. Αναφέρθηκαν σε όλα αυτά που πέρασαν καθώς και για την έμφυλη βία που δέχτηκαν. Το ανεξάρτητο κίνημα #Μetoo δεν άργησε να έρθει και στη χώρα μας. Πιστεύετε ότι ο αγώνας θα είναι άνισος; Θα επέλθει κάθαρσις στα καλλιτεχνικά δρώμενα;
Κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος. Ήδη μπήκαν τα θεμέλια ενός υγιούς οικοδημήματος. Η νοσηρή φαντασία και διάθεση κάποιων αρχίζει να περιορίζεται αισθητά. Σίγουρα ο δρόμος είναι μακρύς αλλά άνοιξε. Οι νεότερες γενιές πιστεύω ότι θα το νικήσουν.
Βιώσαμε όλοι μας μια δύσκολη περίοδο λόγω ότι έπρεπε να συμμορφωθούμε με το διάγγελμα της κυβέρνησης και να μείνουμε σπίτι. Εσείς πως διαχειριστήκατε αυτήν την κατάσταση, τόσο ως άνθρωπος αλλά και ως καλλιτέχνης;
Το διαχειρίστηκα με ψυχραιμία. Έκανα οτι περισσότεροι. Έμεινα πιστή στις οδηγίες. Εμβολιάστηκα. Ο χρόνος σταμάτησε και προσπάθησα να τον επαννακινήσω δημιουργικά. Διάβασα, γυμνάστηκα περισσότερο από το σύνηθες, είδα τηλεόραση, ψυχαναλύθηκα, πέρασα πολύς χρόνο με τους οικειούς μου και τα σκυλιά μου. Φρόντισα περισσότερα αδέσποτα απ ότι συνήθως. Ασχολήθηκα με τις μεταφράσεις μου. Κατανοήσα τη φθαρτότητά μας και πόσο δίπλα είναι…
Ας αλλάξουμε κλίμα. Στρέφοντας την κουβέντα μας γύρω από την χρονιά που μας πέρασε. Το 2020 τιμηθήκατε με το πρώτο βραβείο μονολόγου “ΧΡΥΣΑ ΣΠΗΛΙΩΤΗ” για την παράσταση “Η Φωνή της Λουντμίλα” του Gunnar Bergbahl. Καθώς και την προηγούμενη χρονιά σας απένειμαν το δεύτερο βραβείο γυναικείας ερμηνείας για το θεατρικό έργο “Ο άνθρωπος του Σετσουαν” του Μπρέχτ. Πιστεύετε πως αυτές οι διακρίσεις ήρθαν να συμπληρώσουν κόπους ετών;
Τα βραβεία είναι μια επιβράβευση που μπορεί να αποβεί καταστροφική αν επαναπαυτείς. Δουλεύω ασταμάτητα στο θέατρο τριανταδύο χρόνια. Δεν ήταν το ζητούμενο μου οι διακρίσεις. Είμαι ευγνώμων που ήρθαν.
Πόσο χαρούμενη νιώθετε που άνθισαν και φέτος οι μανόλιες σας στο θέατρο Χυτήριο υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση του Κώστα Κυριακού; Ποιό στοιχείο του ρόλου που ερμηνεύετε στην παράσταση βρήκατε να “ταυτίζεται” ή να “ταιριάζει” με κάποιο στοιχείο δικό σας;
Ευτυχώς που καταφέραμε να κάνουμε τις μανόλιες να ανθίσουν. Είχαμε όλη την αγωνία του τι θα γίνει με τα θέατρα. Όσο για την ηρωίδα μου τη Γουίζερ και τα κοινά μας θα ξεχωρίσω την αγάπη της για τα ζώα, για τη φύση. Το γεγονός ότι δεν καλωπίζεται πολύ.Το ότι είναι πίστη φίλη.
Το κομμωτήριο για αυτές τις έξι μανόλιες (γυναίκες) είναι το κέντρο της ψυχοθεραπεία τους, οι οποίες παρόλο που νιώθουν μόνες έχουν συντροφιά η μία την άλλη και αυτό είναι ο κοινός παρανομαστής τους. Τι σημαίνει μοναξιά για εσάς και πως επιδρά η φιλία σε αυτήν;
Μοναξιά είναι μια μη επιλεγμένη κατάσταση. Η φιλία σαφώς επιδρά ευεργετικά στο πρόβλημα. Είναι φάρμακο, είναι ελιξήριο,έχει δύναμη να αντιστρέψει κατστάσεις. Η φιλία έτσι και αλλιώς αναιρεί την μοναξιά.
”Η φωνή της Λουντμίλα” του Gunnar Bergbahl σε σκηνοθεσία Άρης Μπαλαφούκας ακούστηκε στο Άλσος της Νέας Σμύρνης στο Φεστιβάλ των Ιονικών Γιορτών. Τι σας κίνησε το ενδιαφέρον ώστε να δεχτείτε την πρόταση και να πείτε αμέσως το “ναι”; Τι καταφέρατε να αποκομίσετε μέσα από όλο αυτό;
Η παράσταση παίζεται εδώ και δέκα χρόνια. Το γεγονός ότι είναι πάντα επίκαιρη ,με τρομάζει αλλά και με πεισμώνει. Θέλω “η φωνή της Λουντμίλα” να ακούγεται παντού και πάντα. Να αφυπνίζει συνειδήσεις για ένα καλύτερο αύριο.
Αυτή η γυναίκα έζησε την απόλυτη φρίκη μέσα από ένα τραγικό γεγονός που συντάραξε την ανθρωπότητα. Πόσο δύσκολο ήταν για εσάς να προσεγγίσατε έναν τέτοιο ρόλο;
Τότε που πρωτοανέβηκε η παράσταση ήταν πράγματι δύσκολο να σκάψω στα συναισθήματα της και πως προκλήθηκαν μετά από ένα τέτοιο ολέθριο γεγονός. Η απώλεια ,σε τόσο νεαρή ηλικία και τι προξενεί. Σήμερα δέκα χρόνια μετά, έχοντας ζήσει μια πανδημία ,καταστροφικές πυρκαγιές, κλιματική αλλαγή, άνοδο της θερμοκρασίας του πλανήτη, μπορώ να κατανοήσω στο απόλυτο λέξεις όπως καραντίνα, εκκένωση, περιβαλλοντική καταστροφή, πρόωρη ανθρώπινη απώλεια, απαγόρευση κυκλοφορίας. Απαγόρευση εναγκαλισμού… Απαγόρευση αποχαιρετισμού θανόντος…
Κυρια Μουκίου έχοντας καταφέρει όλα αυτά στα καλλιτεχνικά δρώμενα, όταν κοιτάζετε το είδωλο σας στον καθρέφτη, τι παρατηρείτε;
Δεν μου αρέσουν οι καθρέφτες.
Σας ευχαριστώ θερμα για την όμορφη κουβέντα που είχαμε.
Δείτε ακόμη:
Όταν ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ αποχαιρέτησε την Αλίκη Βουγιουκλάκη [Aφιέρωμα & Video]
Ο κορυφαίος των κορυφαίων Μάνος Κατράκης
Ξεχασμένες ελληνικές ταινίες που χρήζουν επανεκτίμησης
Έφυγε από τη ζωή η Νινή Τζάνετ – Αδερφή του Αλέκου Τζανετάκου
Ακολουθείστε το Koitamagazine.gr στο Google news και μάθετε πρώτοι όλα τα καλλιτεχνικά νέα!
